حذف تراکتور از لیگ قهرمانان آسیا پایان کابوس فوتبال ایران بود. اینکه در رقابت‌های قاره‌ای نماینده داشته باشیم در گذشته افتخاری بود برای فوتبال کشورمان، اما چند سالی است که رویارویی با تیم‌های قدرتمند عربی، لیگ نخبگان و قهرمانان آسیا را به یک چالش بزرگ برایمان تبدیل کرده و میزان عقب‌ماندگی‌مان از سطح فوتبال آنها آنقدر زیاد است که نباختن به سعود‌ی‌ها افتخاری بزرگ محسوب شود. با حذف هر چهار تیم وطنی از این دو تورنمنت باید بپذیریم با این اوضاع بهتر است مشغول دغدغه‌ها و گرفتاری‌های آماتوری و سطح پایین خود باشیم، اصلاً ما را چه به فوتبال آسیا! 
پرسپولیس، استقلال، تراکتور و سپاهان همان چهار تیم پرطرفدار و مدعی هستند که در داخل حرف‌های زیادی برای گفتن دارند، اما در خارج زبان‌شان بند می‌آید و تازه می‌فهمند دنیا دست کیست. این تیم‌ها در لیگ خودمان آخر حاشیه‌سازی و استاد جنجال به‌پا کردن هستند، ولی از آنجا که فوتبال آسیا نیز به سمت حرفه‌ای شدن حرکت کرده، تیم‌های ما در مصاف با تیم‌های عربی معنای پس‌رفت و جا ماندن از فوتبال روز قاره را با تمام وجود حس می‌کنند. همزمان با بازیکنان، کادرفنی و مدیران باشگاه‌ها و همچنین هواداران نیز به پوچ و بی‌معنا بودن فوتبال کشورمان پی می‌برند و در سطح قاره هم تیم‌های رقیب همه چیز فوتبال‌مان را به سخره می‌گیرند؛ از چمن بی‌کیفیت گرفته تا زدن گل‌های تحقیر‌آمیز. البته خوش‌شانسیم که نمی‌توانیم از فیلتر تیم‌های عربی صعود کنیم و در همین غرب آسیا گیر افتاده‌ایم، وگرنه اگر کارمان به تیم‌های قدرتمند شرق آسیا بیفتد داستان خواهیم داشت. 
اسکوچیچ درست گفته؛ باید به فکر لیگ‌برتر باشیم. با این اوضاع چطور انتظار دارید در قاره‌کهن حرفی برای گفتن داشته باشیم و با چه جسارتی هواداران را به درخشش در آسیا امیدوار می‌کنید، درحالی‌که عالم و آدم می‌دانند فوتبال ایران فقط نام و هزینه‌هایش حرفه‌ای شده و حتی از سطح گذشته خود نیز عقب مانده‌ایم. در این سال‌ها فقط میلیارد‌میلیارد ریخت و پاش کرده‌ایم، بازیکن و مربی بی‌کیفیت داخلی و خارجی جابه‌جا شده و مدیران نیز به‌عنوان مسببان و مقصران اصلی وضعیت موجود نظاره‌گر این اوضاع بوده و هستند. خنده‌دار است، همین افراد در روز‌ها و هفته‌هایی که در آسیا نماینده داشتیم با افتخار مصاحبه می‌کردند و تقاضای حمایت حداکثری از هواداران و مردم را داشتند، درحالی‌که خودشان نه تنها گامی برای نجات این رشته برنداشته‌اند، بلکه با اقدامات، تصمیمات و مدیریت‌شان، فوتبال را به قهقرا کشانده و به ناکام‌ترین و پرخرج‌ترین ورزش ایران تبدیل کرده‌اند. 
از آنجا که قرار نیست تحولی رخ دهد و خبری از روی کار آمدن مدیران کاربلد و دلسوز نیست، بهتر است به جای اینکه خودمان و مردم را گول بزنیم، سرگرم لیگ داخلی خودمان باشیم و اینگونه بودجه‌های هنگفت را به باد فنا دهیم. به ما چه که سعودی‌ها هم بازیکن درجه یک استخدام می‌کنند و هم تفکرشان به سمت حرفه‌ای شدن تغییر کرده، به ما چه حتی توان صعود به جمع چند تیم برتر قاره را هم نداریم و رقبا با سرعت نور در حال پیشرفت هستند. در عوض تیم‌های ما هم سالی چند مربی عوض می‌کنند، چند میلیون دلار بابت بازیکنان خارجی که حتی یک ثانیه هم وارد زمین نشده پول می‌پردازند، گاه و بی‌گاه بیانیه اعتراضی منتشر می‌کنند و حواشی کمک‌داور ویدئویی‌مان هم در حد سریال‌های طنز خنده‌دار است. با این تفاسیر اصلاً چرا باید ذهنمان را درگیر آسیا و لیگ‌نخبگان و لیگ قهرمانان کنیم. اینجا به همه چیز فکر می‌کنیم، الا فوتبال و پیشرفت در فوتبال.