به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در نوار غزه، جنگ همچنان ادامه دارد، اما دیگر صدای انفجارها، آژیرها و بمباران‌های بی‌وقفه تنها نشانه درگیری نیستند. امروز آنچه بیش از همه جان می‌گیرد، سکوتی است که با فریاد گرسنگی، تشنگی و نابودی هویت فلسطینیان همراه شده است. جنگی که به تدریج چهره‌ای جدید یافته؛ چهره‌ای خاموش، پنهان و بسیار دردناک‌تر؛ جنگی که در پس آن سلاح‌های قدیمی کنار گذاشته شده و جای خود را به محاصره همه‌جانبه، فشار انسانی و تحمیل مرگی آرام و حساب شده داده است.

بازتعریف خشونت؛ از بمباران تا قحطی ساختگی

ارتش اسرائیل پس از آنکه در میدان‌های نظامی زمین‌گیر شد، استراتژی خود را به شکلی اساسی تغییر داد. اکنون دیگر هدف، نه فقط نابودی فیزیکی مقاومت، بلکه از بین بردن اراده یک ملت است؛ اراده‌ای که می‌تواند نسل‌ها به امید آینده‌ای بهتر ادامه دهد. محاصره بی‌رحمانه غزه، که مانع از ورود غذا، دارو، سوخت و نیازهای اولیه می‌شود، ابزار جدید فشار است.

آنچه امروز در غزه می‌بینیم، یک نسل‌کشی تدریجی است؛ فاجعه‌ای که با نام «فشار انسانی» و «بحران غذایی» بازتعریف شده است. کودکان در صف نان جان می‌دهند و خانواده‌ها میان انتخاب مرگ تدریجی یا کوچ اجباری دست و پا می‌زنند؛ انتخابی که به هیچ وجه ارادی نیست، بلکه محصول تخریب ساختار زندگی و ناامیدی عمیق است.

مقاومت زنده است؛ میدان نبرد واقعی

با وجود همه این فشارها، مقاومت فلسطینی، به‌ویژه حماس، کماکان ابتکار عمل را در دست دارد. گزارش‌های روزانه از تلفات ارتش اسرائیل و عملیات‌های موشکی و ایذایی حماس، حکایت از این دارد که مقاومت فرو نپاشیده است. این واقعیت، چالشی جدی برای روایت غالب رسانه‌های غربی است که شکست مقاومت را قطعی و قریب‌الوقوع نشان می‌دهند.

روایت‌های تلخ از جبهه گرسنگی

تصاویر تلخ صف‌های نان، جایی که مردمان غزه به امید چند لقمه غذا زیر تیر تک‌تیراندازان صهیونیست قرار می‌گیرند، روایت‌هایی دردناک اما واقعی‌اند. داستان‌هایی که گویای عمق بحران انسانی است؛ کودکی که مقابل کامیون کمک‌رسانی هدف قرار می‌گیرد، عکاسی که دوربین خود را با آرد معاوضه می‌کند، مردمی که در انتظار نان جان می‌دهند.

بر اساس گزارش‌های رسمی، بیش از ۸۵ درصد جمعیت غزه دچار گرسنگی بحرانی هستند و سطح سوءتغذیه در تاریخ برنامه جهانی غذا بی‌سابقه است. سازمان‌های بین‌المللی بارها اعلام کرده‌اند اسرائیل عمداً اجازه نمی‌دهد غذا و دارو وارد غزه شود، حتی وقتی این اقلام در مرزها موجود و آماده ارسال‌اند.

پروژه کوچ اجباری؛ پاکسازی جمعیتی با نان خشک

رویکرد اسرائیل صرفاً محدود به جنگ نظامی نیست؛ این رژیم به‌صورت مهندسی شده در حال اجرای پروژه کوچ اجباری است. تخریب زیرساخت‌ها، قطع برق، نبود سوخت برای ژنراتورها، بمباران پناهگاه‌ها و محرومیت‌های غذایی همه در خدمت تغییر ساختاری جمعیت فلسطینی است. این کوچ بدون اسلحه اما با ابزار فشار اقتصادی و روانی انجام می‌شود.

روایت رسمی تل‌آویو درباره تخلیه ساکنان غزه، پوششی برای پروژه پاکسازی است که هدفش تغییر بافت جمعیتی و جغرافیایی این منطقه است. تحلیلگران معتقدند تلاش رژیم صهیونیستی، ایجاد دوگانه‌ای کاذب بین «آتش‌بس در برابر نان» یا «مقاومت در برابر مرگ» است. اما واقعیت میدانی حاکی از مقاومت روانی و فرهنگی قوی مردم غزه است که خاک خود را به هر چیز ترجیح می‌دهند.

سکوت و انفعال جامعه جهانی؛ شریک جرم نسل‌کشی

در شرایطی که بحران غزه وارد صد و چهلمین روز شده، جامعه جهانی عملاً وارد مرحله بی‌تفاوتی ساختاری شده است. سازمان ملل بارها وضعیت غزه را «بزرگ‌ترین بحران انسانی قرن» نامیده اما گامی فراتر از بیانیه‌های تکراری برنداشته است. شورای امنیت به دلیل بازی‌های قدرت و وتوی آمریکا، نتوانسته به توقف کشتار کمک کند.

