ذکر خیر و شرّ در احادیث دلیل بر آن نیست که در نظم آفرینش اوّلیه عالم تغییر حاصل شده، بلکه دلیل است بر این که خداوند به علّتهایی برای ایّام و سال و ماه و هفته، شرافت قایل شده و یا آنها را به واسطه عملکرد بَدِ جامعه و یا امور دیگر، از اوّل عالم بد به حساب آورده و یا بندگان به حساب گذشته و آینده خویش نام آنها را خوب و بد میگذارند.
خیر و شرّ- چه از نظر الهی و چه از نظر اجتماع- به اعتبار اختیار بندگان نامگذاری میشود و خداوند متعال انبیا و اولیا-علیهم السّلام- را خوب و کفّار و منافقین و فسّاق و نواقص الایمان را (به هر مرحلهای باشند، بد می شمارد) و مردم اجتماع نیز چنین قضاوتی را نسبت به یک‌دیگر دارند.
برداشتی از شرح معارف ادعیه آیت الله سعادت پرور (پهلوانی‌تهرانی)
ذکر خیر و شرّ در احادیث دلیل بر آن نیست که در نظم آفرینش اوّلیه عالم تغییر حاصل شده، بلکه دلیل است بر این که خداوند به علّتهایی برای ایّام و سال و ماه و هفته، شرافت قایل شده و یا آنها را به واسطه عملکرد بَدِ جامعه و یا امور دیگر، از اوّل عالم بد به حساب آورده و یا بندگان به حساب گذشته و آینده خویش نام آنها را خوب و بد میگذارند.
خیر و شرّ- چه از نظر الهی و چه از نظر اجتماع- به اعتبار اختیار بندگان نامگذاری میشود و خداوند متعال انبیا و اولیا-علیهم السّلام- را خوب و کفّار و منافقین و فسّاق و نواقص الایمان را (به هر مرحلهای باشند، بد می شمارد) و مردم اجتماع نیز چنین قضاوتی را نسبت به یک‌دیگر دارند.
برداشتی از شرح معارف ادعیه آیت الله سعادت پرور (پهلوانی‌تهرانی)