صاحب‌خبر - به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، جدیدترین خبرهای جهان را در این بسته خبری بخوانید. نخستین قایق بادبانی جهان با آلایندگی صفر شرکت هلندی سایلنت یات به‌تازگی از نخستین قایق بادبانی جهان با آلایندگی صفر رونمایی کرده است. این قایق که «سایلنت ۸۰» نام دارد، ترکیبی از فناوری‌های نوین انرژی خورشیدی و سیستم‌های پیشرفته الکتریکی است که امکان حرکت بدون استفاده از سوخت‌های فسیلی را فراهم می‌کند. قایق سایلنت ۸۰ با طول ۲۴ متر، از پنل‌های خورشیدی گسترده‌ای استفاده می‌کند که انرژی لازم برای حرکت و سیستم‌های داخلی آن را تأمین می‌کنند. این پنل‌ها به همراه باتری‌های لیتیوم-یونی قدرتمند، امکان پیمایش طولانی‌مدت در دریا را بدون نیاز به موتورهای دیزلی فراهم آورده‌اند. علاوه‌بر این، طراحی بادبانی پیشرفته قایق، استفاده از انرژی باد را به حداکثر می‌رساند و به کاهش مصرف انرژی کمک می‌کند. این قایق بادبانی نه‌تنها از نظر زیست‌محیطی پاک است، بلکه امکانات لوکس و راحتی بالایی از جمله کابین‌های مجهز، فضای نشیمن باز و سیستم‌های پیشرفته ناوبری نیز برای مسافران فراهم می‌کند. شرکت سازنده با این پروژه، چشم‌اندازی جدید برای صنعت دریانوردی ارائه داده است که می‌تواند به کاهش چشمگیر آلودگی‌های دریایی و هوایی کمک کند. طراحی هوشمندانه و استفاده از فناوری‌های نوین، تجربه‌ای بی‌نظیر و آرامش‌بخش را در سفرهای دریایی به ارمغان می‌آورد. این ابتکار، نمونه‌ای از تلاش‌های جهانی برای حرکت به سمت حمل‌ونقل پایدار و حفاظت از اکوسیستم‌های دریایی است که می‌تواند الگوی سایر سازندگان قایق و کشتی قرار گیرد. کارشناسان صنعت دریانوردی، رونمایی از سایلنت ۸۰ را گامی مهم در جهت توسعه حمل‌ونقل دریایی پایدار می‌دانند و معتقدند این فناوری می‌تواند الهام‌بخش تولید قایق‌ها و کشتی‌های بزرگ‌تر و دوستدار محیط زیست در آینده باشد. این پروژه نشان‌دهنده تلاش‌های روزافزون برای مقابله با تغییرات اقلیمی و حفظ منابع طبیعی جهان است. سایلنت یات اعلام کرده است که قصد دارد در آینده نزدیک مدل‌های بیشتری از این قایق‌های بادبانی پاک را تولید و به بازار عرضه کند و به این ترتیب سهم خود را در حفاظت از محیط زیست و توسعه پایدار دریانوردی افزایش دهد. برترین دانشگاه‌های پژوهشی جهان در سال ۲۰۲۵ + اینفوگرافی بعضی از دانشگاه‌های جهان بیشتر به‌واسطه برنامه‌های کارشناسی یا زندگی پرجنب‌وجوش دانشجویی شهرت دارند، اما تعدادی دیگر به دلیل برتری پژوهشی و اعتبار علمی بین‌المللی برجسته هستند. بر اساس رتبه‌بندی اخبار و گزارش‌های جهانی ایالات متحده آمریکا، (U.S. News & World Report)، یکی از معتبرترین منابع رتبه‌بندی در حوزه‌های آموزش، بهداشت، اقتصاد و سایر زمینه‌ها در آمریکا و جهان که هر سال منتشر و به‌عنوان مرجعی برای افراد و مؤسسات در تصمیم‌گیری‌ها شناخته می‌شود، برترین دانشگاه‌های پژوهشی جهان در سال ۲۰۲۵ عبارتند از: دانشگاه هاروارد، ایالات متحده آمریکا: ۱۰۰ موسسه فناوری ماساچوست، ایالات متحده آمریکا: ۹۷.۲ دانشگاه استنفورد، ایالات متحده آمریکا: ۹۴.۵ دانشگاه آکسفورد، بریتانیا: ۸۸.۳ دانشگاه کمبریج، بریتانیا: ۸۶.۸ دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، ایالات متحده آمریکا: ۸۶.۴ کالج دانشگاهی لندن، بریتانیا: ۸۶.۲ دانشگاه واشنگتن، سیاتل، ایالات متحده آمریکا: ۸۶.۱ دانشگاه ییل، ایالات متحده آمریکا: ۸۶ دانشگاه کلمبیا، ایالات متحده آمریکا: ۸۵.۸ کالج امپریال لندن، بریتانیا: ۸۵.۲ دانشگاه تسینگهوا، چین: ۸۵.۲ دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس، ایالات متحده آمریکا: ۸۴.۹ دانشگاه جانز هاپکینز، ایالات متحده آمریکا: ۸۴.۴ دانشگاه پنسیلوانیا، ایالات متحده آمریکا: ۸۴ دانشگاه کرنل، ایالات متحده آمریکا: ۸۳.۶ دانشگاه پرینستون، ایالات متحده آمریکا: ۸۳.۶ دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو، ایالات متحده آمریکا: ۸۳.۶ دانشگاه تورنتو، کانادا: ۸۳.۶ دانشگاه ملی سنگاپور، سنگاپور: ۸۳.۳ دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو، ایالات متحده آمریکا: ۸۳.۲ دانشگاه میشیگان، ایالات متحده آمریکا: ۸۳.۲ موسسه فناوری کالیفرنیا، ایالات متحده آمریکا: ۸۲.۹ دانشگاه نورث وسترن، ایالات متحده آمریکا: ۸۱.۵ دانشگاه پکن، چین: ۸۱.۱ دانشگاه شیکاگو، ایالات متحده آمریکا: ۸۱ دانشگاه دوک، ایالات متحده آمریکا: ۸۰.۷ دانشگاه فناوری نانیانگ، سنگاپور: ۸۰.۶ دانشگاه سیدنی، استرالیا: ۷۹.۹ دانشگاه ملبورن، استرالیا: ۷۹.۸ رتبه‌بندی حاضر ۲۲۵۰ دانشگاه پژوهشی از ۱۰۵ کشور را براساس ۱۳ شاخص پژوهشی و یک نظرسنجی اعتبار علمی ارزیابی کرده است، این شاخص‌ها شامل شهرت پژوهشی جهانی و منطقه‌ای، تعداد انتشارات، کتاب‌ها، همایش‌ها، تأثیر استنادی، تعداد و درصد انتشارات پراستناد، همکاری‌های بین‌المللی و تعداد مقالات بسیار پراستناد است که تصویری جامع از ظرفیت پژوهشی و تأثیر جهانی دانشگاه‌ها ارائه و جایگاه علمی مراکز بزرگ پژوهشی جهان را به‌روشنی نشان می‌دهند، آمریکا میزبان بسیاری از مطرح‌ترین دانشگاه‌های جهان است و به‌طور کلی ۱۹ از ۳۰ دانشگاه برتر پژوهشی جهان در این کشور قرار دارد. پس از آن چهار دانشگاه از بریتانیا دیده می‌شود. دانشگاه هاروارد با کسب امتیاز کامل ۱۰۰، عنوان برترین دانشگاه پژوهشی جهان را به خود اختصاص داده است، هاروارد در زمینه‌های شهرت پژوهشی جهانی، تعداد انتشارات علمی، مجموع استنادات و تعداد مقالاتی که در میان ۱۰ درصد برتر از نظر استناد قرار دارند، مقام نخست را به‌دست آورده است. این دانشگاه همچنین یکی از بزرگترین صندوق‌های سرمایه‌گذاری دانشگاهی آمریکا را در اختیار دارد. در سال‌های اخیر هاروارد به‌دلیل اعمال محدودیت‌های گسترده توسط دولت ترامپ از جمله لغو حدود ۱۰۰ میلیون دلار قرارداد دولتی، مسدود شدن ۲.۳ میلیارد دلار از کمک‌های پژوهشی و لغو مجوز پذیرش دانشجویان بین‌المللی خبرساز شده است. تولید برق پاک برای شهرهای هوشمند با درخت انرژی گروهی از دانشمندان هندی از کالج مهندسی دایاناندا ساگار، سیستم ترکیبی نوآورانه‌ای به شکل درخت طراحی کرده‌اند که هم‌زمان از انرژی باد و خورشید بهره می‌برد و برای کاربردهای خارج از شبکه مناسب است، این سیستم که به نام «درخت هیبرید خورشیدی-بادی (WSHT)» شناخته می‌شود، دارای یک پایه با توربین بادی در بالاست و شاخه‌هایی مجهز به پنل‌های خورشیدی روی دو محور دارد. پنل‌های خورشیدی روی شاخه‌ها می‌توانند در دو محور بچرخند تا همیشه عمود بر پرتوهای خورشید قرار گیرند و بیشترین تولید انرژی را داشته باشند، یک سیستم کنترل میکروکنترلر با دریافت اطلاعات جی‌پی‌اس، سنسور ژیروسکوپی و قطب‌نما، جهت‌گیری دقیق پنل‌ها را به‌صورت خودکار تنظیم می‌کند. در بالای پایه نیز توربین بادی عمودی نصب شده است که با سرعت‌های مختلف باد انرژی تولید می‌کند. مطالعات شبیه‌سازی‌شده شامل مدل توربین بادی ۵۰۰ وات و دو پنل خورشیدی ۱۰۰ وات، یکی ثابت و دیگری مجهز به سیستم ردیابی دومحوره بودند. پس از آن، نمونه نیمه‌فیزیکی ساخته و در منطقه بنگلور هند برای چهار روز مختلف اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد سیستم هیبریدی می‌تواند در یک روز تا ۴۴۴.۵ وات‌ساعت (Wh) انرژی تولید کند که سهم توربین بادی حدود ۳۰۰.۵ وات‌ساعت و انرژی تولیدی پنل خورشیدی دو محوره ۱۴۴ وات‌ساعت بوده است. پنل خورشیدی ثابت با زاویه نصب بهینه نیز ۱۰۹ وات‌ساعت انرژی تولید کرد، سیستم ردیابی آن نیز انرژی عملیاتی کمی مصرف می‌کند. کاربردهای این سیستم شامل تأمین برق بارهای روشنایی، تلفن‌های همراه، لوازم خانگی کوچک، لپ‌تاپ‌ها و خودروهای الکتریکی است و می‌تواند به‌عنوان منبع انرژی پاک و قابل اطمینان در شهرهای هوشمند و سبز به کار رود. طراحی این سیستم ضمن داشتن ظاهری شبیه به درخت، از نظر کارایی نیز بهینه شده است تا ظرفیت تولید انرژی خورشیدی و بادی با استفاده از ردیابی دومحوره و بهره‌گیری از توربین‌های بادی کوچک به حداکثر برسد. این ترکیب ضمن اشغال فضای کمتر نسبت به سامانه‌های خورشیدی زمینی، تأمین انرژی مستمری را با تلفیق دو منبع انرژی طبیعی و تجدیدپذیر تضمین می‌کند. معماری در عصر بی‌ثباتی اقلیمی؛ بازاندیشی در رویکرد بازیابی اکوسیستم بی‌ثباتی اقلیمی در سال‌های اخیر موجب شده است که معماری به‌عنوان کنشگری فعال در حوزه محیط زیست نیز وارد عرصه‌های تازه‌ای از تفکر و عمل شود. در این میان، مفهوم «زیست‌بخشی مجدد یا بازوحشی‌سازی rewilding» اهمیت بسیاری پیدا کرده است؛ شیوه‌ای مبتنی بر احیای زیست‌بوم‌های خودنگهدار که بازگرداندن تنوع زیستی، حذف موانع مصنوعی و بازتعادل حضور انسان در طبیعت را هدف قرار می‌دهد. این رویکرد ریشه در زیست‌شناسی و علم حفاظت دارد، اما زمینه‌های تازه‌ای در تفکر معماری باز می‌کند و تصورات سنتی درباره پایداری، مالکیت و کاربری را به چالش می‌کشد. به عبارت ساده‌تر، Rewilding یعنی خلوت گذاشتن یا رها کردن زمینی که قبلاً تحت تأثیر انسان بوده، تا طبیعت بتواند دوباره جایگاه خود را باز یابد و اکوسیستم‌ها به طور خودجوش و طبیعی ترمیم و توسعه یابند. معماری از دیرباز به‌عنوان عاملی برای تخریب محیط زیست شناخته می‌شد، چراکه اغلب با ساخت‌وساز روی تالاب‌ها، قطعه‌قطعه کردن زیستگاه‌ها و تغییر مسیر رودخانه‌ها، نظم طبیعی را برهم زده است، اما امروزه پروژه‌ها و شیوه‌هایی نوظهور در پی تغییر این منطق و به‌دنبال راهی هستند که معماری بتواند تسهیل‌کننده فرایند احیا باشد، نه مانع آن. اگر فرم‌های ساخته‌شده بتوانند بستری برای بازگشت گونه‌ها، ترمیم خاک یا هم‌زمانی مجدد منابع طبیعی شوند، این دگرگونی رویکردی نو نسبت به طراحی ایجاد می‌کند که نه برای سکون و ثبات، بلکه برای رشد، دگرگونی و هم‌سازی با تغییر به‌کار می‌رود. در این رویکرد، معماری نه تحمیل‌گری بر زمین، بلکه عاملی برای قاب‌بندی و میانجی‌گری با محیط است و حتی گاهی تنها نقش تسهیل‌گر موقتی را ایفا می‌کند. در اصل سامان‌دهی‌های فضا باید به جای کنترل محیط، آن را تنظیم کنند که این انطباق به‌ویژه هنگام طراحی برای اکوسیستم‌های پویا و ناپایدار اهمیت پیدا می‌کند. معماری در خدمت زیست‌بخشی مجدد طبیعت زیست‌بخشی مجدد در معماری معاصر تنها به‌منزله اقدامی اکولوژیک برای احیای تنوع زیستی یا کاهش مداخله انسان نیست، بلکه رویکردی مبتنی‌بر پایداری و توسعه خطی است. در این رویکرد تمرکز کمتر بر خلق اشیای جدید و بیشتر بر فراهم‌سازی امکان تجدیدحیات طبیعت و ایجاد راهکارهای موقتی و سازگار برای دسترسی یا سکونت قرار دارد. نمونه‌های برجسته این رویکرد را می‌توان در کریدورهای حیات‌وحش دید که به شکل پل و زیرگذر در پارک ملی بنف کانادا ساخته شده‌اند تا زیستگاه‌های جداشده به‌واسطه جاده‌ها را دوباره به‌هم پیوند دهند. با این حال این مداخلات تنها نوعی تلاش برای ترمیم شرایطی هستند که زیرساخت‌های انسانی پیش‌تر به طبیعت تحمیل کرده‌اند. پروژه «موج‌شکن‌های زنده (Living Breakwaters)» در جزیره استاتن آیلند نمونه‌ای از تقاطع مقاومت اکولوژیک و عملکرد زیرساختی است. این پروژه پس از طوفان سندی، مجموعه‌ای از موج‌شکن‌های نیمه‌زیرآبی را در سواحل نصب کرد تا علاوه‌بر کاهش فرسایش و انرژی امواج، زیستگاهی فزاینده برای صدف‌ها و ماهی‌ها ایجاد کند. چنین سکوهایی نه نمادین، بلکه رو به تغییرند و به‌عنوان مرزی پویا بین شهر و اکوسیستم عمل می‌کنند. طراحی برای تحول و همزیستی با طبیعت در نمونه‌هایی همچون موزه تیرپیتس (اثر گروه BIG) نیز معماری نه به‌صورت افزودن، بلکه با حفاری و حذف بخشی از ماسه ایجاد شده است تا پیوستگی زیست‌بوم منطقه محفوظ بماند. این نوع معماری تلاش دارد کم‌ترین تأثیر بصری را داشته باشد، اما همچنان پرسش‌هایی درباره مسئولیت زیست‌محیطی آن باقی است که آیا تنها ناپیدا شدن بناها روی زمین، ضامن مسئولیت اکولوژیک آن است یا خیر. ارزش این نوع طراحی، بیشتر در تلاش برای بازتعریف رابطه ساختمان و زمین از سلطه به هم‌زیستی است. معماری باززیست‌بخشی فصل تازه‌ای در طراحی محیطی معماری زیست‌بخشی مجدد نه با تمرکز بر فرم نهایی، بلکه بر فرآیندهای مداوم طبیعت آغاز می‌شود و به ابزارها، شرایط و مداخلاتی توجه دارد که باز، معکوس‌پذیر و انطباق‌پذیر باشند. این معماری به جای ساخت بناهایی یادمانی، بیشتر به‌سوی سیستمی می‌رود که رخدادهای اکولوژیک را به‌دور از ایستایی و ثابت بودن، قابل مشاهده می‌کنند که این امر با اخلاق ساخت کم‌اثر، بهره‌گیری از مواد محلی و تجدیدپذیر و اتصالات خشک یا ساختارهای قابل جداسازی همراه است که امکان تخریب آسان، بازاستفاده یا تجزیه آن‌ها وجود دارد. معماری نوین و نقش معمار در بازسازی اکوسیستم در کنار این تحولات، همکاری میان‌رشته‌ای و بازنگری نقش معمار اجتناب‌ناپذیر است. احیای واقعی زمین، مستلزم همکاری با زیست‌شناسان، هیدرولوژیست‌ها، خاک‌شناسان، بومیان و جوامع محلی حامل دانشی است که به‌طور معمول بیرون نظام آموزش رسمی معماری قرار می‌گیرد. به اعتقاد جولیا واتسون، نظام‌های سنتی زیست‌محیطی مدل‌های آزموده‌شده‌ای برای همزیستی با طبیعت عرضه می‌کنند که ساختار آن نه بر نمایندگی یا بهره‌کشی، بلکه بر تکامل، سازگاری فصلی و ارتباط معنوی و فضایی با سرزمین بنا نهاده می‌شود. این رویکرد رابطه‌مند، پیامدهای فضایی روشنی دارد که به‌واسطه آن معماری نه‌تنها به‌عنوان خلق فرم، بلکه به‌منزله تسهیل‌گر رخدادهای اکولوژیک اجتماعی تعریف می‌شود. این روند مستلزم پروتکل‌هایی است که از طریق نقشه‌کشی مشارکتی و تلفیق دانش بومی یا به‌کمک توانمندسازی جوامع و جنبش‌های بازپس‌گیری زمین، به تاریخ، معنا و خاطره زمین (به‌ویژه در مناطق استعمارزده) احترام بگذارد. بدین ترتیب، نقش معمار از طراحی برای مردم به هم‌آفرینی با مردم و طبیعت بدل می‌شود. در پژوهش‌های دانشگاهی نیز این جابه‌جایی دیده می‌شود. در مدرسه معماری اسلو، تحقیق درباره «طراحی براساس حذف» و در دپارتمان معماری منظر دانشگاه ETH زوریخ، جبنه‌های مدل‌سازی رفتار اکولوژیک در فازهای اول طراحی، معمار را به تفکر درباره زمان و فرآیند (نه‌تنها فرم) سوق می‌دهد. این حساسیت زمانی و مشارکتی، بسیار به ایده هنرهای مشاهده آنا تسینگ نزدیک است؛ هنری که به درک نیروهای نهفته، نامشهود و بیشتر مغفول در صحنه طبیعی می‌پردازد و نقش معمار را از پیش‌بینی آینده به تقویت ظرفیت بالقوه زمین تغییر می‌دهد. برترین ساختمان‌های مدرن جهان با بام‌های سبز بام‌های سبز یکی از نوآورانه‌ترین راهکارهای معماری برای پاسخ به چالش‌های زیست‌محیطی هستند که ساختمان‌ها را به اکوسیستم‌های زنده و هماهنگ با طبیعت تبدیل می‌کنند. این سازه‌ها نه‌تنها از منظر زیبایی‌شناسی، بلکه از نظر محیط زیست، اقتصاد و جامعه فواید فراوانی از جمله کاهش اثرات جزیره‌های حرارتی در شهرها و مدیریت رواناب باران دارند. در ادامه با بعضی از ساختمان‌های مدرن جهان با بام‌های سبز آشنا می‌شویم که هریک به‌گونه‌ای یکپارچگی میان فضای ساخته‌شده و طبیعت را به نمایش می‌گذارند. خانه زیر تپه (House Under The Hill) خانه زیر تپه در نوشارود یکی از زیباترین نمونه‌هاست که به‌طور شگفت‌انگیزی با توپوگرافی اطراف خود هماهنگ شده و بامی زنده دارد که پوشش گیاهی آن به‌طور دقیق بازتاب تپه‌های اطراف است. این خانه علاوه‌بر ایجاد عایق حرارتی طبیعی، زیستگاهی برای حیات‌وحش محلی فراهم می‌آورد و طراحی آن به‌گونه‌ای است که از چشم پنهان می‌شود، اما با چالش‌هایی همچون عایق‌بندی پیچیده فضاهای زیر زمین و محدودیت ورود نور طبیعی روبه‌روست. موزه تاریخ طبیعی مجارستان (Hungarian Natural History Museum) موزه تاریخ طبیعی مجارستان ساختاری ۲۳ هزار متری است که به شکل تپه‌ای مصنوعی ساخته‌شده و بازدیدکنندگان می‌توانند روی بام سرسبز آن قدم بزنند و همزمان از چشم‌اندازهای جنگلی لذت ببرند. این موزه نه‌تنها فضایی برای تفریح