به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، بر اساس تقویم آزتک‌ها، دوازدهم مارس (بیست‌ودوم اسفند ۱۴۰۳) هر سال شروع سال نوی آزتک را نشان می‌دهد که با نمادها، سنت‌ها و جشن‌های فراوان همراه و تعطیلات ویژه جوامع ناهوا در مکزیک است که گروه‌هایی از مردم بومی ساکن در این کشور و بخش‌هایی از السالوادور هستند.
آزتک‌ها در ۱۴۲۷ پس از میلاد سنگ تقویم عظیمی را حک کردند که چهره‌های نجومی و اساطیری را به تصویر می‌کشد. این تقویم در سال ۱۷۹۰ پس از ده‌ها سال قرار گرفتن زیر شهر مکزیکو، دوباره کشف و روی برج‌های کلیسای متروپولیتانا نصب شد. برخی از نظریه‌پردازان توطئه در سال ۲۰۱۲ ادعا کردند که این سنگ پایان جهان را پیش‌بینی کرده است.
آزتک‌ها از سال ۱۳۰۰ تا ۱۵۲۱ به‌عنوان یک مرکز فرهنگ میان آمریکایی به قدرت و نفوذ رسیدند و از تقویم مکزیک یا آزتک پیروی کردند که یک چرخه تقویم ۳۶۵ روزه شامل دو بخش «شمارش سال» و «شمارش روزها» بود که به‌طور هم‌زمان اجرا می‌شد. آن‌ها برخلاف دیگران که زمان را یک مفهوم خطی تصور می‌کنند، دیدگاهی متفاوت داشتند و زمان را یک نیرو می‌دانستند که انرژی و تغییر ایجاد می‌کند. زمان در بین آن‌ها منادی معجزه بود و آن را از دریچه‌ای از ایجاد، تخریب و بازسازی مستمر می‌دیدند که بسیاری از انسان‌های امروزی با توجه به جزر و مد زندگی کنونی این دیدگاه را درست تلقی می‌کنند. سال نو آزتک‌ها فرهنگی باستانی را جشن می‌گیرد که ایده‌های آن هنوز هم در دنیای مدرن امروزی طنین‌انداز است.
جشن‌های سال نوی آزتک‌ها در دنیای امروزی از شب قبل و با برپایی مراسمی تماشایی و مسحورکننده در یازدهم مارس برگزار می‌شود که آغازگر آن‌ها پای‌کوبی و آهنگ‌های تشریفاتی با ضرب طبل‌های سنتی و پوشیدن لباس‌های زیبای سنتی رنگارنگ و سرپوش‌های پرمانند است. مردم در این مراسم دانه‌های مختلف را به‌عنوان نذری ارائه می‌کنند و شمع‌های اکوت (کاج) را روشن می‌کنند که از رزین معطر و قابل اشتعال تولید شده است. در پایان مراسم نیز پرچمی را که نشان‌دهنده سال گذشته است آتش می‌زنند و پرچم جایگزین را معطر می‌کنند. در نهایت، آن‌ها با دمیدن در صدفی حلزونی به استقبال سال نو می‌روند؛ همان روشی که اجدادشان قرن‌ها پیش به کار می‌بردند.
