جورج فورمن در دهه ۲۰ زندگی‌اش قهرمان سنگین‌وزن جهان شد، اما کمربندش را در شاید به یاد ماندنی‌ترین مبارزه تاریخ بوکس به محمد علی کلی باخت. بیست سال بعد، در سال ۱۹۹۴، فورمن ۴۵ ساله مسن‌ترین مردی شد که عنوان قهرمانی سنگین وزن را به دست آورد و با اجرای ترکیب ضربه‌ی بی‌نقص، عنوان مایکل مورر را در یک شگفتی حماسی از آن خود کرد.
فورمن در نهایت در سال ۱۹۹۷ و در حالی که ۴۸ سال داشت و توانسته بود افتخارات بسیاری را در طول دوران حضورش در ورزش حرفه‌ای تجربه کند، تصمیم گرفت خداحافظی کند و مسیرش را در قسمت دیگری به بهترین شکل ممکن ادامه دهد. نام او در سال افتخارات بوکس دنیا به ثبت رسیده است.
تعداد کمی از مبارزان لحظات بزرگی به اندازه فورمن داشتند و حتی پس از آن که سرانجام از رینگ بوکس خارج شد، تازه آغاز راهش بود. این سنگین‌وزن ترسناک پس از درخشش در دنیای بوکس و تبدیل شدن به یک تاجر بزرگ و موفق جمعه شب درگذشت. فورمن ۷۶ ساله بود که چشم از دنیا فرو بست.
خانواده فورمن خبر درگذشت او را در شبکه‌های اجتماعی اعلام کردند، بدون اینکه به علت یا مکان درگذشت او اشاره کنند.
آنها نوشتند: «مبلغ مذهبی مومن، همسری فداکار، پدری مهربان و پدربزرگ جدی و سرافراز، او زندگی‌ای سرشار از ایمان استوار، فروتنی و هدفمندی داشت. یک بشردوست، یک المپین و قهرمان دو دوره سنگین‌وزن جهان، او عمیقاً مورد احترام بود. نیرویی برای خوبی، مردی با انضباط، اعتقاد و محافظ میراث خود که بی‌وقفه برای حفظ نام نیکش برای خانواده‌اش جنگید.»
فورمن، که در رینگ بوکس به «بیگ جورج» معروف بود، بوکس را از اوایل دهه ۱۹۶۰ شروع کرد و برای چند دهه فعال بود. او برنده مدال طلای المپیک شد و کمربندهای متعدد قهرمانی از جمله دو عنوان سنگین وزن جهان را به دست آورد.
اولین باخت حرفه‌ای او در مقابل نام بزرگ دیگری در عالم بوکس رقم خورد: در برابر محمد علی در یک مسابقه تاریخی در سال ۱۹۷۴.
او اولین قهرمانی سنگین وزن جهان را در سال ۱۹۷۳ برد و بار دیگر در سال ۱۹۹۴ به این عنوان دست یافت، زمانی که ۴۵ سال داشت. او در سال ۱۹۹۷ از این ورزش بازنشسته شد.
خانواده او در بیانیه‌ای در اینستاگرام نوشت: «دل‌های ما شکسته است. یک موعظه‌گر مومن، یک شوهر فداکار، پدری مهربان، و پدربزرگی که به نوه و نتیجه‌هایش افتخار می‌کرد. زندگی او با ایمانی تزلزل ناپذیر، فروتنی و هدفندی تعریف می‌شد.»
این بیانیه افزود: «او به عنوان یک انسان دوست، ورزشکار المپیک، و دو بار قهرمان سنگین وزن جهان، عمیقا مورد احترام بود – نیرویی برای خیر، مردی با انضباط، با اعتقادات راسخ و حافظ میراثش، که به طور خستگی ناپذیر برای حفظ نام نیک خود – برای خانواده اش – مبارزه می کرد.»
جورج فورمن و محمد علی در مسابقه تاریخی ۱۹۹۴ که به «غرش در جنگل» معروف شد.
