همشهری آنلاین- لیلا شریف: هرچند در این نوشته به آمار و ارقام مرکز آمار تکیه می‌شود اما بحث بر سر آن حرف‌های نهفته در دل این آمار است، اینکه چطور یزدی‌های یک سبک زندگی را در تمام این سال‌ها انتخاب کردند و توانستند به یک فرمول برنده در لیست درآمدها و هزینه‌ها خود دست پیدا کنند.
برای درک بهتر این سبک زندگی، بهتر است که اول به آماری که روز گذشته- یکشنبه- منتشر شد، بپردازیم. آمار ارائه شده از طرف مدیرکل دفتر جمعیت نیروی کار و اقتصاد خانوار مرکز آمار به ما می‌گوید که در سال ۱۴۰۳، بیشترین متوسط درآمد روستایی با ۳۳۰ میلیون تومان متعلق به اهالی یزد است. دلیل جذابیت این آمار را باید به دلیل خط کشیدن بر تصور عمومی گره زد، چرا که بسیاری فکر می‌کنند در شرایطی که از زمین و زمان آتش می‌بارد و خشکسالی دامن کشور را گرفته است، پس فعلا جام تولیدات کشاورزی و دامپروری در دستان اهالی خطه شمال است اما خب این آمار حرف دیگری دارد و نشان می‌دهد که زنان و مردان روستاهای یزد در شرایط خشک و بی‌آب اقلیمی خوب یاد گرفته‌اند که چطور چراغ قالیبافی، دامداری و کشاورزی را در روستاهای خود روشن نگه‌دارند.
واقعیت این است که این آمار تنها آماری نیست که سبک زندگی خاص یزدی‌ها را نشان می‌دهد، اگر کمی به عقب برگردیم و نیم نگاهی به درآمد و هزینه‌های خانوارهای ایرانی در سال ۱۴۰۲ بیندازیم، متوجه می‌شویم که باز هم یزدی‌ها حماسه آفریدند، البته این بار در پس انداز.
بررسی آمارهای مرکز آمار ایران در سال ۱۴۰۲نشان می‌دهد که استان یزد بیشترین اختلاف میان درآمد و هزینه را در سطح خانوار تجربه کرده است، ترجمه ساده این می‌شود که خانوارهای یزدی بیشتر از بقیه ایرانی‌ها پس انداز کردند. در حالی که میانگین توان پس‌انداز برای خانوارهای کل کشور ۵۰ میلیون و ۴۰۰ هزار تومان بود، یزدی‌ها غوغا کردند و با فاصله معنادار از دیگر استان‌ها و ثبت رقم ۸۶ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان در رتبه اول ایستادند. این رقم وقتی عجیب‌تر می‌شود که بدانیم در همان سال مردم اصفهان که به خصلت پس انداز معروف هستند، در رتبه چهارم قرار گرفته بودند.
با تکیه به این دو آمار جالب، بیراه نیست که تاب‌آوری اقتصادی یزدی‌ها همیشه و در هر شرایطی بالاست و برگ برنده آنها در بحران‌های اقتصادی ناتمام ایران است.