به گزارش جماران؛ امیر جدیدی، روزنامه‌نگار و عکاس در هم میهن نوشت:
در روزهای جنگ یکی از بزرگترین چالش‌های عکاسان، حضور در مناطق جنگی و عکاسی کردن بود. در حقیقت کسانی که عمری برای چنین روزهایی آموزش دیده بودند جهت حضور در مناطق جنگی با موانع سفت و سختی روبه‌رو می‌شدند.
عکاس‌های مطبوعاتی به واسطه سال‌ها فعالیت در سطح شهر به نوعی آبدیده شده‌اند. یعنی حواسشان هست که از چه مکان‌هایی نباید عکاسی کنند و در چه محیط‌هایی اجازه عکاسی دارند.
خیلی از اهالی مطبوعات حتی برای اینکه از مکانی گزارشی تهیه کنند مجوز‌های علی‌حده می‌گیرند. به عنوان مثال برای اینکه یک عکاس خبری در روز بتواند در سطح شهر تهران عکاسی کند باید مجوز «ناجی هنر» داشته باشد. اگر همین خبرنگار که مجوز عکاسی در سطح شهر را توی جیبش گذاشته بخواهد در سطح شهر به هنگام شب عکاسی کند حتماً باید قبل از شروع به کار به کلانتری محل اطلاع‌رسانی و کسب اجازه کند.
همه این‌ها به کنار هر کجای شهر که عکاسی بخواهد دوربین به دست شود آن تکه یک صاحب پیدا می‌کند و اجازه عکاسی بدون مجوز را مطلقاً نمی‌دهد.امروز که عکس رئیس مجلس را در کنفرانس ژنو دیدم به این فکر کردم که وقتی قرار است در آینده از عکس به عنوان فکت در جوامع بین‌المللی استفاده کرد چرا در روزهایی که امکان تولید فکت وجود دارد جلوی پای عکاس و خبرنگار سنگ‌اندازی می‌کنید؟