گفته شد ممانعت از دریافت پیام‌های رسانه‌ای راه‌حلی انفعالی و شکست خورده است. روز به روز دسترسی رسانه ای راحت‌تر می‌شود و انواع روش‌های ممانعت را پس می‌زند. با افزایش عقلانیت رسانه‌ای که مواجهه‌ای فعال با رسانه‌هاست. این، خودِ دریافت کننده‌های رسانه هستند که بدون احساس تحمیل بخاطر ممانعت‌ها، حقه‌های آن را می‌فهمند و پیام‌های فسادانگیز را مختارانه طرد می کنند.

آنها را که این توان را کمتر دارند می‌توان کنار پیام بُرد و یک یک تحمیل‌های منفی رسانه‌ای را نشانشان داد. برخی خود را متولی مردم می‌دانند و به خیال خود مردم را محجورانی می‌شمرند که باید با زور، سدی رسانه‌ای برای آنها ایجاد کرد تا آسیب‌های احتمالی را نداشته باشند. این مواجهه قبلاً با سریال «حشاشین» شد و اکنون با سریال «معاویه» می‌شود؛ تنگ نظری آنها باعث شده است خیال کنند گویا راهی جز ممنوعیت وجود ندارد.

نحوه اثربخش در مواجهه با سریال معاویه:

به دلایل بسیاری باید از ممانعت گذر کرد و به فکر ارتقاء عقلانیت بود تا دریافت‌کنندگان پیام‌های رسانه ای خود با اختیار خود نه تنها از تاثیرپذیری خودداری کنند، بلکه با نقد منطقی، خطابی و جدلی نقشه‌های فریبکارانه را برملا کنند. در نتیجه در سایر جوامع نیز با این آگاهی، حقایق تاریخی را مستقل از دروغ‌پردازی‌های رسانه ای بفهمند.

بنظر می‌رسد نه تنها نباید دیگران را از دیدن این سریال منع کرد بلکه صدا و سیمای جمهوری اسلامی باید آن را تهیه کرده دوبله نموده و به تدریج نمایش دهد... اما اقدام بعدی مهم است: فرهیختگانی که مسلط بر تاریخ صدر اسلام هستند به همراه استادانی زبردست در اندیشه دینی، سیاسی و هنری هر بخش را قسمت کرده و انحراف‌های تاریخی، روایتی، هنری را به همراه ترفندهای رسانه ای بررسی کرده و بیننده را متوجه ساخته تا خود به انحراف‌ها پی برد. به این صورت تمامی جلوه های تحریفِ واقعیت، رنگ می‌بازد و همچنین روز به روز به فهم و آگاهی بینندگان افزوده می‌شود و توانمندی بینندگان نیز در مواجهه با تحریف‌های واقعیت‌ها افزوده می گردد.

در طول تاریخ، همواره نحوه مواجهه اندیشمندان شیعی با تحریف‌های اسلامی، کنکاش در منابع اهل سنت بوده است و مستند به همان منابع، تحریف‌ها را نشان می‌داده‌اند. این نشان می‌دهد علمای شیعی آن چنان استدلال‌های پشتیبانِ اندیشه‌های خود را قوی می‌دانستند که حتی روایت‌های اهل سنت از تاریخ و آموزه‌های دینی را شواهدی بر درستی ادعاهای خویش می‌دانستند و ناسره‌ها را منطقاً نشان می‌دادند. حال چرا باید از این سنت ارزنده عدول کرد و منش‌های تکفیرمابانه را جایگزین آن نمود؟

معتقدم حتی اگر صدا و سیما به خاطر فشارهای بیرونی نتواند این کار را بکند کسانی دیگر از دوستداران حضرت علی علیه‌السلام باید از طریق آپارات، یوتیوب، شبکه‌های خانگی مثل فیلیمو و دیگر شبکه‌های اجتماعی هرچه زودتر به دوبله و نقد تکه‌تکه‌های آن (هر ۱۰ دقیقه از سریال یک نقد و بررسی) اقدام کنند. آنها با توکل بر باریتعالی برکات فراوان اینگونه مواجهه را پس از این اقدام خواهند دید.

*عضو بازنشسته هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی