به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از Goal، سرمربی کاتالان بعد از یک تابستان شلوغ و پر رفت‌وآمد، حالا مجموعه‌ای پرزرق‌وبرق از ستاره‌های هجومی در اختیار دارد؛ اما چالش اصلی تازه آغاز شده؛ انتخاب ترکیب اصلی.
پپ گواردیولا بارها تأکید کرده که ترجیح می‌دهد ترکیب تیمش کوچک و جمع‌وجور باشد تا بازیکنان همیشه در اوج انگیزه بمانند و کمتر به نیمکت‌نشینی طولانی دچار شوند. با این حال، خودش اعتراف کرده که فهرست ۲۷ نفره‌ای که منچسترسیتی برای جام جهانی باشگاه‌ها به آمریکا برده، «بیش از حد بزرگ» است؛ و شلوغ‌ترین بخش این لیست هم بدون شک، خط حمله است.
ثروت هجومی گواردیولا کاملاً در دید بود وقتی که او تصمیم گرفت در بازی دوم برابر العین امارات، کل ترکیب اصلی تیمش را نسبت به دیدار نخست برابر ویداد کازابلانکا تغییر دهد؛ مسابقه‌ای که سیتی با نتیجه شش بر صفر در آن پیروز شد.
حتی در حالی‌که بازیکنانی مثل جک گریلیش و جیمز مک‌آتی در خانه مانده بودند، گواردیولا با ۱۷ بازیکنی به آمریکا رفت که می‌توانند در خط میانی یا حمله بازی کنند. این تعداد بالا فعلاً یک امتیاز لوکس برای منچسترسیتی محسوب می‌شود، چرا که به آن‌ها اجازه داده تا بازیکنانشان را سرحال نگه دارند. اما با ورود به مراحل حساس‌تر تورنمنت و روبه‌رو شدن با رقبای سرسخت‌تر (از جمله یوونتوس) دیگر امکان این حجم از چرخش ترکیب وجود نخواهد داشت.
برای اینکه سیتی صدرنشین گروه G شود و به احتمال زیاد از برخورد با رئال مادرید در مرحله یک‌هشتم نهایی فرار کند، باید یوونتوس را شکست دهد. اما سؤال اینجا است؛ گواردیولا چطور باید از بین این همه ستاره بااستعداد، ۱۱ بازیکن را برای ترکیب اصلی انتخاب کند؟
حمله، حمله، حمله
فرقی نمی‌کرد گواردیولا روی نیمکت بارسلونای شگفت‌انگیزش باشد، بایرن‌مونیخ بی‌امانش یا تیم همه‌فن‌حریف فعلی‌اش در منچسترسیتی؛ او همیشه به این اصل اعتقاد داشته که «حمله، بهترین شکل دفاع» است. در سال‌های ابتدایی مربیگری‌اش، گواردیولا اولویت را به تسلط بر خط میانی می‌داد و حتی در فصل اول حضورش در اتحاد جمله معروفی گفت: «کاش می‌توانستم با ۱۱ هافبک بازی کنم.»
اما در سال‌های اخیر، گواردیولا بیش‌ازپیش به حمله همه‌جانبه روی آورده است. در فینال جام حذفی برابر کریستال پالاس، او تیمی به‌شدت هجومی به میدان فرستاد تا جایی که کوین دی‌بروینه مجبور شد به‌عنوان هافبک تدافعی بازی کند تا جا برای سه وینگر تخصصی (ساوینیو، جرمی دوکو و عمر مرموش) در پشت ارلینگ هالند باز شود. هرچند سیتی در ومبلی شکست خورد، اما گواردیولا از تصمیمات تاکتیکی‌اش دفاع کرد و گفت تیمش «زجر نکشید» و هم از نظر تعداد موقعیت‌ها و هم کیفیت آن‌ها، برتری کامل داشت؛ ضمن اینکه به تصمیم جنجالی داور برای اخراج نکردن دین هندرسون هم اشاره کرد.
در دو بازی پایانی فصل لیگ برتر برابر بورنموث و فولام، گواردیولا به ترکیب‌های نسبتاً نرمال‌تری برگشت و موفق شد هر دو بازی را ببرد و رتبه سوم جدول را تثبیت کند. اما در دیدار افتتاحیه جام جهانی باشگاه‌ها برابر ویداد کازابلانکا، باز هم به همان سبک هجومی تمام‌عیار برگشت؛ سیستمی که روی کاغذ ۲-۴-۴ بود، اما در عمل و هنگام مالکیت توپ، تبدیل به آرایش ۵-۳-۲ می‌شد. در این چینش، فیل فودن کنار ریکو لوئیس و تیجانی ریندرز به‌عنوان هافبک تدافعی ایفای نقش می‌کردند، در حالی‌که ریان چرکی، دوکو، مرموش و ساوینیو در خط حمله حضور داشتند و نیکو اورایلی، مدافع چپ نفوذی، هم پشتیبان آن‌ها بود.
