رقابت‌های بوکس قهرمانی آسیا در رده‌های سنی جوانان (زیر ۱۹ سال) و امید (زیر ۲۲ سال) با حضور بوکسور‌های آینده‌دار قاره کهن در بانکوک تایلند به پایان رسید. در این رویداد ۹۸ بوکسور از ۲۱ کشور در رده امید و ۱۲۳ بوکسور از ۲۴ کشور در رده جوانان حضور داشتند. نکته جالب این بود که ژاپن در رده سنی جوانان هیچ نماینده‌ای اعزام نکرد.
تیم ملی بوکس جوانان ایران با هدایت رضا مهدی‌پور، سرمربی پرافتخار این رده، با ۸ نماینده وارد رقابت‌ها شد و کارنامه نسبتاً قابل‌قبولی ثبت کرد. حاصل تلاش این تیم یک مدال طلا، ۴ برنز و ۳ حذف بود.
علی چهره‌قانی با پیروزی مقابل تمام حریفان خود، مدال طلای ارزشمند رقابت‌ها را برای ایران به ارمغان آورد.
او در مسیر قهرمانی خود از سد بوکسور‌های ترکمنستان، امارات، تایلند و قزاقستان گذشت.
محمدصالح مصباحی با وجود قرعه بسیار دشوار، قهرمان آسیا از قرقیزستان را شکست داد و در نیمه‌نهایی مقابل ازبکستان مغلوب شد؛ دیداری که حتی داوران می‌توانستند رأی را به سود او اعلام کنند.
عملکرد سایر بوکسور‌های ایران در بخش جوانان:
مهدی روزبهانی: شکست عربستان و سریلانکا، باخت در نیمه‌نهایی به فیلیپین – برنز
اشکان هاشمی: شکست عربستان و ترکمنستان، باخت در نیمه‌نهایی به هند – برنز
محمدصالح مصباحی: پیروزی مقابل قرقیزستان، شکست در نیمه‌نهایی به ازبکستان – برنز
عباس گرشاسبی: پیروزی مقابل هند، شکست در دور دوم به ازبکستان – برنز
امیررضا سلطانی، آروین شاه‌بابایی و مهدی سبزی با شکست در مراحل ابتدایی حذف شدند.
با نگاهی به آمار فوق مشخص می‌شود که افت رنگ مدال‌ها نسبت به رده نوجوانان نکته‌ای است که باید به آن توجه کرد.
روزبهانی و مصباحی که در نوجوانان طلایی بودند، این‌بار به برنز رسیدند و اشکان هاشمی که نقره داشت، این مدال را ارتقا نداد. گرشاسبی نیز مدال برنز خود را تکرار کرد.
اما در رده امید تیم ملی با هدایت علیرضا استکی یکی از مربیان پرافتخار بوکس کشور، با ۶ نماینده شرکت کرد و تنها یک مدال نقره به دست آورد.
سام استکی، فرزند خلف سرمربی تیم امید، با پیروزی بر سریلانکا و هند به فینال رسید و مقابل ازبکستان شکست خورد. عملکرد او به‌ویژه در دیدار حساس برابر هند که با برتری امتیازی پیش از قطع مسابقه همراه بود، قابل تقدیر است.
سام نشان داد آینده درخشانی دارد و جواب خیلی از منتقدان را داد تا خودش و پدرش نفسی به راحتی بکشند. البته از مربی بادانشی مانند علیرضا استکی انتظار هم می‌رفت که فرزندی با این توانایی فنی تحویل بوکس ایران دهد.
یوسف موسوی، محمدامین کریمی، حسین کردلو، محمد محشری و نیما بیاتی همگی با شکست مقابل حریفان (از هند، ازبکستان، چین و کره جنوبی) از گردونه رقابت‌ها کنار رفتند.
بدون تعارف عدم کسب مدال توسط پنج بوکسور اعزامی کمی نگران‌کننده است.
شکست مقابل کشور‌هایی نظیر چین و کره جنوبی نباید به روندی عادی تبدیل شود و صرفاً اشاره کردن به ناداوری نمی‌تواند چندان موضوع قانع‌کننده‌ای باشد.
بر اساس این گزارش، ازبکستان در هر دو رده جوانان و امید قهرمان شد و بار دیگر ثابت کرد که قدرت بلامنازع بوکس آسیا و حتی جهان است.
ایران در رده جوانان با کسب یک طلا و چهار برنز عملکردی قابل‌قبول داشت. با این حال، افت رنگ مدال‌ها نسبت به دوره نوجوانان، زنگ خطری جدی برای ادامه پیشرفت این نسل محسوب می‌شود.
رضا مهدی‌پور و کادرش آنقدر در این سال‌ها قوی بوده‌اند که دیگر به کسب مدال طلای بوکسور‌های تحت هدایت آنها عادت کرده‌ایم. مهدی‌پور سال‌هاست در رده‌های پایه نتایج بزرگی کسب می‌کند و در بوکسورسازی خبره شده، اما اگر تیمش تدارک بهتری می‌دید، قطعاً می‌توانست نتایج بهتری در بانکوک کسب کند.
در رده امید، فاصله ایران با قدرت‌های اول آسیا مشهود بود. این رده به دلیل نزدیکی به سطح بزرگسالان، اهمیت ویژه‌ای دارد و ضعف در آن می‌تواند بر آینده تیم ملی تأثیر مستقیم بگذارد.
این رده سنی، خاص‌ترین رده حال حاضر بوکس ایران است و علیرضا استکی با قبول هدایت این تیم ریسک یا بهتر است بگوییم فداکاری بزرگی کرده است. این مربی بزرگ که رزومه به‌شدت قابل قبولی دارد، شاید با ادامه حضور در این رده سنی کارنامه درخشانش را منفی کند و کسی هم به این موضوع نپردازد که او برای بوکسورسازی و خدمت به تیم ملی این مسئولیت خطیر را بر عهده گرفته است.
شاید بهتر باشد استکی در زمینه ادامه همکاری با فدراسیون در این سمت بیشتر فکر کند!
از نکات مهم دیگر، شرایط خاص مسابقات امسال است. با توجه به دودستگی موجود در فدراسیون جهانی بوکس و حضور ناقص برخی کشور‌ها (مانند عدم حضور ژاپن در رده جوانان)، سطح رقابت‌ها پایین‌تر از سال‌هایی بود که رقابت‌های رده‌های سنی زیر نظر آیبا برگزار می‌شد.
بنابراین، فدراسیون بوکس نباید تنها به مدال‌های کسب‌شده تکیه کند و باید با نگاه واقع‌بینانه برای رقابت‌های باکیفیت‌تر آینده آماده شود.
انتهای پیام/