به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، شهرهای آینده زمانی پایدار و مقاوم خواهند شد که نوآوری و دانش بومی با شناخت عمیق از فرهنگ و زیست‌بوم هر منطقه و با استفاده از مصالح دوستدار طبیعت پیوند بخورد. این هم‌افزایی، راهی سبز، عادلانه و پیشرو برای آینده شهرسازی جهان خواهد گشود.

با توجه به چالش‌هایی همچون افزایش سطح آب دریاها، گرم‌شدن زمین و کمبود آب در شهرها، بیش از این امکان طراحی همه شهرهای جهان به شیوه‌ای یکسان نیست و هر منطقه جهانی نیازمند راهکارهای بومی و متناسب با فرهنگ، اقلیم و سلامت عمومی خود است. جولیا واتسون (Julia Watson) یکی از صاحب‌نظران برجسته در زمینه فناوری‌های مبتنی‌بر طبیعت و بومی معتقد است زیرساخت‌های برگرفته از دانش جوامع محلی، بالاترین سطح سازگاری و تاب‌آوری را در مقابله با بحران‌های شهری دارند. این طراح برای کتابش موسوم به «لو-تک: طراحی مبتنی بر دانش بومی و پایدار» زیرساخت‌های بومی را در جوامع بومی بررسی کرده است.

وی در پروژه‌ای برای نمایشگاه «زمان ما روی زمین» در مرکز باربیکن لندن، با ادغام دانش بومی سه جامعه شامل وان‌خاسی‌ها در مگالایا هند، جامعه سوباک بالی و عرب‌های مردابی عراق و مهندسی نوین، مدلی از شهرهای آینده ارائه داد که با فناوری‌های مبتنی‌بر طبیعت، به مقابله با گرم‌شدن زمین، بالا آمدن سطح آب و کمبود منابع آب کمک می‌کند و مسیر پایداری و رفاه شهری را هموار می‌سازد.

نتیجه این همکاری ارائه مدل «همزیستان» بود که تأثیرهای فناوری‌های بومی و تأثیرات خرداقلیمی، کاهش اثر جزیره گرمایی و افزایش تنوع زیستی را بر محیط‌های شهری نشان می‌دهد. در این مدل سه فناوری بومی معرفی شده است. نخست سایبان زنده‌ای با الهام از پل‌های ریشه‌ای «خاسی‌ها» که همزمان با شهر رشد می‌کند و به‌ویژه برای شهرهای گرم بسیار کارآمد است. دوم الهام از فناوری جزایر شناور عرب‌های مردابی عراق برای تطبیق محله‌ها و ساختمان‌ها با بالا آمدن آب بدون نیاز به جابه‌جایی مردم و سوم سیستم تقسیم آب سوباک بالی که با مدیریت دموکراتیک آب، کاربری‌های مختلف شهری را با استفاده از آب‌های متفاوت و فناوری‌های طبیعی به شکل بهینه تأمین می‌کند.

موفقیت این راهکارها تنها در گرو بومی‌سازی و سازگاری با هویت و فرهنگ مناطق مختلف است. این همکاری باید به‌طور کامل با مشارکت دارندگان دانش بومی و مهندسان غربی انجام شود تا تغییر معناداری رخ دهد. مالکیت معنوی دانش بومی نیز بسیار اهمیت دارد و برای احترام به این دانش، «سوگند هوشمند تفاهم» به‌عنوان یک قرارداد شفاهی بین شرکت‌های مهندسی مجری و جوامع بومی تدوین شده است. نمونه‌هایی از این الهام‌گیری موفق در عرصه واقعی دیده می‌شود. برای مثال یک معمار بنگلادشی با مدارس شناور زندگی ایمن هزاران کودک را در مناطق سیل‌خیز ممکن و شرکت‌هایی در تایلند، فناوری تراس‌بندی سنتی را به پشت‌بام‌های دانشگاه‌ها آورده‌اند.

در زمینه دستاوردها و آینده مصالح ساختمانی، کاهش ردپای کربن این صنعت نیازمند مشارکت گسترده و استفاده از مصالح نوآورانه و قابل تجزیه است. جلبک دریایی، نمد بازیافتی، زیست‌کامپوزیت‌های قارچی، کنف و پنبه ساخته‌شده از پوسته صدف از جمله مصالحی هستند که جایگزینی مؤثر برای بتن به‌شمار می‌روند و قابلیت ورود به چرخه گسترش را دارند.