جورج فورمن (George Foreman) زاده 10 ژانویه 1949 در شهر مارشال در ایالت تگزاس است. خانواده فورمن دارای هفت فرزند بودند و پدر و مادر این خانواده در دوران کودکی جورج، از یکدیگر جدا شدند تا فرزندان خانواده توسط فردی با نام دی‌جی فورمن بزرگ شوند. جورج در دوران جوانی بسیار پریشان و از مدرسه و بیدار شدن در صبح زود، متنفر بود. از این رو، او مدرسه را رها کرد و مدتی با شرارت‌های خیابانی خود را مشغول کرد. با این وجود، برنامه‌های آموزشی برای جوانان محروم توسط رئیس جمهور وقت آمریکا، لیندون بی جانسون که به جای جان اف کندی فقید، زمام امور این کشور را در دست گرفته بود، باعث نجات فورمن از شرارت‌های مختلف شد. با کمک یک راهنما، جورج در ابتدا یک نجار شد و سپس توسط داک برادوس، یکی از مشاوران این پروژه به بوکس معرفی شد. فورمن به فوتبال آمریکایی نیز علاقه بسیاری داشت اما در نهایت بوکس را برگزید.
او در ابتدا کار خود را با قهرمانی و دریافت دستکش طلایی مسابقات قهرمانی نوجوانان سان فرانسیسکو شروع کرد. تمرینات بسیار سخت فورمن، او را به تیم ملی بوکس آمریکا و حضور در المپیک 1968 مکزیکو سیتی رساند. فورمن در کلاس وزنی سنگین‌وزن این مسابقات حضور یافت و نخستین مسابقه خود را با پیروزی 1-4 برابر لوسیان ترلای لهستانی گذراند. او سپس یان الکس از رومانی و جورجیو بامبینی از ایتالیا را شکست داده و به فینال المپیک صعود کرد. جوناس سپولیس از شوروی، آخرین قربانی فورمن در المپیک بود تا او به مدال طلای این آوردگاه دست یابد. سپولیس اهل شوروی، 29 ساله بود و 12 سال تجربه در بوکس آماتور داشت اما صورتش در برابر مشت‌های سنگین فورمن دوام نیاورد و دچار خون‌ریزی شد.
فورمن پس از طلای المپیک تصمیم گرفت تا بوکس آماتور را با 22 پیروزی و چهار شکست، رها کرده و رو به سوی بوکس حرفه‌ای بیاورد. کار فورمن در بوکس حرفه‌ای از مبارزه‌اش در سال 1969 با دونالد والهیم شروع کرد و با ناک‌اوت این بوکسور اهل تگزاس همراه بود. 12 مسابقه و 11 ناک‌اوت دیگر در سال 1969 برای این بوکسور به ثبت رسید. او سال 1970 را با ناک‌اوت چارلی پولیت آغاز کرد و با 11 پیروزی برابر رقبای دیگرش همچون جک اوهالوران، گرگوریو پرالتا، جورج جانسون، جورج چووالو، بون کرکمن و مل تورنبو به پایان رساند. در پایان سال 1970 میلادی، رتبه دهم بوکس سنگین‌وزن جهان به نام فورمن شده بود. او در سال 1971 نیز به پیروزی‌های متوالی‌اش ادامه داد و در هفت مسابقه خود، از چارلی بوستون تا لوئیس فاستینو پیرس را مغلوب توانایی‌هایش کرد تا به عنوان قهرمانی NABF یا بوکس آمریکای شمالی دست یابد. او در سال 1972 نیز بوکسوری شکست‌ناپذیر بود و در پنج مبارزه‌اش در این سال به پنج ناک‌اوت و در نتیجه، پنج پیروزی رسید.