۱۰ بازیکن برای سه پست
گواردیولا در بازی برابر العین هم از نظر نفرات و هم از نظر سیستم، تغییرات کامل به خرج داد. این‌بار سراغ آرایش ۲-۴-۱-۳ رفت و از ماتئوس نونس و رایان آیت‌نوری به‌عنوان وینگ‌بک بهره گرفت که عملکرد بسیار خوبی داشتند. کلودیو اچوری در اولین بازی فیکس خود نمایش درخشانی ارائه داد، در کنار ارلینگ هالند که این بار نسبتاً ساکت‌تر بود. ایلکای گوندوغان هم آزاد بود تا جلو بکشد و موفق شد دو گل به ثمر برساند.
در کنار گوندوغان، برناردو سیلوا (کاپیتان جدید تیم) در خط میانی تهاجمی بازی می‌کرد. رایان چرکی و اسکار باب نیز از روی نیمکت آمدند و هر دو گل‌زنی کردند، تا پایان بازی به شکلی کوبنده سپری شود؛ چرا که سیتی در تلاش بود با گل‌های بیشتر، آمار بهتری نسبت به یوونتوس کسب کند. برای بازی پایانی گروه برابر یووه، انتظار می‌رود گواردیولا ترکیبی از دو ترکیب قبلی را به میدان بفرستد. در این میان، احتمال دارد رودری هم برای اولین بار در این تورنمنت فیکس شود، چرا که در دو بازی گذشته از روی نیمکت وارد میدان شده بود.
گواردیولا با احتیاط کامل در حال بازگرداندن مهره کلیدی‌اش به ترکیب اصلی است؛ بازیکنی که فصل گذشته تحت عمل جراحی زانو قرار گرفت. اما مشخص است که رودری در بیشتر بازی‌های فصل آینده، به‌عنوان هافبک دفاعی ثابت تیم خواهد بود و به احتمال زیاد ریندرز کنار او در نقش هافبک باکس‌توباکس بازی می‌کند؛ البته با تأکید بر نفوذ به محوطه جریمه حریف.
از سوی دیگر، هالند تقریباً خیالش از حضور در ترکیب اصلی راحت است؛ نه‌تنها به خاطر آمار گل‌زنی فوق‌العاده‌اش، بلکه به این دلیل که اخیراً قرارداد ۱۰ ساله جدیدی با باشگاه امضا کرده است. با این حساب، فقط سه جا خالی در خط حمله باقی می‌ماند؛ در حالی‌که ۱۰ بازیکن برای این سه پُست رقابت می‌کنند؛ و نکته اینجا است که با توجه به عمق زیاد و تنوعی که در اختیار گواردیولا است، هیچ‌کدام از آن‌ها نمی‌توانند به فیکس بودن‌شان اطمینان کامل داشته باشند.
فودن باید در اولویت باشد
برناردو سیلوا در بخش زیادی از فصل گذشته دچار افت شد؛ دیگر آن سرعت و توان فیزیکی گذشته را نداشت. با این حال، انتخاب او به‌عنوان کاپیتان نشان می‌دهد که گواردیولا هنوز هم قصد دارد از او به‌طور منظم در ترکیب اصلی استفاده کند. با توجه به اینکه این فصل احتمالاً آخرین فصل حضورش در باشگاه خواهد بود (پیش از پایان قراردادش در سال ۲۰۲۶)، این امکان وجود دارد که نقش او شبیه به نقش دی‌بروینه در فصل گذشته باشد؛ بازیکنی که تنها در نیمی از بازی‌های لیگ برتر فیکس بود و هفت‌بار هم از روی نیمکت وارد میدان شد.
گوندوغان نیز اگر خواسته‌اش برای ماندن در باشگاه برای یک سال دیگر محقق شود، احتمالاً نقشی مشابه بر عهده خواهد گرفت. این بازیکن آلمانی هنوز هم در مقابل برخی رقبا توانایی درخشش دارد و با تجربه و پختگی‌اش، همچنان می‌تواند مهره‌ای مفید برای سیتی و گواردیولا باشد (حتی اگر دیگر در صدر فهرست ترکیب اصلی نباشد).
