به گزارش خبرنگار استانی ایسکانیوز از کرمان؛ در داغ‌ترین روزهای سال هنگامی که خورشید سوزان‌تر از همیشه می‌تابد و زمین تف‌زده عراق آتش زبانه می‌کشد خادمان موکب‌ها با عزمی راسخ ایستاده‌اند تا نشان دهند که برای خدمت به زائران اباعبدالله الحسین علیه‌السلام خستگی جایی ندارد. این خادمان جلوه‌ای دیگر از عشق و ارادت را در اربعین حسینی به نمایش می‌گذارند.
وقتی آفتاب تند و سوزان تابستان بر زمین‌های داغ مسیر نجف تا کربلا می‌تابد چیزی جز ارادت نمی‌تواند موکب‌داران را سرپا نگه دارد. مردان و زنانی با چهره‌هایی سوخته از آفتاب گاه در سایه‌های نخل‌ها و گاه زیر سقف‌های چادری ایستاده‌اند تا زائری تشنه خسته یا گرسنه را لحظه‌ای آرام کنند. در هر موکب خنکای آب سایه‌ای کوتاه دلی مهربان و لبخندی از ته دل در جریان است. این خدمت‌رسانی نه از سر وظیفه که از سر عشق است؛ عشقی به زائر عشقی به راه و عشقی که نام حسین (ع) بر آن حک شده است.
زائرانی که در این روزهای داغ کیلومترها پیاده می‌آیند نشانه‌هایی آشکار از رنج و عشق را بر تن دارند. چهره‌هایی آفتاب‌سوخته پاهایی تاول‌زده و دل‌های بی‌تابی که برای رسیدن به کربلا آرام و قرار ندارند. در این راه آنچه خستگی را از تن می‌برد نه استراحت بلکه نجوای نام حسین (ع) در دل است. زائری که زیر آفتاب با زبان تشنه و تنی خسته قدم برمی‌دارد دلش روشن‌تر از خورشید است چرا که لحظه به لحظه و قدم به قدم به دیدار اربابش نزدیک‌تر می‌شود. خادمان موکب‌ها گاه حتی فرصت نشستن ندارند.
تدارک آب‌های خنک یخ غذا ماساژ مراقبت‌های پزشکی و دلجویی از زائران خسته همگی بخشی از روز گرم آن‌هاست. زیر همان آفتاب سوزان پسران نوجوان سینی در دست دارند زنان عراقی نان داغ بر تنور می‌زنند و مردان موکب‌دار با دستانی پینه‌بسته زائران خسته را به آبی خنک و گوارا و استراحت در خنکای موکب مهمان می‌کنند تا قدری خستگی زائران کمتر شود. این صحنه‌ها ساده‌اند اما روح را تکان می‌دهند.
خورشید تابستان هنوز بر سر زائران می‌تابد و هنوز هم عرق از پیشانی خادمان می‌چکد. اما در دل این گرما نوری از جنس معرفت ارادت و دلدادگی جاری است که خاموش نمی‌شود چرا که این مسیر فقط یک پیاده‌روی نیست. این مسیر روایت مردمانی است که گرما را طاقت می‌آورند تا به عشق برسند و با چشمانی اشکبار بگویند: «السلام علیک یا اباعبدالله…»
خبرنگار: زهرا اسکندری
انتهای پیام/