طرفداری | آرنه اسلوت احتمالاً از ومبلی متنفر شده است. سرمربی لیورپول شاید موفق شد در اولین فصل حضورش در این کشور به‌راحتی فوتبال انگلیس را فتح کند، اما وقتی صحبت از بازی در ورزشگاه ملی این کشور می‌شود، اوضاع بر وفق مراد نیست؛ دو بازی، دو باخت.

اما خبر خوب برای او و لیورپول این است؛ فینال لیگ قهرمانان اروپا امسال در ومبلی برگزار نمی‌شود و اگر تیمش تا پایان راه پیش برود، نیازی به نگرانی از این بابت ندارد.

او بعد از سوت پایان بازی، برای دومین بار به‌عنوان سرمربی لیورپول در ومبلی شکست را تجربه کرد و کمی دلخور به نظر می‌رسید، اما یک واقعیت جالب دیگر هم وجود دارد که شاید او را کمی تسکین دهد؛ چیزی که باید آن را «نفرین کامیونیتی شیلد» نامید.

از سال ۲۰۱۱، فقط یک بار تیمی که در مسابقه افتتاحیه (کامیونیتی شیلد) به پیروزی دست یافته، موفق شده است به قهرمانی لیگ برتر انگلیس هم دست یابد.

پس از یک لحاظ، اسلوت باید خوشحال باشد تیمش از این طلسم در امان مانده است، در حالی که کریستال پالاس امسال برای سومین بار توانست در ورزشگاه ملی به پیروزی برسد؛ نیمه‌نهایی و فینال جام حذفی و حالا کامیونیتی شیلد!

این اتفاق در شرایطی رخ داد که بعد از تساوی ۲-۲ طی ۹۰ دقیقه، دو تیم مستقیماً بدون وقت اضافی مجبور شدند با ضربات پنالتی تکلیف این دیدار را روشن کنند. ضرباتی که حتی نسبت به پنالتی‌های عجیب‌وغریب مرحله یک‌چهارم نهایی یورو زنان انگلستان، اسف‌انگیزتر به نظر می‌رسید.

محمد صلاح اولین پنالتی را تقریباً تا بالای طاق و قوس ومبلی شلیک کرد و بقیه ضربات هم انصافاً در مجموع ضعیف بودند! البته دین هندرسون، دروازه‌بان کریستال پالاس که دو پنالتی را مهار کرد، اهمیت چندانی برای این مسائل قائل نبود.

و او بعد از بازی، تیمش را به سمت جایگاه تماشاچیان پالاس برد تا در کنار هواداران متعصب هولمزدیل شادی کنند، در حالی که آن‌ها با شور و شوق، ترانه ویژه خود از گروه Dave Clark Five «از ته دل خوشحالم Glad All Over» را می‌خواندند و لعن و نفرین خود را با صدای بلند بر علیه یوفا و اونجلیس ماریناکیس، تاجر و سرمایه‌دار و مالک یونانی باشگاه ناتینگهام فارست ابراز می‌کردند.

این شعار در واقع اشاره به جلسه‌ای در همین هفته دارد که اهمیت بلندمدت بیشتری نسبت به فتح این جام دارد؛ جایی که قرار بود سرنوشت تجدیدنظر پالاس در تصمیم یوفا برای حذف این تیم از لیگ اروپا به خاطر نقض قوانین مالکیت چندگانه مشخص شود. متأسفانه اخبار حاکی از آن است که پالاس فقط اجازه حضور در لیگ کنفرانس را پیدا کرده است!

اما در حالی که مسئولان سعی می‌کنند لذت فوتبال را در دادگاه‌ها از بین ببرند، هواداران پالاس در ورزشگاه پایکوبی کردند و یک روز تاریخی دیگر برای باشگاه‌شان را جشن گرفتند. قطعاً این قهرمانی به اندازه بردن سیتی و قهرمانی در جام حذفی نیست، اما بالا بردن یک جام، هر چه که باشد، همیشه خاطره‌انگیز است.

آن‌ها واقعاً شایسته این پیروزی بودند، هرچند با اختلافی اندک. بازی در وقت قانونی بسیار نزدیک و پایاپای بود و در نهایت با تساوی ۲-۲ به پایان رسید؛ جایی که پالاس دو بار موفق شد در برابر قهرمان لیگ برتر بازی را مساوی کند.

