برترین‌ها: انتشار آهنگ عمو نوروز توسط شهرام ناظری موجی از انتقادات را از این خواننده در پی داشته است.
کامبیز نوروزی، حقوقدان دراین‌باره نوشت: ترانه عمو نوروز که به تازگی با خوانندگی استاد گرامی موسیقی سنتی ایران آقای شهرام ناظری و آهنگسازی تهمورث پورناظری و شعر پوریا سوری عزیز منتشر شده‌است، فارغ از ارزش موسیقایی آن که دندانگیر نیست یک مرثیه‌سرایی مأیوس و غیرمسئولانه است.
اگرچه مایل نیستم در مورد آقای ناظری چنین تعبیری به کار برم اما این ترانه نه تنها دور از واقعیتهای پنهان و آشکار جامعه ایران است بلکه زهر ناامیدی در رگ جامعه می‌ریزد.
این ترانه ادامه همان ادا و اصول منحط قدیمی‌است که آدم اهل هنر و اندیشه باید قیافه غمگین بگیرد و ذکر مصیبت کند تا بزرگی‌اش نمایان شود.
مثل روز روشن است که این ایام اوضاع و احوال مملکت هیچ خوب نیست.
تورم افسارگسیخته، کمبودهای مهلک آب و برق فساد، احساس خطر حمله نظامی، قتل و غارت، خودکشی، دولت مفقود و بیکار و بی‌اثر، ناکارآمدی بی‌سابقه و گسترده حکمرانی و خیلی چیزهای دیگر به شکل جانکاهی با زندگی روزمره ایرانی آمیخته‌اند.
اما روی دیگر سکه این است که انسان ایرانی در میان آتش این هم سختی جانفرسا مرثیه نمی‌خواند. به هر طریقی که هست برای خود سرود می‌سازد و شادی می‌آفریند.
این مردم زانوی غم بغل نمی‌گیرند و در گوشه‌ای نمی‌‌نشینند و در موسم عید گریه‌کنان بر سر خود نمی‌زنند که مثلا "آی عمو نوروز چشامون پرسوز و...." .
همین روزها گشت و گذاری در کوی و برزن و شهرها و جاده‌ها کافی‌است که معلوم کند ایرانیان چگونه در معرکه این همه سختی و آتیه‌ای خطیر و نامعلوم و بی‌پولی برای خود شادی و زندگی می‌سازند. در دیگر ایام سال هم همین روش را دارند. گریزگاههای روحی می‌سازند و تسلیم ناامیدی‌هایی نمی‌شوند که چون سیانور در دم جان آدمی را می‌گیرد.
این شیوه مرثیه‌‌سرایی‌ها، که مدتی است به شکل‌های مختلف رواج یافته‌اند، آب ریختن به آسیاب همان کسانی است که این اوضاع پربحران را آفریدند.
یأس و نومیدی آدمها را زمین‌گیر و علیل می‌کند. همین تاجران بحران خیلی دوست‌تر دارند جامعه زمین‌گیر و علیل و منزوی و مفلوک باشد تا بیشتر به اهداف قدرت‌طلبانه نامشروع خود برسند.
این مرثیه‌سرایی نه روایت رنج مردم بلکه ناخواسته خدمت به کسانی‌است که رنجها را آفریده‌اند.
امروز ایران برای عبور از این گذرگاه هولناک بیش از پول و آب و برق و هرچیز دیگر نیازمند امید و ترغیب و تشویق امیدواری و شادی است که انگیزه و حرکت و فکر و قدرت می‌آورد نه یأس و مرثیه و اندوه که زهر هلاهل است.