ای ماه رحمت، ای سفره‌ی گسترده‌ی الهی، در این سی روز، دل‌های غافل را بیدار کردی و جان‌های تشنه را سیراب. چه بسیار گناهانی که به یمن تو آمرزیده شد و چه بسیار دعاهایی که به برکت تو به اجابت رسید.
رمضان، ای فرصت دوباره زیستن، ای بهار معنویت، در تو بود که معنای واقعی صبر را فهمیدیم، طعم شیرین بخشش را چشیدیم و لذت همدردی با نیازمندان را تجربه کردیم. در تو بود که قرآن را دوباره گشودیم و با کلام وحی، جان‌های خسته را جلا دادیم.
اکنون که کوله‌بارت را بسته‌ای و آماده‌ی رفتن شده‌ای، دل‌هایمان مملو از اندوه فراق است. چگونه می‌توانیم از تو جدا شویم، ای ماهی که در آن، فرشتگان بر زمین فرود می‌آیند و شیاطین در غل و زنجیرند؟ چگونه می‌توانیم از تو دل بکنیم، ای ماهی که در آن، درهای بهشت گشوده و درهای جهنم بسته می‌شود؟
اما می‌دانیم که هر آغازی را پایانی است و هر وصالی را فراقی. پس، با دلی آکنده از غم و چشمانی اشکبار، تو را بدرود می‌گوییم، ای ماه پرفیض و برکت.
ای رمضان، تو با خود، درس‌های بزرگی به همراه آوردی. به ما آموختی که چگونه می‌توان با کمترین امکانات، شاد زیست و چگونه می‌توان با ساده‌ترین غذاها، سیر شد. به ما نشان دادی که چگونه می‌توان با اندکی انفاق، دل نیازمندان را شاد کرد و چگونه می‌توان با لحظاتی نیایش، به قرب الهی رسید.
تو به ما یادآوری کردی که دنیا، گذرگاهی بیش نیست و هدف اصلی، رسیدن به سرای باقی است. به ما یاد دادی که باید قدر لحظات را بدانیم و از فرصت‌های زندگی، به بهترین نحو استفاده کنیم.
اکنون که می‌روی، از تو می‌خواهیم که گواهی دهی برای ما، در پیشگاه پروردگار. گواهی ده که ما در این ماه، سعی کردیم تا به او نزدیک‌تر شویم و رضایتش را جلب کنیم. گواهی ده که ما در این ماه، تلاش کردیم تا از گناهان دوری کنیم و به سوی نیکی‌ها بشتابیم.
ای رمضان، بدان که یاد تو همواره در قلب‌های ما زنده خواهد ماند و درس‌های تو، چراغ راه زندگی ما خواهد بود. ما تا سال دیگر، چشم به راه بازگشت تو خواهیم بود، با این امید که در آن زمان، دل‌هایمان پاک‌تر و جان‌هایمان آماده‌تر باشد.
بدرود ای ماه مهربانی، ای ماه آمرزش، ای ماه رهایی از آتش دوزخ. بدرود ای ماهی که در آن، شب قدر، از هزار ماه برتر است. بدرود ای ماهی که در آن، دل‌ها به خدا نزدیک‌تر می‌شود و اشک‌ها، گواه توبه و انابه است.
به امید دیدار دوباره‌ات، ای ماه مبارک رمضان.