امیر قلندری، مدیر ستاد صبر دادگستری استان فارس در یادداشتی که درباره پویش «به عشق حسین(ع) می‌بخشم» در اختیار خبرگزاری میزان قرار داد، نوشت: هرساله با نزدیکی ماه محرم و برگزاری مراسم عزاداری سیدالشهدا (ع) و شهدای کربلا، شاهد چالشی نظری بین دو بخش جامعه هستیم.
بخشی که معتقدند هزینه‌هایی که برای محرم و ایام عزاداری سرور و سالار شهیدان انجام می‌گیرد، بهتر است صرف امور نیکوکارانه و عام‌المنفعه شود و بالعکس کسانی که زمان و سرمایه خود را صرف این امور می‌کنند با دفاع از آن و برشمردن محاسن این عمل حسنه، طرف مقابل را به حذف سنت‌هایی همچون نوروز، یلدا دعوت کنند.
برای این چالش و چالش‌های مشابه چه می‌توان کرد؟ چه راه حلی می‌توان ارائه نمود که هر دو طیف از آن بهره‌مند گردند؟ همه ما بر دو باور مشترکیم:
الف: تداوم جامعه در گرو حفظ فرهنگ مشترک از جمله آیین و رسوم آن جامعه است وگرنه ممکن است نسل بعدی هیچ چیز مشترکی با نسل قبلی نداشته باشد، حذف هر قطعه از این جورچین (پازل) می‌تواند آینده فرهنگی فرزندانمان را به خطر بیاندازد و آنان را به نسلی بی‌هویت تبدیل کرده و مشکلاتی از قبیل تضاد، تعرض و خشونت را تسهیل کند (خطری که در حال حاضر به شدت جامعه جوان و نوجوان ما را تهدید می‌کند).
ب:عقلانیت حکم می‌کند برای هر مسئله‌ای هزینه - فایده کنیم، بدین معنا که از خود بپرسیم مجموع منافعی که بصورت مستقیم و غیرمستقیم از یک اقوام، آیین، مراسم، پویش به ما و جامعه ما می‌رسد در برابر هزینه آن چه میزان است؟ آنگاه درخواهیم یافت صرف هزینه‌ها چه برای مراسم ملی و چه مذهبی درست است یا نادرست؟
مبتنی بر دو باور مشترک فوق، برای حل چنین چالشی ۵ پیشنهاد مشخص ارائه می‌شود: ۱-آیین‌های ملی و مذهبی را بستری قرار دهیم برای بازسازی جامعه مان و گسترش نیکوکاری و فرض کنیم هزینه یک آیین ملی یا مذهبی می‌شود پنجاه میلیون تومان. اگر در انتهای این مراسم حس خیرخواهی و خوبی در حاضران برانگیخته شد و یک میلیارد تومان صرف امور عام المنفعه شد (عام‌المنفعه می‌تواند امور مختلفی باشد از جمله: عمران و آبادانی، خدمات رسانی، آموزش، کمک به آزادی زندانیان و یا افراد دارای مشکلات مالی و خانوادگی، پیشگیری از انواع آسیب‌های اجتماعی)، فکر نمی‌کنید که این دیگر هزینه نیست بلکه سرمایه‌گذاری است؟
بنابراین اگر در اعیاد و مناسبت‌ها عده‌ای خوشحال و برخی دیگر درگیر مشکلات خود ناراحت و غمگین باشند که دیگر این قبیل آیین‌ها ملی و مذهبی نبوده و برای عده‌ای محدود معنا و مفهوم می‌یابند، باید به این نکته اذعان داشت که جامعه قبل و بعد محرم، قبل و بعد از رمضان، قبل و بعد از اعیاد مذهبی و مناسبت‌های ملی باید تفاوت داشته باشند وگرنه چه فایده‌ای دارند؟
باید پذیرفت اگر مردم در محرم و رمضان و دیگر مناسبت‌ها و اعیادمذهبی مانند نیمه شعبان، عید فطر، غدیر و قربان نیکوکارتر و مهربانتر شوند و در نوروز و یلدا سخاوتمند‌تر و شادتر، جامعه آبادتر خواهد بود.