مبارزه با جو فریزر، چالش سختی برای دارنده طلای المپیک مکزیکو سیتی بود و این بوکسور در صورت پیروزی برابر فریزر، قهرمان بوکس سنگین‌وزن جهان می‌شد. این مبارزه در کشور جامائیکا برگزار می‌شد. فورمن با نمایش خوب خود در این مبارزه، رقیب سرسختش را طی دو راند، ناک‌اوت کرد تا گزارشگر بازی، جمله معروف «فریزر می‌افتد، فریزر می‌افتد» را طنین‌انداز شبکه‌های تلویزیونی کند. فریزر با وجود عدم تعادلش، سرپا ایستاد اما تصمیم نهایی آرتور مرکانته، داور مسابقه، پایان بازی به سود فورمن بود. پس از پایان مبارزه به یاد ماندنی برابر فریزر، این بوکسور به سه عنوان از WBA، WBC و مجله درینگ در بخش سنگین‌وزن رسید. او برای دفاع از این عناوین، پیش از پایان سال 1973 برابر خوزه رومن قرار گرفت و بار دیگر پیروز از این مبارزه بیرون آمد. دفاع بعدی فورمن از عناوینش، برابر کن نورتون رقم خورد که با مشت‌های سنگین و دفاع سختش شناخته می‌شد. فورمن پس از یک راند یک‌نواخت، با آپرکات‌های ویرانگرش در شروع راند دوم، رقیب سرسختش را شکست داد تا با 40 پیروزی پیاپی در بوکس حرفه‌ای، از عناوین خود دفاع کند.
سومین چالش فورمن برای حفط عناوین خود، مبارزه با بوکسور مشهوری چون محمد علی کلی بود. این مبارزه قرار بود در تاریخ 30 اکتبر 1974 در کشور زئیر برگزار شود اما یک بریدگی بر روی چشم فورمن در یکی از تمریناتش، مبارزه را به تعویق انداخت و شرایط بهتری را برای محمد علی فراهم کرد زیرا فورمن به دلیل این زخم، اجازه تمرین نداشت و باید تا مسابقه به منظور بهبودی زخم چشمی خود، از حضور در رینگ خودداری می‌کرد. در نهایت، مسابقه علی و فورمن در کینشاسا با پیروزی علی در هشت راند همراه بود و فورمن برای نخستین بار در رینگ ناک‌اوت شد. پس از شکست برابر علی، این بوکسور در یک تورنمنت دوستانه در اونتاریوی کانادا حضور یافت و در پنج مسابقه به سه پیروزی رسید. فورمن در کانادا شاهد کنایه‌های برخی از هواداران با تشویق محمد علی کلی بود و در طول مبارزات خود برای رقیبش کری می‌خواند.
مبارزات حرفه‌ای بعدی او با پیروزی‌اش برابر ران لایل، جو فریزر، اسکات لداکس، جان دنیس و پدرو آگوستو همراه بود. او در تاریخ 17 مارس 1977 برابر جیمی یانگ قرار گرفت و در دیداری که یانگ به شدت از هل‌دادن فورمن گلایه داشت، بازی را در راند 12 به رقیبش واگذار کرد تا دومین شکست تاریخش را تجربه کرده باشد. پس از شکست برابر یانگ، فورمن در رختکن دچار خستگی شدید و گرمازدگی شد تا تجربه بسیار نزدیکی به مرگ را تجربه کند. او احساس می‌کرد که این حال بد و تجربه سخت جسمی به منظور تغییر سبک زندگی‌اش توسط خداوند رقم خورده است. پس از این تجربه، فورمن از دنیای بوکس خداحافظی کرد و سعی بر ترویج خداپرستی و مسیحیت کرد. فورمن زندگی خود را وقف مسائل مذهبی کرد و یک پایگاه به نام خودش برای جوانان مسیحی افتتاح کرد. او سپس در برنامه‌های تلویزیونی با تم مسیحیت حضور پیدا کرد و درباره اعتقاداتش سخنرانی کرد.
