به گزارش جماران، بر اساس گزارش جدید مؤسسه یهودی امنیت ملی آمریکا (JINSA)، ارتش ایالات متحده نزدیک به ۱۴ درصد از زرادخانه موشک‌های رهگیر خود را در جریان درگیری ماه گذشته با ایران به کار گرفته و ممکن است بازسازی این ذخایر، بین سه تا هشت سال به طول بینجامد.
این گزارش نشان می‌دهد که موشک‌های رهگیر شلیک‌شده توسط سامانه‌های دفاع منطقه‌ای ارتفاع‌بالای ترمینال ایالات متحده، تقریباً نیمی از کل رهگیرهای استفاده‌شده برای حفاظت از اسرائیل در برابر موشک‌های بالستیک میان‌برد ایران در طول بمباران ۱۲روزه را تشکیل داده‌اند.
در حالی که سامانه‌های تاد (THAAD) — به همراه رهگیرهای ارو-۲ و ارو-۳ اسرائیل — موفق شدند ۲۰۱ موشک از مجموع ۵۷۴ موشک شلیک‌شده ایران را منهدم کنند، کاهش سریع ذخایر این سامانه‌ها، نگرانی‌هایی جدی درباره توانمندی‌های دفاعی در نبردهای آینده ایجاد کرده است.
ایالات متحده در جریان این درگیری، ۹۲ فروند موشک رهگیر تاد را به کار گرفت که از مجموع ذخایر تخمینی آن (حدود ۶۳۲ فروند) کاسته شده است. طبق برآوردهای اخیر بودجه‌ای آژانس دفاع موشکی، هر موشک رهگیر THAAD که توسط شرکت لاکهید مارتین تولید می‌شود، حدود ۱۲.۷ میلیون دلار هزینه دارد.
ایالات متحده در سال ۲۰۲۴، تنها ۱۱ موشک رهگیر جدید دریافت کرده و تا پایان سال جاری نیز قرار است ۱۲ موشک دیگر دریافت کند. پیش‌بینی می‌شود تا پایان سال مالی ۲۰۲۶، بین ۲۵ تا ۳۷ موشک دیگر تحویل داده شود، اما بازسازی کامل ذخایر موجود همچنان ممکن است سه تا هشت سال زمان ببرد.
همچنین، آمریکا حدود ۳۰ فروند موشک پاتریوت را برای مقابله با حملات ایران به پایگاه هوایی العدید در قطر استفاده کرده است. با اینکه موشک‌های پاتریوت ارزان‌تر و با سرعت بیشتری تولید می‌شوند، اما سطح دفاعی‌ای مشابه سامانه تاد در میدان نبرد ارائه نمی‌کنند.
این گزارش همچنین می‌افزاید که میزان اصابت موشک‌های ایران در بازه‌هایی که سامانه تاد به عنوان ابزار اصلی بازدارندگی عمل می‌کرد، افزایش یافته است؛ موضوعی که به‌روشنی محدودیت‌های بالقوه این سامانه در برابر حملات پیاپی را نشان می‌دهد.
ویدیوهای رهگیری موشک‌ها که توسط JINSA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته، نشان می‌دهد در دوره‌هایی که سامانه‌های THAAD بیش از ۶۰ درصد از رهگیری‌ها را انجام می‌دادند، نرخ اصابت موشک‌های ایران بین ۱ تا ۴ درصد افزایش داشته است.
در این گزارش آمده است: «با توجه به اینکه سامانه‌های رهگیر به حداکثر ظرفیت خود رسیده‌اند، حتی ناکارآمدی‌ها یا تأخیرهای جزئی نیز می‌توانند پیامدهای قابل توجهی در پی داشته باشند.»