اما فودن باید در پی این باشد که تا جای ممکن در بیشترین تعداد بازی‌ها شرکت کند؛ تا نشان دهد از افت اخیرش عبور کرده و دوباره به فرم گل‌زنی سابقش بازگشته؛ فرمی که در آن دو فصل پیش ۲۷ گل به ثمر رساند و جایزه بهترین بازیکن فصل لیگ از سوی اتحادیه بازیکنان حرفه‌ای (PFA) را کسب کرد. گواردیولا رابطه نزدیکی با فودن دارد و قرار نیست به‌راحتی از کسی که زمانی «بااستعدادترین بازیکنی که با او کار کرده» خوانده بود، دل بکند.
فودن نه‌تنها نماد پیوند سیتی با ریشه‌های بومی‌اش در دوران جهانی‌شدن فوتبال است، بلکه زمانی که ذهنش متمرکز باشد، یک فوتبالیست بی‌نظیر است؛ بازیکنی که هم می‌تواند بازی پاس‌کاری کوتاه تیم را هدایت کند و سیتی را بر جریان بازی مسلط سازد و هم در تولید گل‌ها نقش مستقیمی ایفا کند.
مرموش، خطرناک‌ترین مهره
مرموش نیز باید در بازی‌های حساس (چه در جام جهانی باشگاه‌ها و چه فصل آینده) به‌عنوان یکی از مهره‌های ثابت مورد استفاده قرار گیرد. این مهاجم مصری بهترین عملکرد را در پست وینگر چپ دارد، نه به‌عنوان مهاجم مرکزی، و به‌جای اینکه صرفاً جانشین هالند در زمان مصدومیت او باشد، بهتر است کنار او بازی کند. در واقع بهترین نمایش‌های مرموش (از جمله هت‌تریک مقابل نیوکاسل یا شوت سهمگینش برابر بورنموث) زمانی رقم خوردند که در کنار هالند بازی می‌کرد، نه در دوران غیبت دوماهه او.
مرموش زمانی به سیتی آمد که تیم در بحران بود، اما در نهایت فصل را به‌عنوان دومین گل‌زن برتر تیم (به‌صورت مشترک) به پایان رساند. نباید فرم فوق‌العاده او در آینتراخت فرانکفورت را هم از یاد برد؛ جایی که در نیم‌فصل اول فصل گذشته ۱۵ گل و ۹ پاس گل ثبت کرد و سپس به سیتی پیوست. این یعنی او فصل را با درگیری مستقیم در گل‌هایی بیشتر از فلوریان ویرتز تمام کرد. حرکات بدون توپ مرموش برای هم‌تیمی‌هایش فضا ایجاد می‌کند، اما مهم‌تر از همه، او تهدید گل‌زنی بسیار جدی‌ای برای حریفان محسوب می‌شود؛ چیزی که نمی‌توان درباره ساوینیو و دوکو، دو وینگر دیگر سیتی، با قطعیت گفت.
ساوینیو شروع قدرتمندی در سیتی داشت، اما عملکردهایش در طول فصل به الگویی تکراری تبدیل شد. حرکات تکنیکی و جابه‌جایی‌های او دفاع حریف را به‌هم می‌ریخت و هواداران اتحاد را به وجد می‌آورد، اما یا ضربه آخرش ضعیف بود یا پاس نهایی‌اش کیفیت لازم را نداشت. فصل گذشته، این وینگر برزیلی از نظر آمار، هدررفته‌ترین مهاجم لیگ برتر لقب گرفت؛ او تنها یک گل به ثمر رساند، در حالی‌که xG (گل‌های مورد انتظار) او عدد ۵ را نشان می‌داد. ساوینیو بیشترین پاس گل را در تیم ثبت کرد، اما رقبا و هم‌تیمی‌هایش در خط حمله، هم توانایی گل‌زنی دارند و هم پاس گل می‌دهند؛ بنابراین او یکی از گزینه‌هایی است که باید (حداقل از ترکیب اصلی) کنار گذاشته شود.
با این حال، این بازیکن ۲۱ ساله همچنان می‌تواند سلاحی مرگبار از روی نیمکت باشد؛ وقتی که تیم به جرقه‌ای اضافه نیاز دارد یا گواردیولا می‌خواهد بازیکنان دیگر را استراحت بدهد. نباید فراموش کرد که ساوینیو تنها ۲۱ میلیون پوند (۲۸ میلیون دلار) هزینه داشت؛ بنابراین فشار نهادی برای بازی دادن دائمی او وجود ندارد.