بازگشت به رینگ به منظور کسب درآمد بیشتر برای ترویج مسیحیت در پایگاه جوانان فورمن، تصمیم بعدی این بوکسور تگزاسی بود. مبارزه در 38 سالگی، چالش جدید فورمن بود و او برای موفقیت در این چالش، شخصیت گوشه‌گیر و منزوی خود را از بین برد و با حضور در برنامه‌های گفتگو محور و رئالیتی شوی تلویزیون آمریکا، خود را در میان مردم آمریکا شناخته‌شده‌تر و محبوب‌تر از گذشته کرد. او پس از پیروزی برابر استیو زوسکی، در مبارزات بعدی‌اش، بوکسورهایی مانند راکی سکورسکی، دوایت محمد قوی، تونی فولیانگی، دیوید یاکو، جی‌بی ویلیامسون، برت کوپر، گری کونِی، ادیلسون رودریگز، کن لاکوستا و تری اندرسون را شکست داد تا 24 پیروزی پیاپی را تجربه کرده باشد. او در سال 1991 برابر اواندر هالیفیلد شکست خورد اما در سه مبارزه بعدی‌اش پیروز شد تا برای عنوان WBO به مصاف تامی موریسون برود. موریسون برابر فورمن 44 ساله پیروز شد تا او را از دریافت عنوان محروم کند. او چهار پیروزی برابر مایکل مورر، اکسل شولز، کرافورد گریمزلی و لو ساوارس را تجربه کرد تا پس از دریافت عنوان IBF برابر مورر، در سه مبارزه از عنوانش دفاع کرده باشد. آخرین مسابقه تاریخ فورمن در 22 نوامبر 1997 برابر شنون بریگز رقم خورد که با شکست فورمن در ایالت نیوجرسی همراه بود. او در سال 1998 از دنیای بوکس حرفه‌ای خداحافظی کرد و دیداری که با لری هولمز تدارک دیده بود را لغو کرد.
فورمن در چند سریال و رئالیتی‌شوی تلویزیونی نیز حضور داشت. نخستین حضور او در تلویزیون با بازی در نقش مارکوس گریسون در سریال معروف مرد شش میلیون دلاری و در اپیزوود «شباهت ظاهری» رقم خورد. فورمن پس از این سریال در پنج پروژه دیگر برای یک اپیزود، حضور کوتاهی را تجربه کرد. آخرین حضور این بوکسور در تلویزیون مربوط به هشتمین فصل «خواننده نقاب‌دار» در سال 2022 می‌شد که او به عنوان یکی از نقاب‌داران این رئالیتی‌شو با تم ونوس حشره‌خوار ظاهر شد. فورمن دارای 12 فرزند شامل پنج پسر و هفت دختر بود. او در تاریخ 21 مارس 2025، در سن 76 سالگی درگذشت. لقب او در دوران ورزش حرفه‌ای، «بیگ جورج» بوده است.
فورمن دوازده فرزند دارد که نام بسیاری از آنها را «جورج» گذاشته است.
او در وبسایت خود توضیح داد که آنها را به نام خود نامگذاری کرده است تا «همیشه یک چیز مشترک داشته باشند.»
او می‌گفت: «من به آنها می گویم: اگر یکی از ما صعود کرد، همه صعود می‌کنیم و اگر یکی سقوط کرد، همه سقوط می‌کنیم.»
∎
فورمن در نهایت در سال ۱۹۹۷ و در حالی که ۴۸ سال داشت و توانسته بود افتخارات بسیاری را در طول دوران حضورش در ورزش حرفه‌ای تجربه کند، تصمیم گرفت خداحافظی کند و مسیرش را در قسمت دیگری به بهترین شکل ممکن ادامه دهد. نام او در سال افتخارات بوکس دنیا به ثبت رسیده است.
تعداد کمی از مبارزان لحظات بزرگی به اندازه فورمن داشتند و حتی پس از آن که سرانجام از رینگ بوکس خارج شد، تازه آغاز راهش بود. این سنگین‌وزن ترسناک پس از درخشش در دنیای بوکس و تبدیل شدن به یک تاجر بزرگ و موفق جمعه شب درگذشت. فورمن ۷۶ ساله بود که چشم از دنیا فرو بست.
خانواده فورمن خبر درگذشت او را در شبکه‌های اجتماعی اعلام کردند، بدون اینکه به علت یا مکان درگذشت او اشاره کنند.
آنها نوشتند: «مبلغ مذهبی مومن، همسری فداکار، پدری مهربان و پدربزرگ جدی و سرافراز، او زندگی‌ای سرشار از ایمان استوار، فروتنی و هدفمندی داشت. یک بشردوست، یک المپین و قهرمان دو دوره سنگین‌وزن جهان، او عمیقاً مورد احترام بود. نیرویی برای خوبی، مردی با انضباط، اعتقاد و محافظ میراث خود که بی‌وقفه برای حفظ نام نیکش برای خانواده‌اش جنگید.»
فورمن، که در رینگ بوکس به «بیگ جورج» معروف بود، بوکس را از اوایل دهه ۱۹۶۰ شروع کرد و برای چند دهه فعال بود. او برنده مدال طلای المپیک شد و کمربندهای متعدد قهرمانی از جمله دو عنوان سنگین وزن جهان را به دست آورد.