عمومی ایجاد کرده، بلکه از جنبه‌های زیست‌محیطی همچون تصفیه هوا و مدیریت آب باران نیز بهره‌مند است. البته نگهداری از این بام قابل پیاده‌روی به‌دلیل پیچیدگی سازه‌ای چالش‌برانگیز است. ساختمان کوکون ( Cocoon) ساختمان کوکون، بنایی در مدرسه بین‌المللی بلومینگدیل است که بام چمنی موج‌داری دارد و فضای بازی و آمفی‌تئاتری طبیعی در حیاط آن ایجاد شده است. این فضاها موجب تعامل کودکان با طبیعت می‌شود و نور طبیعی را به‌خوبی وارد محیط داخلی می‌کنند. از سوی دیگر دسترسی ایمن کودکان به بام و نگهداری مستمر برای استانداردهای آموزشی از مواردی است که باید به آن توجه شود. ویلای (Ishigaki Earth) ویلا ایشیگاکی‌ارث نمونه‌ای ممتاز از طراحی مسکونی لوکس با بام سبز است که فرم دایره‌ای و تپه‌مانندی دارد و چشم‌اندازهای باز به طبیعت و دریا ارائه می‌دهد. این ویلای منحصربه‌فرد با فراهم کردن عایق طبیعی و سایبان گیاهی، به بهبود کارایی انرژی کمک می‌کند، اما هزینه‌های ساخت و نگهداری آن بالا و دسترسی به بام دشوار است. خانه برداشت باران (Rain Harvest) خانه برداشت باران در واله براوو نمونه‌ای شاخص از زندگی پایدار است که بامی پوشیده از گیاهان دارد و همراه با پنل‌های خورشیدی و سیستم‌های تصفیه آب، سکونتی خودکفا و بی‌نیاز از انرژی ایجاد کرده است. این بام علاوه‌بر عایق حرارتی، وظیفه جمع‌آوری بهینه آب باران را نیز بر عهده دارد، هرچند هماهنگی میان سیستم‌های مختلف برای اجرای آن چالش‌برانگیز است. ویلای آآ (Villa Aa) ویلای آآ در نزدیکی خلیج اسلو، با بامی مرکب و هماهنگ با شیب طبیعی زمین، نمونه‌ای از معماری ارگانیک است که موجب می‌شود ساختمان با چشم‌انداز اطراف خود به‌طور کامل ادغام شود. این بام گرمسیری، عایق حرارتی مناسبی برای اقلیم سرد نروژ تأمین می‌کند، ولی ساخت و نگهداری آن در زمین‌های شیب‌دار و شرایط ویژه گیاهی دشوار است. ساختمان دانشگاه پرستیژ (Prestige University) ساختمان دانشگاه پرستیژ دارای تراس‌های سبز پلکانی است که نور خورشید را برای کلاس‌ها فراهم و خنک‌کنندگی طبیعی در اقلیم گرم هند ایجاد می‌کند. این طراحی فضاهای آموزشی و تفریحی باز را توسعه می‌دهد، اما نیاز به نگهداری پیچیده و ساختار مقاوم برای حمایت از این تراس‌ها دارد. خانه خانوادگی استودیو معماری روآر ( RO_AR Architecture’s Home) خانه خانوادگی استودیو معماری روآر در پراگ، با سقف چمنی و نمای چوب بلوط، نقش پلی میان بافت شهری و طبیعت را ایفا می‌کند و فضایی سبز در یک محیط شهری فراهم کرده است. این بام سبز ضمن کمک به عایق‌بندی و مدیریت آب باران، به حفظ حریم خصوصی کمک می‌کند، اما به‌دلیل محدودیت عمق خاک، تنوع گونه‌های گیاهی محدود است و نگهداری از آن در شرایط آلوده شهری دشوار است. ویلای کی‌دی ۴۵ (Villa KD45) ویلای کی‌دی ۴۵ در دهلی نو، با طراحی تراس‌دار و گسترده، به مقابله با سختی‌های اقلیم گرم و محیط شهری متراکم پرداخته است. بام سبز این ویلا علاوه‌بر کاهش دمای ساختمان، فضایی خصوصی و باز برای زندگی در فضای باز ایجاد کرده است. با این حال حفاظت از گیاهان در برابر آلودگی و چالش‌های سازه‌ای از معضلات آن است. این نمونه‌ها نشان می‌دهند که بام‌های سبز چگونه می‌توانند تفکر معماری مدرن را تغییر دهند و برقرارکننده توازن بین سازه‌های لوکس یا کاربردی و حفظ محیط زیست باشند. در زمانی که تغییرات اقلیمی معماری‌های سنتی را تحت فشار قرار می‌دهد، این نمونه‌ها الهام‌بخش آینده‌ای هستند که در آن معماری و طبیعت در هماهنگی کامل، فضاهایی می‌آفرینند که جوامع انسانی و اکوسیستم‌های طبیعی را به‌خوبی محافظت می‌کنند و توسعه می‌دهند. موفقیت این پروژه‌ها نه‌تنها به‌واسطه فواید زیست‌محیطی، بلکه به‌دلیل توانایی ایجاد ارتباط عمیق میان انسان و محیط زندگی مهم است و یادآوری می‌کند بهترین معماری‌ها به جای غلبه کردن بر محیط پیرامون، بخشی از محیط آن می‌شوند و فضایی نوآورانه و در عین حال جاودان خلق می‌کنند. تجربه‌ای فراتر از آموزش؛ محوطه‌های تاریخی و فرهنگی برجسته دانشگاه‌های اروپا محوطه دانشگاهی مکانی فراتر از محیط تحصیل است؛ بسیاری از دانشگاه‌ها با تاریخ، عناصر زیبایی‌شناسی و الهامات فرهنگی ترکیب شده‌اند و امکان تجربه‌ای منحصربه‌فرد را برای دانشجویان بین‌المللی و داخلی فراهم می‌کنند. محوطه دانشگاه نقشی کلیدی در شکل‌دهی به تجربه دانشجویان ایفا می‌کند و بسیاری از جوانان هنگام انتخاب دانشگاه، توجه ویژه‌ای به فضای پیرامونی و امکانات فرهنگی و تاریخی آن دارند. بعضی دانشگاه‌های اروپا نه‌تنها به‌دلیل کیفیت آموزش و پژوهش، بلکه به علت محوطه‌های زیبا، تاریخی و فرهنگی خود نیز شهرت دارند. این دانشگاه‌ها با سبک‌های معماری مختلف، فضاهای سبز گسترده و آثار تاریخی، فضایی الهام‌بخش برای دانشجویان و پژوهشگران فراهم می‌کنند. این ویژگی‌ها به‌طور هم‌زمان سنت را حفظ و با نیازهای مدرن همسو می‌کنند تا محیطی پویا و الهام‌بخش به وجود آورند. یکی از شاخص‌ترین ویژگی محوطه‌های دانشگاهی در اروپا، ترکیب هوشمندانه سنت و مدرنیته است. بسیاری از دانشگاه‌ها ساختمان‌ها و بناهای تاریخی را که نمادی از هویت و تاریخ طولانی تحصیل در اروپا هستند، با امکانات پیشرفته آموزشی و پژوهشی تلفیق کرده‌اند. فضاهای سبز گسترده و آرامش‌بخش یکی دیگر از ویژگی‌های مشترک این محوطه‌هاست. باغ‌های گیاه‌شناسی، پارک‌ها، حیاط‌های سنگفرش‌شده و فضاهای باز وسیع محیطی آرام و دلپذیر برای مطالعه، گفت‌وگو و فعالیت‌های اجتماعی فراهم آورده‌اند. دسترسی آسان به مراکز هنری، فرهنگی و اجتماعی از دیگر امتیازات مهم محوطه‌های دانشگاهی اروپاست. بیشتر دانشگاه‌های اروپایی در قلب شهرهای تاریخی و فرهنگی یا در نزدیکی موزه‌ها، گالری‌ها، کتابخانه‌ها و کافه‌های مشهور قرار دارند. این امر دانشجویان را در فرصت مناسبی برای درگیر شدن با فرهنگ غنی محلی، شرکت در رویدادهای هنری و ایجاد شبکه‌های ارتباطی وسیع قرار می‌دهد که علاوه‌بر غنای فرهنگی، به توسعه مهارت‌های اجتماعی و حرفه‌ای آنان نیز کمک می‌کند. در ادامه به بعضی از برجسته‌ترین دانشگاه‌های اروپایی در زمینه محوطه و فضای پیرامون اشاره می‌شود. دانشگاه بولونیا؛ ایتالیا دانشگاه بولونیا که در سال ۱۰۸۸ میلادی تأسیس شده است، به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین دانشگاه فعال جهان شناخته می‌شود. این دانشگاه نقش بسیار مهمی در شکل‌گیری نظام آموزش عالی مدرن ایفا کرده و از ابتدا فضایی علمی و فرهنگی در دل شهر بولونیا ایجاد کرده است. محوطه دانشگاه به‌طور کامل با بافت تاریخی شهر در هم آمیخته است و ساختمان‌های قدیمی و راهروهای سنگ‌فرش‌شده آن جلوه‌ای خاص به محیط پیرامون داده‌اند. کافه‌های سنتی در کنار این معماری تاریخی، فضایی دلنشین فراهم آورده‌اند که دانشجویان می‌توانند ساعت‌ها در آن به گفت‌وگو، مطالعه و لذت بردن از فرهنگ محلی بپردازند. دانشگاه آکسفورد؛ انگلستان دانشگاه آکسفورد با سابقه‌ای بیش از ۹ قرن که تاریخ آموزش در آن به سال ۱۰۹۶ میلادی بازمی‌گردد، قدیمی‌ترین دانشگاه انگلیسی‌زبان و دومین دانشگاه قدیمی فعال در جهان پس از دانشگاه بولونیا شناخته می‌شود. این دانشگاه در شهر آکسفورد واقع شده است و یکی از برجسته‌ترین مراکز علمی و پژوهشی دنیا محسوب می‌شود. محوطه دانشگاه آکسفورد با آثار معماری شاخص و دیدنی خود از جمله کتابخانه مدور و باشکوه رادکلیف کام را، تالار شلدونی و باغ‌های وسیع انگلیسی، فضایی الهام‌بخش برای دانشجویان و بازدیدکنندگان فراهم آورده است. این دانشگاه میزبان چندین موزه مهم همچون موزه آشمولیان، دومین موزه قدیمی دانشگاهی جهان است. طرفداران سری فیلم‌های هری پاتر نیز از بازدید این دانشگاه بسیار استقبال می‌کنند چراکه چندین صحنه فیلم‌برداری این مجموعه در ساختمان‌های تاریخی آکسفورد انجام شده است. دانشگاه لوون؛ بلژیک دانشگاه لوون در بلژیک، دانشگاهی با فضایی رویایی است که دانشجویان در محوطه قصر آرنبرگ تحصیل می‌کنند. این دانشگاه در زمینی به وسعت ۲۹ هکتار از فضای سبز گسترده واقع شده است. قصر آرنبرگ که در قرن دوازدهم ساخته شده و در دوران رنسانس فلامان تجدید بنا شده است، با نمای آجری سرخ‌رنگ، پنجره‌های بزرگ و برج‌های عظیم خود جلوه‌ای بسیار چشم‌نواز دارد. فضای کلی دانشگاه همچون صفحه‌ای از رمان‌های گوتیک است که دانشجویان را به دنیایی تاریخی و شاعرانه می‌برد. دانشگاه کویمبرا؛ پرتغال دانشگاه کویمبرا یکی از قدیمی‌ترین دانشگاه‌های اروپا و پرتغال است که به‌عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. این دانشگاه در سال ۱۵۳۷ در قلعه‌ای تاریخی افتتاح شده است و در ساختمانی قرار دارد که زمانی قصر سلطنتی پرتغال بود. دانشگاه کویمبرا با داشتن ساختمان‌هایی به سبک باروک و حیاط‌های زیبای سنگ‌فرش، فضایی متفاوت و دیدنی ایجاد کرده که سرشار از تاریخ است و محیطی آرام برای دانشجویان به‌شمار می‌رود. کتابخانه جوانینای این دانشگاه با سقف‌های نقاشی‌شده و قفسه‌های چوبی پرنقش، نه‌تنها محل نگهداری هزاران کتاب نادر است، بلکه یک جاذبه هنری و فرهنگی به حساب می‌آید که حس ارزشمندی به فضای دانشگاه می‌بخشد. دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ؛ آلمان دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ یکی از معتبرترین و بزرگ‌ترین دانشگاه‌های کشور آلمان است که ساختمان اصلی آن به سبک نئوکلاسیک طراحی شده است و جلوه‌ای باشکوه و تاریخی به محوطه دانشگاه می‌بخشد. این دانشگاه در نزدیکی پارک معروف باغ انگلیسی (Englischer Garten)، یکی از بزرگ‌ترین پارک‌های شهری جهان قرار دارد که محیطی سرسبز و آرامش‌بخش برای استراحت و فعالیت‌های دانشجویی فراهم می‌کند. وجود این پارک در کنار ساختمان‌های دانشگاه، ترکیبی بی‌نظیر از طبیعت و معماری را ایجاد کرده که بر جذابیت فضای آکادمیک افزوده است. اگرچه دانشگاه در دوران جنگ جهانی دوم دچار آسیب‌های جدی شد، بازسازی‌های دقیق و متمرکز موجب شدند تا زیبایی و عظمت تاریخی این ساختمان‌ها حفظ و بازسازی شوند. امروزه محوطه دانشگاه ترکیبی از اصالت معماری تاریخی و امکانات مدرن آموزشی است که فضایی الهام‌بخش برای فعالیت‌های علمی، فرهنگی و اجتماعی دانشجویان فراهم می‌آورد. دانشگاه ادینبرو؛ اسکاتلند دانشگاه ادینبرو واقع در مرکز شهر تاریخی و زیبای ادینبرو با معماری شاخص رنسانس شمال ایتالیا شناخته می‌شود که ترکیبی چشم‌نواز از سبک‌های کلاسیک و مدرن را به نمایش می‌گذارد. محوطه دانشگاه به‌واسطه فضاهای سبز متعددی که دارد، محیطی آرام و مناسب برای تفکر، مطالعه و فعالیت‌های هنری دانشجویان فراهم کرده است. از جمله شناخته‌شده‌ترین فضاهای سبز این دانشگاه، باغ میدان جورج است که به‌عنوان پناهگاهی دلنشین در میان فضای شهری شناخته می‌شود و محفلی برای برگزاری رویدادهای فرهنگی و نشست‌های دانشجویی است. دانشگاه سالامانکا؛ اسپانیا دانشگاه سالامانکا یکی از قدیمی‌ترین و معتبرترین مراکز آموزش عالی اسپانیا، با معماری گوتیک چشم‌نواز و پر از نقش‌ونگارهای زیبا یادآور دوران طلایی هنر و علم در شبه‌جزیره ایبری است. محوطه این دانشگاه ترکیبی از ساختمان‌های تاریخی با نمای سنگی و جزئیات هنری، حیاط‌های دنج و فضاهای فرهنگی است که محیطی منحصربه‌فرد برای دانشجویان و اساتید فراهم می‌آورد. این دانشگاه نمادی از فرهنگ و علم اسپانیا به‌شمار می‌رود و میراث ارزشمند قرون وسطی را با خود به امروز آورده است. در میان سنت‌های دانشگاهی سالامانکا، اعتقاد به وجود علامت قورباغه‌ای کوچک روی سردر اصلی آن از جمله معروف‌ترین آن‌هاست؛ طبق این باور، یافتن این نماد برای دانشجویان خوش‌شانسی و موفقیت در امتحانات را به همراه دارد. دانشگاه گلاسگو؛ اسکاتلند پردیس دانشگاه گلاسگو در اسکاتلند که در کنار رودخانه کلین قرار دارد، یکی از زیباترین و دلنشین‌ترین فضاهای آموزشی این کشور محسوب می‌شود. این دانشگاه که در سال ۱۴۵۱ میلادی تأسیس شده است، با برج ساعت نمادین خود بر بلندای باغ‌های سرسبز و طبیعی اطراف، چشم‌اندازی دیدنی ایجاد کرده است. ساختمان اصلی دانشگاه، خانه موزه هانترین است که مجموعه‌های ارزشمندی از مواد معدنی، فسیل‌ها و همچنین نمایشگاهی اختصاصی از آثار چارلز مکینتاش در آن نگهداری می‌شود. فضای آرامش‌بخش باغ‌ها و قرارگیری دانشگاه در مجاورت رودخانه کلین، این پردیس را به مکانی ایده‌آل برای تحصیل، پژوهش و لذت بردن از طبیعت تبدیل کرده و هرسال دانشجویانی از بیش از صد کشور جهان را جذب می‌کند. سبک گوتیک ساختمان‌های اصلی و تلفیق زیبایی‌های معماری با فضای طبیعی، جلوه‌ای ویژه به این دانشگاه تاریخی بخشیده است که آن را علاوه بر اهمیت علمی، به یکی از نمادهای مهم شهر گلاسگو مبدل ساخته است. دانشگاه ترینیتی کالج دوبلین؛ ایرلند دانشگاه ترینیتی کالج دوبلین که در قرن شانزدهم و توسط ملکه الیزابت اول تأسیس شده است، یکی از با شکوه‌ترین و تاریخی‌ترین دانشگاه‌های ایرلند به‌شمار می‌رود. این دانشگاه بیشتر به‌دلیل کتابخانه‌ی باشکوه و مشهور خود شناخته می‌شود که هر ساله بیش از ۶۰۰ هزار بازدیدکننده را جذب می‌کند. کتابخانه دارای اتاقی به طول ۶۵ متر است که با قفسه‌های چوبی و نردبان‌های سنتی، خانه نزدیک به ۲۰۰ هزار کتاب قدیمی و ارزشمند است. فضای این کتابخانه همچون صحنه‌ای از فیلم‌های تاریخی و بازدید از آن فرصتی استثنایی برای تجربه معماری کلاسیک و احساس حضور در دل تاریخ است. مجموعه‌ای از نیم‌تنه‌های مرمری فیلسوفان و بزرگان علم و هنر نیز دورتادور اتاق طولانی قرار دارد که به زیبایی و اهمیت این مکان افزوده‌اند. برترین شهرهای جهان بر اساس اعتبار برند سال ۲۰۲۴ + اینفوگرافی در دنیای به‌شدت جهانی‌شده امروز، برندهای شهری به اندازه شهرت ملی اهمیت پیدا کرده‌اند و به‌عنوان ابزار کلیدی در جذب سرمایه، گردشگر و نیروی انسانی، نقش مهمی در ارتقای موقعیت جهانی شهرها ایفا می‌کند. شهرهای موفق با برنامه‌ریزی استراتژیک و زیرساخت‌های پیشرفته، جایگاه خود را در رقابت جهانی تثبیت می‌کنند و به مراکز تجاری و فرهنگی برجسته تبدیل می‌شوند. سازمان‌ها اکنون به‌طور گسترده شهرها را بر اساس توانایی آن‌ها در جذب استعدادها، سرمایه و گردشگری ارزیابی می‌کنند. بر اساس شاخص برند مالی شهرها در سال ۲۰۲۴ از طریق نظرسنجی بیش از ۱۵ هزار نفر در ۲۰ کشور مختلف، لندن با امتیاز ۹۰.۹ در رتبه نخست برترین شهرهای جهان از نظر اعتبار برند قرار دارد. پس از لندن، نیویورک با ۸۹.۹ و پاریس با ۸۷.۸ رتبه‌های دوم و سوم را کسب کرده‌اند. توکیو با امتیاز ۸۶.۸ و دبی با ۸۶.۰ در رتبه‌های چهارم و پنجم قرار دارند. رتبه‌بندی شهرهای برتر جهان بر اساس اعتبار برند در سال ۲۰۲۴ لندن، بریتانیا: ۹۰.۹ نیویورک، ایالات متحده: ۸۹.۹ پاریس، فرانسه: ۸۷.۸ توکیو، ژاپن: ۸۶.۸ دبی، امارات متحده عربی: ۸۶ سنگاپور: ۸۵.۴ لس‌آنجلس، ایالات متحده: ۸۵ سیدنی، استرالیا: ۸۳.۷ سانفرانسیسکو، ایالات متحده: ۸۲.۹ آمستردام، هلند: ۸۲.۱ دبی برای دومین سال متوالی میان ۱۰ شهر برتر جهان جای گرفت و امتیاز خود را نسبت به سال گذشته با ۲.۱ واحد افزایش بهبود بخشید که این بالاترین رشد در میان ۴۰ شهر برتر محسوب می‌شود. ارزش برند دبی نیز در نتیجه برگزاری نمایشگاه جهانی، بالغ بر ۶.