به گزارش خبرنگار گروه استان‌های خبرگزاری دانشجو،
در روزهایی که میلیون‌ها عاشق از سراسر جهان، دل به جاده‌های منتهی به کربلا سپرده‌اند، در گوشه‌گوشه ایران، دل‌هایی هستند که با تمام وجود، جامانده‌اند؛ جامانده از قدم‌زدن در مسیر عشق، اما نه از خدمت به زائران حسین (ع).

موکب‌داران جامانده، آنانی‌اند که نتوانستند به کربلا برسند، اما کربلا را در دل خود بنا کردند. با چای نذری، با غذای ساده اما پر از مهر، با پرچم‌های سیاه و دل‌هایی سرخ از عشق، در کوچه‌ها و خیابان‌های شهر، موکب‌هایی برپا کرده‌اند که بوی تربت می‌دهد.

موکبداران این شبها در مسیر تپه نورالشهدای شهرکرد جمع شدند و یکی دیگ نذری گذاشته، دیگری چادر زده و با صدای نوحه، دل‌های رهگذران را می‌لرزاند.

کودکی با دست‌های کوچک، لیوان آب به زائران پیاده‌روی محلی می‌دهد و زنی با چشمانی اشک‌بار،  طرف غذا به دست عاشقان اباعبدالله می‌دهند، همه‌شان جامانده‌اند، اما نه از عشق، نه از خدمت، نه از حسین.
این موکب‌ها، روایتگر دلدادگی‌اند؛ خبری از مسیر نجف تا کربلا نیست، اما مسیر دل تا ضریح، کوتاه‌تر از هر راهی‌ست. آن‌ها با هر قدمی که زائران محلی برمی‌دارند، همراه‌اند؛ با هر قطره اشکی که می‌ریزد، شریک‌اند؛ با هر "یا حسینی" که بلند می‌شود، جان می‌گیرند.
و این‌گونه است که جاماندگان، موکب‌داران دل‌اند؛ خادمان بی‌ادعا، که کربلا را در دل‌هایشان ساخته‌اند، نه در خاک.