به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما از دهلی نو، در دل این رفتار ساده، یک فرهنگ عمیق شهری پنهان است؛ فرهنگی که به آب، نه به‌عنوان یک منبع بی‌پایان، بلکه به‌عنوان یک «نعمت در حال انقراض» می‌نگرد.  

در مناطق مرفه پایتخت هند، از South Extension گرفته تا Defence Colony، شستن روزانه وسایل نقلیه با دستان کارگران محلی، سطلی کوچک و یک پارچه نم‌دار، به یک «عرف شهری» تبدیل شده است؛ عرفی که برخلاف تصور رایج، نه‌تنها نشانه‌ای از کمبود امکانات نیست، بلکه بیانگر سطحی از آگاهی زیست‌محیطی و نظم فرهنگی است.

کارگران محلی در دهلی، با مصرف یک سطل آب، خودرو‌های شاسی‌بلند گران‌قیمت را تمیز می‌کنند، بی‌آنکه قطره‌ای از آب هدر رود. برخلاف بسیاری از نقاط جهان، در این مناطق استفاده از شلنگ یا تجهیزات پرمصرف برای شست‌وشوی خودرو، نه‌تنها ناپسند شمرده می‌شود، بلکه در برخی مجتمع‌ها ممنوع است.

بادی سینگ یکی از این کارگران است. او به من گفت:مشکل ما کمبود آب است، اگر با شلنگ آب بخواهیم وسیله نقلیه مان را تمیز کنیم، تنها برای یک ماشین دستکم به اندازه شش سطل آب استفاده می‌شود درحالیکه الان با یک سطل آب هفت یاهشت خودرو تمیز می‌شود. من از مردم درخواست می‌کنم که از این شیوه برای تمیز کردن وسایل نقلیه شان استفاده کنند.

شهر دهلی، که با بحران کم‌آبی و فشار جمعیتی مواجه است، سال‌هاست سیاست‌های سختگیرانه‌تری در حوزه مصرف آب وضع کرده. اما به‌گفته مقام‌های شهرداری، آن‌چه بیش از قانون مؤثر بوده، فرهنگ مصرف است.

راجیو گوپتا، یکی از ساکنان محله دیفنس کلونی گفت: ما ماشین لوکس می‌خریم، اما هنوز به سطل آب وفاداریم. تمیزی، به حجم آب نیست؛ به دقت نگاهه.

مطالعه‌ای در شرق دهلی نشان می‌دهد همین روش سنتی شست‌وشوی خودرو با سطل، سالانه از هدررفت بیش از ۵۰ میلیون لیتر آب جلوگیری می‌کند. در بسیاری از مجتمع‌ها نیز آب باران برای این منظور ذخیره و استفاده می‌شود.

این الگو، ساده، اما پایدار است. شاید پاسخی عملی برای دیگر کلان‌شهر‌هایی باشد که درگیر خشکسالی، کمبود منابع یا مصرف بی‌رویه‌اند.

رفتار ساده‌ای، چون شستن خودرو با یک سطل آب، آن‌هم در محله‌های مرفه، نه تنها نشانگر صرفه‌جویی است، بلکه بازتابی از یک درک مدرن شهری است؛ جایی که مصرف آب، معادل آگاهی اجتماعی‌ست، نه سطح رفاه.

سوشانت ماندال: کارگر

بادی سینگ:شهروند

کوکونی:کارگر

راجیش:شهروند