۶ میلیارد دلار افزایش داشته است. بر خلاف شهرهای دارای تاریخچه چندصدساله، برند دبی با پروژه‌های زیربنایی جاه‌طلبانه همچون برج خلیفه به سرعت شکل گرفته و اعتبار پیدا کرده است. یکی از ارکان اصلی رشد دبی، منطقه آزاد جبل علی در بندر جبل علی است که طی ۲۰ سال گذشته بیش از ۳۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی جذب کرده است. بندر جبل علی، یکی از شلوغ‌ترین بنادر جهان، همراه با این منطقه آزاد، بیش از یک میلیون فرصت شغلی ایجاد کرده‌اند. سیاست‌های حمایتی اقتصادی، زیرساخت لجستیک درجه یک و نیروی کار متنوع، دبی را به شهری بین‌المللی و پیشرو برای آینده تبدیل کرده است. با افزایش تمایل سرمایه‌گذاران به جست‌وجوی رشد در بازارهای نوظهور، دبی از نظر برند و شهرت خود که بر اساس بلندپروازی و تسلط بر تجارت ساخته شده، به‌عنوان یکی از مقاصد کلیدی سرمایه‌گذاری و توسعه جهانی مطرح شده است. این شهر با رویکرد نوآورانه و استراتژیک خود توانسته است جایگاهی ممتاز در میان شهرهای برتر جهانی کسب و نقشی اثرگذار در آینده ایفا کند. بهترین شهرهای اروپایی برای بازنشستگی بازنشستگی دوران مهمی از زندگی است که انتخاب محل مناسب برای گذراندن آن، نقش قابل‌توجهی در کیفیت زندگی سالمندی دارد. اروپا با داشتن شهرها و مناطق متنوع، گزینه‌های متعددی را برای بازنشستگان ارائه می‌دهد و در ادامه به ۱۰ مقصد برتر برای بازنشستگی اشاره می‌شود که با توجه به معیارهایی همچون هزینه زندگی، دسترسی به خدمات درمانی، امکانات تفریحی و سهولت اقامت، انتخاب شده‌اند. آن سی، فرانسه آن سی در فرانسه به دلیل ترکیب مناظر طبیعی بی‌نظیر و فعالیت‌های فرهنگی گسترده، مقصدی ایده‌آل برای بازنشستگان است. این شهر که در کنار دریاچه‌ای زیبا و در دامنه کوه‌های آلپ قرار دارد، امکان ورزش‌های متنوعی همچون پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و ورزش‌های زمستانی را در تمام فصول سال فراهم می‌کند. آن سی شهری پویا و فرهنگی است که جشنواره‌های هنری و نمایش‌های آتش‌بازی بزرگ تابستانی در آن برگزار می‌شود. سیستم درمانی فرانسه از کیفیت بالایی برخوردار است و دسترسی آسان به خدمات پزشکی، همراه با حمل‌ونقل عمومی کارآمد، زندگی راحتی را برای سالمندان تضمین می‌کند. کاسکایس، پرتغال کاسکایس در پرتغال با آب‌وهوای معتدل و سواحل متعدد، گزینه‌ای جذاب برای بازنشستگان است که به‌دنبال زندگی در محیطی آرام و در عین حال مدرن هستند. این شهر ساحلی امکانات کاملی از جمله دانشگاه، مدارس بین‌المللی، بیمارستان‌ها و مراکز خرید دارد و جامعه بزرگی از مهاجران در آن زندگی می‌کنند که به ایجاد فضای اجتماعی فعال کمک می‌کند. هزینه‌های زندگی در پرتغال نسبت به بسیاری از کشورهای اروپایی کمتر است و سیستم بازنشستگی و بیمه سلامت این کشور شرایط مناسبی برای بازنشستگان فراهم کرده است. ویزای بازنشستگی پرتغال امکان اقامت آسان و سفر آزادانه در کشورهای حوزه شینگن را برای بازنشستگان فراهم می‌آورد. کانتی کلر، ایرلند کانتی کلر در ایرلند با طبیعت بکر و فرهنگ غنی ایرلندی، محیطی مناسب برای سالمندانی است که به دنبال زندگی در فضایی آرام و فرهنگی هستند. این منطقه دارای صخره‌های دیدنی و سواحل مناسب موج‌سواری است و برنامه‌های متعددی برای حمایت از سالمندان دارد. با این حال، هزینه زندگی در ایرلند به نسبت بالاست و متقاضیان باید درآمد سالانه مناسبی داشته باشند تا بتوانند در این منطقه اقامت کنند. خلیج کوتور، مونته‌نگرو خلیج کوتور در مونته‌نگرو با مناظر طبیعی خیره‌کننده و شهر تاریخی کوتور که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده، مقصدی مقرون‌به‌صرفه و جذاب برای بازنشستگان است. این منطقه با هزینه زندگی پایین، امنیت بالا و جامعه‌ای دوستانه، امکان زندگی آرام و باکیفیت را فراهم می‌کند. فرایند دریافت اقامت از طریق خرید ملک در این منطقه آسان است. لیوبلیانا، اسلوونی لیوبلیانا، پایتخت اسلوونی، شهری که با هزینه زندگی مناسب و امکانات مدرن توانسته است تعادلی بین زندگی شهری و آرامش روستایی ایجاد کند. این شهر با دسترسی آسان به سواحل دریای مدیترانه و کوهستان‌های اطراف، فرصت‌های فراوانی برای فعالیت‌های تفریحی و فرهنگی دارد. سیستم درمانی این کشور نیز کیفیت مطلوبی دارد و هزینه‌های زندگی در لیوبلیانا پایین‌تر از بسیاری از پایتخت‌های اروپایی است. پاریس، فرانسه پاریس، به‌عنوان پایتخت فرهنگی و اقتصادی فرانسه، برای بازنشستگانی که به‌دنبال زندگی شهری فعال و دسترسی به امکانات گسترده فرهنگی، هنری و درمانی هستند، گزینه‌ای ممتاز محسوب می‌شود. هرچند هزینه زندگی در پاریس بالاست، اما حمل‌ونقل عمومی گسترده و امکان زندگی بدون خودرو، سبک زندگی سالم‌تر و راحت‌تری را برای سالمندان فراهم می‌کند. پافوس، قبرس پافوس در قبرس با بیش از ۳۰۰ روز آفتابی در سال و سواحل زیبا، مقصدی محبوب برای بازنشستگان اروپایی است. هزینه زندگی در قبرس نسبت به بسیاری از کشورهای اروپایی پایین‌تر است و زبان انگلیسی به‌طور گسترده صحبت می‌شود که این امر سازگاری مهاجران را آسان می‌کند. وجود آثار تاریخی ثبت‌شده در یونسکو، جذابیت فرهنگی این منطقه را افزایش داده است. پاپولی، ایتالیا پاپولی در ایتالیا، شهری کوچک و آرام است که به چشمه‌های آب گرم درمانی‌اش شناخته شده و محیطی ایده‌آل برای بازنشستگانی است که به دنبال سلامت و آرامش هستند. این شهر با جمعیت کم و امکانات درمانی تخصصی، مکانی مناسب برای زندگی بازنشستگی است. تاویرا، پرتغال تاویرا در پرتغال، با معماری سنتی، خیابان‌های سنگ‌فرش و سواحل بکر، ترکیبی از زیبایی تاریخی و امکانات رفاهی مدرن را ارائه می‌دهد. این شهر با فضای آرام و دسترسی به طبیعت، محیطی دلپذیر برای بازنشستگان فراهم می‌کند. والتا، مالت والتا، پایتخت مالت، به‌دلیل معماری تاریخی، آب‌وهوای گرم و خدمات درمانی پیشرفته، مقصدی محبوب برای بازنشستگان است. جامعه بین‌المللی فعال و امکانات رفاهی مناسب، زندگی راحت و باکیفیتی را برای سالمندان تضمین می‌کند. بهترین جاذبه‌های گردشگری جهان در کدام کشورها قرار دارند؟ یکی از موضوعاتی که هنگام انتخاب مقصد سفر، ذهن افراد را به خود مشغول کند این است که کدام جاذبه گردشگری، محبوبیت بیشتری دارد و افراد بیشتری از آن بازدید می‌کنند؟ بهترین جاذبه‌های دیدنی دنیا، مکان‌های منحصر به فردی هستند که بیشترین تعداد گردشگران را به خود جذب می‌کنند. این مکان‌ها اشتراکات زیادی با هم دارند؛ معمولاً در مراکز شهری هستند و جذابیت فرهنگی و تاریخی آن‌ها زیاد است. در ادامه به معرفی بهترین جاذبه‌های گردشگری جهان و ویژگی‌های آن‌ها می‌پردازیم: ساگرادا فامیلیا، اسپانیا ساگرادا فامیلیا، یکی از مشهورترین کلیساهای جامع جهان است که در شهر بارسلونای اسپانیا قرار دارد. خطوط موج‌دار، شیشه‌های رنگی انتزاعی و برج‌های سنگی آن، اثر یک معمار آینده‌نگر است. ساخت این کلیسا در اواخر دهه ۱۸۷۰ آغاز شد و به مدت ۴۳ سال تحت نظارت این معمار برجسته بود. ساگرادا فامیلیا که هنوز ساخت آن تمام نشده است، نمادی از الهامات طبیعت و خلاقیت انسانی است و پیش بینی می‌شود که این جاذبه گردشگری، بسیار شلوغ و پر بازدید شود. انتظار می‌رود ساخت این مکان محبوب ثبت شده در یونسکو، در سال ۲۰۲۶ به پایان برسد. اوبود، اندونزی اوبود، یکی دیگر از جاذبه‌های گردشگری پر طرفدار است که در جزیره بالی اندونزی قرار دارد. این روستا در واقع یک منطقه هندو است که تاکنون برای بیش از یک قرن، میزبان فرهنگ‌های عصر جدید و سنتی بوده است. این روستای تپه‌ای توسط مزارع برنج احاطه شده است و دارای جاذبه‌هایی مانند جنگل میمون‌ها، دریاچه براتان، باغ وحش زیبای بالی، معبد آبی اولون دانو، پارک فیل‌ها، معبدهای باستانی و تعدادی موزه می‌شود. اوبود، به دلیل دارا بودن آب و هوای مطبوع، آثار تاریخی باستانی، رستوران‌ها، هتل‌ها، فروشگاه‌های جذاب و دیدنی و مناظر طبیعی زیبا، بازدیدکنندگان زیادی را از گوشه و کنار جهان به سوی خود می‌کشاند. مروارید شرقی، شانگهای مروارید شرقی، یک برج ۱۵۷۶ فوتی است که در سال ۱۹۹۴ افتتاح شد. این برج تلویزیونی با طرح قدیمی خود، دارای ۱۱ گوی قرمز و طلایی است که توسط یک ستون نقره‌ای که یک آسانسور شیشه‌ای را نگه می‌دارد، محافظت شده‌اند. گوی بالایی مروارید شرقی که در پودونگ واقع شده است، بلندترین عرشه قابل مشاهده با منظره‌ای شیشه‌ای را در خود جای‌داده است. گوی‌های دیگر چشم‌اندازی از رودخانه هوانگ‌پو به سمت منطقه قدیمی، شامل یک رستوران گردان و موزه جالب تاریخ شهرداری شانگهای را به تصویر می‌کشد. این جاذبه زیبا، مکان مناسبی برای تماشای طلوع و غروب زیبای شانگهای است که امکانات بی نظیری را برای گروه‌های سنی مختلف مانند سالن‌های کنفرانس، سالن‌های بازی، هتل، رستوران و فروشگاه در خود جای داده است. این پروژه‌های نوآور آینده شهرهای آفریقا را تغییر می‌دهند پیش‌بینی می‌شود که تا سال ۲۰۵۰، بیش از ۶۰ درصد از جمعیت آفریقا در مناطق شهری زندگی خواهند کرد. اگر این رشد انفجاری مدیریت نشود، می‌تواند مواردی نظیر فقر، انتشار گازهای گلخانه‌ای و نابرابری را بدتر کند، اما آینده‌ای متفاوت برای این شهرها نیز امکان‌پذیر است؛ آینده‌ای که توسط شهرهای هوشمند شکل می‌گیرد. طبق گزارش پلتفرم هوش تجاری آلمانی استاتیستا Statista، انتظار می‌رود بازار شهرهای هوشمند آفریقا تا پایان سال ۲۰۲۵، حدود ۱.۵ میلیارد دلار درآمد ایجاد کند که با نرخ رشد سالانه ثابت ۱۲ درصد، این میزان می‌تواند تا پایان دهه به ۲.۳۶ میلیارد دلار برسد. این در حالی است که غول‌های دنیای فناوری مانند مایکروسافت، اکنون به رشد دیجیتال آفریقا متعهد شده‌اند و قصد دارند تا سال ۲۰۲۶، بیش از یک میلیون متخصص محلی را در زمینه هوش مصنوعی و امنیت سایبری آموزش دهند. همچنین در سراسر این قاره پهناور، پروژه‌های بلندپروازانه شهر هوشمند در حال تغییر شکل محیط‌های شهری هستند. این پروژه‌ها از بخش‌های مسکن گرفته تا مراقبت‌های بهداشتی و حمل‌ونقل، زمینه‌های دیجیتال و زیرساختی را برای شهرهای فراگیر و پایدار فراهم می‌کنند. در ادامه به معرفی ۵ پروژه نوآورانه می‌پردازیم، که آینده شهرهای آفریقا را تغییر می‌دهند: پروژه شهر ویژن، رواندا شهر ویژن، بزرگ‌ترین مجتمع مسکونی هوشمند کیگالی است که توسط Ultimate Developers ساخته شده است تا میزبان بیش از ۲۲ هزار نفر باشد. تا پایان سال ۲۰۲۵، این شهر شاهد اندازه‌گیری هوشمند، آدرس‌دهی دیجیتال، مدیریت پسماند با قابلیت اینترنت اشیا و پنل‌های خورشیدی برای هر خانه خواهد بود. همچنین فضاهای عمومی این شهر دارای روشنایی هوشمند و نظارت هوش مصنوعی خواهند شد که همگی با سیاست‌های شهری پشتیبانی می‌شوند. ویژن سیتی، نمونه‌ای برجسته در شرق آفریقا است که فراگیری دانش دیجیتال را با استانداردهای بالای زندگی ترکیب می‌کند. پروژه کونزا تکنوپولیس، کنیا کونزا تکنوپولیس که اغلب سیلیکون ساوانای کنیا نامیده می‌شود، در ۶۰ کیلومتری نایروبی قرار دارد و در صدر فهرست شهرهای هوشمند آفریقا قرار دارد. این ابرپروژه دولتی-خصوصی، میزبان شرکت‌های فناوری، دانشگاه‌ها، مراکز داده و یک منطقه تجاری هوشمند خواهد بود. فاز یک آنک ه قرار است در سال ۲۰۲۵ تکمیل شود، بخش حمل‌ونقل هوشمند، سیستم‌های خودکار زباله، مراکز فرماندهی متمرکز و خدمات مبتنی بر ابر را پوشش می‌دهد. کونزا با ۱.۳ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری، میزبان بیش از ۵۰ استارت‌آپ و شرکت‌های فناوری چندملیتی است که پیشرفته‌ترین توسعه شهر هوشمند آفریقا را به تصویر می‌کشد. پروژه مدرفونتین، آفریقای جنوبی شهر جدید مدرفونتین، در شرق ژوهانسبورگ به‌عنوان یک قطب اقتصادی با فناوری پیشرفته در حال ظهور است. مراکز تحقیقاتی هوش مصنوعی، پارک فناوری و سیستم‌های حمل‌ونقل هوشمند آن پس از یک شروع کند، اکنون از سال ۲۰۲۵ عملیاتی شده‌اند. زیرساخت‌های فیبر نوری، منطقه‌بندی هوشمند و ثبت زمین مبتنی بر بلاک‌چین، طرح این شهر نوظهور را تعریف می‌کنند. مدرفونتین با هدف اسکان بیش از ۱۰۰ هزار نفر و ایجاد ۳۰ هزار شغل تا سال ۲۰۳۰، یک نمونه آینده‌نگر برای توسعه شهری دیجیتال در آفریقا خواهد بود. پروژه منلین مین، آفریقای جنوبی منلین مین که در پرتوریا قرار دارد، به‌عنوان اولین شهر سبز آفریقا شناخته می‌شود. این منطقه، سیستم‌های هوشمند برای انرژی، حمل‌ونقل و مدیریت داده‌ها را با یکدیگر ترکیب می‌کند. ساختمان‌های منلین مین، توسط سیستم‌های انرژی با کمک هوش مصنوعی، کارخانه‌های تبدیل زباله به انرژی و راه‌حل‌های پیشرفته استفاده مجدد از آب تغذیه می‌شوند. تا سال ۲۰۲۵، ایستگاه‌های شارژ ماشین‌های برقی و خدمات اشتراک خودرو، به کاهش ۱۸ درصدی استفاده از وسایل نقلیه شخصی کمک خواهد کرد. پروژه منلین مین نشان می‌دهد که چگونه مقاوم‌سازی هوشمند شهرهای موجود می‌تواند مزایای سریع و ملموس را به همراه داشته باشد. پروژه شهر هوپ، غنا شهر هوپ (امید) پس از یک شروع کند، در فاصله سال‌های ۲۰۲۴-۲۰۲۵، از طریق مشارکت‌های جدید متمرکز بر فناوری سبز و زیرساخت‌های کار از راه دور، شاهد تجدید حیات بود. این شهر که ابتدا به عنوان یک شهر عمودی با بلندترین برج‌های آفریقا طراحی شده بود، اکنون به عنوان یک پردیس فناوری برای استارتاپ‌ها فعالیت می‌کند. اکنون پروژه هوپ، امکان اتصال ۵G، املاک و مستغلات مبتنی بر بلاک‌چین و مدیریت شهری یکپارچه با هوش مصنوعی را ارائه می‌دهد. این شهر با بیش از ۳۰۰ میلیون دلار بودجه خصوصی، نماد جاه‌طلبی دیجیتال غنا است و نقش یک بازیگر کلیدی را در چشم‌انداز شهر هوشمند آفریقا بازی می‌کند. پروژه اکو آتلانتیک، نیجریه اکو آتلانتیک که در زمین‌های احیا شده در سواحل لاگوس ساخته شده است، یکی از جاه‌طلبانه‌ترین شهرهای هوشمند آفریقا است. این شهر که برای ۲۵۰ هزار ساکن و ۱۵۰ هزار مسافر طراحی شده است، دارای یک شبکه انرژی مستقل، زیرساخت‌های فناوری اطلاعات و ارتباطات زیرزمینی، سیستم‌های آب دیجیتال و یک شبکه برق مستقل است. در سال ۲۰۲۵، پروتکل‌های هوشمند پیشرفته، از جمله کنترل ترافیک در لحظه، مدیریت خدمات شهری مبتنی بر اپلیکیشن و هویت‌های دیجیتال امن، در این شهر پیاده‌سازی خواهد شد. اکو آتلانتیک، معیاری برای نوآوری شهری به رهبری بخش خصوصی به شمار می‌رود. ساخت بلندترین آسمان‌خراش آفریقا در قلب آدیس‌آبابا شهر پرجنب‌وجوش آدیس‌آبابا در اتیوپی قرار است میزبان بلندترین برج جنوب صحرای بزرگ آفریقا باشد؛ پروژه‌ای که نه‌تنها چشم‌انداز شهری آن را دگرگون می‌کند، بلکه نمادی از رشد اقتصادی و توسعه پایدار در منطقه به‌شمار می‌آید. طرح ساختمان جدید ستاد مرکزی شرکت برق اتیوپی (Ethiopian Electric Power - EEP) پس از وقفه‌ای یک‌ساله، بار دیگر احیا و با پیشرفت‌های تازه به مسیر ساخت بازگردانده شده است. این پروژه عظیم که در سال ۲۰۲۳ آغاز شد، در ابتدا به‌دلیل مشکلات مالی و برنامه‌ریزی متوقف شد، اما اکنون با برگزاری فراخوان بین‌المللی برای جذب پیمانکاران مجرب به‌ویژه آن‌هایی که توانایی اجرای پروژه‌های بزرگ به روش مهندسی، تأمین و ساخت (EPC) را دارند، در حال گذراندن مراحل پیشرفت است. این آسمان‌خراش که قرار است در محله کرکوس و در مجاورت میدان مهم آدیس‌آبابا روی زمینی به مساحت تقریبی ۲۰ هزار و ۷۹۲ مترمربع ساخته شود، ۳۲۷.