شناسهٔ خبر: 73880208 - سرویس علمی-فناوری
نسخه قابل چاپ منبع: ایمنا | لینک خبر

جراحی کیسه صفرا با موفقیت صددرصدی توسط ربات هوش مصنوعی

برای اولین بار در تاریخ پزشکی، یک ربات کنترل‌شده با هوش مصنوعی توانست عمل جراحی برداشتن کیسه صفرا را به صورت خودمختار و با موفقیت ۱۰۰ درصدی انجام دهد. این دستاورد بی‌سابقه که توسط محققان دانشگاه جانز هاپکینز رقم خورده، نشان‌دهنده گام بلندی به سوی آینده‌ای است که ربات‌های جراح قادر خواهند بود .

صاحب‌خبر -

به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از نیویورک پست، تیمی از محققان دانشگاه جانز هاپکینز به سرپرستی اکسل کریگر، رباتیک‌دان پزشکی، و جی وونگ کیم، پژوهشگر فوق‌دکترا، موفق به ثبت نقطه عطفی تاریخی در حوزه جراحی‌های رباتیک شده‌اند. ربات جراحی خودمختار SRT-H (Surgical Robot Transformer-Hierarchy) برای نخستین بار توانست عمل برداشتن کیسه صفرا (کوله‌سیستکتومی) را به طور کامل و بدون دخالت انسان انجام دهد و دقت آن با جراحان باتجربه برابر باشد، این موفقیت در قالب هشت عمل جراحی روی مدل‌های انسان همچون با اندام‌های داخلی واقعی و همچنین بافت‌های انسانی و اندام‌های خوک انجام شد که تمامی آنها با موفقیت صددرصدی به پایان رسیدند. ربات SRT-H که از الگوریتم‌های هوش مصنوعی پیشرفته‌ای مشابه ChatGPT بهره می‌برد، فرآیند آموزش خود را از طریق ویدئوهای جراحی واقعی و دستورات صوتی دریافت کرده است، از جمله توانمندی‌های این ربات می‌توان به تشخیص دقیق ساختارهای آناتومیک همچون مجراها و عروق، مهارت در گرفتن و ثابت نگه‌داشتن آن‌ها، جایگذاری استراتژیک گیره‌ها و انجام برش‌های بسیار دقیق اشاره کرد. اکسل کریگر تأکید کرد که این پیشرفت نقطه عطفی حیاتی محسوب می‌شود و ما را به سیستم‌های جراحی خودمختار بالینی نزدیک‌تر می‌کند که قابلیت عملکرد در محیط‌های پیچیده و غیرقابل پیش‌بینی مراقبت از بیماران را دارند، این ربات قادر است در لحظه و هنگام رویارویی با پیچیدگی‌های غیرمنتظره، همچون تغییرات آناتومیک یا حضور مواد و رنگ‌هایی که دید را مختل می‌کنند، تصمیم‌گیری مستقل داشته و خود را با شرایط جدید تطبیق دهد.

اگرچه این دستاورد در محیط‌های مدل غیرزنده حاصل شده است، اما نمایانگر ظرفیت عظیم هوش مصنوعی برای تحول در حوزه پزشکی است. به‌کارگیری چنین ربات‌هایی می‌تواند ضمن کاهش هزینه‌ها و خطاهای انسانی، کیفیت مراقبت‌های بهداشتی را به طور چشمگیری ارتقا دهد. با این حال، مسیر انتقال این فناوری به محیط‌های بالینی واقعی همچنان با چالش‌ها و موانع فنی، قانونی و اخلاقی متعددی روبه‌رو است که نیازمند تحقیقات و آزمون‌های گسترده‌تری است.