همشهری آنلاین: «پول را بردار و فرار کن» اولین فیلم مستقل وودی آلن در مقام کارگردان است که بهترین فیلم دوره اول فیلمسازی‌اش نیز هست؛ دوره‌ای که با «پول را بردار و فرار کن» آغاز می‌شود و با «عشق و مرگ» (۱۹۷۵) پایان می‌یابد. انتخاب ساختاری نزدیک به فیلم مستند، صدای راوی، مصاحبه با اطرافیان ورجیل استارکول (وودی آلن) و دوربین روی دست و استفاده از تکنیکی نزدیک به فیلم‌های خبری «پول را بردار و فرار کن» را به یکی از متفاوت‌ترین کمدی‌های هالیوود در انتهای دهه۶۰ میلادی تبدیل کرد؛ چکیده‌ای از تجربیات آلن به‌عنوان شوخی‌نویس و شومن و بازیگر در دهه۶۰ که نقش مهمی در تثبیت پرسونای شخصی‌اش داشت.
مجموعه‌ای از بهترین شوخی‌های وودی آلنی در «پول را بردار و فرار کن» حی و حاضر است؛ اینکه هنوز خیلی از خودآگاهی و جدیت و افسردگی روشنفکرانه فیلم‌های بعدی، خبری نیست از «پول را بردار و فرار کن» به‌عنوان محصول قریحه یک کمدین صاحب پرسونا، فیلمی تماشایی ساخته که برخی از سکانس‌هایش، مثل سکانس سرقت از بانک، جزو کلاسیک‌های ژانر است؛ یک شروع فوق‌العاده برای وودی آلن به‌عنوان یکی از مهم‌ترین کمدین‌های سینمای آمریکا.
وودی آلن فیلمنامه «پول را بردار و فرار کن» را با دوست دوران مدرسه‌اش نوشته بود و ابتدا اصراری هم به کارگردانی‌اش نداشت. حتی در مقطعی تلاش کرد جری لوئیس کارگردانی‌اش کند که در نهایت نشد. آلن بعدها گفت در مورد اینکه چه‌کسی «پول را بردار و فرار کن» بسازد بیش از هر چیز نگران خراب‌شدن فیلمنامه بوده است. در نهایت هم با به میدان آمدن یک کمپانی تازه‌تاسیس، آلن اطمینان لازم برای کارگردانی را کسب می‌کند و فیلمش را جلوی دوربین می‌برد. وقتی «پول را بردار و فرار کن» ۳برابر هزینه تولیدش فروخت، راه برای فیلم‌های بعدی هموار شد؛ یک کمدین تازه‌نفس و متفاوت از راه رسیده بود.