به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در زاهدان، «باران سکوت» مجموعه شعر مریم میری در ۱۲۶ صفحه با شمارگان ۵٠٠ نسخه در سال ١۴٠٣ توسط انتشارات فرهنگی هنری شاعران پارسی زبان منتشر شد.
این کتاب سومین مجموعه منتشر شده از دل سروده‌های این شاعر شامل ۵۴ عنوان غزل و قصیده با مضامین عاشقانه و اجتماعی است.
استفاده از عناصر بومی و بوم زیست در تصویرسازی‌های اشعار از ویژگی‌های این مجموعه است.
جهان بر دارد از دلواپسی دست، دوباره پر شود از روشنی دشت
تمام نخل‌های خشک احساس تب سبز بلوچستان بگیرد
ویا:
می‌گذارد سر به روی شانه‌های سرد کوه
توتن جا مانده از تالاب‌های تند خو
و یا در جایی دیگر:
در نگاهت صخره‌های تیس کم می‌آورند
شعر من پشت نفس‌های تو می‌گردد شکار
مریم میری از شاعران خوش قریحه استان سیستان و بلوچستان، متولد ۱۳۵۷ دارای دکتری زبان و ادبیات فارسی، دبیر آموزش و پرورش و استاد دانشگاه است.
حس قوی مادرانه و زنانه، تشویش‌ها، آرزوها، امیدها و نگرانی‌ها را به وضوح می‌توان در شعر وی مشاهده کرد.
در شعر ۵۳ از این مجموعه می‌خوانیم:
من زنم؛ باران که می‌بارد شقایق می‌شوم
در هوای ابری پاییز، عاشق می‌شوم
مثل خورشیدم؛ ولی از کوه دارم اعتبار
با خم گیسوی گندم‌ها موافق می‌شوم
شانه ام آواره در جنگ میان عقل و عشق
واپسین اسطوره تاریخ منطق می‌شوم
من هوای مبهم حیران و هامون و شمال
مثل دریا غرق در آغوش مشرق می‌شوم
روح من در چابهار چشم‌هایی کوچ کرد
پشت یک افسانه درگیر حقایق می‌شوم
دست‌هایم سایبان کوچه دلتنگی‌ام
با همین تعبیر، پابند دقایق می‌شوم
دوست می‌دارم اگر بگذارد این دیوارها
شاعری آشفته باشم؛ عین سابق می‌شوم
بار دیگر مادرم تنهایی‌ام را می‌شنید
قول دادم بعد از آن فرزند لایق می‌شوم
من سکوتم؛ آتشم پروانه‌ای در دست باد
در جهانی این چنین رنج خلایق می‌شوم
خواستم چون موج باشم همنشین صخره‌ها
کم می‌آورم؛ محتاج قایق می‌شوم
کاش می‌شد در دل یک سنگ پیدایم کنید
گرچه شاید بعد از آن آیینه دق می‌شوم
من زنم، در چامه و در چنگ پیدایم کنید
صبر می‌نوشم غم عذرا و وامق می‌شوم