گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری آنا ـ از روزی که «طوفان الاقصی» آغاز شد، انگار جهان بیدار شد. دیگر تصاویر ویرانه‌های غزه فقط خبر‌های کوتاهی در شبکه‌های تلویزیونی نبود؛ بلکه زخم‌هایی شدند که روی دل‌های مردم حک شد. آن روز، وقتی رزمندگان فلسطینی دیوار‌های محاصره را شکستند، امیدی در دل ملت‌های آزاده جوانه زد؛ امیدی که سال‌ها زیر چکمه‌های اشغالگران خاک می‌خورد. اما پس از آن، ماشین جنگی اسرائیل با تمام توان به جنایت‌هایش ادامه داد.

بمب‌ها یکی پس از دیگری فرود آمدند، کودکانی که در آغوش مادرانشان پناه گرفته بودند، زیر آوار ماندند. بیمارستان‌ها، مدارس، حتی اردوگاه‌های آوارگان هم از این خشم کور در امان نماندند. حالا دیگر مسئله فلسطین، یک موضوع سیاسی خشک و بی‌روح نیست؛ بلکه تصویری است که در چشم‌های مادران، در فریاد کودکان و در بغض فروخورده پدرانی که دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند، دیده می‌شود.

امسال روز قدس، فقط یک مراسم نیستامسال وقتی مردم در خیابان‌ها قدم می‌گذارند، فقط به یاد یک آرمان قدیمی شعار نمی‌دهند؛ بلکه زخم‌های تازه‌ای در دل دارند. نام‌هایی در ذهنشان مرور می‌شود: علی، فاطمه، یاسین، زکریا… کودکانی که دیگر فرصت بازی در کوچه‌های فلسطین را ندارند. پدری که با دست‌های خالی خاک را می‌کاود تا پیکر عزیزش را بیرون بیاورد. مادری که آخرین نگاه فرزندش را در ذهنش حک کرده و با همان نگاه زنده است.

 اما این بغض فروخورده، امسال دیگر جایی برای سکوت ندارد. روز قدس امسال فقط یک راهپیمایی نیست؛ خیابان‌ها قرار است گواه باشند بر اینکه فلسطین دیگر یک مسئله فراموش‌شده در حاشیه اخبار نیست. این بار، فریاد‌ها رساتر از همیشه‌اند، گام‌ها محکم‌تر، و چشم‌ها پر از اشک و عزم. از تهران تا غزه، یک دل، یک صدادر خیابان‌های تهران، پیرمردی با چفیه‌ای که بوی سال‌های جهاد را می‌دهد، پلاکاردی را بالا گرفته: «فلسطین تنها نیست». در کنار او، دختری جوان که شاید تا چند ماه پیش، فقط نام فلسطین را در کتاب‌ها دیده بود، با چشمانی خیس فریاد می‌زند: «آزادی برای قدس».

در مشهد، کاروان‌هایی به یاد شهدای غزه به راه افتاده‌اند. در اصفهان، گروهی از دانشجویان با عکس‌های کودکان فلسطینی در دست، در حال آماده‌سازی بنر‌های حمایتی‌اند. در شهر‌های کوچک و بزرگ، از شمال تا جنوب، مردم بی‌قرارند؛ گویی صدای فریاد‌های خاموش‌شده کودکان غزه را شنیده‌اند و می‌خواهند پژواک آن باشند. همبستگی جهانی؛ از خیابان‌های پاریس تا دیوار‌های برلینامسال قرار نیست فقط ایران شاهد این موج خروشان باشد. از لندن تا نیویورک، از استانبول تا کاراکاس، هزاران نفر قرار است پرچم فلسطین را در دست بگیرند و بگویند که جهان این بار سکوت نخواهد کرد. در فرانسه، جایی که تاریخ راهپیمایی‌های ضدجنگ با سختی‌هایی روبه‌رو بوده‌اند، مردم می‌خواهند صدای مظلومیت فلسطین را در دل پایتخت بزنند.

در آلمان، برخی از فعالان ضدجنگ تصمیم گرفته‌اند که بر خلاف فشار‌های دولتی، هرچقدر هم که تهدید شوند، در کنار فلسطینی‌ها خواهند ایستاد. آنها می‌دانند که این وظیفه انسانی است که از جنگ جهانی دوم تا امروز، صدای مظلوم را به گوش جهان برسانند. در لندن، مردم با شعار‌های «فلسطین آزاد خواهد شد»، «نه به آپارتاید اسرائیل»، و «قدس برای مسلمانان است» به خیابان‌ها خواهند آمد و نشان خواهند داد که دیگر اجازه نخواهند داد اشغالگری در سکوت ادامه پیدا کند. یک جهان، یک جنبشاما تنها در پایتخت‌های غربی نیست که شاهد این تحولات خواهیم بود.

در کشور‌هایی مانند هندوستان و پاکستان، که جمعیت مسلمانان در آنجا زیاد است، اعتراضات ضد اسرائیلی و در حمایت از فلسطین شدت بیشتری پیدا کرده است. در کشور‌های آسیای جنوبی، همبستگی با فلسطین به چیزی فراتر از یک روند اجتماعی تبدیل شده و مردم با تمام وجود در این مسیر حرکت می‌کنند. در آفریقا، ملت‌های مظلوم تحت سلطه استعمار که خود روزگاری درد و رنج کشیده‌اند، همپای دیگر ملت‌های آزادخواه در برابر رژیم صهیونیستی ایستاده‌اند. در بسیاری از کشور‌های آمریکای لاتین، مانند ونزوئلا و بولیوی، سران کشور‌ها صریحاً از مقاومت فلسطینی‌ها حمایت کرده‌اند و تظاهرات‌های مردمی این روز‌ها بیشتر از همیشه است. این آخرین جمعه نیست… این آغاز استاین آخرین راهپیمایی نخواهد بود، اما شاید مهم‌ترینشان باشد.

 دیگر «روز قدس» فقط یک روز در تقویم نیست؛ فریادی است که از خیابان‌های تهران تا کوچه‌های بمباران‌شده غزه پیچیده و می‌خواهد دیوار‌های سکوت جهان را بشکند. امسال، هر قدمی که مردم بمی‌دارند، نه فقط برای حمایت از فلسطین، بلکه برای اثبات یک حقیقت است: قدس فراموش نمی‌شود، فلسطین تنها نیست، و این طوفان ادامه دارد.

 در این روز، صدای اعتراض فقط متعلق به فلسطینی‌ها نخواهد بود، بلکه صدای تمام انسان‌هایی است که دیگر تحمل ظلم و بی‌عدالتی را ندارند. صدای کسانی که می‌خواهند بدانند که در جهانی که در آن زندگی می‌کنند، هیچ‌کس تنها نیست. این روز، دیگر فقط یک روز ویژه برای فلسطین نیست، بلکه روزی است که همه انسان‌ها می‌توانند در برابر ظلم بایستند و بگویند: «دیگر هیچ‌کس اجازه ندارد دست‌کم گرفته شود، هیچ‌کس حق ندارد به دلیل رنگ پوست، مذهب، یا ملیت خود مورد ظلم واقع شود.»