اولین باخت حرفه‌ای او در مقابل نام بزرگ دیگری در عالم بوکس رقم خورد: در برابر محمد علی در یک مسابقه تاریخی در سال ۱۹۷۴.
او اولین قهرمانی سنگین وزن جهان را در سال ۱۹۷۳ برد و بار دیگر در سال ۱۹۹۴ به این عنوان دست یافت، زمانی که ۴۵ سال داشت. او در سال ۱۹۹۷ از این ورزش بازنشسته شد.
خانواده او در بیانیه‌ای در اینستاگرام نوشت: «دل‌های ما شکسته است. یک موعظه‌گر مومن، یک شوهر فداکار، پدری مهربان، و پدربزرگی که به نوه و نتیجه‌هایش افتخار می‌کرد. زندگی او با ایمانی تزلزل ناپذیر، فروتنی و هدفندی تعریف می‌شد.»
این بیانیه افزود: «او به عنوان یک انسان دوست، ورزشکار المپیک، و دو بار قهرمان سنگین وزن جهان، عمیقا مورد احترام بود – نیرویی برای خیر، مردی با انضباط، با اعتقادات راسخ و حافظ میراثش، که به طور خستگی ناپذیر برای حفظ نام نیک خود – برای خانواده اش – مبارزه می کرد.»
جورج فورمن و محمد علی در مسابقه تاریخی ۱۹۹۴ که به «غرش در جنگل» معروف شد.
جورج فورمن (George Foreman) زاده 10 ژانویه 1949 در شهر مارشال در ایالت تگزاس است. خانواده فورمن دارای هفت فرزند بودند و پدر و مادر این خانواده در دوران کودکی جورج، از یکدیگر جدا شدند تا فرزندان خانواده توسط فردی با نام دی‌جی فورمن بزرگ شوند. جورج در دوران جوانی بسیار پریشان و از مدرسه و بیدار شدن در صبح زود، متنفر بود. از این رو، او مدرسه را رها کرد و مدتی با شرارت‌های خیابانی خود را مشغول کرد. با این وجود، برنامه‌های آموزشی برای جوانان محروم توسط رئیس جمهور وقت آمریکا، لیندون بی جانسون که به جای جان اف کندی فقید، زمام امور این کشور را در دست گرفته بود، باعث نجات فورمن از شرارت‌های مختلف شد. با کمک یک راهنما، جورج در ابتدا یک نجار شد و سپس توسط داک برادوس، یکی از مشاوران این پروژه به بوکس معرفی شد. فورمن به فوتبال آمریکایی نیز علاقه بسیاری داشت اما در نهایت بوکس را برگزید.
او در ابتدا کار خود را با قهرمانی و دریافت دستکش طلایی مسابقات قهرمانی نوجوانان سان فرانسیسکو شروع کرد. تمرینات بسیار سخت فورمن، او را به تیم ملی بوکس آمریکا و حضور در المپیک 1968 مکزیکو سیتی رساند. فورمن در کلاس وزنی سنگین‌وزن این مسابقات حضور یافت و نخستین مسابقه خود را با پیروزی 1-4 برابر لوسیان ترلای لهستانی گذراند. او سپس یان الکس از رومانی و جورجیو بامبینی از ایتالیا را شکست داده و به فینال المپیک صعود کرد. جوناس سپولیس از شوروی، آخرین قربانی فورمن در المپیک بود تا او به مدال طلای این آوردگاه دست یابد. سپولیس اهل شوروی، 29 ساله بود و 12 سال تجربه در بوکس آماتور داشت اما صورتش در برابر مشت‌های سنگین فورمن دوام نیاورد و دچار خون‌ریزی شد.
فورمن پس از طلای المپیک تصمیم گرفت تا بوکس آماتور را با 22 پیروزی و چهار شکست، رها کرده و رو به سوی بوکس حرفه‌ای بیاورد. کار فورمن در بوکس حرفه‌ای از مبارزه‌اش در سال 1969 با دونالد والهیم شروع کرد و با ناک‌اوت این بوکسور اهل تگزاس همراه بود. 12 مسابقه و 11 ناک‌اوت دیگر در سال 1969 برای این بوکسور به ثبت رسید. او سال 1970 را با ناک‌اوت چارلی پولیت آغاز کرد و با 11 پیروزی برابر رقبای دیگرش همچون جک اوهالوران، گرگوریو پرالتا، جورج جانسون، جورج چووالو، بون کرکمن و مل تورنبو به پایان رساند. در پایان سال 1970 میلادی، رتبه دهم بوکس سنگین‌وزن جهان به نام فورمن شده بود. او در سال 1971 نیز به پیروزی‌های متوالی‌اش ادامه داد و در هفت مسابقه خود، از چارلی بوستون تا لوئیس فاستینو پیرس را مغلوب توانایی‌هایش کرد تا به عنوان قهرمانی NABF یا بوکس آمریکای شمالی دست یابد. او در سال 1972 نیز بوکسوری شکست‌ناپذیر بود و در پنج مبارزه‌اش در این سال به پنج ناک‌اوت و در نتیجه، پنج پیروزی رسید.
مبارزه با جو فریزر، چالش سختی برای دارنده طلای المپیک مکزیکو سیتی بود و این بوکسور در صورت پیروزی برابر فریزر، قهرمان بوکس سنگین‌وزن جهان می‌شد. این مبارزه در کشور جامائیکا برگزار می‌شد. فورمن با نمایش خوب خود در این مبارزه، رقیب سرسختش را طی دو راند، ناک‌اوت کرد تا گزارشگر بازی، جمله معروف «فریزر می‌افتد، فریزر می‌افتد» را طنین‌انداز شبکه‌های تلویزیونی کند. فریزر با وجود عدم تعادلش، سرپا ایستاد اما تصمیم نهایی آرتور مرکانته، داور مسابقه، پایان بازی به سود فورمن بود. پس از پایان مبارزه به یاد ماندنی برابر فریزر، این بوکسور به سه عنوان از WBA، WBC و مجله درینگ در بخش سنگین‌وزن رسید. او برای دفاع از این عناوین، پیش از پایان سال 1973 برابر خوزه رومن قرار گرفت و بار دیگر پیروز از این مبارزه بیرون آمد. دفاع بعدی فورمن از عناوینش، برابر کن نورتون رقم خورد که با مشت‌های سنگین و دفاع سختش شناخته می‌شد. فورمن پس از یک راند یک‌نواخت، با آپرکات‌های ویرانگرش در شروع راند دوم، رقیب سرسختش را شکست داد تا با 40 پیروزی پیاپی در بوکس حرفه‌ای، از عناوین خود دفاع کند.
سومین چالش فورمن برای حفط عناوین خود، مبارزه با بوکسور مشهوری چون محمد علی کلی بود. این مبارزه قرار بود در تاریخ 30 اکتبر 1974 در کشور زئیر برگزار شود اما یک بریدگی بر روی چشم فورمن در یکی از تمریناتش، مبارزه را به تعویق انداخت و شرایط بهتری را برای محمد علی فراهم کرد زیرا فورمن به دلیل این زخم، اجازه تمرین نداشت و باید تا مسابقه به منظور بهبودی زخم چشمی خود، از حضور در رینگ خودداری می‌کرد. در نهایت، مسابقه علی و فورمن در کینشاسا با پیروزی علی در هشت راند همراه بود و فورمن برای نخستین بار در رینگ ناک‌اوت شد. پس از شکست برابر علی، این بوکسور در یک تورنمنت دوستانه در اونتاریوی کانادا حضور یافت و در پنج مسابقه به سه پیروزی رسید. فورمن در کانادا شاهد کنایه‌های برخی از هواداران با تشویق محمد علی کلی بود و در طول مبارزات خود برای رقیبش کری می‌خواند.