ژان-فیلیپ ماتتا و اسماعیل سار با گل‌های خود، اولین گل‌های رسمی بازیکنان تازه‌وارد لیورپول، هوگو اکیتیکه و جرمی فریمپونگ را خنثی کردند.

در ضربات پنالتی، تیم الیور گلاسنر عملکرد بهتری داشت. دین هندرسون با کلاهی که او را شبیه بازیکنان نیویورک یانکیز کرده بود، ضربات ضعیف الکسیس مک‌آلیستر و هاروی الیوت را مهار کرد، در حالی که محمد صلاح شوت خود را به شکل بدی به بالای دروازه شلیک کرد.

در مقابل، ماتتا، سار و پدیده جوان اسکاتلندی، جاستین دیونی، پنالتی‌های خود را به‌خوبی به گل تبدیل کردند تا برنده ضربات پنالتی شوند، اگرچه ضربه بی‌حاصل ابرچی ازه و همچنین ضربه برنا سوسا که به تیرک افقی برخورد کرد، از صحنه‌های جالب پنالتی‌ها بود که برای لحظات کوتاهی به لیورپول امید بازگشت داد.

در عین باخت با ضربات مضحک پنالتی، این بازی برای لیورپول نکات مثبتی هم داشت. همان‌طور که معروف است، آن‌ها احتمالاً این شکست را به‌عنوان یک بازی تدارکاتی پیش‌فصل تلقی خواهند کرد. سوپرجام زمانی جام دیگری حساب می‌شود که آن را در آغوش بگیری، ولی اگر ببازی، بازی دوستانه‌ای تلقی خواهد شد!

دلخوشی‌های لیورپول بیشتر مربوط به نمایش خوب بازیکنان جدید مثل اکیتیکه، فلوریان ویرتس و فریمپونگ بود که انگار سال‌هاست در کنار هم بازی کرده‌اند. با این حال، دلایل زیادی برای نگرانی نیز باقی است، به‌خصوص پیش از شروع لیگ در شب جمعه.

شاید عدم نمایشی کوبنده توجیه‌پذیر باشد، اما در حالی که فقط چند روز به شروع فصل باقی مانده است، باز شدن دائمی خط دفاع و دور بودن ویرجیل فن‌دایک از فرم همیشگی، مطمئناً باعث نگرانی اسلوت و هواداران خواهد شد. در این راستا، قطعاً هنوز کارهای زیادی باقی مانده است.

این دیدار متأسفانه با لحظات ناخوشایند، ناامیدکننده و زشتی آغاز شد؛ جایی که اقلیتی کوچک اما پرسر و صدای هواداران کریستال پالاس با ایجاد سر و صدا و دادن شعار، در جریان یک دقیقه سکوت برنامه‌ریزی‌شده برای دیوگو ژوتا فقید و برادرش آندره سیلوا، این لحظه سکوت، فضای احترام، حرمت و ادب جمعی، جو تأمل و همدلی همگان را به نابودی کشاندند. خجالت‌آور بود. در حالی که ۹۹ درصد آن‌ها با احترام رفتار کردند و تلاش داشتند آن تعداد اندک را به خاموشی دعوت کنند. رفتاری زشت که باعث شرمندگی مجموعه هواداران پالاس شد و ویرجیل فن‌دایک در پایان بازی با چهره‌ای عبوس و جدی، نارضایتی و عدم خرسندی خود را در این رابطه ابراز کرد!

با آغاز دیدار، آن اراذل و اوباش خیلی زود ساکت شدند وقتی لیورپول تنها چهار دقیقه پس از شروع بازی، توسط اکیتیکه، خرید جدید تیم، به گل رسید. این بازیکن تازه‌وارد توپ را در فضای بسته‌ای دریافت کرد، یک و دو زیبایی با ویرتس انجام داد و با تمام مهارت خود، از فاصله هجده متری توپ را وارد دروازه کرد.

