به گزارش خبرگزاری حوزه، مرحوم آیت الله مجتهدی تهرانی در یکی از سخنرانی‌های خود به «شرح دعای روز هجدهم ماه مبارک رمضان» پرداختند که تقدیم شما فرهیختگان می‌شود.

بسم الله الرحمن الرحیم؛ اللَّهُمَّ نَبِّهْنِی فِیهِ لِبَرَکَاتِ أَسْحَارِهِ، وَ نَوِّرْ فِیهِ قَلْبِی بِضِیَاءِ أَنْوَارِهِ، وَ خُذْ بِکُلِّ أَعْضَائِی إِلَی اتِّبَاعِ آثَارِهِ، بِنُورِکَ یَا مُنَوِّرَ قُلُوبِ الْعَارِفِینَ.

خدایا، مرا در این ماه به برکت‌های سحرهایش آگاه کن و دلم را با روشنایی انوارش منور گردان. تمام اعضایم را به پیروی از آثار و نشانه‌های هدایتگر تو بگمار، به نور خالص و روشنت، ای آن‌که دل‌های عارفان را با نور خود روشن می‌سازی.

* اللَّهُمَّ نَبِّهْنِی فِیهِ لِبَرَکَاتِ أَسْحَارِهِ، وَ نَوِّرْ فِیهِ قَلْبِی بِضِیَاءِ أَنْوَارِهِ، وَ خُذْ بِکُلِّ أَعْضَائِی إِلَی اتِّبَاعِ آثَارِهِ

خدایا، مرا بیدار کن، نه فقط از خواب جسمانی، بلکه هوشیار و آگاه ساز تا از برکات سحرهای این ماه عظیم بهره ببرم. مبادا خواب و غفلت مرا از این فرصت‌های ناب محروم کند. سحرهای ماه رمضان گنجی الهی است که تنها بیداران و آگاهان از آن بهره‌مند می‌شوند. همچنان‌که حافظ فرمود:

آن گنجِ خداداد که حافظ ز دعای سحری داشت

این سحرها زمانی است که حتی بیماران و مسافران، هرچند روزه نمی‌گیرند، می‌توانند از نورانیت و برکات آن بهره‌مند شوند. سحر، نوری دارد، روشنایی‌ای که می‌تواند قلب‌ها را منور سازد. خدایا، با نور سحر، قلب زنگ‌زده‌ام را جلا ده و آن را از تاریکی‌ها پاک گردان.

اکنون که در روزهای پایانی این ماه عزیز هستیم، تو را می‌خوانم که قلبم را با نور خالص خود روشن کنی و همه اعضا و جوارحم را در مسیر پیروی از نشانه‌های هدایت و آثار معنوی‌ات قرار دهی. دستم، چشمم، گوشم، و همه وجودم را به سوی طاعت و بندگی سوق ده.

خدایا، این توفیق را از من دریغ مدار که در سایه‌ی نور تو حرکت کنم، چراکه تو خود نور آسمان‌ها و زمین هستی؛ اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ

* بِنُورِکَ یَا مُنَوِّرَ قُلُوبِ الْعَارِفِینَ.

ای خدایی که قلب عارفان حقیقی را با نور خود روشن می‌کنی، نه آنان که تنها به زبان عارف‌اند، بلکه آنانی که درک عمیق و واقعی از معرفت تو دارند. ای روشنی‌بخش دل‌های آگاه، از تو می‌خواهم که این دعاها را در حق من مستجاب گردانی، به‌ویژه در این ماه مبارک رمضان.

نخست، توفیق بهره‌مندی از برکات سحر را عطا کن تا از لحظات ناب و روحانی آن غافل نشوم. دوم، قلبم را با نور خود روشن ساز، چراکه سحر، نوری دارد که دل را جلا می‌بخشد. و سوم، تمام اعضا و جوارحم را در مسیر پیروی از آثار و نشانه‌های هدایتگر خود قرار ده.

این پیروی تنها به گرفتن روزه‌ای ظاهری محدود نمی‌شود؛ بلکه باید چشمم روزه باشد، گوشم روزه باشد، و همه اعضایم تابع دستورات تو باشند.

اگر روزه بگیرم ولی نگاهم را از نامحرم باز ندارم، روزه‌ی چشم را رعایت نکرده‌ام. اگر گوشم به شنیدن گناه آلوده شود، روزه‌ی واقعی را نگه نداشته‌ام. پس خدایا، یاری‌ام کن که تمام اعضایم، نه فقط ظاهرم، بلکه باطنم نیز مطیع فرمان تو باشد.

یادمان باشد که در شب اول ماه رمضان باید با خود عهد کنیم که روزه‌ای خاص و حقیقی بگیریم؛ نه تنها امساک از خوردن و آشامیدن، بلکه پرهیز از هر آنچه که روح و جان را آلوده می‌کند.

اینکه تنها دهان بسته باشد ولی چشم و گوش آلوده باشد، روزه‌ی حقیقی نیست.

دل نیز باید روزه‌دار باشد، پاک از کینه، حسد، و تعلقات دنیوی. این همان نکته‌ای است که بزرگان اخلاق بر آن تأکید داشته‌اند.

مرحوم آیت‌الله العظمی اراکی نقل می‌کرد که روزی شخصی نزد او آمد و گفت: «آقا! من نجارم.» ایشان فرمودند: «آیا برای دلت هم دری ساخته‌ای؟» اگر برای دلت دری نسازی، هر چیز ناپاکی می‌تواند وارد آن شود.

این سخن را زمانی در مجلس ذکر می‌گفتم که یکی از پیرمردان حاضر با حسرت گفت: «دیگر دلی برای ما نمانده که برایش در بگذاریم!» این حرف، حقیقتی تلخ را آشکار می‌کند. آنان که سال‌ها در غفلت گذرانده‌اند، شاید فرصت چندانی برای ساختن دری محکم بر دلشان نداشته باشند. اما شما جوانان، تا فرصت دارید، دری آهنین برای دلتان بسازید که هیچ وسوسه و آلودگی‌ای به آن راه پیدا نکند.

جوانان قدر این روزها را بدانید! شما هنوز می‌توانید دل خود را از آلودگی‌ها حفظ کنید، برخلاف پیرانی که از دست رفته‌اند و تنها حسرت برایشان باقی مانده است. ما دیگر توان ساختن دری مستحکم نداریم؛ شاید تنها بتوانیم دری چوبی و ضعیف برای دل خود بگذاریم.

خداوندا، توفیق عمل به این سخنان را به همه ما مرحمت فرما و دل‌هایمان را از نور خود بهره‌مند گردان، تا در مسیر حق و هدایتت ثابت‌قدم بمانیم.

برای دانلود صوت اینجا را کلیک کنید