۵ متر ارتفاع خواهد داشت و با ۶۲ طبقه از جمله ۳ طبقه زیرزمین برای پارکینگ و تأسیسات ساختمانی به بلندترین ساختمان جنوب صحرای آفریقا تبدیل خواهد شد. ارتفاع این برج فراتر از ساختمان بانک تجاری اتیوپی با ۲۰۹ متر و برج لئوناردو در ژوهانسبورگ با ۲۳۴ متر خواهد بود. فضای کلی ساختمان حدود ۱۹۷ هزار و ۸۰۰ متر مربع است و علاوه‌بر دفاتر شرکت برق شامل باغ‌های عمودی، فضای تجاری و رستورانی بر فراز ساختمان می‌شود که چشم‌اندازهای خیره‌کننده‌ای از شهر را ارائه خواهد کرد. یک شرکت مشهور لبنانی به نام دارالهندسه به‌عنوان مشاور طراحی و نظارت بر ساخت این پروژه انتخاب شده است تا ساختمان با رعایت استانداردهای بالای مهندسی و معماری ساخته شود. سازندگان باید توان مالی قوی با میانگین درآمد سالانه حداقل ۲۳۰ میلیون دلار در پنج سال اخیر داشته باشند و سوابق قابل‌توجهی در ساخت پروژه‌های تجاری بزرگ ارائه دهند. یکی از ویژگی‌های برجسته این پروژه، تعهد آن به توسعه پایدار است. این ساختمان با بهره‌گیری از فناوری‌های سازگار با محیط زیست شامل استفاده از انرژی خورشیدی و بادی طراحی شده است تا مصرف انرژی را به حداقل برساند و از فضای سبز گسترده‌ای برخوردار است. این رویکرد علاوه‌بر کاهش اثرات زیست‌محیطی، به بهبود کیفیت زندگی ساکنان و کاربران ساختمان کمک خواهد کرد. پیش‌بینی می‌شود که ساخت این برج عظیم تا سال ۲۰۳۰ به پایان برسد و با تکمیل آن، تحولی شگرف در منظره شهری آدیس‌آبابا ایجاد شود و موقعیت اتیوپی در سطح جهانی ارتقا پیدا کند. این پروژه نه‌تنها نمادی از توسعه عمرانی و اقتصادی، بلکه الگویی برای معماری پایدار و رشد اقتصادی در آفریقاست و به‌طور کلی با صرف هزینه ۴۴۵ میلیون دلار و فناوری‌های نوین، چشم‌انداز تازه‌ای برای شهرسازی و توسعه پایدار در قاره آفریقا به ارمغان خواهد آورد. ساخت خانه‌های مقرون‌به‌صرفه و کربن‌صفر در شهر انگلیسی بریستول در پاسخ به نیاز روزافزون به مسکن پایدار و مقرون‌به‌صرفه، گام مهمی در جهت توسعه خانه‌های دوستدار محیط زیست و کم‌مصرف برداشته است. این اقدام نوآورانه با هدف کاهش اثرات زیست‌محیطی و ارتقای کیفیت زندگی ساکنان، توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. پروژه ساخت ۲۵ خانه کربن‌صفر و ارزان‌قیمت در بریستول توسط شرکت ایداروت، توسعه‌دهنده مسکن اجتماعی و مقرون‌به‌صرفه، با مجوز شورای شهر بریستول به اجرا درآمده است. ایداروت که مخفف عبارت «همه سزاوار سقفی بالای سر خود هستند» است، به‌عنوان بخشی از چالش شهرهای هوشمند اقلیمی سازمان ملل، طراحی و ساخت این واحدها را بر عهده دارد. این پروژه شامل ۱۳ خانه و ۱۲ آپارتمان پیش‌ساخته است که با روش‌های ساخت خارج از سایت در کارخانه‌ای در بریتانیا تولید می‌شوند. این روش نوآورانه علاوه‌بر کاهش چشمگیر مصرف انرژی و انتشار کربن، سرعت ساخت را تا ۵۰ درصد افزایش می‌دهد و مزاحمت کمتری برای ساکنان مناطق اطراف ایجاد می‌کند. شورای شهر بریستول این پروژه را بخشی از برنامه «خانه‌های جدید» خود می‌داند که با هدف تأمین مسکن اجتماعی پایدار و با کیفیت بالا اجرا می‌شود. مدیرعامل ایداروت تأکید کرده است که این طرح نمونه‌ای موفق از همکاری سازمان‌های محلی برای مقابله با بحران مسکن است و می‌تواند هزینه‌های مربوط به اقامت موقت را کاهش دهد. رئیس کمیته مسکن بریستول نیز این پروژه را گامی مهم در جهت بهره‌برداری بهینه از زمین‌های کوچک شهری و ارتقای کیفیت زندگی ساکنان دانسته و گفته است که این طرح نشان می‌دهد چگونه می‌توان خانه‌هایی پایدار و با عملکرد انرژی عالی را در دل جوامع موجود ساخت. پیش‌بینی می‌شود این پروژه تا بهار ۲۰۲۶ به پایان برسد و استانداردهای آینده مسکن و گواهی انرژی A+ را فراتر از حد انتظار تأمین کند. این اقدام نوآورانه الگویی برای توسعه مسکن اجتماعی پایدار در شهرهای دیگر نیز خواهد بود. شهرهای مدافع محیط زیست آسیا توسعه شهری پایدار در سال‌های اخیر به موضوعی بسیار مهم در آسیا تبدیل شده است، چرا که شهرهای این قاره با چالش‌هایی مانند رشد سریع شهرنشینی، تغییرات اقلیمی و افزایش جمعیت مواجه هستند. این شهرها با اولویت‌دادن به شیوه‌های پایدار و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های سبز، الگویی برای سایر در مبارزه با تغییرات اقلیمی و تلاش برای آینده‌ای سبزتر هستند. در ادامه به معرفی شهرهای آسیایی می‌پردازیم که در پایداری، پیشرفت‌های چشمگیری داشته‌اند و به عنوان مدافعان محیط زیست شناخته می‌شوند: سنگاپور این شهر به‌دلیل فضای سبز نوآورانه، ساختمان‌های کم‌مصرف و سیستم‌های حمل‌ونقل پایدار در دنیا شهرت دارد و نمونه‌ای برجسته در توسعه شهری پایدار آسیا به شمار می‌رود. دولت سنگاپور سرمایه‌گذاری زیادی در بخش انرژی‌های تجدیدپذیر انجام داده است و در تلاش است ردپای کربنی خود را از طریق استفاده از سوخت‌های پاک‌تر و افزایش بهره‌وری انرژی، کاهش دهد. یکی از برنامه‌های اجرا شده در سنگاپور، طرح گواهی‌نامه گرین مارک است که ساختمان‌ها را بر اساس عملکرد محیط زیستی، ارزیابی می‌کند. سئول، کره‌جنوبی این شهر به ایجاد شبکه گسترده مسیرهای دوچرخه‌سواری و استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیری مانند انرژی خورشیدی و بادی شهرت دارد. سئول با تمرکز بر حمل‌ونقل پایدار، ایجاد فضای سبز و ساختمان‌های کم‌مصرف، متعهد به کاهش ردپای کربن و ترویج زندگی پایدار است. یکی از چالش‌های این شهر، آلودگی هوا است و با اجرای اقداماتی مانند وارد کردن اتوبوس‌های برقی و حذف تدریجی خودروهای دیزلی، به بهبود کیفیت هوا کمک می‌کند. توکیو، ژاپن توکیو با تعهد قوی به بهره‌وری انرژی و طراحی ساختمان‌های سبز، نمونه‌ای از توسعه شهری پایدار در ژاپن محسوب می‌شود این شهر برنامه‌های مختلفی برای کاهش ردپای کربنی، از جمله استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر، سقف‌های سبز و دستگاه‌های کم‌مصرف انرژی اجرا کرده است. یکی از چالش‌های توکیو، زیرساخت‌های فرسوده آن است که مدیران این شهر، در حال ارتقای ساختمان‌ها و سیستم‌های حمل‌ونقل برای بهبود بهره‌وری انرژی هستند. تایپه، تایوان تایپه به‌دلیل ایجاد شبکه گسترده مسیرهای دوچرخه‌سواری و استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیری مانند انرژی خورشیدی شناخته شده است. این شهر بر حفظ فضای سبز، حمل‌ونقل پایدار و بهره‌وری انرژی تمرکز دارد. یکی از مشکلات تایپه، تراکم بالای جمعیت است و اقداماتی مانند کشاورزی شهری و باغ‌های جامع، به ترویج زندگی پایدار در آن کمک می‌کند. هنگ‌کنگ هنگ‌کنگ با وجود مناطق شهری پرجمعیت، در ترویج پایداری، پیشرفت‌های قابل‌توجهی داشته است. مدیران این شهر اقداماتی برای کاهش ردپای کربن نظیر استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر و گزینه‌های حمل‌ونقل پایدار مانند اتوبوس‌ها و ترامواهای برقی انجام داده‌اند. یکی از چالش‌های هنگ‌کنگ، مدیریت پسماند است که با ایجاد یک طرح برای دریافت هزینه از تولید پسماند، ساکنان خود را به کاهش زباله تشویق می‌کند. کوالالامپور، مالزی کوالالامپور متعهد به کاهش ردپای کربن است و اقدامات مختلفی مانند استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر و ترویج طراحی ساختمان‌های پایدار را اجرا کرده است. این شهر بر حفظ فضای سبز، حمل‌ونقل پایدار و بهره‌وری انرژی تمرکز دارد. یکی از مشکلات اصلی این شهر، تراکم بالای ترافیک است که برنامه‌هایی برای رفع آن مانند اشتراک دوچرخه و بهبود حمل‌ونقل عمومی انجام داده‌اند. بانکوک، تایلند این شهر اقداماتی برای کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی و ترویج انرژی‌های تجدیدپذیر انجام داده است. بانکوک با تمرکز بر حمل‌ونقل پایدار و بهره‌وری انرژی، متعهد به کاهش ردپای کربن و ترویج زندگی پایدار است. یکی از چالش‌های بانکوک، آلودگی هوا است و این شهر در تلاش برای بهبود کیفیت هوا، از طریق وارد کردن خودروهای برقی و ترویج حمل‌ونقل عمومی است. مومبای (بمبئی)، هند مومبای در ترویج پایداری، پیشرفت‌های قابل‌توجهی داشته است. این شهر اقداماتی نظیر استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر و گزینه‌های حمل‌ونقل پایدار مانند اتوبوس‌ها و قطارهای برقی، برای کاهش ردپای کربن انجام داده است. یکی از چالش‌های مومبای، مدیریت پسماند است و برای رفع آن، مدیران این شهر در حال ساخت نیروگاه‌های تبدیل پسماند به انرژی و ترویج برنامه‌های بازیافت هستند. شانگهای، چین یکی از مشکلات اصلی شانگهای، آلودگی آب است و مدیران این شهر در حال بهبود کیفیت آب از طریق ساخت تصفیه‌خانه‌های فاضلاب و ترویج صرفه‌جویی در مصرف آب هستند. همچنین شانگهای اقداماتی برای کاهش ردپای کربن مانند استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر و ترویج طراحی ساختمان‌های پایدار انجام داده است. این شهر بر حفظ فضای سبز، حمل‌ونقل پایدار و بهره‌وری انرژی تمرکز ویژه دارد. جاکارتا، اندونزی جاکارتا با تمرکز بر حمل‌ونقل پایدار و بهره‌وری انرژی، متعهد به کاهش ردپای کربن و ترویج زندگی پایدار است. این شهر اقداماتی برای کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی و ترویج انرژی‌های تجدیدپذیر انجام داده است. یکی از چالش‌های جاکارتا، ترافیک سنگین است و مدیران شهری با ساخت مسیرهای دوچرخه سواری و گسترش سیستم حمل‌ونقل عمومی، در حال ترویج حمل‌ونقل پایدار هستند. چنای، هند چنای، اقداماتی برای کاهش ردپای کربن نظیر استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر و ترویج طراحی ساختمان‌های پایدار، انجام داده است. یکی از چالش‌های این شهر، کمبود آب است و برای رفع آن، اقداماتی همچون جمع‌آوری آب باران و ساخت تصفیه‌خانه‌های آب شور انجام داده است. این شهر بر حفظ فضای سبز، حمل‌ونقل پایدار و بهره‌وری انرژی تمرکز دارد و گام‌های مهمی در جهت توسعه شهری پایدار برداشته است. روستایی در دل کلان‌شهری عمودی جهان معماری بومی هنگ‌کنگ ریشه در روستاهای کوچک ساحلی دارد؛ روستاهایی با اجتماعاتی ساده و خانه‌هایی کم‌ارتفاع و چوبی که در کنار معابد قرار گرفته بود و زندگی‌شان حول محور آب جریان داشت. «تای‌هنگ» نمونه‌ای برجسته از این میراث است که توسط مهاجران هاکا ساخته شد و به‌دلیل جریان آب کوهستانی به سوی دریا، به‌عنوان مرکزی برای شست‌وشوی ساکنان شناخته می‌شد؛ نام این روستا نیز به معنای «آبراه بزرگ» است. پیش از توسعه‌های گسترده زمین‌گیری، تای‌هنگ تنها چند صد متر با ساحل فاصله داشت، اما امروزه حدود ۷۰۰ متر از آن دور افتاده است. همنشینی هویت روستایی با کلان‌شهری عمودی تای‌هنگ با خانه‌های کم‌ارتفاع و سقف‌های سفال‌پوش، درست کنار برج‌های باریک و معماری مدرن، نمایانگر گفت‌وگوی بی‌نظیر سنت و مدرنیته است. این محله تنها ده دقیقه با منطقه پرجنب‌وجوش تجاری «کازوی‌بی» فاصله دارد که فروشگاه‌ها و آسمان‌خراش‌ها بر فضا چیره شده‌اند، اما تای‌هنگ همچنان جان و روح روستایی خود را حفظ کرده است. از دهه ۱۸۹۰ تاکنون، گذر زمان چهره تای‌هنگ را از یک روستای ساده به یک بافت شهری تبدیل کرده است، اما بسیاری از ساختمان‌های آن هنوز ریشه‌های بومی خود را نگه داشته‌اند. امروز تای‌هنگ همچون یک ریزجهان خودکفا است که تعمیرگاه خودرو، ابزارفروشی، مطب دکتر، آرایشگاه، کافه و غذاخوری‌های سنتی کنار هم زندگی می‌کنند. این فضای مختلط و پیاده‌محور، سبک زندگی متنوع و ویژه‌ای از هنگ‌کنگ را در مساحتی کمتر از ۳۰۰ در ۲۰۰ متر حفظ کرده است. در حالی که خیابان‌های منطقه کازوی‌بی به‌طور عمده داخل مراکز خرید بزرگ و تهویه‌شده محصور شده‌اند و تنوع فضایی و اجتماعی کمی دارند، تای‌هنگ همچنان روح روستا را در دل فضای شهری خود زنده نگه داشته است. جایی که قدم زدن‌های آهسته، تعاملات روزمره و خودجوش و همزیستی خودرو و عابر پیاده امری طبیعی است. با وجود فشارهای بازتوسعه و ساخت برج‌های بلند که بافت تاریخی این محله را تهدید می‌کند، تای‌هنگ همچنان نمونه‌ای زنده و ارزشمند از زندگی شهری انسانی و فرهنگی باقی مانده است. از نمونه‌های برجسته معماری بومی باقی‌مانده می‌توان به معبد لین فا کونگ اشاره کرد که در دهه ۱۸۶۰ بازسازی و به‌طور کامل حفظ شده است. این معبد دور یک صخره طبیعی ساخته شده که نمونه‌ای از حساسیت مکانی سازندگان سنتی است که به منظر طبیعی احترام می‌گذاشتند. این اثر نه‌تنها ارزش تاریخی دارد، بلکه نمادی است از پیوند عمیق میان فرهنگ، معماری و طبیعت که همچنان در دل شهر جان می‌گیرد. یکی از شاخص‌ترین مصادیق تداوم فرهنگ بومی در تای‌هنگ، جشنواره سالانه رقص اژدهای آتشین همزمان با جشن نیمه پاییز است که به‌عنوان میراث فرهنگی معنوی ملی ثبت شده است و خیابان‌ها را به مدت چند شب به پیاده‌راهی پویا و اجتماعی تبدیل می‌کند. این جشن، همکاری جمعی و انعطاف فضایی معماری بومی را آشکار می‌سازد و نقش مهمی در حفظ هویت شهری دارد. حضور تای‌هنگ در کنار منطقه پرجنب‌وجوش کازوی‌بی همان معنا و ارزشی را دارد که معبد لین فا برای خود تای‌هنگ دارد؛ کوچک اما پر از معنا و اهمیت. این حضور نمادی است از توازن بین سنت و مدرنیته، جایی که ریشه‌های تاریخی در کنار تغییرات سریع شهری نفس می‌کشند و معنای خود را حفظ می‌کنند. تای‌هنگ یادآوری می‌کند که هرچند رشد و توسعه اجتناب‌ناپذیر است، اما باید با حفظ هویت و تنوع فرهنگی و فضایی همراه باشد. توسعه مالی و فناوری هرچند ضروری است، اما نباید به قیمت از بین رفتن تنوع فضایی و فرهنگی در شهر تمام شود. حفظ پایداری شکل زندگی اجتماعی، حمایت از ابتکارات محله‌محور و ادغام هوشمندانه میراث معماری، کلید نگهداشت هویت شهری به‌گونه‌ای است که در عین رشد و پیشرفت، خاطره جمعی و مشارکت مردمی همچنان در قلب شهر زنده بماند. تجربه تای‌هنگ پاسخی به این پرسش بنیادین است که شهر آینده باید چگونه ساخته شود تا هم پاسخگوی نیازهای اقتصادی باشد و هم بستری فراهم آورد که هویت محلی، تعامل انسانی و تنوع اجتماعی در آن حفظ شود؟ بازنگری در روش‌های ساخت‌وساز، تلفیق حساسیت به فرهنگ بومی و احترام عمیق به زمینه و تجربه شهری، راهی برای خلق محله‌هایی انسانی‌تر، زنده‌تر و پایدارتر است؛ فضاهایی که نه‌تنها مکان زندگی، بلکه بستر شکل‌گیری روابط اجتماعی و حافظ فرهنگ شهری باشند. این رویکرد، کلید حفظ توازن میان توسعه و اصالت فرهنگی است و تضمین می‌کند که شهرها به‌عنوان محیط‌هایی زنده و پویا برای نسل‌های آینده باقی بمانند. جنبش پلاستیک ارزشمند؛ راهکاری محلی برای حل بحران جهانی پلاستیک در سال ۲۰۱۴، دیو هاکنز، دانشجوی آکادمی طراحی آیندهوون، دستگاهی برای بازیافت پلاستیک طراحی کرد و تمام نقشه‌ها، آموزش‌ها و ابزارهای لازم برای ساخت آن را به صورت رایگان و تحت مجوز متن‌باز منتشر کرد. هدف او ساده و در عین حال بزرگ بود: پایین آوردن موانع ساخت و راه‌اندازی دستگاه‌های بازیافت پلاستیک و قابل دسترس ساختن این فناوری برای هر کس در هر کجای دنیا. پس از تنها چند ماه، سه نفر به طور مستقل ماشین بازیافت هاکنز را ساختند و پروژه «پلاستیک ارزشمند» متولد شد. از آن زمان تاکنون، با طراحی چهار نسل از این دستگاه‌ها و توسعه جامعه‌ای گسترده متشکل از بیش از دو هزار ابتکار بازیافت پلاستیک در ۵۶ کشور جهان، این پروژه به یک جنبش جهانی تبدیل شده است. هرکسی می‌تواند ماشین‌ها را خریداری کند یا در صورت مهارت لازم، با مواد معمولی موجود در بازار، خودش بسازد، تعمیر کند و بهبود دهد. علاوه بر ماشین‌ها، آموزش‌ها، طرح‌های محصول و مدل‌های تجاری موفق نیز به صورت آزاد در اختیار کاربران است. اعضای این جامعه نه‌تنها فناوری را توسعه می‌دهند، بلکه در سطح محلی به ساخت زیرساخت‌ها و ایجاد کسب‌وکارهای بازیافت کمک می‌کنند و آگاهی عمومی را افزایش می‌دهند. بحران جهانی پلاستیک و اهمیت بازیافت محلی بر اساس گزارش سازمان ملل، سالانه حدود ۴۶۰ میلیون تن پلاستیک تولید می‌شود که بخش عمده آن به‌دلیل طراحی نامناسب، قابلیت بازیافت پایینی دارد. کمتر از ۹ درصد این مقدار بازیافت می‌شود که همین امر پیامدهای زیست‌محیطی و سلامتی نگران‌کننده‌ای دارد از جمله آلودگی میکروپلاستیک‌ها که به‌تازگی در مطالعات ایتالیا زنگ خطری برای باروری شناسایی شده است. صنعت بازیافت نیز به دلیل هزینه‌های بالای انرژی و نیروی کار و مقرون‌به‌صرفه بودن تولید پلاستیک نو با مشکل جدی روبه‌رو است. سرمایه‌گذاران اغلب به‌دلیل سود پایین، تمایلی به سرمایه‌گذاری در این حوزه ندارند. در این شرایط، پروژه‌هایی مانند «پلاستیک ارزشمند» که به مردم امکان می‌دهند به صورت شخصی و محلی در این بحران دخالت کنند، اهمیت بسیار بالایی یافته‌اند. جری دو ووس، عضو این پروژه، در این رابطه می‌گوید: «هدف ما صرفاً توسعه ماشین‌ها نبود، بلکه ایجاد فرصت و انگیزه برای مردم بود تا احساس کنند خودشان می‌توانند بخشی از راه‌حل باشند.» در سراسر جهان، استارتاپ‌ها و ابتکارات محلی موفق به بهره‌گیری از این فناوری شده‌اند؛ از پروژه جمع‌آوری بطری‌های PET در سنگاپور که پلاستیک پزشکی را به محصولات تبدیل می‌کند تا شرکت ایتالیایی «پلاستیز» که از ضایعات پلاستیکی برای تولید پانل‌های معماری استفاده می‌کند. حتی در شرایط سخت مانند جنگ اوکراین، گروه «زباله‌صفر اوکراین» تلاش می‌کند فرهنگ تفکیک زباله را در جامعه جا بیندازد و با استفاده از فناوری «پلاستیک ارزشمند» میز و تجهیزات کافه‌های محلی را از پلاستیک‌های بازیافتی تولید کند. موفقیت این پروژه‌ها عمدتاً بر پایه کار داوطلبانه و حمایت‌های مالی گاه‌به‌گاه استوار است و این موضوع یکی از نقاط ضعف آن‌ها محسوب می‌شود. به گفته جری دو ووس، با وجود اینکه فناوری توسعه‌یافته و همچنان کاربردی است، مشکلات مالی مانند رکود در توسعه نسل بعدی دستگاه‌ها، هنوز بر سر راه است. برای تحقق بازیافت پلاستیک به مقیاس بزرگ، همکاری بلندمدت میان تمامی ذی‌نفعان، از دولت‌ها، صنعت و جامعه مدنی ضروری است. سیاست‌گذاری‌های دولتی مانند پیمان بین‌المللی پلاستیک که قرار است در اوت ۲۰۲۵ مطرح شود، می‌تواند عامل تحول بزرگی باشد اگر اهداف آن به سمت طراحی پلاستیک‌های قابل بازیافت بیشتر و حمایت از ابتکارات محلی جهت توسعه چرخه بازیافت باشد. تبدیل آپارتمان‌ها به نیروگاه برق با پنجره‌های مولد انرژی نخستین پنجره تولیدکننده انرژی در آمریکا، آغاز عصر شیشه‌های هوشمند را رقم زده است. به این ترتیب پنجره‌ها تنها اجسامی منفعل برای عبور نور نیستند، بلکه می‌توانند همزمان با عبور نور، انرژی نیز تولید کنند. این فناوری که نخستین نمونه آن به‌زودی در آمریکا نصب می‌شود، معماری، انرژی شهری و حتی تعامل بشر با ساده‌ترین اشیای روزمره را دگرگون می‌کند. ورود پنجره‌های تولیدکننده انرژی به آمریکا نه‌تنها بهینه‌سازی مصرف و تولید انرژی را ممکن می‌سازد، بلکه آغاز دورانی تازه در نوآوری‌های معماری و زندگی روزمره خواهد بود، دورانی که در آن شیشه‌ها تنها شفاف نیست، بلکه فعالانه در خدمت آینده‌ای سبزتر و هوشمندتر قرار می‌گیرد. ایده تولید انرژی توسط پنجره‌ها نتیجه پژوهش‌های دانشمندان دانشگاه UNIST کره‌جنوبی است که موفق به ساخت سلول‌های خورشیدی شفافی صددرصد بی‌رنگ، انعطاف‌پذیر و بسیار نازک شدند. هسته این فناوری «میکروسیم‌های سیلیکونی» (SiMWs) است که در لایه‌ای از سیلیکون شفاف جاسازی شده‌اند. این سیم‌ها به‌اندازه‌ای از هم فاصله دارند که نور از میان آن‌ها عبور و ظاهر شیشه‌ای را حفظ کند و در عین حال به‌اندازه‌ای نزدیکند که بخشی از نور را جذب و به برق تبدیل می‌کنند. انتهای این سیم‌ها زاویه‌دار طراحی شده است تا نور منعکس‌شده از یک سیم به سمت سیم بعدی هدایت و بار دیگر جذب شود، به این ترتیب راندمان تولید انرژی به شکل چشمگیری بهبود پیدا کرده است. یکی از چالش‌های همیشگی سلول‌های خورشیدی شفاف، ظاهر رنگی یا کدر و شکنندگی آن‌ها بوده است، اما این نوآوری کره‌ای شیشه‌ای شفاف و بی‌رنگ ارائه می‌دهد که نه‌تنها مقاوم است، بلکه هیچ انحراف رنگی ندارد. این پنل خورشیدی فوق‌العاده نازک و قابل انعطاف است و می‌توان آن را روی شیشه ساختمان‌ها، خودروها، ابزارهای پوشیدنی، صفحه‌نمایش‌های تاشو و حتی جداسازهای متحرک نصب کرد. عملکرد آن حتی با شعاع خمیدگی ۶ میلی‌متر کاهش پیدا نمی‌کند که این ویژگی در نوع خود بی‌سابقه است. ساختار این پنل کشسان و میزان شفافیت آن بنا بر نیاز و با اعمال کشش قابل تنظیم است. این تحول به‌دلیل ارزش بالای هر متر مربع فضا به‌ویژه در شهرها بسیار مهم است، چراکه امروزه تولید انرژی بدون اشغال سطح اضافی به آرزویی بزرگ تبدیل شده است. پنجره‌های معمولی هیچ نقشی در بهره‌برداری انرژی ندارند، اما با این فناوری شیشه‌ای بدون آنکه منظره یا طراحی نمای ساختمان مختل شود یا نگهداری پیچیده‌ای لازم باشد، به نیروگاهی کوچک تبدیل می‌شود. این سلول‌ها با شفافیت ۱۰ درصد به بازدهی ۸.۰۷ درصد می‌رسند که در نوع خود قابل‌توجه است. پتانسیل ترکیب این شیشه‌ها با دیگر منابع پاک همچون توربین باد خانگی ۵۵۵۰ کیلووات‌ساعت در سال، زمینه تولید انرژی پایدار و پاک را از سطوحی فراهم می‌کند که همیشه بلااستفاده مانده بودند. بازتعریف خیابان‌های شهری با تولید انرژی خیابان‌ها و زیرساخت‌های شهری با رشد بی‌سابقه شهرنشینی و نیاز فزاینده به انرژی پاک، وارد مرحله‌ای تازه شده‌اند. «خیابان‌های تولیدکننده انرژی» مفهومی نوین است که با هدف تولید انرژی الکتریکی و حرارتی در دل شهرها شکل گرفته و به یکی از جذاب‌ترین عرصه‌های نوآوری و پایداری شهری تبدیل شده است. این فناوری با بهره‌گیری از خورشید، حرکت عابران و خودروها و حتی باد، تلاش می‌کند زیرساخت‌هایی را به وجود آورد که علاوه‌بر کارکرد سنتی، بخشی از نیاز محلی به انرژی را نیز تأمین کنند. به این ترتیب خیابان‌ها دیگر فقط مسیری برای تردد خودروها و عابران نخواهند بود بلکه همین شاهراه‌های شهری می‌توانند به نیروگاه‌هایی برای تولید انرژی پاک تبدیل شوند. شهرهای پیشرو با بهره‌گیری از فناوری‌های پیشرفته تلاش می‌کنند هر مترمربع از فضای شهری را به فرصتی برای تولید برق و گرما تبدیل کنند و نسل جدیدی از خیابان‌های تولیدکننده انرژی را شکل دهند. خیابان‌های تولیدکننده انرژی، نسل جدیدی از زیرساخت‌های شهری هستند که با بهره‌گیری از انواع فناوری پیشرفته از جمله پنل‌های خورشیدی، پیزوالکتریک و سیستم‌های گرمایشی انرژی مورد نیاز را تولید می‌کنند و در اختیار محیط اطراف خود یا شبکه شهری قرار می‌دهند. این فناوری‌ها به‌طور عمده با هدف تولید برق پاک، ارتقای ایمنی و ایجاد زیرساخت‌های هوشمند توسعه پیدا کرده‌اند که در ادامه به اصلی‌ترین فناوری‌های مورد استفاده در خیابان‌های تولیدکننده انرژی پرداخته می‌شود. جاده‌های خورشیدی در جاده‌های خورشیدی، پنل‌های خورشیدی به‌عنوان هسته اصلی در ساختار آسفالت، بتن یا به‌صورت ماژولار روی سطح مسیرهای عبوری نصب می‌شوند. این پنل‌ها از سلول‌های فتوولتاییک تشکیل شده‌اند که تابش نور خورشید را به انرژی الکتریکی تبدیل می‌کنند و برای حفاظت از این سلول‌ها در برابر فشارهای ناشی از تردد وسایل نقلیه و شرایط سخت آب‌وهوایی همچون باران، برف و گرما، لایه‌ای شیشه‌ای و مقاوم روی آنها قرار می‌گیرد که دوام و کارایی سیستم را افزایش می‌دهد. برق تولیدشده توسط این پنل‌ها می‌تواند برای مصارف متنوعی از جمله روشنایی معابر، تأمین انرژی تجهیزات عمومی همچون نقاط وای‌فای شهری و حتی ایستگاه‌های شارژ وسایل نقلیه برقی به کار رود. این فناوری نوآورانه به‌عنوان راهکاری پاک و پایدار، علاوه‌بر تأمین برق، می‌تواند به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و صرفه‌جویی در مصرف انرژی کمک کند. فناوری پیزوالکتریک فناوری پیزوالکتریک با استفاده از حسگرهای ویژه‌ای که زیر سطح خیابان‌ها تعبیه می‌شوند، انرژی مکانیکی ناشی از حرکت خودروها و عابران را به انرژی الکتریکی تبدیل می‌کند. این حسگرها شامل کریستال‌های پیزوالکتریک هستند که تحت فشار و لرزش، جریان الکتریکی تولید می‌کنند. انرژی حاصل از این فرایند می‌تواند در همان نقطه یا در شبکه محلی برق مورد استفاده قرار گیرد. از کاربردهای این فناوری می‌توان به تأمین انرژی روشنایی خیابان‌ها، تغذیه علائم هشداردهنده ترافیکی و همچنین پشتیبانی از فناوری‌های هوشمند شهری اشاره کرد. فناوری پیزوالکتریک ضمن بهره‌برداری از انرژی‌های تلف‌شده در محیط شهری، به افزایش کارآمدی مصرف انرژی کمک می‌کند و گامی مؤثر در جهت توسعه شهرهای هوشمند و پایدار به‌شمار می‌آید. سیستم‌های گرمایشی و برف‌زدایی بعضی از پنل‌های خورشیدی خیابانی به المنت‌های حرارتی مجهز شده‌اند که در فصول سرد سال می‌توانند برف و یخ را از سطح معابر و جاده‌ها به شیوه‌ای مؤثر ذوب کنند. این قابلیت به میزان قابل‌توجهی ایمنی تردد را افزایش می‌دهد و از لغزندگی و حوادث احتمالی جلوگیری می‌کند. علاوه‌بر این، سیستم‌های گرمایشی تعبیه‌شده موجب کاهش هزینه‌های نگهداری و خدمات شهری می‌شوند، زیرا نیاز به برف‌روبی و نمک‌پاشی کاهش پیدا می‌کند. این فناوری نقش مهمی در افزایش کارایی زیرساخت‌های شهری در شرایط جوی سخت دارد و به بهبود کیفیت زندگی شهروندان کمک می‌کند. انرژی حرارتی و جاذب گرما یکی از فناوری‌های نوآورانه در حوزه زیرساخت‌های شهری، استفاده از سیستم‌های جمع‌آوری و ذخیره انرژی حرارتی در معابر است. این فناوری با بهره‌گیری از جاذب‌های گرمایی تعبیه‌شده در سطح خیابان، حرارت خورشیدی را جذب و در زیرساخت‌های معابر ذخیره می‌کند، سپس انرژی جمع‌آوری‌شده می‌تواند برای کاربردهای مختلفی از جمله گرم‌کردن ساختمان‌های اطراف یا ذوب برف و یخ روی سطح خیابان‌ها و پیاده‌روها در فصل زمستان مورد استفاده قرار بگیرد. این رویکرد، علاوه‌بر کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی و هزینه‌های گرمایشی، به حفظ ایمنی معابر و کاهش خطرات ناشی از لغزندگی نیز کمک می‌کند. اجرای این فناوری نیازمند استفاده از مواد جاذب حرارت با کارایی بالا و سیستم‌های انتقال گرمای بهینه است که بتوانند حرارت ذخیره‌شده را در زمان و مکان مناسب به کار گیرند. از مزایای مهم این روش، کاهش بار بر سیستم‌های گرمایشی سنتی و افزایش بهره‌وری انرژی در محیط شهری است. پنل‌های خورشیدی و سیستم‌های مرتبط مجهز به ریزپردازنده‌ها و حسگرهای پیشرفته‌ای هستند که به شبکه‌های هوشمند متصل می‌شوند تا فرایند تولید، ذخیره‌سازی و توزیع انرژی را بهینه کنند. این سامانه‌ها با قابلیت مدیریت دوطرفه، امکان کنترل دقیق مصرف و تولید انرژی را فراهم می‌آورند و می‌توانند به‌طور خودکار نیازهای انرژی را در سطح محله یا شهر تنظیم کنند. اتصال این سیستم‌ها به شبکه برق شهری، زمینه استفاده بهینه از انرژی‌های تجدیدپذیر و افزایش پایداری منابع انرژی را فراهم می‌کند. شگفت‌انگیزترین خیابان‌های جهان در سال ۲۰۲۵+ عکس جهان پر است از خیابان‌های نمادینی است که تجربه‌های فراموش‌نشدنی از سفر را برای افراد فراهم می‌کند. در واقع، خیابان تنها راهی برای عبور و مرور افراد و خودروها نیست، بلکه جایی است که با رنگ‌ها و نورهای منحصربه‌فرد، طراحی هوشمند، هنر شهری، رستوران‌های به یاد ماندنی و فضای زنده و پر جنب‌وجوش، تمدن یک شهر را به تصویر می‌کشد. در ادامه به معرفی شگفت‌انگیزترین خیابان‌های جهان در سال ۲۰۲۵ و ویژگی‌های هنری آن‌ها می‌پردازیم: ویا دلاموره، ایتالیا Via dell'Amore، یک مسیر ساحلی زیبا است که دو روستای شگفت‌انگیز را به یکدیگر متصل می‌کند و چشم‌اندازهای خیره‌کننده‌ای از دریای مدیترانه را برای گردشگران فراهم می‌کند. این خیابان زیبا برای زوج‌هایی که به دنبال یک سفر رمانتیک هستند، مکانی شگفت‌انگیز است. این مسیر، یکی از خیابان‌های اصلی شهر واز ، بهترین نقاط برای لذت بردن از منظره مشرف به دریا، و روستای کوچک مانارولا به شمار می‌رود. بوربون، آمریکا خیابان بوربون در منطقه فرانسوی نیواورلئان قرار دارد که با ساختمان‌های تاریخی و فضای پر جنب و جوش خود شناخته می‌شود. این خیابان که از رستوران‌ها و فروشگاه‌های متنوع تشکیل شده است و به‌دلیل زندگی شبانه پر جنب و جوش خود در جهان شهرت دارد، بازدیدکنندگان زیادی را از گوشه و کنار جهان به سوی خود جذب می‌کند. اوشن درایو، آمریکا اوشن درایو در شهر میامی، یک خیابان نمادین است که با ساختمان‌های سبک آرت دکو و نخل‌های مرتب، ترکیبی پرجنب‌وجوش از زندگی شبانه پر جنب و جوش و آرامش کنار ساحل را ارائه می‌دهد. این خیابان که در امتداد ساحل اقیانوس قرار دارد، مکان مناسبی برای دوچرخه‌سواری، پیاده‌روی، و لذت بردن از مناظر زیبای ساحلی محسوب می‌شود و دارای رستوران‌ها، فروشگاه‌ها و هتل‌های زیادی است. اوشن درایو، با نورپردازی‌های رنگارنگ خود، به‌ویژه هنگام شب، جذابیت زیادی دارد و مکانی محبوب برای بازدیدکنندگان است. تقاطع شیبویا، ژاپن شیبویا، شلوغ‌ترین گذرگاه عابران پیاده در جهان است که در اوج ساعات ازدحام، بیش از دو هزار و ۵۰۰ نفر به طور همزمان از آن عبور می‌کنند. این مکان با فضایی که به تابلوهای تبلیغاتی بزرگ اختصاص داده شده است و ترافیک‌هایی سنگین، یکی از معروف‌ترین جاهای دیدنی توکیو محسوب می‌شود. شیبویا، مراکز مختلفی مانند رستوران‌های متنوع، مرکز سرگرمی و خرید را در خود جای می‌دهد و یکی از محبوب‌ترین نقاط توکیو برای برگزاری رویدادهای مختلف و جشن‌ها است. کلارک کی، سنگاپور ساختمان‌های رنگارنگ و فضای زنده کلارک کی، آن را به یک گزینه عالی برای گردش تبدیل کرده است. این خیابان در واقع یک منطقه تفریحی و توریستی در سنگاپور است که در گذشته یک مرکز تجاری بوده است و امروزه به‌دلیل فروشگاه‌ها و رستوران‌های رنگارنگ خود معروف است. کلارک کی، برای شب‌زنده‌داری و غذاخوردن کنار رودخانه، مکانی بی‌نظیر است. این خیابان، ترکیبی لذت‌بخش از سبک سنتی و مدرن را به تصویر می‌کشد و طیف وسیعی از غذاها از جمله غذاهای ایتالیایی، مدیترانه‌ای و چینی را برای بازدیدکنندگان، سرو می‌کند. محله پوندا، کوراسائو پوندا، یکی از قدیمی‌ترین محله‌هایی است که در قرن هفدهم تأسیس شده است. این مقصد کارائیبی، به‌علت رنگ‌های زنده، معماری هلندی و خیابان‌های زیبایی که پر از فروشگاه‌ها و گالری‌ها است، در دنیا شهرت دارد. پوندا، به دلیل ساختمان‌های به‌خوبی حفظ‌شده و فضای زنده خود، مقصدی محبوب برای افراد محلی و گردشگران است. بازار شناور و موزه کورا هولاندا، که تاریخ و فرهنگ غنی جزیره کوراسائو را به نمایش می‌گذارد، از دیگر جذابیت‌های این محله شگفت‌انگیز است. بزرگ‌ترین عملیات مهندسی قرن؛ نصب گنبد نیروگاه هسته‌ای بریتانیا در یکی از بزرگ‌ترین عملیات‌های مهندسی قرن، یک جرثقیل فوق‌سنگین موفق شد گنبد فولادی عظیم واحد دوم نیروگاه هسته‌ای در سامرست بریتانیا را با دقتی میلی‌متری روی ساختمان راکتور نصب کند. این گنبد ۱۴ متر ارتفاع و ۴۷ متر قطر دارد و از ۹۰۰ نقطه جوش تشکیل شده است. کل سازه که به ساختمان متصل شده است نیز ۴۴ متر ارتفاع دارد. این سازه با وزن نزدیک به ۲۴۵ تن به‌عنوان یکی از پیچیده‌ترین مراحل ساخت این نیروگاه، نماد پیشرفت پروژه محسوب می‌شود. این عملیات مهندسی تنها یک انتقال فیزیکی نیست، بلکه نقطه عطفی در ساخت نیروگاهی به‌شمار می‌رود که قرار است برق بیش از شش میلیون خانه را با انرژی هسته‌ای و بدون تولید گازهای گلخانه‌ای تأمین کند. نصب این گنبد، فاز ساخت سازه راکتور را به پایان رساند و مسیر را برای نصب تجهیزات داخلی همچون راکتور، سامانه‌های لوله‌کشی و کابل‌های تخصصی هموار ساخت. واحد دوم این نیروگاه در مقایسه با واحد نخست با سرعتی ۲۰ تا ۳۰ درصد بیشتر پیش می‌رود، زیرا از الگوها و تجربه ساخت اولیه بهره‌برداری شده است. این نیروگاه در مجموع از دو راکتور با ظرفیت هرکدام ۱۶۳۰ مگاوات تشکیل شده و قرار است پس از بهره‌برداری کامل، نقش مهمی در تأمین انرژی پاک، پایدار و داخلی بریتانیا ایفا کند. از نظر مهندسی، نصب این گنبد یکی از دشوارترین مراحل پروژه بود. این سازه شامل ۳۸ پانل بزرگ فولادی است که به‌صورت پیش‌ساخته مونتاژ شده و در عملیاتی بسیار حساس طی حدود یک ساعت، با هماهنگی صدها متخصص در بهترین شرایط آب‌وهوایی نصب شده است. این پروژه که از سال ۲۰۱۷ آغاز شده است، در حال حاضر بزرگ‌ترین سایت ساخت‌وساز در اروپا به‌شمار می‌آید و بیش از ۱۰ هزار نفر به‌طور مستقیم در آن مشغول به کار هستند. اگرچه هزینه ساخت نیروگاه تا کنون به حدود ۴۲ تا ۴۸ میلیارد پوند افزایش یافته است، اما دولت و مقامات انرژی بریتانیا همچنان این سرمایه‌گذاری را کلیدی برای امنیت انرژی، اشتغال‌زایی پایدار و کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی می‌دانند. برنامه‌ریزی‌ها نشان می‌دهد این نیروگاه تا سال ۲۰۳۱ به بهره‌برداری کامل خواهد رسید. گام‌های بعدی پروژه شامل نصب سامانه‌های درون راکتور و تست‌های ایمنی پیش از آغاز عملیات تولید برق خواهد بود. فقیرترین کشورهای جهان در سال ۲۰۲۵ یکی از معیارهای مهم برای بررسی سطح زندگی مردم در کشورهای فقیر، تولید ناخالص داخلی سرانه (GDP) به نرخ برابری قدرت خرید (PPP) است. این شاخص تفاوت‌های قیمت‌های محلی را در نظر می‌گیرد و قدرت واقعی خرید مردم در کشورها را بهتر