از دوران نوجوانی، ویژگی‌های برجسته‌ای در وجود ایشان نمایان بود. ویژگی‌هایی که در طول عمرشان نه‌تنها کمرنگ نشد، بلکه به ثمر نشست و شخصیتشان را به الگویی ماندگار تبدیل کرد.
در سال‌های ۴۷ و ۴۸، در مدرسه علمیه حاج حسن مشهد، افتخار هم‌مباحثه بودن با ایشان را داشتم. هیچ‌گاه ندیدم که تعلقی به دنیا داشته باشند یا در مسیر تحصیل لحظه‌ای غفلت کنند. در جلسات علمی، تواضع، دقت و جدیت ایشان، نه‌تنها برای هم‌مباحثه‌ها؛ بلکه برای تمامی طلبه‌هایی که شاهد رفتارشان بودند، تأثیرگذار بود.
آیه شریفه «مَنْ عَمِلَ صَالِحًا...» مصداق تام زندگی ایشان بود. عمری را در تعلیم و تربیت حوزه و دانشگاه گذراندند و با سربلندی از دنیا رفتند. این همان «حیات طیبه»ای بود که قرآن وعده داده است. زیستی آمیخته با اخلاص، معرفت و عمل صالح.
ایشان جلسات مباحثه را ضروری می‌دانستند و معتقد بودند هیچ روزی نباید بدون گفت‌وگوی علمی سپری شود. این روحیه‌ای بود که در تمام سال‌های تحصیل و تدریس، همراهشان بود؛ الگویی که در شرایط مدرک‌گرایی امروز، بیش از همیشه نیازمند احیا شدن است.
امام محمدباقر(ع) فرمودند: شیعیان واقعی کسانی‌اند که در ستایش یا انتقاد دیگران، تغییر نکنند و همواره در مسیر رضای الهی گام بردارند. مرحوم استاد حشمت‌پور مصداق بارز این کلام بودند. فردی که نه تحت تأثیر ستایش قرار می‌گرفتند، نه در مواجهه با انتقاد از مسیر خود منحرف می‌شدند. ایشان نمونه‌ای از وارستگی حقیقی بودند؛ نه در کلام، بلکه در عمل».