مهاجم فرانسوی فقط به خاطر گلزنی به لیورپول نیامده، بلکه به خاطر بازی ترکیبی و هماهنگی و مشارکت فعال در گردش توپ و خلق موقعیت به انفیلد آمده است. شرکت در حملات تیمی و همراهی با سایر بازیکنان دارد. او بازیکنی است که همه‌جانبه عمل می‌کند و فقط مهاجم نیست که کارش فقط گل زدن باشد، بلکه در تمام ابعاد حمله؛ پاس دادن، یک و دو، بازی‌سازی، حفظ توپ و غیره نقش دارد. و او تمامی این ویژگی‌ها را در همین گل نشان داد. برای اولین بازی رسمی، بسیار چشمگیر بود.

با کمال احترام به داروین نونیز که این هفته با مبلغ بیش از ۴۶ میلیون یورو به الهلال پیوست، جانشین جدید او در لیورپول با شماره ۹ خیلی بهتر و کامل‌تر به نظر می‌رسد.

جای تعجبی نبود که چند دقیقه بعد، هواداران لیورپول (کاپ) با سرود معروفی که قبلاً برای نونیز می‌خواندند، این بار نام «هوگو، هوگو، هوگو!» را فریاد زدند. می‌توان گفت هواداران کاملاً نونیز را فراموش کرده‌اند و بازیکن جدیدشان را درست و حسابی در آغوش گرفته‌اند.

این بازیکن ۲۳ ساله مدافعان حریف را اذیت و آزار می‌داد و جدال جذابی با «مارک گهی» کاپیتان پالاس، که شاید تا پایان ماه سر از لیورپول درآورد و با او در یک جبهه قرار گیرد، داشت. همکاری و ایجاد ارتباط سریع اکیتیکه و ویرتس به قدری خوب بود که انگار این دو سال‌هاست کنار هم بازی می‌کنند، نه فقط دو هفته!

اما با وجود نشانه‌های امیدوارکننده در خط حمله لیورپول، خط دفاع این تیم کمی متزلزل به نظر می‌رسید. پالاس در دقیقه ۱۵ با یک حرکت زیبا بازی را به تساوی کشاند، اما این گل کاملاً توسط بازیکنان اسلات قابل جلوگیری بود.

ازه با یک پاس دقیق، ماتتا را کاملاً در موقعیت تک‌به‌تک قرار داد. فقط یک پاس، کل خط دفاع لیورپول را دور زد اما آلیسون با واکنشی خوب مانع گلزنی شد. با این حال، سار توپ برگشتی را جمع کرد. فن‌دایک پایش را جلو آورد و سار هم از فرصت استفاده کرد و زمین خورد. ماتتا پشت ضربه پنالتی ایستاد و با اعتمادبه‌نفس، توپ را به سمت چپ آلیسون فرستاد.

اما این تساوی فقط چند دقیقه دوام داشت؛ چراکه لیورپول دوباره و خیلی زود با گل فریمپونگ، دیگر خرید جدید تابستانی، پیش افتاد. ضربه او اگرچه کمی اشتباه نشانه‌گیری شده بود، اما در نهایت هندرسون، دروازه‌بان پالاس، را غافلگیر کرد و درون دروازه جا خوش کرد!

فریمپونگ ممکن است ادعا کند که عمدی چنین گلی زده است، باورش سخت است! آرنولد، بازیکن بومی تیم، پس از سال‌ها به مادرید رفته است اما چیزی که قطعاً در مورد مدافع سابق بایرلورکوزن گفت، اخلاق حرفه‌ای و انرژی دائمی‌اش در جناحی است که او پیش از این در آن فعالیت داشت، و احتمالاً بهترین توصیف برای این مدافع راست این است؛ یک مزاحم واقعی که همیشه باعث دردسر است.

بعد از گل او به آمار و اطلاعات جالبی برای مسابقات اطلاعات عمومی این هفته، در بارهای لیورپول برخوردم، شاید، فقط شاید جایی به کار شما بیاید؛

گل فریمپونگ باعث شد برای اولین بار در ۱۹ سال گذشته، دو بازیکن تازه‌وارد لیورپول در یک بازی گلزنی کنند. آخرین بار آگوست ۲۰۰۶ بود که کریگ بلِیمی و مارک گونزالس مقابل تیم مکابی حیفا چنین رکوردی ثبت کرده بودند!

