شفقنا – دانشمندان یک درمان سرطان پیشگامانه را مهندسی کرده‌اند که از باکتری‌ها برای انتقال ویروس‌ها مستقیماً به درون تومورهای سرطانی استفاده می‌کند و با دور زدن سیستم ایمنی، ضربه‌ای قدرتمند و دوگانه به سلول‌های سرطانی وارد می‌کند.
باکتری‌ها مانند اسب تروآ عمل می‌کنند و محموله‌های ویروسی را به هسته سرطان می‌رسانند، جایی که ویروس می‌تواند گسترش یابد و سلول‌های بدخیم را نابود کند. ویژگی‌های ایمنی تعبیه‌شده، تضمین می‌کنند که ویروس نمی‌تواند در خارج از تومور تکثیر شود و مسیری امیدبخش برای درمانی ایمن و هدفمند ارائه می‌دهد.
این فرایند که توسط پژوهشگران در دانشکده مهندسی کلمبیا انجام شده است، تمایل طبیعی باکتری به پیدا کردن و حمله به تومورها را با تمایل طبیعی ویروس به آلوده کردن و از بین بردن سلول‌های سرطانی ترکیب می‌کند.
جاناتان پابون، نویسنده اصلی این تحقیق می‌گوید: هدف ما افزایش اثربخشی درمان باکتریایی سرطان با قادر ساختن باکتری به تحویل و فعال‌سازی یک ویروس درمانی، مستقیماً در داخل سلول‌های تومور بود، ضمن اینکه ایمنی‌هایی را برای محدود کردن گسترش ویروس به خارج از تومور مهندسی کردیم.
پژوهشگران معتقدند که این فناوری — که در موش‌ها تأیید شده است — اولین نمونه از همکاری مهندسی‌شده مستقیم بین باکتری‌ها و ویروس‌های هدف‌گیرنده سرطان را نشان می‌دهد.
زاکاری اس. سینگر، یکی دیگر از نویسندگان اصلی، می‌گوید: با پیوند مهندسی باکتریایی با ویروس‌شناسی مصنوعی، هدف ما باز کردن مسیری به سمت درمان‌هایی با چندین موجود زنده است که می‌توانند کارهایی بسیار فراتر از آنچه یک میکروب به تنهایی توانایی انجام آن را دارد، انجام دهند.
یکی از بزرگترین موانع در درمان با ویروس‌های آنکولیتیک (ویروس‌های کشنده سرطان)، سیستم دفاعی خود بدن است. اگر بیمار از یک عفونت قبلی یا واکسیناسیون، آنتی‌بادی علیه ویروس داشته باشد، این آنتی‌بادی‌ها می‌توانند ویروس را قبل از رسیدن به تومور خنثی کنند. تیم کلمبیا با قرار دادن ویروس در داخل باکتری‌های تومورها، این مشکل را حل کردند.
یک نگرانی کلیدی در هر درمان با ویروس زنده، کنترل گسترش آن به خارج از تومور است. تیم با یک ترفند مولکولی این مشکل را حل کردند: آن‌ها مطمئن شدند که ویروس نمی‌تواند بدون مولکولی که فقط از باکتری‌ها به دست می‌آورد، تکثیر شود. از آنجا که باکتری‌ها در تومور باقی می‌مانند، این جزء حیاتی (که یک پروتئاز نام دارد) در هیچ جای دیگری از بدن در دسترس نیست. این امر یک لایه دوم از کنترل را فراهم می‌کند: حتی اگر ویروس از تومور فرار کند، در بافت سالم گسترش نخواهد یافت.
تیم در حال حاضر در حال آزمایش این رویکرد در طیف گسترده‌تری از سرطان‌ها، با استفاده از انواع مختلف تومور، مدل‌های موش، ویروس‌ها و محموله‌های مختلف هستند. آن‌ها همچنین در حال ارزیابی نحوه ترکیب این سیستم با سویه‌هایی از باکتری هستند که پیش از این ایمنی آن‌ها در آزمایش‌های بالینی به اثبات رسیده است.
این خبر را اینجا ببینید.