مبارزات حرفه‌ای بعدی او با پیروزی‌اش برابر ران لایل، جو فریزر، اسکات لداکس، جان دنیس و پدرو آگوستو همراه بود. او در تاریخ 17 مارس 1977 برابر جیمی یانگ قرار گرفت و در دیداری که یانگ به شدت از هل‌دادن فورمن گلایه داشت، بازی را در راند 12 به رقیبش واگذار کرد تا دومین شکست تاریخش را تجربه کرده باشد. پس از شکست برابر یانگ، فورمن در رختکن دچار خستگی شدید و گرمازدگی شد تا تجربه بسیار نزدیکی به مرگ را تجربه کند. او احساس می‌کرد که این حال بد و تجربه سخت جسمی به منظور تغییر سبک زندگی‌اش توسط خداوند رقم خورده است. پس از این تجربه، فورمن از دنیای بوکس خداحافظی کرد و سعی بر ترویج خداپرستی و مسیحیت کرد. فورمن زندگی خود را وقف مسائل مذهبی کرد و یک پایگاه به نام خودش برای جوانان مسیحی افتتاح کرد. او سپس در برنامه‌های تلویزیونی با تم مسیحیت حضور پیدا کرد و درباره اعتقاداتش سخنرانی کرد.
بازگشت به رینگ به منظور کسب درآمد بیشتر برای ترویج مسیحیت در پایگاه جوانان فورمن، تصمیم بعدی این بوکسور تگزاسی بود. مبارزه در 38 سالگی، چالش جدید فورمن بود و او برای موفقیت در این چالش، شخصیت گوشه‌گیر و منزوی خود را از بین برد و با حضور در برنامه‌های گفتگو محور و رئالیتی شوی تلویزیون آمریکا، خود را در میان مردم آمریکا شناخته‌شده‌تر و محبوب‌تر از گذشته کرد. او پس از پیروزی برابر استیو زوسکی، در مبارزات بعدی‌اش، بوکسورهایی مانند راکی سکورسکی، دوایت محمد قوی، تونی فولیانگی، دیوید یاکو، جی‌بی ویلیامسون، برت کوپر، گری کونِی، ادیلسون رودریگز، کن لاکوستا و تری اندرسون را شکست داد تا 24 پیروزی پیاپی را تجربه کرده باشد. او در سال 1991 برابر اواندر هالیفیلد شکست خورد اما در سه مبارزه بعدی‌اش پیروز شد تا برای عنوان WBO به مصاف تامی موریسون برود. موریسون برابر فورمن 44 ساله پیروز شد تا او را از دریافت عنوان محروم کند. او چهار پیروزی برابر مایکل مورر، اکسل شولز، کرافورد گریمزلی و لو ساوارس را تجربه کرد تا پس از دریافت عنوان IBF برابر مورر، در سه مبارزه از عنوانش دفاع کرده باشد. آخرین مسابقه تاریخ فورمن در 22 نوامبر 1997 برابر شنون بریگز رقم خورد که با شکست فورمن در ایالت نیوجرسی همراه بود. او در سال 1998 از دنیای بوکس حرفه‌ای خداحافظی کرد و دیداری که با لری هولمز تدارک دیده بود را لغو کرد.
فورمن در چند سریال و رئالیتی‌شوی تلویزیونی نیز حضور داشت. نخستین حضور او در تلویزیون با بازی در نقش مارکوس گریسون در سریال معروف مرد شش میلیون دلاری و در اپیزوود «شباهت ظاهری» رقم خورد. فورمن پس از این سریال در پنج پروژه دیگر برای یک اپیزود، حضور کوتاهی را تجربه کرد. آخرین حضور این بوکسور در تلویزیون مربوط به هشتمین فصل «خواننده نقاب‌دار» در سال 2022 می‌شد که او به عنوان یکی از نقاب‌داران این رئالیتی‌شو با تم ونوس حشره‌خوار ظاهر شد. فورمن دارای 12 فرزند شامل پنج پسر و هفت دختر بود. او در تاریخ 21 مارس 2025، در سن 76 سالگی درگذشت. لقب او در دوران ورزش حرفه‌ای، «بیگ جورج» بوده است.
فورمن دوازده فرزند دارد که نام بسیاری از آنها را «جورج» گذاشته است.
او در وبسایت خود توضیح داد که آنها را به نام خود نامگذاری کرده است تا «همیشه یک چیز مشترک داشته باشند.»
او می‌گفت: «من به آنها می گویم: اگر یکی از ما صعود کرد، همه صعود می‌کنیم و اگر یکی سقوط کرد، همه سقوط می‌کنیم.»