دیدار آغازین فصل ۲۶-۲۰۲۵ ابتدا همانند یک جدال وسط فصل آغاز شد؛ پر از حساسیت، هیجان و انرژی، اما خیلی زود همه‌چیز رنگ و بوی یک بازی دوستانه را به خود گرفت. هر دو تیم کم‌کم خسته و سنگین شدند که البته گرمای طاقت‌فرسای و آفتابی ومبلی هم بی‌تأثیر نبود.

با این حال، این مسابقه برای هر دو تیم مثبت بود. کریستال پالاس نشان داد که می‌تواند با تیم‌های بزرگ رقابت کند و تقریباً در بیشتر بازی پایاپای لیورپول پیش رفت. از سوی دیگر، لیورپول با حملات چشم‌نواز و هماهنگ خود حسابی دوستدارانش را امیدوار کرد.

به نظر می‌رسد با وجود گلاسنر، مربی تیم، شرایط پالاس کاملاً باثبات و امیدوارکننده است و این تیم فقط باید رو به جلو نگاه کند. چنانچه سرمربی کریستال پالاس در گفت‌وگو با تی‌ان‌تی اسپورت اظهار کرد، دقیقاً همین قصد را دارند:

حس قهرمانی در ومبلی را دوست دارم. باید اعتبار زیادی به بازیکنان بابت این پیروزی بدهم. ما بازگشت خوبی داشتیم و توانستیم در ضربات پنالتی، بازی را به نفع خود تمام کنیم. در سطحی برابر با لیورپول بودیم و عملکرد خوبی داشتیم. به تیمم افتخار می‌کنم. ما می‌دانیم قادر به انجام چه کارهایی هستیم و چطور موقعیت گل ایجاد کنیم. طی هجده ماه گذشته پیشرفت زیادی داشتیم و بازیکنان واقعاً دارند به کاری که انجام می‌دهیم ایمان می‌آورند. می‌دانستم می‌توانیم گل بزنیم. خیلی از تیم راضی‌ام چون یک جام دیگر هم کسب کردند. تعداد بازی‌هایی که فصل آینده قرار است داشته باشیم را پاداش و فرصت خوبی می‌دانم. ما می‌خواهیم باز هم جام بگیریم و جداً قصد داریم در صحنه فوتبال اروپا حاضر باشیم.

گلاسنر در مورد پنالتی جاستین دیوِنی، بازیکن جوان تیم که پیروزی را نصیب پالاس کرد، گفت:

جاستین پیش من آمد و گفت: من می‌زنم، آخرین پنالتی را من می‌زنم. این اعتمادبه‌نفس و عزمش برای بردن بازی، قابل ستایش است و امسال مطمئنم دقایق زیادی برای ما بازی خواهد کرد.

بازیکنان کریستال پالاس «حس آشنایی» داشتند زمانی‌که از پله‌های معروف ومبلی بالا می‌رفتند.
وقتی مارک گهی به سمت جام حرکت می‌کرد، خودش را کمی مرتب کرد و بعد جام سپرگونه را در دستانش گرفت و آن را بالای سرش برد. و باز هم آهنگ "Glad All Over" پخش شد... عجب آهنگی! کریستال پالاس انگار دارد به قضیه قهرمان شدن، عادت می‌کند!

چه مارک گهی در پالاس بماند و چه به لیورپول برود، پالاس سکان را در دست دارد. در ماه می، آن‌ها اولین جام مهم باشگاهی خودشان را با شکست دادن منچسترسیتی در فینال جام حذفی (FA Cup) کسب کردند، و خب، واقعاً چه چیزی بهتر از این می‌تواند برای آن‌ها وجود داشته باشد؟

در دیداری که حاصل آن برای هر دو جبهه درگیر، بیشتر امیدواری بود تا نومیدی و یأس و نگرانی!
و در این بین، پالاس اولین تیم جدیدی است که از سال ۱۹۷۸، بعد از ناتینگهام فارست، برای اولین بار قهرمان سوپرکاپ (Community Shield) انگلستان می‌شود. این لحظه بزرگ دیگری در تاریخ ۱۲۰ ساله پالاس، باشگاهی جمع‌وجور از جنوب لندن است.