گزارشگر ویژه سازمان ملل درباره اراضی اشغالی، آشکارا اعلام کرده استفاده از گرسنگی به عنوان سلاح، جنایت جنگی و بخشی از نسل‌کشی است؛ اما این موضع‌گیری‌ها به اقدامات عملی منجر نشده‌اند. نهادهای امدادی مانند هلال‌احمر و یونیسف نیز در ارسال کمک‌ها با مشکلات فراوان مواجه‌اند و حتی مجوزهای لازم با تأخیر صادر می‌شوند.

موضع کشورهای عربی؛ همسویی منفعلانه و فرصت‌سوزی

کشورهای عربی نیز در این بحران عملکردی متناقض دارند. مصر به دلیل کنترل شدید مرز رفح نقش مؤثری در محاصره ایفا می‌کند. اردن و عربستان بیشتر به صدور بیانیه‌های نمادین اکتفا کرده‌اند و کشورهای حوزه خلیج فارس با نزدیکی به رژیم صهیونیستی ترجیح می‌دهند مسائل غزه را نادیده بگیرند.

حرکت‌هایی مانند کاروان‌های امدادی مردمی با مشکلات و موانع از سوی برخی دولت‌های عربی مواجه شده و حتی فعالان ضد جنگ دستگیر و اخراج شده‌اند. این وضعیت نشان از نوعی همراهی ضمنی با سیاست‌های تل‌آویو دارد که نه‌تنها بی‌طرفی نیست بلکه به نوعی تبانی می‌ماند.

اقتصاد رژیم صهیونیستی؛ نقطه ضعف کلیدی

یکی از راهکارهای توقف چرخه نسل‌کشی و محاصره، هدف قرار دادن اقتصاد اسرائیل است؛ اقتصادی که به شدت به صادرات فناوری، تسلیحات و کشاورزی وابسته است و پشتوانه مالی آن توسط کشورهای غربی تضمین می‌شود. تجربه تحریم رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی ثابت کرده که فشارهای اقتصادی و تحریم‌های هدفمند می‌تواند تأثیری فراتر از سلاح‌های نظامی داشته باشد.

فعالان حقوق بشر، رسانه‌ها و جریان‌های مدنی باید با سازماندهی کمپین‌های جهانی، مسیر تحریم و قطع شریان‌های مالی رژیم را هموار کنند تا رژیمی که پشتوانه اقتصادی خود را از دست می‌دهد، در ادامه این نسل‌کشی ناکام بماند.

مقاومت همچنان زنده؛ دلیل شکست طرح اسرائیل

با وجود فشارهای گسترده، مقاومت فلسطینی با حفظ ساختار نظامی و تقویت روحیه، همچنان فعال است. عملیات‌های ایذایی و هدفمند حماس در نقاط مختلف نوار غزه، از جمله مناطقی که پیشتر تصور می‌شد تحت کنترل کامل اسرائیل باشد، حاکی از انعطاف و سازمان‌یافتگی بالای این گروه است.

این مقاومت نشان می‌دهد که حتی با از دست دادن منابع اولیه و امکانات، اراده مردم غزه برای دفاع از خاک و هویتشان به هیچ وجه شکسته نشده است و طرح اسرائیل برای نابودی کامل حماس ناکام مانده است.

مقاومت فرهنگی و روانی؛ چرا مردم غزه نمی‌روند؟

یکی از معماهای میدانی این است که با وجود فشارهای طاقت‌فرسا، مردم غزه به ترک خانه‌هایشان تن نمی‌دهند. این پایداری ریشه در عوامل مختلف دارد؛ از تاریخ عمیق ریشه‌دار خانواده‌ها در سرزمین گرفته تا خاطره تلخ نکبه و تجربه نسل‌کشی‌های پیشین که کوچ را آغاز پایان می‌دانند.

رسانه‌های بومی مقاومت و حضور میدانی رزمندگان حماس در مناطق شهری، حس امنیت نسبی و امید را برای مردم فراهم کرده‌اند. فرهنگ شهادت‌طلبی و زندگی با عزت، بخشی از آموزه‌های تربیتی خانواده‌هاست که به نسل‌های آینده منتقل می‌شود و باعث شده کوچ اجباری در عمل با مقاومت جدی مواجه شود.

جنگ روایت‌ها و ضرورت بیداری جهانی

واقعیت امروز غزه فراتر از جنگ نظامی است؛ این یک نبرد روایت، هویت، اقتصاد و روان است. اسرائیل پس از ناکامی در حذف نظامی حماس، به راهبرد «گرسنگی، محاصره و تخریب تدریجی زندگی» روی آورده تا با فشار همه‌جانبه، مقاومت را تسلیم کند.

مقاومت هنوز زنده است و صحنه نبرد، بیش از هر زمان دیگری متنوع و پیچیده شده است. اما در جبهه جهانی، سکوت و انفعال نهادها، دولت‌ها و رسانه‌ها به این سلاح مرگبار دامن می‌زند.

امروز، بیش از هر زمان، بر عهده جریان‌های مستقل رسانه‌ای، مدنی و حقوق بشری است که با روایتگری دقیق، افشاگری مستمر و فشار اقتصادی هدفمند، این چرخه ظلم و جنایت را متوقف کنند.

گزارش از امیر صفره