گوگل پروژه‌ای را در سال ۲۰۲۰ آغاز کرد که هدف آن جمع‌سپاری سیگنال‌هایی از گوشی‌های اندرویدی بود که ممکن بود نشانه وقوع یک زلزله قریب‌الوقوع باشند.
به گزارش نیو اطلس، این سیستم از شتاب‌سنج‌های داخلی این دستگاه‌ها برای جمع‌آوری داده‌های لرزه‌ای استفاده می‌کرد، آن‌ها را ترکیب می‌کرد تا الگوهای سازگار با زلزله را شناسایی کند و هشدارهایی به‌موقع به افرادی که ممکن بود تحت تأثیر قرار بگیرند، ارسال کند. اکنون پس از سه سال، پژوهشگرانی که روی این پروژه کار کرده‌اند، مقاله‌ای را در نشریه‌ی علمی Science منتشر کرده‌اند که نشان می‌دهد فناوری تشخیص زلزله آن‌ها عملکرد قابل‌قبولی داشته است به‌ویژه در مناطقی که ایستگاه‌های لرزه‌نگاری محلی برای بررسی و ارسال هشدار وجود ندارد.
این سیستم با تشخیص افزایش ناگهانی در شتاب گوشی که با حرکات زمین در زلزله‌ها همخوانی دارد، کار می‌کرد. پس از شناسایی چنین الگویی، گوشی سیگنالی را به یک سرور مرکزی ارسال می‌کرد. این سرور منتظر دریافت سیگنال‌های مشابه از سایر گوشی‌های همان منطقه و در همان بازه زمانی می‌ماند. وقتی داده‌های مشاهده‌شده به سطح اطمینان کافی می‌رسیدند، وقوع زلزله به‌صورت رسمی اعلام می‌شد.
در طول سه سال فعالیت، این سیستم جمع‌سپاری‌شده که در ۹۸ کشور مستقر شده بود، به‌طور متوسط ۳۱۲ زلزله در ماه را شناسایی می‌کرد؛ با دامنه‌ای از قدرت لرزه‌ای بین ۱.۹ ریشتر تا ۷.۸ ریشتر. براساس بازخورد کاربران، ۸۵ درصد از افرادی که هشدار دریافت کرده بودند، لرزش را احساس کردند و حدود ۳۶ درصد از پاسخ‌دهندگان نظرسنجی گفتند که پیش از وقوع لرزش، هشدار را دریافت کرده‌اند.
برای سیستمی که به زیرساخت محلی زیادی نیاز ندارد و می‌تواند به حفظ جان انسان‌ها کمک کند، این عملکرد قابل توجهی است. این فناوری در ۲.۵ میلیون دستگاه از طریق نرم‌افزار از پیش نصب‌شده روی تمامی گوشی‌های اندرویدی فعال شده بود؛ به این معنا که به‌طور پیش‌فرض روشن بوده و نیازی به اقدام خاصی از سوی کاربران نداشته است.
سیستم مبتنی بر شتاب‌سنج گوگل، نسخه‌ای مدرن‌تر از تلاشی مشابه در سال ۲۰۱۵ به نام ShakeAlert به‌شمار می‌رود، که در آن از گیرنده‌های GPS گوشی‌ها برای شناسایی جابه‌جایی دائم زمین ناشی از حرکت گسل در زلزله‌های بزرگ استفاده می‌شد.
این فناوری همچنین با سیستم هشدار زلزله اندروید (Android Earthquake Alerts) یکپارچه شده بود که هشدارهایی را مستقیماً به گوشی‌های مناطقی که لرزش‌های احتمالی در آن پیش‌بینی می‌شد، ارسال می‌کرد و همراه با آن دستورالعمل‌هایی برای پناه گرفتن ارائه می‌داد.
چنین زیرساخت عمومی نه‌تنها به ما کمک می‌کند تا درک بهتری از زلزله‌های بزرگ پیدا کنیم و از بروز خسارت‌های گسترده جلوگیری کنیم، بلکه داده‌های تجمیعی از لرزش‌ها در چندین زلزله را فراهم می‌کند که می‌تواند مدل‌های منطقه‌ای را بهبود بخشد. همچنین سیستم بازخورد داخلی که کاربران می‌توانند با آن اعلام کنند که آیا لرزش را احساس کرده‌اند یا نه، می‌تواند به غنای داده‌ها کمک کند و شانس ما را برای شناسایی زلزله‌های آینده افزایش دهد.
انتهای پیام/