ابوالفضل محمدیان در گفت‌وگو با ایسنا افزود: شرم یعنی حس کنیم که مشکل‌داریم، یعنی به جای اینکه فکر کنیم «کاری را اشتباه انجام داده‌ایم»، این احساس را داشته باشیم که «آدم بدی هستیم». 

وی ادامه داد: وقتی کودکی پاسخ اشتباهی در مقابل سوال معلم داده باشد به این فکر می‌کند که من هیچ چیز را بلد نیستم پس هیچ‌وقت نباید صحبت کنم. اما همان کودک اگر به جای شرم، احساس گناه را تجربه کند، ممکن است فکر کند که جوابم اشتباه بود، اما دفعه‌ بعد بیشتر مطالعه می‌کنم تا پاسخ صحیحی داشته باشم.

وی در پاسخ به اینکه چرا تبدیل شرم به گناه مهم است، گفت: شرم ما را متوقف می‌کند، اما گناه می‌تواند ما را به جلو ببرد، شرم باعث می‌شود خودمان را دوست نداشته باشیم، اما گناه می‌تواند کمک کند که خودمان را بپذیریم و تغییرات مثبتی ایجاد کنیم. 

محمدیان ادامه داد: کسی که در کودکی مدام تحقیر شده، ممکن است در بزرگسالی هنگام اشتباهات کوچک احساس شرم کند و با خود بگوید من به درد نخور هستم، هیچ‌وقت موفق نمی‌شوم اما اگر احساسش را به سمت گناه هدایت کند، ممکن است بگوید این‌بار اشتباه کردم، اما می‌توانم یاد بگیرم و دفعه‌ی بعد بهتر عمل کنم.

وی در پاسخ به اینکه چگونه شرم را به گناه تبدیل کنیم، خاطرنشان کرد: رفتار را از هویت جدا کنیم، درباره‌ی شرم حرف بزنیم شرم در سکوت رشد می‌کند، اما وقتی در این مورد بحث را باز کنیم، کم‌رنگ‌تر خواهد شد.

این روانشناس افزود: افراد با یک دوست یا مشاور درباره‌ احساس شرم صحبت کنند اگر هم نتوانند، آن را با صدای بلند برای خودشان بازگو کنند، انگار که با یک دوست حرف می‌زنند.

وی با بیان اینکه افراد باید گذشته را مرور کنند و ریشه‌ی شرمشان را پیدا کنند، بعضی از احساسات شرم، از گذشته سرچشمه می‌گیرد، گفت: افراد باید دنبال راه جبران باشند اگر احساس گناه می‌کنند و به جای سرزنش، به این فکر کنند که چه کاری می‌توانند انجام دهند.

محمدیان خاطرنشان کرد: به جای فکر کردن به اشتباهات گذشته، لیستی از کارهایی که می‌توانند برای جبران، انجام دهند، تهیه کنند، حتی اگر کار کوچکی باشد، مهم این است که حس کنند در حال حرکت هستند.

وی با بیان اینکه در این مواقع با خودمان مهربان باشیم، ادامه داد: همه‌ی انسان‌ها اشتباه می‌کنند، اما این اشتباهات ارزش فرد را تغییر نمی‌دهد بلکه باید از آن عبرت بگیریم. 

انتهای پیام