۲-اگر به درستی و بادقت طراحی کنیم، مراسم و آیین‌ها می‌توانند کارگاه‌های آموزش مهارت‌های زندگی متعالی باشند. در برخی آیین‌ها از جمله شب‌های قدر، حماسه عاشورا و می‌توان مراسم حقیقت ورزی، آیین جوانمردی، طریق یتیم نوازی و دستگیری از نیازمندان و مستمندان را آموخت، همچنانکه از شاهنامه خوانی در شب یلدا و آئین نوروز رسم پهلوانی و وطن پرستی.
۳- نمی‌شود جامه‌ای دم از گفت‌و‌گو و دین داری بزند، اما درون مرزهایش فاقد این خصوصیت باشد، چراکه باید همه افکار و سلائق از لذات معنوی آیین‌ها و مراسم دینی و مذهبی برخوردار شوند.
۴- سفر باید کرد به عمق زیبایی آیین ها، و همگان را به برخورداری از آنها مشارکت داد. فرقی نمی‌کند آئین‌ها و مراسم، دینی و مذهبی باشند یا آداب و رسوم ملی و منطقه‌ای. همه جامعه باید از برگزاری آنها منتفع و برخوردار شوند. (برگردیم به آئین‌های ساده، اما عمیق)
۵- زیر سایه الطاف الهی با تحمل اعتقادات طرف مقابل، بیشتر از آن تعامل و هم افزایی را ترویج کنیم، یاد بگیریم اکنون که با هم زندگی می‌کنیم از هم یاد بگیریم، باهم رشد کنیم و باهم شادکامی بیشتری را تجربه کنیم.
با همین دیدگاه، ستاد ملی صبر که ترکیبی از قوای حاکمیتی و مردمی و نهاد‌های مذهبی، اجتماعی و اشخاص بانفوذ و معتبر است، ضمن تأکید بر آموزه‌های اسلامی و با هدف اعتلای فرهنگ صلح و سازش، بخشایش و رضایت تشکیل شده است که در راستای نهادینه سازی عدالت ترمیمی در جامعه و نظام مندکردن، تقویت مشارکت و افزایش تعامل نهاد‌های مردمی و حاکمیتی برای ترویج صلح و سازش و گذشت با حضور صلح یاران، طلایه دارن و سفیران صلح و سازش فعالیت می‌کند.
این ستاد با بهره‌گیری از بزرگان هر قوم و طایفه و صنفی، ضمن بزرگداشت مفهوم بزرگی و بزرگواری توانسته است در طول حیات کوتاه مدت خود خدمات بزرگی را در این عرصه تقدیم جامعه کند و دل‌های بی شماری را به یکدیگر پیوند دهد.
ارائه تعریف جدید از مفهوم ایثار و ایثارگری در حوزه صلح و سازش، ایجاد فرهنگ مصالحه و نهادینه کردن آن، استفاده از ظرفیت بزرگان، متنفذین، افراد شاخص (فرهنگی، هنری، ورزشی و غیره)، تقویت روحیه گذشت و فداکاری با تکیه بر آموزه‌های دینی و فرهنگ اصیل ایرانی در قالب پویش‌های مختلف از جمله پویش: «به عشق حسین (ع) می‌بخشم» در ماه محرم، رشد و گسترش حس نوع دوستی، ترویج فرهنگ پذیرش اشتباه و خطا از سوی متهمین و محکومین در قالب طرح معتذرین از مهمترین اهداف و ویژگی‌های ایجاد و توسعه ستاد ملی صبر بوده که همواره مد نظر مدیران عالی قضایی قرار گرفته است.
از بارزترین نماد صلح و سازش می‌توان به جلب مشارکت فعال خیرین، بهره گیری از چهره‌های ماندگار و مورد اعتماد در سطح جامعه جهت اخذ رضایت شکات در جرایم مالی و کیفری بویژه در پرونده‌های قصاص نفس و قتل‌های غیرعمد، همچنین هزینه پائین و سرعت بالا در استیفای حقوق، انعطاف پذیری و حفظ محرمانگی برخی مسائل نام برد که می‌تواند از جمله خصوصیات بارز ستاد صبر در حوزه صلح و سازش محسوب شود.
انتهای پیام/