به گزارش خبرگزاری مهر، عبدالباری عطوان، سردبیر روزنامه الکترونیکی و فرامنطقه‌ای رأی الیوم و تحلیلگر معروف فلسطینی، در مقاله جدید خود، به کنفرانس موسوم به «راهکار دو دولتی» که اخیراً در مجمع عمومی سازمان ملل به رهبری فرانسه و عربستان سعودی برگزار شده و در آن به رسمیت شناخته شدن کشور فلسطین مورد بررسی قرار گرفت، پرداخته و نوشت: بحث‌های فزاینده فعلی در مورد به رسمیت شناختن کشور فلسطین موجب شده تا جنگ نسل کشی و گرسنگی علیه نوار غزه تحت شعاع قرار بگیرد و به خواسته‌ها و شرایط رژیم صهیونیستی برای خلع سلاح مقاومت مشروعیت بخشیده است؛ جایی که به اصطلاح حامیان تأسیس کشور فلسطین، مقاومت را مانع تأسیس این کشور می‌دانند نه رژیم اشغالگر را که نوار غزه را به گورستانی روباز تبدیل کرده و تاکنون بیش از ۶۰ هزار غیرنظامی بی‌گناه را قتل عام، بیش از ۱۵۰ هزار نفر را زخمی و زیرساخت‌های غزه را به طور کامل نابود کرده است.
طرح جدید برای کشور فلسطین درواقع احیای فریب‌های قدیمی است
عطوان افزود: در این زمینه چهار موضوع وجود دارد که نیات واقعی پشت این اقدام برای به رسمیت شناختن کشور فلسطین را نشان می‌دهد و تاکید می‌کند که این یک طرح خیالی و در واقع احیای فریب‌های قدیمی است:
-کر استارمر، نخست وزیر انگلیس اعلام کرد که کشورش سپتامبر آینده رسماً کشور فلسطین را به رسمیت خواهد شناخت؛ مگر اینکه تل آویو اقدامات خاصی مانند بهبود اوضاع در نوار غزه انجام دهد. این بدان معناست که مسئله به رسمیت شناخته شدن کشور فلسطین در واقع معامله‌ای بیش نیست.
-به تعویق انداختن موضوع به رسمیت شناختن کشور فلسطین تا سپتامبر آینده، بیش از یک ماه به رژیم صهیونیستی فرصت می‌دهد تا مأموریت خود را برای نابودی ۲ میلیون نفر در نوار غزه از طریق گرسنگی یا بمب و گلوله و یا آواره کردن اجباری آنها به صحرای سینا یا کشورهای دور از فلسطین مانند لیبی، اندونزی و اتیوپی به انجام برساند.
-کشورهایی که در کنفرانس موسوم به راهکار دولتی در نیویورک شرکت کردند و درباره به رسمیت شناختن کشور فلسطین حرف زدند، اجرای این طرح را مشروط به خلع سلاح مقاومت یعنی حماس و جنبش جهاد اسلامی و تحویل سلاح آنها به تشکیلات خودگردان فلسطین کردند. قابل توجه است که ۶ کشور عربی از جمله مصر، عربستان سعودی و قطر هم با این گام موافقت کردند.
-دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا که خودش را رهبر جهان آزاد می‌داند حتی روی کاغذ هم با تأسیس کشور فلسطین مخالف بوده و آن را پاداشی برای حماس می‌بیند؛ این بدان معناست که وتوی آمریکا مانند چماقی سنگین آماده است تا بر سر هر قطعنامه‌ای برای به رسمیت شناختن کشور فلسطین فرود بیاید. در این میان، متحدان عرب آمریکا اولین طرف‌هایی خواهند بود که از این کشور اطاعت می‌کنند و از به رسمیت شناختن کشور فلسطین عقب نشینی خواهند کرد.
حامیان غربی-عربی کشور فلسطین در جنگ نسل‌کشی علیه غزه به صهیونیست‌ها کمک می‌کنند!
عبدالباری عطوان در ادامه مقاله خود تاکید کرد: هیچیک از کشورهایی که در کنفرانس موسوم به راهکار دو دولتی در مورد به رسمیت شناختن کشور فلسطین صحبت کردند جرأت نداشتن رژیم اشغالگر صهیونیستی را جنایتکار بدانند یا خواستار تحریم علیه آن شوند. حتی خطرناک‌تر اینکه برخی از این کشورها مانند انگلیس، از تأمین مهمات، موشک‌ها و سلاح‌های پیشرفته برای رژیم صهیونیستی که در جنگ نسل کشی و گرسنگی علیه نوار غزه استفاده می‌کند، دست بر نخواهند داشت.
