به گزارش ایسنا، به نقل از جماران: آسیا برای تیم‌های ایرانی خیلی زود به پایان رسید و هیچ یک از تیم‌ها نتوانستند خود را به مراحل بالاتر لیگ نخبگان و لیگ قهرمانان سطح دو برسانند.
پرسپولیس و سپاهان در همان مرحله اول لیگ نخبگان و لیگ قهرمانان حذف شدند. استقلال یک مرحله بالاتر رفت اما مقابل النصر در عربستان یک بازی سراسر پراشتباه و ضعیف به نمایش گذاشت و از رقابت‌ها کنار رفت. تراکتور نیز که با پیروزی مقابل الخالدیه بحرین به یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان سطح دو رسیده بود در این مرحله به تیم عربستانی التعاون خورد و در ضربات پنالتی از دور رقابت‌ها کنار رفت.
بدون شک هزینه و برنامه ریزی کشورهایی چون عربستان و حتی امارات و قطر در رقم خوردن این نتایج و ناکامی‌های تیم‌های ایرانی را نمی توان نادیده گرفت و یک موضوع مهم و اساسی است. در واقع در جهان ورزش چه فوتبال و چه رشته‌های دیگر بدون برنامه ریزی و صرف هزینه‌های مالی نمی توان انتظار موفقیت داشت. با این حال نمی توان ناکامی‌های فوتبال ایران را فقط به این عوامل محدود کرد.
سپاهان که در ابتدای فصل هزینه زیادی برای جذب بازیکن انجام داده بود و در سال‌های اخیر یکی از پرمهره ترین تیم‌های ایرانی بوده در لیگ قهرمانان آن هم سطح دو از صعود بازماند و مقابل تیم‌هایی از اردن و امارات هم نتایج خوبی نگرفت و در نهایت حذف شد. تراکتور دیگر تیم پر ستاره ایران در بازی مقابل الخالدیه بحرین در حالی که تصور می کرد صعودش قطعی است تا آستانه کامبک خوردن رفت و شانس آورد که بازگشت رقیب به بازی تکمیل نشد. پرسپولیس و استقلال نیز مقابل رقبای خود عملکرد بدی به نمایش گذاشتند و صعود استقلال به جمع 16 تیم هم یک اتفاق بود.
عملکرد تیم‌های ایرانی و سبک بازی‌های آن‌ها نشان می دهد فوتبال ایران از نظر فنی نیز حرفی برای گفتن ندارد. در واقع ایران نه تنها از رقبا عقب افتاده بلکه از میزان سطح فنی خود هم فاصله زیادی گرفته و نزول داشته است. این موضوع حتی در تیم ملی هم قابل مشاهده است. لژیونرهای ایران هیچ کدام در شرایط خوبی به سر نمی برند و اگر هم ستاره هستند در تیم‌های رده پایین لیگ‌های حاشیه خلیج فارس است.
اینکه بازیکنی در حد علی علیپور که سابقه حضور در لیگ پرتغال را دارد موقعیت‌های گل متعددی را خراب می کند یا حسین حسینی با آن سابقه اشتباه عجیبی مقابل النصر انجام می دهد دیگر ربطی به حضور رونالدو و محرز در عربستان ندارد. تیم‌های ایرانی حتی از انجام بازی به اندازه سطح خودشان هم عاجز هستند و نمی توانند کاری انجام دهند.
در واقع حضور ستاره‌های جهان فوتبال در عربستان و افزایش سطح کیفی تیم‌های این کشور به یک بهانه برای فوتبالیست‌های ایران تبدیل شده که هر شکست، هر اشتباه و هر ناکامی را به آن مرتبط و از مسئولیت پذیری شانه خالی می کنند. اگر قرار است به این بهانه در هر میدانی بازنده باشند پس این همه ادعا برای چیست؟ اینکه از پیش بازنده باشند پس چرا مدعی هستند باید پول حرفه ای دریافت کنند و قشر تاثیرگذار جامعه هستند؟ فوتبالیست‌هایی که اینگونه فکر می کنند چطور می شود که وقتی نوبت به داوری و VAR می رسد نگاه بالا به پایین دارند و گویی در بالاترین سطح فوتبالی قرار دارند و دائم ایراد می گیرند؟
آیا در اروپا که تیم‌هایی چون پاری سن ژرمن، منچسترسیتی، رئال مادرید و چلسی هزینه‌های زیادی در نقل و انتقالات انجام می دهند یا ترکیبی پر از ستاره دارند پشت سرهم قهرمانی‌ها را تصاحب می کنند و تیم‌های دیگر فقط تماشا می کنند؟ ناتینگام فارست که در فصل جاری لیگ برتر انگلیس عملکرد قابل توجهی داشته در مقایسه با تیمی چون آرسنال و لیورپول در کجا قرار دارد؟ یک تساوی خانگی با هزاران تماشاگر در ورزشگاه آزادی مقابل النصر چه افتخاری است که استقلال و پرسپولیس به آن می نازند؟
در لیگ قهرمانان سطح دو نیز که ستاره‌های سطح بالا وجود ندارد نیز اوضاع برای تیم‌های ایرانی به همین شکل است و تا زمانی که توسعه فوتبالی رقبا بهانه ای برای شکست‌ها، اشتباهات، ناکامی‌ها و کم کاری‌های خودمان باشد قطعا این نتایج تکرار و حتما بدتر خواهد شد.
*بازنشر مطالب دیگر رسانه‌ها در ایسنا به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می‌باشد.
انتهای پیام