«اللَّهُمَّ حَبِّبْ اِلَیَّ فِیهِ الْاِحْسَانَ وَ کَرِّهْ اِلَیَّ فِیهِ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیَانَ وَ حَرِّمْ عَلَیَّ فِیهِ السَّخَطَ وَ النِّیرَانَ بِعَوْنِکَ یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ».

خدایا در این ماه نیکی را پسندیده من گردان، و نادرستی‌ها و نافرمانی‌ها را مورد کراهت من قرار ده، و خشم و آتش برافروخته را بر من حرام گردان به یاری‌ات ای فریادرس دادخواهان.

شرح و تفسیر:

در ابتدای دعا، از خداوند خواسته می‌شود که محبت احسان را در دل انسان قرار دهد: «اللَّهُمَّ حَبِّبْ اِلَیَّ فِیهِ الْاِحْسَانَ». احسان، مرتبه‌ای از ایمان است که در آن، بنده خدا را چنان عبادت می‌کند که گویی او را می‌بیند. این مرتبه، تجلی زیبایی روح در رفتار انسان است که او را به رحمت، ایثار و نیکی سوق می‌دهد. سپس درخواست می‌شود که خداوند فسوق و عصیان را در نظر انسان ناپسند گرداند: «وَ کَرِّهْ اِلَیَّ فِیهِ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیَانَ». این خواسته، نشان‌دهنده حرکت از ظلمت گناه به سوی نور معرفت است. وقتی انسان زشتی معصیت را با قلب خود درک کند، از آن فاصله می‌گیرد و به طهارت باطنی نزدیک می‌شود. در نهایت، درخواست می‌شود که خداوند خشم و آتش جهنم را بر او حرام گرداند: «وَ حَرِّمْ عَلَیَّ فِیهِ السَّخَطَ وَ النِّیرَانَ». این جمله، تبلور آرزوی نجات نهایی از هر آنچه که انسان را از حق دور می‌کند، است. در حقیقت، این دعا مسیری برای رسیدن به مقام رضا و امنیت روحانی در پرتو لطف و عنایت الهی است.