«اللَّهُمَّ نَبِّهْنِی فِیهِ لِبَرَکَاتِ اَسْحَارِهِ وَ نَوِّرْ فِیهِ قَلْبِی بِضِیَاءِ اَنْوَارِهِ وَ خُذْ بِکُلِّ اَعْضَائِی اِلَی اتِّبَاعِ آثَارِهِ بِنُورِکَ یَا مُنَوِّرَ قُلُوبِ الْعَارِفِینَ».

خدایا مرا در این ماه به برکت‌های سحرهایش آگاه کن، و دلم را با روشنایی انوارش روشنی بخش، و تمام اعضایم را به پیروی آثارش بگمار، به نروت ای نوربخش دل‌های عارفان.

شرح و تفسیر:

دعای هجدهم ماه مبارک رمضان، سالک را به سحرگاهی دعوت می‌کند که در آن، جان از خواب غفلت بیدار شده و در معرض باران رحمت الهی قرار می‌گیرد. نخستین فراز دعا، درخواست آگاهی از برکات اسحار است: «اللَّهُمَّ نَبِّهْنِی فِیهِ لِبَرَکَاتِ اَسْحَارِهِ». سحر، زمانی است که عالم در سکون و جان در پذیرش است. برکات این لحظات نه در خوراک جسم، بلکه در طعام روح است؛ جایی که اهل معرفت از چشمه‌های الهی سیراب می‌شوند.

در ادامه، بنده طلب نور قلب می‌کند: «وَ نَوِّرْ فِیهِ قَلْبِی بِضِیَاءِ اَنْوَارِهِ». این نور، نه مادی است و نه محدود، بلکه فروغی است که تاریکی‌های جهل و خودبینی را می‌شکافد و بنده را به ساحت قرب حق می‌کشاند. قلب روشن، آینه‌ای است که حقیقت را بی‌حجاب می‌بیند. فراز پایانی دعا، دعوت به پیمودن راه صالحان است: «وَ خُذْ بِکُلِّ اَعْضَائِی اِلَی اتِّبَاعِ آثَارِهِ». نه تنها قلب، بلکه تمام وجود باید در مسیر نور الهی قرار گیرد. این راه، راه عارفان و عاشقان است که به مدد الهی، از خود گذشته و در شعاع حقیقت مستغرق شده‌اند. «یَا مُنَوِّرَ قُلُوبِ الْعَارِفِینَ»، ای آن‌که دل‌های آگاهان را روشنی می‌بخشی، ما را در این مسیر ثابت‌قدم بدار.