نشان می‌دهد. فقیرترین کشورهای جهان به‌طور معمول با مشکلات ساختاری ویژه‌ای از جمله فقدان دسترسی به دریا، درگیری‌های داخلی، زیرساخت‌های ضعیف، ضعف نهادهای حکومتی، وابستگی زیاد به کشاورزی بارانی و صادرات محدود روبه‌رو هستند. این کشورها بر اساس تولید ناخالص داخلی / سرانه برابری قدرت خرید عبارتند از: سودان جنوبی: ۷۱۶ دلار بوروندی: ۱۰۱۵ دلار جمهوری آفریقای مرکزی: ۱۳۳۰ دلار یمن: ۱۶۷۵ دلار موزامبیک: ۱۷۲۹ دلار مالاوی: ۱۷۷۸ دلار جمهوری دموکراتیک کنگو: ۱۸۸۴ دلار سومالی: ۱۹۱۶ دلار لیبریا: ۲۰۰۶ دلار ماداگاسکار: ۲۰۴۳ دلار طبق داده‌های صندوق بین‌المللی پول برای سال ۲۰۲۵، بیشتر این کشورها در منطقه جنوب صحرای آفریقا قرار دارند و تنها یک کشور (یمن)، در منطقه شاخ آفریقا و شبه جزیره عربی واقع شده است. وضعیت سیاسی ناپایدار، خشونت و بحران‌های امنیتی در کشورهایی همچون سودان جنوبی، بوروندی و جمهوری آفریقای مرکزی، نقش اساسی در پایین نگه داشتن تولید و جلوگیری از جذب سرمایه‌های خارجی دارد. سودان جنوبی سودان جنوبی سرانه حدود ۷۱۶ دلار، فقیرترین کشور جهان در سال ۲۰۲۵ به‌شمار می‌رود. این کشور که از سال ۲۰۱۱ استقلال پیدا کرده است، با وجود منابع نفتی غنی و زمین‌های حاصل‌خیز، به‌دلیل درگیری‌های داخلی مکرر، اختلال در خطوط لوله نفت و کاهش قیمت‌های جهانی، اقتصادی به‌شدت آسیب دیده دارد. نرخ تورم در سودان جنوبی نزدیک به ۸۰ درصد است و حدود سه‌چهارم جمعیت آن در فقر مطلق زندگی می‌کنند. زیرساخت‌ها در آن بسیار محدود و ناپایدار است، بیشتر جاده‌ها آسفالت نشده‌اند و سیستم برق‌رسانی تنها در پایتخت جوبا تا حدی برقرار است. ناامنی‌های مزمن سرمایه‌گذاری را در این کشور کاهش داده، کشاورزی را به سطح معیشتی محدود کرده و نیاز به واردات مواد غذایی را افزایش داده است که این امر موجب وابستگی شدید آن به کمک‌های خارجی، بدهی‌های بین‌المللی و وضعیت انسانی بحرانی شده است. بوروندی بوروندی یک کشور کوچک و بدون دسترسی به دریا در منطقه بزرگ‌دره‌های آفریقاست و با سرانه حدود ۱۰۱۵ دلار در سال ۲۰۲۵ یکی از فقیرترین کشورهای جهان محسوب می‌شود. حدود ۸۰ درصد جمعیت بوروندی به کشاورزی کوچک و معیشتی وابسته‌اند و این موضوع اقتصاد کشور را به‌شدت در برابر شوک‌های اقلیمی و فرسایش خاک آسیب‌پذیر کرده است. اگرچه رشد اقتصادی پیش‌بینی‌شده برای سال‌های ۲۰۲۴ تا ۲۰۲۵ این کشور حدود ۳.۵ درصد است، کمبود مداوم سوخت و کاهش ارزش پول، صنعت کشور را گرفتار کرده و نرخ تورم را از ۲۰ درصد به حدود ۴۰ درصد افزایش داده است. در این کشور از هر ۱۰ نفر تنها یکی به برق دسترسی دارد، اما پروژه‌های جدید در حوزه انرژی آبی می‌توانند در آینده به بهبود دسترسی ساکنان به برق کمک کنند. با وجود کمک‌های بین‌المللی و صادرات مواد معدنی، کسری‌های بودجه‌ای، بدهی عمومی بالا و کمبود سرمایه‌گذاری به‌ویژه در شرایط جمعیت روبه‌رشد، چالش‌های عمده‌ای پیش روی توسعه اقتصادی این کشور قرار دارد. جمهوری آفریقای مرکزی جمهوری آفریقای مرکزی نیز با سرانه حدود ۱۳۳۰ دلار در بین فقیرترین کشورهای جهان جای دارد. این کشور که از لحاظ جغرافیایی نیز بدون دسترسی به دریا و کم‌جمعیت است، به‌شدت به کشاورزی معیشتی و تجارت غیررسمی وابسته است و حدود ۷۴ درصد جمعیت آن به کشاورزی مشغول‌اند. صادرات اصلی این کشور الماس و چوب است، اما بخش بزرگی از فعالیت‌های اقتصادی آن غیررسمی یا غیرقانونی است. زیرساخت‌ها بسیار ضعیف، تأمین سوخت نامطمئن و دسترسی محدود به برق از مشکلات اساسی این کشور هستند. اگرچه جمهوری آفریقای مرکزی منابع طبیعی غنی همچون طلا و اورانیوم دارد، ناامنی، ضعف حکمرانی و وابستگی به کمک‌های خارجی مانع توسعه پایدار و گسترش بخش رسمی اقتصاد آن شده است. این کشور با چالش‌های گسترده‌ای همچون فقر فراگیر، دسترسی محدود به خدمات مالی، تخریب‌های ناشی از درگیری‌ها و کمبود سرمایه‌گذاری روبه‌روست. یمن یمن با سرانه حدود ۱,۶۷۵ دلار از فقیرترین کشورهای جهان به‌شمار می‌رود. اقتصاد این کشور به سبب جنگ‌های طولانی‌مدت، فروپاشی زیرساخت‌ها و مدیریت مالی نامناسب به‌شدت آسیب دیده است. تولید نفت که پیش از این ۹۰ درصد صادرات این کشور را تشکیل می‌داد، تحت تأثیر جنگ داخلی، فساد و کاهش تولید قرار گرفته است. کشاورزی که بیش از نیمی از جمعیت آن را به خود اشتغال داده نیز با مشکلاتی همچون کمبود آب روبروست و صنعت شیلات آن نیز توسعه پیدا نکرده است. حدود نیمی از جمعیت یمن زیر خط فقر زندگی می‌کنند و تورم و کاهش ارزش پول شرایط زندگی مردم را روز به روز دشوارتر می‌کند. در حالی که یمن همچنان وابسته به کمک‌های خارجی و حواله‌های مالی است، تلاش‌های اصلاحاتی در این کشور پایدار نیست و ضعف مدیریتی، بحران‌های انسان‌دوستانه و سیستم مالی ناکارآمد مانع احیای اقتصادی و توسعه بلندمدت شده است. موزامبیک موزامبیک با سرانه حدود ۱۷۲۹ دلار یکی از کشورهای فقیر به‌شدت مورد توجه است. این کشور طی سال‌های پس از پایان جنگ داخلی رشد اقتصادی قابل‌توجهی داشت، اما فقر و نابرابری همچنان در آن گسترده است. بیش از ۷۵ درصد مردم موزامبیک به کشاورزی معیشتی وابسته‌اند و بیش از نیمی از جمعیت زیر خط فقر هستند. اقتصاد موزامبیک بیشتر به بخش‌های کشاورزی، صادرات آلومینیوم و استخراج زغال‌سنگ متکی است، اما مشکلات زیرساختی، بدهی‌های بالا و آسیب‌پذیری در برابر تغییرات اقلیمی پیشرفت اقتصادی آن را محدود کرده‌اند. کمک‌های خارجی، برنامه‌های صندوق بین‌المللی پول و سرمایه‌گذاری‌های چینی در توسعه کشور نقش مهمی ایفا می‌کنند، اما خدمات عمومی همچنان ناکافی و ناامن است. مالاوی مالاوی نیز با سرانه حدود ۱۷۷۸ دلار کشوری است که اقتصاد آن به‌طور عمده بر پایه کشاورزی استوار است، به‌طوری که نزدیک به ۷۷ درصد از نیروی کار آن در این بخش فعالیت می‌کنند. صادرات محصولات زراعی همچون توتون، چای، شکر و قهوه این کشور را وابسته به نوسانات قیمت جهانی کرده است. بیش از نیمی از جمعیت مالاوی زیر خط فقر زندگی می‌کنند و کمبود زیرساخت‌های حمل‌ونقل، از بین رفتن جنگل‌ها، برق ناکافی و دسترسی محدود به آموزش و خدمات بهداشتی مشکلات عمده‌ای هستند که روند توسعه این کشور را کند کرده‌اند. با وجود تلاش‌های اصلاح اقتصادی و کمک‌های خارجی، وابستگی به کشاورزی معیشتی، کمبود صنعتی‌سازی و فجایع طبیعی سبب شده‌اند تا فقر و آسیب‌پذیری در آن همچنان ادامه داشته باشند. جمهوری دموکراتیک کنگو جمهوری دموکراتیک کنگو با سرانه حدود ۱۸۸۴ دلار، کشوری است که باوجود منابع عظیم معدنی، به‌واسطه سال‌ها جنگ داخلی، فساد گسترده و ضعف حکمرانی، هنوز یکی از فقیرترین کشورهای جهان به‌شمار می‌رود. این کشور در شاخص‌های توسعه انسانی در پایین‌ترین سطوح قرار دارد و بیش از ۷۶ درصد جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. کشاورزی بخش عمده‌ای از نیروی کار جمهوری دموکراتیک کنگو را به خود اختصاص داده است و معدن‌کاری ویژه کبالت، مس و الماس، بخش اعظم صادراتش را تشکیل می‌دهد. بخش وسیعی از فعالیت‌های اقتصادی آن نیز در قالب اقتصاد غیررسمی انجام می‌شود. زیرساخت‌ها نامناسب و بی‌ثباتی سیاسی موجب شده تا سرمایه‌گذاری‌های کلان به این کشور جذب نشود و فقر و کمبود خدمات اولیه کماکان برای بخش عمده مردم مشکل‌ساز باشد. سومالی سومالی با سرانه حدود ۱۹۱۶ دلار، یکی دیگر از فقیرترین کشورهای جهان است که به‌رغم وضعیت ناامن و تکرار بحران‌های اقلیمی، توانسته رشد اقتصادی حدود ۴ درصد را در سال ۲۰۲۴ تجربه کند. این رشد به‌طور عمده ناشی از بارش‌های بهتر، بازسازی بخش کشاورزی و افزایش حواله‌های مالی بوده است. اقتصاد سومالی به‌شدت وابسته به دام‌داری، کشاورزی و پول‌های ارسال‌شده از خارج است و مشکلاتی همچون بدهی بالا، کسری شدید تجاری و کاهش کمک‌های خارجی هنوز در آن پابرجاست. با عضویت این کشور در جامعه شرق آفریقا، امید است که سومالی بتواند از فقر شدید فاصله گیرد و به توسعه پایدار و ادغام منطقه‌ای دست پیدا کند. لیبریا لیبریا با سرانه حدود ۲۰۰۶ دلار، کشوری است که پس از دهه‌ها جنگ داخلی با زیرساخت‌های ویران و اقتصاد ضعیف در حال بازسازی است. این کشور با فعالیت بخش‌های معدن، کشاورزی و خدمات، رشد اقتصادی ۴.۸ درصدی را در سال ۲۰۲۴ تجربه کرد، اما تورم بالا، کمبود فرصت‌های شغلی و ضعف نظام حمایت‌های اجتماعی همچنان چالش‌های اصلی آن محسوب می‌شوند. دولت لیبریا تلاش دارد با اصلاحات ضد فساد و اجرای برنامه توسعه‌ای موسوم به «برنامه ARREST» شامل کشاورزی، جاده‌ها، حاکمیت قانون، آموزش، بهداشت و گردشگری، توسعه این کشور را تسریع کند. وجود منابع طبیعی فراوان و موقعیت استراتژیک بندری، توان بالقوه‌ای برای رشد آن فراهم کرده اما کسری‌های مالی و تجاری همچنان به موانع توسعه آن افزوده‌اند. ماداگاسکار ماداگاسکار با سرانه حدود ۲۰۴۳ دلار، کشوری است که به‌رغم منابع طبیعی گسترده و پتانسیل کشاورزی قابل‌توجه، همچنان با فقر و توسعه‌نیافتگی شدید روبه‌روست. بیش از ۷۵ درصد جمعیت این کشور به کشاورزی معیشتی مشغولند و صادرات وانیل آن در سطح جهان بی‌نظیر است. ناپایداری سیاسی که با کودتای سال ۲۰۰۹ شدت گرفت، سرمایه‌گذاری خارجی و اصلاحات اقتصادی را محدود کرده است. رشد اخیر در حوزه‌های معدن و صنعت نساجی این کشور قابل‌توجه است، اما نابرابری درآمد، ناامنی غذایی و کار کودکان مشکلات جدی آن هستند. کمبود برق، روش‌های قدیمی کشاورزی و آسیب‌پذیری در برابر بلایای طبیعی همچنان موانعی جدی برای توسعه پایدار ماداگاسکار به‌شمار می‌روند. ضعف نهادهای دولتی و زیرساخت‌های ناکافی، جاده‌های فرسوده و فقر گسترده، این کشور را در مسیر سختی برای خروج از بحران قرار داده است. معماری شناور کلید پایداری شهرها با افزایش سطح دریاها با شدت گرفتن تأثیرات تغییرات اقلیمی، شهرهای ساحلی در سراسر جهان با چالش جدی افزایش سطح دریاها روبه‌رو شده‌اند که تهدیدی بزرگ برای زیرساخت‌های شهری محسوب می‌شود. براساس گزارش هیئت بین‌دولتی تغییرات اقلیمی (IPCC)، پیش‌بینی می‌شود سطح جهانی دریاها تا پایان قرن جاری تا یک متر افزایش پیدا کند. روش‌های سنتی همچون ساخت دیوارهای ساحلی و سیل‌بندها ممکن است توانایی حفاظت کامل از شهرها در برابر این تهدیدها را نداشته باشند، به همین دلیل، معماران و مهندسان به‌دنبال راهکارهایی نوین و پایدار همچون معماری شناور هستند. معماری شناور کلید پایداری و انعطاف شهری معماری شناور به ساختارهای روی آب گفته می‌شود که به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که با نوسانات سطح آب هماهنگ شوند و در عین حال محیطی پایدار و مطمئن برای زندگی یا فعالیت‌های کاری فراهم کنند. این سازه‌ها به‌طور معمول روی سکوهای شناور ساخته‌شده از بتن یا فوم مهندسی‌شده قرار می‌گیرند که ضمن فراهم آوردن ثبات لازم، خطر وقوع سیل را کاهش می‌دهند. ساختمان‌های شناور می‌توانند ثابت یا مدولار باشند و امکان جابه‌جایی یا گسترش ساختارهای شهری را فراهم کنند. بیشتر این ساختمان‌ها با مصرف پایین انرژی و بهره‌گیری از منابع انرژی تجدیدپذیر همچون پنل‌های خورشیدی و سیستم‌های خنک‌کننده مبتنی‌بر آب، طراحی می‌شوند تا پایدارتر از ساختمان‌های معمولی باشند. مزیت اصلی این نوع معماری، سازگاری طبیعی آن با افزایش سطح آب و محیط زیست است؛ به جای تلاش برای مقابله با آب از طریق ساخت سازه‌های بزرگ حفاظتی، معماری شناور از نیروی شناوری آب بهره‌برداری و آن را به نقطه قوت خود تبدیل می‌کند. چنین رویکردی به‌ویژه برای مناطق کم‌ارتفاع، مستعد سیل و شهرهای ساحلی بسیار مناسب است. معماری شناور از لحاظ محیط زیستی، موجب آسیب کمتر به اکوسیستم‌های دریایی می‌شود؛ چراکه برخلاف روش‌هایی همچون حفر کانال و برش موانع طبیعی که به تخریب زیست‌بوم‌های آبی منجر می‌شوند، این بناها به‌صورت مستقیم روی آب ساخته و موجب حفظ تنوع زیستی و کیفیت آب می‌شوند. ساختمان‌های شناور همچنین با انعطاف‌پذیری ویژه خود، امکان برنامه‌ریزی شهری پویا را فراهم می‌آورند. این انعطاف‌پذیری به مدیران شهری اجازه می‌دهد تا با تغییر جمعیت یا شرایط محیطی، محله‌های شناور را توسعه یا تغییر دهند. یک مزیت دیگر، ادغام آسان فناوری‌های پاک و بهره‌گیری بهتر از انرژی خورشیدی به‌دلیل نبود سایه است که سبب کاهش هزینه‌ها و اثرات زیست‌محیطی می‌شود. طرح‌های موفق جهانی در معماری شناور و شهرسازی نوین نمونه‌هایی موفق از معماری شناور در نقاط مختلف جهان وجود دارد که الهام‌بخش سایر مناطق هستند. به‌عنوان مثال، «شوون‌شیپ» در آمستردام هلند یکی از شناخته‌شده‌ترین محله‌های شناور است که شامل ۴۶ خانه شناور و بیش از ۱۰۰ ساکن می‌شود. این خانه‌ها در زمینه انرژی خودکفا هستند و از پنل‌های خورشیدی و پمپ‌های حرارتی استفاده می‌کنند. برای مدیریت آب باران نیز از بام‌های سبز و باغ‌های مشترک بهره‌مند می‌برند. مزرعه شناور لبنیات در روتردام از دیگر نمونه‌های موفق کشاورزی شهری روی آب است که با جمع‌آوری آب باران و استفاده از انرژی خورشیدی، تولید مواد غذایی را به‌صورت پایدار و نزدیک به مصرف‌کنندگان ممکن می‌کند. هتل شناور موسوم به «کشتی نوح» در روسیه نیز نمونه‌ای از طراحی مقاوم در برابر شرایط جوی سخت است که فضاهای سبز، منابع انرژی تجدیدپذیر و سیستم پیشرفته تصفیه هوا را در خود جای داده است. طرح مفهومی شهر شناور «لی‌لی‌پد» با الهام از برگ‌های نیلوفر آبی نیز ترکیبی از انرژی‌های خورشیدی، بادی و جمع‌آوری آب باران است که به‌عنوان نمونه‌ای بلندپروازانه برای اسکان پناهندگان اقلیمی مطرح است. معماری شناور با چالش‌هایی نیز روبه‌روست. هزینه‌های اولیه ساخت‌وساز روی آب به‌طور معمول بالاتر از ساختارهای سنتی است که البته انتظار می‌رود با پیشرفت فناوری و افزایش تقاضا کاهش پیدا کند. از سوی دیگر نیاز به همکاری و هماهنگی بیش‌تر میان معماران، برنامه‌ریزان شهری و دولت‌ها برای تصویب قوانین و مجوزهای لازم وجود دارد، به‌ویژه در شهرهای پرتراکم که زمین‌های ساحلی ارزشمندند. فراهم کردن زیرساخت‌های ضروری همچون آب، برق، مدیریت پسماند و ارتباطات نیز از جمله دغدغه‌های مهم در این حوزه به‌شمار می‌رود. علاوه‌بر این، نگرش عمومی نسبت به زندگی در سازه‌های شناور تغییر کرده و پذیرفته شدن این سبک زندگی نیازمند آموزش و جلب اعتماد مردم است. معماری شناور به‌عنوان راهکاری هوشمندانه و پایدار، می‌تواند بخشی از استراتژی‌های مقابله با افزایش سطح دریاها و تغییرات اقلیمی باشد. این مدل با تکیه بر سازگاری با محیط زیست، کاهش اثرات مخرب و امکان توسعه انعطاف‌پذیر، چشم‌انداز نوینی را برای شهرهای ساحلی فراهم می‌آورد و هرچند ممکن است جایگزین کامل روش‌های سنتی نشود، به‌عنوان مکملی مهم در برنامه‌ریزی شهری و تاب‌آوری شهرهای آسیب‌پذیر، ارزشمند و ضروری است. معماری شناور این نوید را می‌دهد که بتوان به جای مبارزه با آب، از آن بهره برد و شهرهایی ساخت که نه‌تنها بر آب پا بگذارند، بلکه در کنار آن به شکوفایی دست پیدا کنند. تبدیل زیرگذرها به اکوپارک‌های هنری؛ یک گام به سوی شهری سبزتر اکوپارک هنری فضایی است که در آن طبیعت و هنر به شکلی هماهنگ و تعاملی با هم ترکیب می‌شوند تا علاوه‌بر حفظ و ارتقای محیط زیست و پوشش گیاهی، با نصب آثار هنری محیطی، مجسمه‌ها، دیوارنگاره‌ها یا دیگر عناصر هنری، تجربه‌ای زیبا و فرهنگی برای بازدیدکنندگان ایجاد کنند. هدف اصلی اکوپارک‌های هنری، ترویج آگاهی زیست‌محیطی و حفاظت از طبیعت از طریق هنر است و آثار هنری با موضوعات مرتبط با طبیعت، پایداری، حیات وحش و محیط زیست ساخته می‌شوند تا به نوعی داستان یا پیام زیست‌محیطی را منتقل کنند. تبدیل زیرگذرها و فضاهای رهاشده شهری به اکوپارک‌های هنری، رویکردی نوین در توسعه پایدار شهری است که نقش مهمی در افزایش سرزندگی، بهبود کیفیت زندگی شهروندان و تقویت هویت اجتماعی ایفا می‌کند. این روند در سال‌های اخیر شتاب قابل‌توجهی پیدا کرده است و شهرهای