این تحلیلگر فلسطینی در ادامه به مذاکرات آتش بس غزه اشاره و تاکید کرد: به مدت ۲۲ ماه مذاکرات در قاهره و دوحه تحت نظارت آمریکا ادامه داشته، اما با این وجود به هیچ وجه نتوانسته از جنگ نسل کشی علیه غزه جلوگیری کند یا کمک‌های غذایی و دارویی برای غیرنظامیان بی‌گناه در این باریکه بفرستد. بنابراین سوال من این است که آیا این کشورها می‌توانند یک کشور فلسطینی تأسیس کنند؟ اصلاً این کشور کجا قرار است تأسیس شود؟ در نوار غزه ویران شده یا کرانه باختری که کنست رژیم صهیونیستی رسماً آن را به خود الحاق کرده است؟ ما واقعاً تعجب می‌کنیم که چگونه برخی با هیجان درباره قصد کشورهای غربی و عربی برای تأسیس کشور فلسطین حرف می‌زنند؛ انگار که این یک سیب ارشمیدس است و قرار است جهان را متحول کرده و همه مسائل دنیا به ویژه خاورمیانه را حل کند!
سابقه وعده‌های فریبکارانه بین‌المللی درباره تأسیس کشور فلسطین
عبدالباری عطوان اضافه کرد: در اینجا باید به چند نکته مهم و برجسته توجه داشته باشیم؛
-اعلامیه بالفور انگلیس که به یهودیان حق تأسیس موجودیت خود در سرزمین فلس طین را داد و بر احترام و عدم نقض حقوق مردم فلسطین تاکید داشت.
-قطعنامه تقسیم شماره ۱۸۱ که توسط سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۴ صادر شد و بر لزوم تشکیل کشور فلسطینی در کنار رژیم صهیونیستی تاکید داشت.
-قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت سازمان ملل که بعد از جنگ شش روزه در سال ۱۹۶۷ صادر شد و بر تأسیس کشور فلسطینی تاکید داشت.
-در توافق‌نامه‌های اسلو که در سپتامبر ۱۹۹۳ در باغ کاخ سفید امضا شد، حامیان و امضا کنندگان آن، چه فلسطینی‌ها، چه صهیونیست‌ها و چه آمریکایی‌ها تأسیس یک کشور فلسطینی را پیش بینی کردند و متن این توافق به تأسیس کشور فلسطین اشاره داشت.
-کمیته چهار جانبه بین‌المللی که در سال ۲۰۰۲ تشکیل شد، نقشه راهی برای تأسیس کشور فلسطینی تدوین کرد. این کمیته شامل سازمان ملل، روسیه، آمریکا و اتحادیه اروپا بود. این نقشه راه با هدف متوقف کردن انتفاضه مسلحانه فلسطین علیه رژیم صهیونیستی بود، اما اکنون این نقشه راه کجاست؟
-مگر ۱۴۲ کشور از جمله فرانسه در جلسه مجمع عمومی سازمان ملل، کشور مستقل فلسطین در کرانه باختری و نوار غزه را به رسمیت نشناخته بودند؟ پس امروز درباره چه چیزی حرف می‌زنند؟
-آیا دولت وقت آمریکا به ریاست باراک اوباما با حمایت تونی بلر، دکتر سلام فیاض را در سال ۲۰۰۷ به عنوان نخست وزیر تشکیلات خودگردان محسوب نکرد تا زیرساخت‌های کشور فلسطین را پایه گذاری کند؟ پس چه شد؟
مردم فلسطین از یک سوراخ چندبار گزیده نمی‌شوند
در ادامه این مقاله آمده است: این هیاهوی نمایشی جهانی که به ویژه توسط برخی از کشورهای اروپایی هدایت می‌شود و حول محور وعده به رسمیت شناختن کشور فلسطین متمرکز شده، با هدف نجات رژیم صهیونیستی از کمپین بزرگ و فزاینده نفرت جهانی علیه این رژیم در سراسر دنیا به ویژه غرب است. این بسیار دردناک است که تشکیلات خودگردان در رام الله که با تبدیل شدن به ابزاری در خدمت رژیم غاصب صهیونیستی، مرتکب شدیدترین خیانت در تاریخ علیه ملت فلسطین شده، از مشتاق‌ترین حامیان به رسمیت شناختن این کشور خیالی به شمار می‌رود.
عطوان تصریح کرد: تشکیلات خودگردان واقعاً نمی‌فهمد یا فراموش کرده که ۳۲ سال است برای اجرای توافقنامه اسلو با رژیم صهیونیستی مذاکره می‌کند؛ در حالی که رژیم اشغالگر به بلعیدن کرانه باختری ادامه می‌دهد و ۸۵۰ هزار شهرک نشین صهیونیست را در آنجا اسکان داده است.
در پایان این یادداشت تاکید شده است: به رسمیت شناختن شفاهی و کاغذی کشور فلسطین، یک فریب بزرگ بوده و کسانی از آن حمایت می‌کنند که پول و سلاح به صهیونیست‌ها برای قتل عام مردم فلسطین می‌دهند. ما به توهمات اعتقادی نداریم و نمی‌خواهیم ملتمان برای دهمین بار و بدون درس گرفتن از یک سوراخ گزیده شوند. ما راه شاعر و متفکر بزرگ، معین بسیسو، اهل غزه را دنبال می‌کنیم که در یکی از قصیده‌های خود گفت «اگر حرف بزنی می‌میری، اگر سکوت هم کنی می‌میری، پس حرف بزن و بمیر».