دوکو هم در دسته‌ای مشابه ساوینیو قرار می‌گیرد. این وینگر بلژیکی به‌عنوان بازیکن فیکس، اغلب ناامیدکننده است و حتی در دوران حضورش در رن هم بازیکن چندان پُربازدهی نبود. اما وقتی از روی نیمکت وارد زمین می‌شود، فوق‌العاده خطرناک است؛ چراکه می‌تواند به‌راحتی خطوط دفاعی خسته حریف را بر هم بزند (مخصوصاً وقتی بازی کش‌دار و باز شده باشد).
گزینه‌های دیگر
فودن و مرموش می‌توانند در ترکیب‌های مختلفی کنار یکدیگر بازی کنند. یکی از گزینه‌های جذاب‌تر برای گواردیولا، تکرار سیستم ۲-۴-۱-۳ است که در بازی مقابل العین استفاده کرد، با نونس و آیت‌نوری در نقش وینگ‌بک‌های هجومی. در این چینش، فودن در کنار ریندرز به‌عنوان دو هافبک تهاجمی جلوتر از رودری قرار می‌گیرد، در حالی‌که مرموش کنار هالند در خط حمله بازی می‌کند.
طرح جایگزین می‌تواند سیستم ۱-۳-۲-۴ باشد؛ با مرموش در نقش وینگر چپ، فودن در پست شماره ۱۰ و چرکی در سمت راست. این بازیکن فرانسوی نه‌تنها جسارت لازم را دارد، بلکه از استعداد کافی هم برخوردار است تا بتواند جانشین دی‌بروینه در نقش بازی‌ساز اصلی سیتی شود. او به همان اندازه که علاقه دارد خودش گل بزند، از خلق موقعیت برای هم‌تیمی‌هایش نیز لذت می‌برد.
اچوری، که یک ضربه ایستگاهی تماشایی به ثمر رساند اما مقابل العین کمی خام به نظر می‌رسید، نیز یکی دیگر از گزینه‌های هیجان‌انگیز برای ورود از روی نیمکت یا حضور گاه‌به‌گاه در ترکیب اصلی است. این بازیکن آرژانتینی برای تطبیق با فوتبال انگلیس (و حتی فوتبال اروپایی) به زمان نیاز خواهد داشت، چرا که تنها تجربه حرفه‌ای‌اش در کشور خودش بوده است.
در کنار او، اسکار باب هم هست که برابر العین گل زد و از این مزیت برخوردار است که در آکادمی سیتی رشد کرده و سبک بازی باشگاه را مانند کف دستش می‌شناسد. باب تقریباً تمام فصل گذشته را به‌دلیل شکستگی پا (که درست پیش از شروع فصل اتفاق افتاد) از دست داد و حالا تقریباً باید از صفر شروع کند؛ بنابراین برای به‌دست آوردن جایگاهش باید سخت تلاش کند.
آیا داشتن یک تیم پرجمعیت واقعاً بد است؟
باب، اچوری و مک‌آتی اصلی‌ترین گزینه‌ها برای خروج قرضی از تیم هستند، در صورتی‌که گواردیولا واقعاً بخواهد ترکیب خود را کوچک‌تر کند. اما با توجه به حجم مصدومیت‌هایی که فصل گذشته گریبان‌گیر سیتی شد، و این واقعیت که تنها یک ماه پس از فینال جام جهانی باشگاه‌ها، فصل جدید لیگ برتر آغاز خواهد شد، ممکن است گواردیولا در تصمیمش برای کاهش تعداد بازیکنان تجدیدنظر کند.
او اوایل سال جاری اعتراف کرد که اعتماد بیش‌ازحد به بازیکنانی که چهار فصل پیاپی قهرمان لیگ شده بودند، اشتباه بوده؛ چیزی که رئیس باشگاه، خالدون المبارک، نیز به آن اشاره کرده بود. حالا سیتی برای جبران زمان از دست‌رفته، ترکیب تیم را متحول کرده و این روند هنوز تمام نشده؛ چرا که آن‌ها همچنان در پی جذب بازیکن در پست دفاع راست و احتمالاً دروازه‌بان هستند.
گواردیولا حالا ترکیبی در اختیار دارد که از نظر استعداد هجومی، لبریز است. او هم می‌تواند از مهره‌های باتجربه‌ای چون گوندوگان و برناردو بهره بگیرد و هم از جوانانی با انگیزه که به دنبال اثبات خود هستند. تنها چالش باقی‌مانده، انتخاب بازیکنان برای هر مسابقه است؛ اما با توجه به تمام مشکلاتی که سیتی فصل گذشته با آن مواجه بود، این چالش آن‌قدرها هم آزاردهنده نیست.