پیشروی جهان با استفاده از راهکارهای خلاقانه، موفق به احیای فضاهای متروکه و خلق ارزش‌های جدید اجتماعی و زیست‌محیطی شده‌اند. مزایای تبدیل فضاهای متروکه به اکوپارک هنری تبدیل فضاهای بدون استفاده شهری به اکوپارک‌های هنری اهداف و مزایای چندوجهی و گسترده‌ای دارد که از نظر زیست‌محیطی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی دارای اهمیت است. فضاهای متروکه و بدون استفاده در شهرها به‌طور معمول به مکان‌هایی مستعد وقوع جرم و بزه تبدیل می‌شوند و از ارزش محله‌ها می‌کاهند؛ تبدیل این فضاها به اکوپارک‌های هنری موجب بازگرداندن زندگی، پویایی و ارزش به این مناطق می‌شود. با تبدیل زیرگذرها و فضاهای تاریک و ناامن به فضاهایی روشن، فعال و قابل‌استفاده برای همه رده‌های سنی، ضریب امنیت منطقه افزایش و ترس و اضطراب ناشی از حضور در این فضاها کاهش پیدا می‌کند. این پارک‌ها با ارائه فضاهای سبز، امکانات تفریحی و فرهنگی، مکان‌های تعامل و دیدار اجتماعی، بهبود فضاهای عمومی و کاهش فشارهای روانی ناشی از محیط‌های خشنی همچون زیرگذرهای سنتی کمک می‌کنند. بازسازی و تغییر کاربری فضاهای متروکه، به‌ویژه ساختمان‌ها و مکان‌های تاریخی، به حفظ میراث فرهنگی و معرفی آن به نسل‌های جدید کمک می‌کند. وجود هنرهای عمومی همچون گرافیتی و دیوارنگاره‌ها نیز هویت جدیدی به محله‌ها می‌بخشد. اجرای طرح‌های گیاه‌کاری با گونه‌های بومی و استفاده از سیستم‌های آبیاری بهینه، کاهش آلودگی صوتی و کاهش اثرات جزیره گرمای شهری از مزایای مهم این اکوپارک‌های هنری است. بعضی پروژه‌ها نیز به فعال‌سازی زیست‌بوم‌های شهری و افزایش تنوع زیستی می‌پردازند. تبدیل فضاهای بدون استفاده به پاتوق‌های محلی موجب ارتقای مشارکت اجتماعی، ایجاد فضاهای چندکارکردی برای ورزش، تفریح و فعالیت‌های فرهنگی می‌شود که به پویایی محله‌ها کمک می‌کند و موجب افزایش ارزش زمین و ساختمان‌های اطراف، جذب سرمایه‌گذاری و رونق اقتصادی محلی می‌شود. ترکیب معماری، هنر، نورپردازی و فضای سبز در این اکوپارک‌ها، جلوه‌ای تازه و زیبا به شهر می‌بخشد که سبب افزایش رضایت شهروندان و جذب گردشگران می‌شود. نمونه‌های معروف جهانی در این زمینه نشان‌دهنده کارآمد بودن این راهکار برای باززنده‌سازی شهرها، ارتقای سلامت روانی و جسمی شهروندان، حفظ میراث فرهنگی و حرکت به سمت توسعه پایدار شهری هستند. پناهگاه‌های اقلیمی؛ راهکاری برای مقابله با گرمای شدید در شهرها یافتن راه‌حل‌هایی برای خنک کردن فضاهای شهری با افزایش فراوانی و شدت موج‌های گرمایی در شهرهای بزرگ، اهمیت بیشتری یافته است. در این میان، پناهگاه‌های اقلیمی به‌عنوان راهکاری جدید و مؤثر برای حمایت از مردم در مقابل دمای شدید مطرح شده‌اند. این پناهگاه‌ها می‌توانند فضاهای عمومی مانند پارک‌ها، باغ‌ها، کتابخانه‌ها، مراکز فرهنگی، موزه‌ها و مدارس و حتی سایبان‌ها و فواره‌های موقت شهری باشند که در طول روز پذیرای افراد آسیب‌پذیر در برابر گرما هستند. کارشناسان می‌گویند که اثر جزیره گرمایی شهری در این موج‌های گرما شدت می‌یابد و این پدیده بیشتر در شهرهای با تراکم ساخت‌وساز بالا و سطح زیادی از آسفالت و سنگفرش که حرارت خورشید را جذب می‌کنند، رخ می‌دهد. به عنوان مثال، در شهر لیسبون، تحلیل‌ها نشان می‌دهد که با وجود پایان تابش مستقیم خورشید در ساعات شامگاهی، سطح زمین هنوز گرما را آزاد می‌کند و دمای محیط بسیار بالا باقی می‌ماند. خیابان‌های باریک و ساختمان‌های متعدد نیز گردش هوا را محدود و این وضعیت را تشدید می‌کنند. شهر لیسبون، پایتخت پرتغال، در مواجهه با چالش‌های ناشی از افزایش دما و شدت یافتن اثر جزیره گرمایی، اقدام به ایجاد نقشه‌ای تعاملی کرده است که مناطق شهری مؤثر در کاهش دمای محیط و کمک به مردم در روزهای گرم سال را شناسایی و معرفی می‌کند. این نقشه ویژگی‌هایی چون باغ‌ها، فواره‌ها، آب‌خوری‌ها، استخرهای عمومی و کتابخانه‌ها را به عنوان پناهگاه‌های اقلیمی در نظر گرفته و با تأکید بر توانایی این مکان‌ها در کاهش اثرات گرما و ایجاد سایه و خنکی، آنها را در نقاط مختلف شهر نمایش می‌دهد. این رویکرد که مبتنی بر داده‌های شدت اثر جزیره گرمایی است، به ساکنان و گردشگران امکان می‌دهد با دسترسی آسان به این پناهگاه‌های طبیعی و شهری، از گرمای افراطی در فصل تابستان در امان بمانند و در فضایی آرامش‌بخش و خنک‌تر وقت بگذرانند. لیسبون، با مساحت قابل‌توجه فضاهای سبز و پارک‌ها، تلاش کرده است تا از طریق این نقشه، بهره‌برداری بهتر و هوشمندانه‌تری از منابع موجود شهر در جهت بهبود شرایط اقلیمی و رفاه عمومی حاصل کند. آمارها نیز نشان می‌دهد که موج‌های گرمایی اخیر در پرتغال سبب افزایش مرگ‌ومیر شده است و طی موج گرمایی ۲۸ ژوئن تا ۳ ژوئیه سال جاری، ۲۸۴ مرگ بیش از حد انتظار گزارش شده است. این ارقام بر نیاز به تدابیر فوری و کارآمد برای مقابله با اثرات گرمای شدید دلالت دارد. در اروپا، بارسلونا نمونه‌ای قابل‌توجه در ایجاد شبکه‌ای گسترده از پناهگاه‌های اقلیمی است. این شهر بیش از ۴۰۰ سایت را به صورت رسمی برای حمایت از جمعیت آسیب‌پذیر در برابر دماهای بالا آماده کرده است. دمای این فضاها معمولاً به حدود ۲۶ درجه سانتی‌گراد در تابستان محدود می‌شود تا شرایط خنکی و راحتی حرارتی فراهم آید. در کنار این، دسترسی رایگان، امکاناتی مانند آب آشامیدنی، صندلی برای استراحت و امکانات ویژه برای افراد دارای معلولیت از ویژگی‌های مهم پناهگاه‌های اقلیمی است. مراکزی همچون مرکز خدمات اورژانس اجتماعی بارسلونا در مواقع اعلام هشدارهای گرمای شدید، خدمات ویژه‌ای مانند اتاق‌های انتظار با دمای مطلوب و امکان اقامت شبانه برای بیماران و افراد بسیار آسیب‌پذیر ارائه می‌دهند. شبکه پناهگاه‌های اقلیمی در بارسلونا به گونه‌ای طراحی شده که بیش از ۹۸ درصد جمعیت شهر در فاصله ۱۰ دقیقه پیاده‌روی به یکی از این مراکز دسترسی دارند. همچنین این پناهگاه‌ها نه‌تنها در فضای بسته بلکه شامل فضاهای سرسبز و سایه‌دار بیرونی مانند پارک‌ها و زمین‌های بازی کودکان نیز می‌شوند. به منظور اطلاع‌رسانی به شهروندان، این مراکز روی نقشه‌های تعاملی شهری نشان داده شده و با علامت مشخص قابل شناسایی هستند. با توجه به گسترش شهرنشینی، پدیده گرمای شدید، به ویژه در مناطق پرجمعیت شهری و محله‌های محروم که فاقد فضای سبز کافی هستند و زیرساخت‌های ناکارآمدی دارند، مشکل‌زا شده است. برنامه‌ریزی‌های جامع شهری می‌تواند با افزودن فضای سبز، کاهش مصالح جذب‌کننده حرارت و ارتقا شبکه پناهگاه‌های اقلیمی، به مقابله با اثر جزیره گرمایی و کاهش آسیب‌های وارده کمک کند. پناهگاه‌های اقلیمی برنامه‌ای عملی و سریع‌الاجرا هستند که می‌توانند در کنار سایر اقدامات بلندمدت شهرسازی و ارتقای بهره‌وری انرژی، از زندگی مردم در برابر گرمای طاقت‌فرسا حفاظت کنند و شهرها را به مکان‌هایی مقاوم‌تر در برابر تغییرات اقلیمی تبدیل نمایند. آغاز دوران شهرهای بدون آب و تجربه‌های موفق نجات از خشکسالی بر اساس گزارش‌های متعدد، از جمله اعلام بانک جهانی و سازمان ملل، در آینده بیش از دوسوم جمعیت جهان تحت فشار تنش‌های شدید آبی قرار خواهند گرفت و نیمی از شهرهای بزرگ دنیا با کمبود جدی و حتی بحران «روز صفر» یعنی توقف کامل تأمین آب آشامیدنی روبه‌رو می‌شوند. شهرهایی مانند لاس‌وگاس در آمریکا، پکن در چین و دهلی در هند از معروف‌ترین شهرهای مبتلا به این بحران هستند که به‌دلیل کاهش نزولات جوی، برداشت بی‌رویه از منابع آب زیرزمینی و افزایش آلودگی، با افت شدید ذخایر آبی خود دست‌وپنجه نرم می‌کنند. در سواحل آفریقا، قاهره به همراه شهرهای بزرگ آمریکای لاتین، اروپای جنوبی و حتی لندن به‌عنوان پایتخت کشورهایی که انتظار نمی‌رود، در معرض خطر جدی کمبود آب قرار دارند. بسیاری از این مناطق، به‌دلیل تغییرات اقلیمی شدید و افزایش دمای جهانی، با خشکسالی‌های طولانی‌مدت روبه‌رو شده‌اند که ذخایر طبیعی آب قابل دسترسی را به شدت کاهش داده‌اند. تأثیر این بحران فراتر از نبود آب صرفاً برای شرب است؛ تأمین غذا، بهداشت، انرژی و فعالیت‌های صنعتی به‌شدت وابسته به منابع آب است و کمبود آن می‌تواند باعث بروز مشکلات عدیده اقتصادی و اجتماعی شود. پیش‌بینی شده که در بعضی مناطق، اقتصادها تا ۱۲ درصد به‌دلیل مشکلات تأمین آب ضربه خواهند خورد. علاوه بر آن، مخاطرات ناشی از سیل و خشکسالی‌های شدید نیز افزایش یافته که به ایجاد فشار بیشتر بر زیرساخت‌های شهری دامن زده است. کارشناسان تأکید می‌کنند که این وضعیت هشداردهنده نیازمند تغییرات بنیادین در مدیریت منابع آب است؛ از اصلاح الگوی مصرف گرفته تا سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نوین مانند تصفیه و بازچرخانی آب. همچنین حفظ یخچال‌های طبیعی و منابع آبی کوهستانی که نقش کلیدی در تأمین آب شیرین میلیون‌ها نفر دارند، از جمله اولویت‌های اساسی در مقابله با این بحران است. اگرچه مدت‌هاست صحبت از کمبود آب در برخی نقاط یا فصول به میان می‌آید، اما واقعیت آن است که بحران آب اکنون به مرحله‌ای رسیده که تا سال ۲۰۲۵ بیش از سه میلیارد نفر در جهان با کمبود آب جدی دست‌وپنجه نرم خواهند کرد؛ وضعیتی که ضرورت اقدامات فوری و برنامه‌ریزی‌های کلان را برای نجات شهرها و ملت‌ها از این فاجعه قریب‌الوقوع به شدت حس می‌کند. کاهش مصرف بی‌رویه، آموزش عمومی در خصوص حفاظت از منابع آبی و اتخاذ راهکارهای هوشمندانه در سطح ملی و بین‌المللی، تنها راه عبور از این بحران است؛ در غیر این صورت، «شهرهای بدون آب» به شکل ملموس‌تری وارد زندگی میلیون‌ها انسان خواهند شد. نجات کیپ‌تاون در آستانه روز صفر در سال‌های اخیر، شهر کیپ‌تاون آفریقای جنوبی به عنوان نمونه‌ای برجسته در مدیریت بحران آب و غلبه بر خشکسالی سخت مورد تحسین جهانی قرار گرفته است. این شهر که نزدیک به ۴.۶ میلیون نفر جمعیت دارد، بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸ با خطر جدی قطع کامل آب شهری، موسوم به روز صفر، مواجه شد؛ اما مجموعه‌ای از اقدامات خلاقانه، تصمیم‌گیری‌های علمی و مشارکت مردمی باعث شد نه تنها از بحرانی بی‌سابقه عبور کند، بلکه تجربه‌ای ارزشمند برای دیگر شهرهای جهان رقم بزند. با شدت گرفتن خشکسالی، مقامات شهری اقدامات فوری و دقیقی را در دستور کار قرار دادند. محدودیت شدید مصرف آب برای شهروندان وضع شد؛ سهمیه‌بندی دقیق و مشخص آب در حد ۵۰ لیتر برای هر نفر در روز اعمال و جریمه‌های سنگینی برای مصرف‌کنندگان متخلف در نظر گرفته شد. نصب محدودکننده‌های جریان آب در منازل کسانی که از سهمیه خود فراتر می‌رفتند، یکی از تدابیر سختگیرانه اما مؤثر بود افزون بر این، شفاف‌سازی اطلاعات و ارتباط روزانه با شهروندان نقش مهمی در موفقیت این پروژه داشت. شهرداری با انتشار روزانه آمار مصرف، سطح ذخایر سدها و به‌روزرسانی پیش‌بینی‌ها درباره زمان احتمالی روز صفر اجازه داد مردم آگاهانه‌تر و مسئولانه‌تر عمل کنند. حتی گردشگران نیز از طریق کمپین‌های اطلاع‌رسانی به صرفه‌جویی در مصرف آب دعوت شدند. در حوزه زیرساختی، فشار آب در مناطق مختلف شبکه شهری با فناوری‌های مدرن تنظیم و مدیریت شد تا از هدررفت و ترکیدن لوله‌ها جلوگیری شود. بازرسی و ترمیم همیشگی نشتی‌ها نیز موجب صرفه‌جویی قابل‌توجهی شد. استفاده از آب دریا از طریق ایجاد تأسیسات آب‌شیرین‌کن، حفر چاه‌های جدید برای بهره‌برداری از سفره‌های زیرزمینی و تشویق به جمع‌آوری آب باران در منازل و سازمان‌ها از دیگر راهکارهای بلندمدت کیپ‌تاون برای رهایی از وابستگی صرف به بارندگی بود. اما مهم‌ترین نوآوری این شهر، بهره‌گیری از راه‌حل‌های طبیعی در سطح وسیع بود. با حذف گونه‌های مهاجم و پرمصرف گیاهی مانند اکالیپتوس و کاج از حوضه‌های آبخیز و احیای گیاهان بومی، سالانه میلیاردها لیتر آب اضافی به منابع شهر بازگشت. احیای فرایندهای طبیعی تغذیه آبخوان‌ها با همکاری نهادهای عمومی و گروه‌های محیط‌زیستی نیز به پایداری منابع کمک کرد. تأمین مالی این پروژه‌های وسیع نیز با رویکرد نوینی انجام شد؛ انتشار اوراق قرضه سبز شهری، بخشی از اعتبارات لازم را بدون فشار مستقیم بر بودجه عمومی تأمین نمود و به اجرای پروژه‌های پایدار کمک کرد. در نتیجه این اقدامات فشرده و همه‌جانبه، مصرف سرانه آب در کیپ‌تاون به نصف کاهش یافت و شهر با مشارکت فعال شهروندان، از فاجعه‌ای ملی عبور کرد. تجربه کیپ‌تاون نشان داد با مدیریت شفاف، محدودیت هدفمند، تلفیق فناوری و راه‌حل‌های زیست‌محیطی و اعتماد به مشارکت مردم، حتی بزرگ‌ترین بحران‌های شهری قابل مهار خواهند بود. این موفقیت امیدبخش، اکنون به عنوان الگویی جهانی برای مدیریت منابع آب و مقابله با تغییر اقلیم مطرح است. مدیریت بحران به روش سائوپائولو: حفاظت از جنگل‌ها، به‌روزرسانی شبکه‌های آب شهر سائوپائولو در برزیل یکی از نمونه‌های مهم شهری است که توانسته با بهره‌گیری از استراتژی‌های به‌روزرسانی شده و ابتکاری، بحران شدید کم‌آبی خود را به‌طور قابل توجهی مدیریت و تعدیل کند. این شهر در سال ۲۰۱۴ به‌دلیل بدترین خشکسالی هشتاد سال اخیر، با کاهش ظرفیت مخازن آبی تا فقط ۵ درصد روبه‌رو شد و متحمل خسارات گسترده‌ای از جمله تعطیلی مدارس و کاهش تولیدات کشاورزی گردید. پس از آن، مدیریت بحران آب در سائوپائولو با رویکردی جامع و چندمحوری مورد بازنگری قرار گرفت. اولین و شاید غیرمنتظره‌ترین راهکار، حفاظت و بازسازی جنگل‌های اطراف منابع آب شرب شهر بود. این جنگل‌ها نقش حیاتی در تصفیه طبیعی آب و تعدیل اثرات خشکسالی و سیلاب‌ها دارند، اما پیش از بحران بخش عمده‌ای از این پوشش جنگلی به‌دلیل تخریب از بین رفته بود. برنامه‌ای برای بازسازی تقریباً ۴ هزار هکتار از این جنگل‌ها به اجرا درآمد که پیش‌بینی می‌شود در طول سه دهه، میزان آلودگی‌های رسوبی آب را تا ۳۶ درصد کاهش دهد و در نتیجه کیفیت آب را بهبود بخشیده و هزینه‌های تصفیه را به طور چشمگیری پایین بیاورد. همزمان با اقدامات مؤثر در حفاظت از زیرساخت‌های طبیعی، مدیریت فنی منابع و مصرف آب نیز در دستور کار قرار گرفت. یکی از چالش‌های اصلی شهر، هدررفت بیش از ۲۰ درصد آب تصفیه شده در شبکه‌های توزیع به علت فرسودگی و نشت لوله‌ها بود. سرمایه‌گذاری‌های قابل توجهی برای به‌روزرسانی شبکه‌ها و کاهش این اتلاف انجام شده است تا آب بیشتری به مشترکین برسد و فشار بر منابع محدود کاهش یابد. علاوه بر این، بازچرخانی آب‌های فاضلاب به طور گسترده در برنامه‌ها گنجانده شده است. طرح‌های جمع‌آوری و تصفیه فاضلاب با استفاده از فناوری‌های پیشرفته، به بهبود کیفیت منابع آب خام و ورود آب‌های بازچرخانی شده به مخازن اصلی کمک می‌کنند. این روش‌ها باعث کاهش نیاز به برداشت مستقیم از منابع طبیعی و بهبود پایدار دسترسی به آب آشامیدنی شدند. در سطح گسترده‌تر، استفاده از فناوری‌های نوین مانند سیستم‌های تصفیه صنعتی پیشرفته برای منابع آب آلوده، برنامه‌ریزی تأمین منابع آب جایگزین از رودخانه‌های دورتر و حتی بررسی امکان استفاده از آب شیرین‌کن‌ها مورد توجه قرار گرفته است تا تقاضای روزافزون شهروندان پاسخ داده شود. کاهش مصرف منابع و ارتقای زیست‌بوم شهری با بام‌های کشاورزی اکولوژی شهری مطالعه روابط میان موجودات زنده و محیط زندگی‌شان در فضای شهری را در بر می‌گیرد و اهمیت فضاهای سبز را برای سلامت اکولوژیک، رفاه انسان‌ها و پایداری شهری برجسته می‌کند. راه‌اندازی باغ‌های خوراکی روی بام، یک مداخله استراتژیک در اکولوژی شهری است که فضاهای بدون استفاده یا کم‌استفاده بام‌ها را به زیرساخت‌های سبز و تولیدکننده محصولات غذایی تبدیل می‌کنند. این باغ‌ها نقشی مهم در مقابله با چالش‌های رشد سریع شهرنشینی، امنیت غذایی و تخریب محیط زیست ایفا می‌کنند. هنگام طراحی این باغ‌ها، باید ظرفیت بار سازه‌ای، تحمل وزن خاک توسط بام و مدیریت آب در نظر گرفته شود. بام ساختمان باید توانایی تحمل وزن خاک با عمق بیشتر از ۱۵ سانتی‌متر برای سبزیجات، لایه‌های زهکشی، گیاهان و سیستم‌های آبیاری را داشته باشد. سبزیجات برگ‌دار، گیاهان دارویی و سبزیجات محلی برای این فضاها بهترین گزینه هستند و طراحی باغ باید به‌گونه‌ای باشد که امکان دسترسی امن و آسان برای کاشت، برداشت و نگهداری را فراهم کند. پروژه‌هایی همچون باغ خوراکی دانشگاه دیویس کالیفرنیا نشان داده‌اند که ایجاد چنین باغ‌هایی می‌تواند مقرون‌به‌صرفه باشد و از فروش محصولات هزینه‌های خود را تأمین کند. مزایای باغ‌های خوراکی روی بام باغ‌های خوراکی روی بام، علاوه‌بر زیباسازی فضاهای شهری، دارای مزایای گسترده‌ای در زمینه‌های زیست‌محیطی، اجتماعی، اقتصادی و امنیت غذایی هستند که می‌توانند نقش مهمی در توسعه پایدار شهرها ایفا کنند. این باغ‌ها به کاهش اثر جزیره گرمای شهری کمک می‌کنند و با پوشش گیاهی، از تجمع گرما در مناطق شهری می‌کاهند، همچنین می‌توانند روان‌آب‌های سطحی باران را مدیریت و از ایجاد سیلاب و آلودگی منابع آبی جلوگیری کنند. گیاهان موجود در این باغ‌ها با جذب آلاینده‌ها و دی‌اکسید کربن، به بهبود کیفیت هوا کمک می‌کنند. وجود تنوع گیاهی و حیات وحش کوچک در این باغ‌ها موجب افزایش تنوع زیستی در محیط‌های شهری می‌شود. از سوی دیگر، باغ‌های روی بام فضایی مناسب برای آموزش‌های زیست‌محیطی و کشاورزی شهری فراهم می‌کنند و موجب ارتقای آگاهی عمومی درباره اهمیت حفظ طبیعت می‌شوند. باغ‌های اشتراکی روی بام ساختمان‌های بزرگ بستری برای تعاملات اجتماعی و ایجاد ارتباطات بین اهالی محله‌ها ایجاد می‌کند و منجر به تقویت حس تعلق و هویت محلی می‌شود. افزون بر این، تولید مستقیم غذای تازه و محلی در باغ‌های روی بام، نیاز به حمل‌ونقل مواد غذایی را کاهش می‌دهد که این موضوع موجب کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای مرتبط با حمل‌ونقل می‌شود و هزینه‌های لجستیکی را نیز کاهش می‌دهد. نمونه‌هایی همچون پروژه بروکلین گرنج در نیویورک نشان می‌دهند که این نوع کشاورزی شهری می‌تواند به اقتصاد محلی کمک فراوانی کند. مطالعات نشان داده‌اند که مزارع روی بام قادرند بخش قابل‌توجهی از نیازهای غذایی شهری به‌ویژه سبزیجات را تأمین کنند. به‌عنوان مثال، در شهر نیویورک، این باغ‌ها می‌توانند بیش از ۲۷ هزار تن سبزیجات در سال تولید کنند که به افزایش خودکفایی غذایی و کاهش وابستگی به منابع بیرونی کمک می‌کند. نمونه‌های موفق و تجربه‌های جهانی در زمینه باغ‌های خوراکی و گلخانه‌های روی پشت‌بام، نشان‌دهنده تنوع و نوآوری‌های گسترده در کشورهای مختلف برای استفاده بهینه از فضاهای شهری به‌منظور افزایش امنیت غذایی و توسعه پایدار شهری است. برترین کشورهای سرگرم‌کننده جهان برای سفر در سال ۲۰۲۵ سفر به کشورهایی که تنها سرگرم‌کننده باشند برای تعدادی از گردشگران جذاب است، اما تعداد معدودی از کشورها وجود دارند که شادی و هیجان را در عمق فرهنگ و زندگی روزمره خود دارند. این کشورها سنت و مدرنیته را در هم می‌آمیزند و هر لحظه از حضور در آن‌ها تجربه‌ای فراموش‌نشدنی خلق می‌کند. بر اساس نظرسنجی جهانی منتشرشده توسط U.S. News & World Report، در سال ۲۰۲۵ ده کشور برتر جهان برای تجربه سفر شاد و هیجانی که هر یک ویژگی‌های منحصربه‌فرد و جذاب خود را دارند، اسپانیا، برزیل، تایلند، ایتالیا، مکزیک، یونان، استرالیا، پرتغال، نیوزلند و فرانسه هستند. این ۱۰ کشور، هریک به شیوه‌ای منحصربه‌فرد سال ۲۰۲۵ را به سالی خاطره‌انگیز برای گردشگران تبدیل خواهند کرد و سفر به هر یک از آن‌ها نه‌تنها تجربه‌ای مفرح است، بلکه دریچه‌ای به فرهنگ، هنر و زندگی سرشار از شادی و هیجان خواهد بود که تا سال‌ها در ذهن مسافران باقی می‌ماند. در صدر این فهرست کشور اسپانیا قرار دارد که با ترکیب سنت‌های تاریخی و شور زندگی معاصر، فضایی دلپذیر و پرنشاط را برای گردشگران فراهم می‌کند. از گذراندن اوقاتی آرام در کافه‌های قدیمی گرانادا گرفته تا تماشای جشن‌های شبانه در سوییا یا آرامش ساحل آفتابی کوستا براوا، اسپانیا رونق و لذت را به بازدیدکنندگان خود عرضه می‌کند. جشن مشهور لا توماتینا، تفریحات ساحلی ایبیزا، موزه‌ها و گالری‌های هنری مادرید و معماری بی‌نظیر بارسلونا از جاذبه‌های برجسته این کشور به‌شمار می‌روند. پس از اسپانیا، برزیل جایگاه ویژه‌ای دارد که با فرهنگ پرشور و سرزندگی ویژه خود، تجربه‌ای متفاوت از زندگی را ارائه می‌دهد. حضور در کارناوال ریو، شرکت در حلقه‌های شادی کاپوئرا در سالوادور، گشت‌وگذار در جنگل بارانی آمازون و تماشای مسابقات هیجان‌انگیز فوتبال در سائوپائولو، نشان‌دهنده تنوع بی‌نظیر این کشور است که هر گردشگری را به وجد می‌آورد. تایلند همواره با فضای معطر خیابان‌ها، صدای ناقوس معابد و سواحلی رویایی، عطشی از شور و آرامش را برای علاقه‌مندان به سفر ارائه می‌دهد. در این کشور می‌توان از سر زدن به جزایر زیبا در دریای آن گرفته تا سواری با توک‌توک در بانکوک و بازدید از پناهگاه‌های حفاظت‌شده فیل‌ها لذت برد. بازارهای رنگارنگ و جشن‌های ماه کامل نیز فرصتی بی‌نظیر برای تجربه تایلند هستند. ایتالیا با تمرکز بر زیبایی و سبک زندگی اصیل، ارائه‌دهنده لذت بازدید به گردشگران در هنر آشپزی، معماری و سبک زندگی است. مسیرهای رنسانس فلورانس، طبیعت صخره‌ای ساحل آمالفی، اقامت در تاکستان‌های پیدمونت و بهره‌گیری از پیتزای اصیل ناپل، همه بخشی از جاذبه‌های این کشور شاعرانه‌اند. مکزیک کشوری است سرزنده و پر از رمز و راز که موسیقی، آئین‌های کهن و زندگی خیابانی رنگارنگ را به‌هم پیوند می‌زند. جشن بزرگ روز مردگان در اوآخاکا، بازدید از چشمه‌های طبیعی (سنوت‌ها) در اطراف تولوم، شنیدن موسیقی ماریاچی در گوادالاخارا و گشت‌وگذار در شهرهای ساحلی همچون سایولیتا، نمونه‌هایی از تجربه‌هایی جذاب در این کشور است. یونان با تاریخ غنی و مناظری بی‌نظیر، همیشه به‌عنوان مقصدی دوست‌داشتنی شناخته شده است. از تماشای غروب‌های دیدنی جزایر سیکلادی همچون سانتورینی گرفته تا کاوش در خرابه‌های تاریخی آتن، شرکت در جشن‌های جزیره میکونوس و کوه‌نوردی‌های هیجان‌انگیز در کرت، همه نشان از لذتی ناب از سفر به این سرزمین دارند. استرالیا کشوری وسیع و متنوع است که طبیعت بکر را با فرهنگ پویا ترکیب کرده است. موج‌سواری در بایرون بای، غواصی در آب‌های مرجانی کوئینزلند، سفرهای جاده‌ای طولانی در عرض دشت‌های نالاربور و زندگی شهری پرجنب‌وجوش ملبورن، استرالیا را به مقصدی جذاب تبدیل کرده است. پرتغال، با آرامش ویژه خود جاذبه‌ای متفاوت برای علاقه‌مندان به سفر است. گذر از خیابان‌های موزائیکی پایتخت این کشور، لیسبون، شب‌های گرم در شهر پورتو، تماشای قصرهای باشکوه سینترا و سفرهای ریلی که مناظر زیبایی را به نمایش می‌گذارند، سفر به این کشور را به تجربه‌ای خاص تبدیل می‌کند. نیوزلند تجربه‌ای فراگیر و متفاوت از سفر را ارائه می‌دهد؛ کشوری که با مناظر باشکوه، فرهنگ مائوری و فرصت‌های بی‌نظیر برای ماجراجویی، از بانجی جامپینگ گرفته تا غارهای روشنایی، بر هر گردشگری تأثیر عمیقی می‌گذارد و در آخر فرانسه با تلفیقی از ظرافت و عظمت، در هر گوشه‌اش لذت‌های متفاوتی ارائه می‌دهد. بالا رفتن از پله‌های مون‌مارتر، قدم زدن در مزارع اسطوخودوس پرووانس، اسکی در آلپ و سفرهای دریایی در ریویرا، همه گواهی بر شکوه و تنوع این کشور دوست‌داشتنی هستند. ساخت بزرگترین تونل زیرآبی جهان در خاورمیانه امارات متحده عربی با رونمایی از طرح قطار سریع‌السیر زیرآبی میان بندر فجیره و شهر بندری بمبئی در هند، افق تازه‌ای برای حمل‌ونقل بین‌قاره‌ای گشوده است. این پروژه بیش از ۱۹۰۰ کیلومتر از زیر دریای عرب (پهنه‌ای آبی در شمال اقیانوس هند، میان شبه‌جزیره عربستان و هندوستان، در شمال متصل به خلیج عمان که به خلیج فارس می‌پیوندد و بخشی از اقیانوس هند به‌شمار می‌آید) عبور می‌کند و ترکیبی از سرعت، لوکس بودن و تجربه بصری بی‌نظیری را عرضه خواهد کرد. این خط قطار زیرآبی از نظر مقیاسی و سرعت بسیار فراتر از تونل مانش (کانال انگلستان و فرانسه) قرار خواهد گرفت که تنها ۵۶ کیلومتر طول دارد و قطارها با سرعت حدود ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت از آن عبور می‌کنند، در حالی که خط دبی – بمبئی حدود ۱۹۰۰ کیلومتر است و سرعتی حدود ۶ تا ۱۰ برابر بیشتر دارد. طبق برنامه‌ها قطار یادشده قرار است با سرعتی بین ۶۰۰ تا ۱۰۰۰ کیلومتر بر ساعت حرکت و نه‌تنها سریع‌تر از پرواز هواپیما باشد، بلکه سفر را با راحتی و مناظری چشم‌نواز همراه کند. دیوارهای شفاف تونل به مسافران امکان تماشای دنیای زیر دریا را هنگام سفر می‌دهد تا تجربه‌ای فراتر از یک جابه‌جایی ساده داشته باشند. پروژه حاضر تنها برای جابه‌جایی مسافران طراحی نشده، بلکه تسهیل مبادلات تجاری میان هند و امارات نیز از اهداف آن است؛ انتقال منابعی همچون آب آشامیدنی از هند به امارات و نفت به‌صورت بالعکس از طریق همین خط برنامه‌ریزی شده است. تقویت روابط اقتصادی و توسعه گردشگری از دیگر اهداف کلیدی این طرح است. اقدام امارات در ارائه این طرح با طرح گسترده شهر نئوم عربستان سعودی مقایسه می‌شود؛ هر دو کشور در پی تثبیت جایگاه خود به‌عنوان پیشتازان زیرساخت‌های آینده‌نگر در منطقه خاورمیانه هستند و تکمیل این پروژه پیش از بهره‌برداری از نئوم، می‌تواند امارات را یک گام جلوتر معرفی کند، به‌ویژه که در گزارش‌های اولیه به استفاده از مواد شفاف به‌جای بتن معمولی اشاره شده است تا مسافران بتوانند مناظر زیردریا را هنگام سفر مشاهده کنند و تجربه‌ای فراتر از یک مسیر حمل‌ونقل معمولی خلق شود. تحقق این هدف پروژه حاضر را به یک جاذبه گردشگری منحصر به‌فرد تبدیل می‌کند، با این حال اجرای تونل عظیمی در اعماق دریا با چالش‌های فنی و مالی بزرگی همراه است. ساخت سازه‌ای که بتواند فشار شدید آب را تحمل کند، حفظ ایمنی مسافران در سرعت‌های بالای قطار، تضمین پایداری و عملکرد بی‌نقص در طول زمان و غلبه بر ترس‌هایی همچون فضای بسته و سفر در اعماق دریا از جمله دغدغه‌های مهندسی این پروژه است. با این وجود منابع مالی دغدغه اصلی امارات نیست؛ زیرا این کشور تجربه موفقی در اجرای پروژه‌های بزرگی همچون برج خلیفه و جزایر مصنوعی دارد و نگرانی بیشتر تیم مدیریتی در زمینه امکان‌سنجی تکنولوژیک طرح حاضر است. در حال حاضر تهیه گزارش امکان‌سنجی برای ارزیابی مواد، روش‌های ساخت و اثرات زیست‌محیطی آغاز شده است و موفقیت این پروژه وابسته به جلب اعتماد عمومی، دریافت مجوزهای قانونی و مدیریت پیامدهای زیست‌محیطی خواهد بود. هرچند شاید سال‌ها یا حتی دهه‌ها طول بکشد تا این پروژه به بهره‌برداری برسد، اما همین اعلام رسمی جرقه‌ای برای جابه‌جایی مرزهای تصور در زمینه حمل‌ونقل بین‌المللی و زیرساخت‌های آینده است. پروژه حاضر نمادی از جسارت، خلاقیت و توان مهندسی بشر است که می‌تواند برداشت وی از جغرافیا را متحول کند و روابط فرهنگی و اقتصادی میان مناطق را به‌طور چشمگیری توسعه دهد. امن‌ترین و ناامن‌ترین کشورهای جهان در سال ۲۰۲۵، اندوررا (Andorra، کشور کوچک کوهستانی واقع در اروپای غربی و میان فرانسه و اسپانیا)، به‌عنوان ایمن‌ترین کشور جهان معرفی شد. این کشور موفق شد با کسب امتیاز ۸۴.۷ در شاخص ایمنی نومبئو (numbeo Safety Index)، رتبه نخست را به خود اختصاص دهد. شاخص ایمنی نومبئو نه‌تنها منعکس‌کننده میزان وقوع جرم، بلکه نشان‌دهنده میزان اعتماد مردم به نهادهای دولتی، درک ریسک‌ها و توانایی دولت‌ها در حفظ امنیت شهروندان و بازدیدکنندگان است. این روند ثابت می‌کند که امنیت دیگر یک امتیاز اختصاصی کشورهای توسعه‌یافته نیست، بلکه محصول حکمرانی هوشمندانه، مدیریت مؤثر و مسئولیت‌پذیری جمعی است. اهمیت این رتبه‌بندی‌ها در دنیای امروز برای گردشگران، مهاجران و سرمایه‌گذاران جهانی بیش از پیش محسوس شده است. علاوه‌بر اندوررا، کشورهای خاورمیانه از جمله امارات متحده عربی با امتیاز ۸۴.۵، قطر با ۸۴.۲ و عمان با ۸۱.۷ در میان پنج کشور ایمن برتر جهان قرار گرفته‌اند. این موفقیت‌ها نتیجه سرمایه‌گذاری‌های هدفمند این کشورها در حوزه نیروی انتظامی، برنامه‌ریزی شهری و ایجاد ثبات مدنی است که تصویر امنیتی آن‌ها را به‌طور چشمگیری ارتقا داده است. در فهرست ۱۰ کشور ایمن جهان، علاوه‌بر کشورهای یادشده، تایوان، جزیره من (the Isle of Man در ایرلند)، هنگ‌کنگ، ارمنستان، سنگاپور و ژاپن نیز حضور دارند که هر یک به‌دلیل نرخ پایین جرم، ثبات سیاسی و نهادهای قانونی قوی، امنیت خود را حفظ کرده‌اند. این داده‌ها نشان می‌دهد که مجموعه‌ای از عوامل اجتماعی، اقتصادی و حکومتی نقش اساسی در تعیین سطح امنیت کشورها دارند و توجه به آن‌ها برای بهبود شرایط لازم و حیاتی است. از نکات جالب توجه این گزارش، پیشی گرفتن هند با کسب رتبه ۶۶ و امتیاز ۵۵.۷ نسبت به کشورهای توسعه‌یافته‌ای همچون ایالات متحده آمریکا و بریتانیاست که به‌ترتیب با رتبه‌های ۸۹ و ۸۷ و امتیازهای ۵۰.۸ و ۵۱.۷ در رده‌های پایین‌تر قرار دارند. در منطقه آسیای جنوبی، چین با رتبه ۱۵ و امتیاز ۷۶، سریلانکا (رتبه ۵۹)، پاکستان (رتبه ۶۵) و بنگلادش در (رتبه ۱۲۶) جای گرفته‌اند که نشان‌دهنده روند بهبود نسبی امنیت در بعضی از این کشورهاست. در نقطه مقابل این فهرست، ناامن‌ترین کشورهای جهان شامل ونزوئلا با امتیاز بسیار پایین ۱۹.۳ است و پس از آن پاپوآ گینه‌نو، هائیتی، افغانستان و آفریقای جنوبی قرار دارند که همه این کشورها با مشکلاتی همچون ناآرامی‌های مدنی، بی‌ثباتی اقتصادی و میزان بالای جرایم خشونت‌آمیز دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این مسائل ناشی از ضعف در حکمرانی، منابع ناکافی پلیس و نابرابری‌های اجتماعی گسترده است که بر کاهش محسوس امنیت تأثیرگذار بوده‌اند. امن‌ترین کشورهای جهان در سال ۲۰۲۵ اندوررا امارات متحده عربی قطر تایوان عمان جزیره من هنگ‌کنگ ارمنستان سنگاپور ژاپن ناامن‌ترین کشورهای جهان در سال ۲۰۲۵ ونزوئلا پاپوآ گینه نو هائیتی افغانستان آفریقای جنوبی هندوراس ترینیداد و توباگو سوریه جامائیکا پرو ثبت رکورد راه‌اندازی بزرگ‌ترین پروژه ذخیره‌سازی انرژی در چین چین در نوزدهم ژوئیه ۲۰۲۵، بزرگ‌ترین پروژه ذخیره‌سازی انرژی مستقل با باتری را در استان سین‌کیانگ به بهره‌برداری رساند. این پروژه با ظرفیت ۵۰۰ مگاوات و دو گیگاوات‌ساعت انرژی، نخستین فاز از یک طرح بزرگ‌تر به ظرفیت نهایی یک گیگاوات و چهار گیگاوات‌ساعت است. این سیستم ذخیره‌سازی با استفاده از باتری‌های لیتیوم آهن فسفات طراحی شده است و به‌عنوان بزرگ‌ترین پروژه ذخیره‌سازی انرژی باتری در چین شناخته می‌شود. سیستم ذخیره‌سازی انرژی این پروژه از ۱۰۰ واحد باتری لیتیوم آهن فسفات (LFP) تشکیل شده است که به‌دلیل طول عمر بالا، ایمنی بهتر و هزینه کمتر نسبت به سایر انواع باتری‌ها، به‌عنوان گزینه‌ای مناسب برای ذخیره‌سازی مقیاس بزرگ شناخته می‌شود. سیستم ذخیره‌سازی انرژی این پروژه با استفاده از اینورترهای پیشرفته شبکه‌سازی و شبکه‌پیروی به‌صورت ترکیبی طراحی شده است تا بتواند به بهترین شکل با شبکه برق منطقه‌ای هماهنگ باشد و بار شبکه را در ساعات اوج مصرف مدیریت کند. این سیستم از طریق یک خط انتقال ۲۲۰ کیلوولت به ایستگاه برق ۷۵۰ کیلوولت منطقه کاشغر متصل است که باعث افزایش پایداری و قابلیت اطمینان شبکه برق منطقه می‌شود. این پروژه با سرمایه‌گذاری تقریبی ۱.۶ میلیارد یوان (حدود ۲۲۲.۹ میلیون دلار آمریکا) اجرا شده و در راستای تقویت زیرساخت‌های انرژی پاک و پایدار در سین‌کیانگ و ارتقای امنیت انرژی ملی چین طراحی شده است. ذخیره‌سازی انرژی باتری به عنوان یک فناوری کلیدی در سیستم‌های انرژی تجدیدپذیر، امکان ذخیره انرژی تولید شده توسط منابع خورشیدی و بادی را در ساعات غیرپیک فراهم می‌کند و این انرژی ذخیره شده را در زمان‌های اوج مصرف به شبکه تزریق می‌کند. این پروژه به چین کمک می‌کند تا بتواند سهم انرژی‌های تجدیدپذیر در سبد انرژی خود را افزایش دهد و وابستگی به سوخت‌های فسیلی را کاهش دهد.∎​