همشهری آنلاین- صفورا صادقی: زمانی که هرکسی گرفتار زندگی خودش است اگر افرادی حواسشان به نیازهای اطرافیانی باشد که نمی‌شناسند، بسیار ستودنی است. شروع ماجرا مربوط به روزی است که یک مدرس زبان انگلیسی در حال رفتن به آموزشگاه زبان بود . سر یک چهارراه پسربچه‌ای برای پاک کردن شیشه ماشین با قامت کوچکش روی ماشین او خم می‌شود. بعد از پاک کردن شیشه، راننده از او می‌پرسد که چند سال دارد و آیا دوست دارد به جای گرفتن پول در قبال پاک کردن شیشه ماشین، زبان انگلیسی یاد بگیرد. ادامه داستان را از زبان خود مدرس می‌شنویم.
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
«پیمان پیروز»، مدرس زبان انگلیسی، که سال‌هاست به تدریس در آموزشگاه‌های مختلف تهران مشغول است، می‌گوید: «ابتدا نیت و قصد انجام کار خیر نداشتم، ولی وقتی با استقبال آن پسربچه برای یادگیری مواجه شدم، بعد از چند جلسه و معرفی تعداد بیشتری از بچه‌های همسن و سالش برای یادگیری زبان، با چند نفر از همکارانم این موضوع را در میان گذاشتم و بنا شد به‌طور منظم و در یک محل خاص، به آنها آموزش بدهیم. بعضی از آنها پس از مدت کوتاهی آموزش زبان را رها می‌کردند، ولی بعضی دیگر با جدیت به فراگیری ادامه می‌دادند که پشتکار همان کودکان، باعث انرژی مضاعف و امیدواری ما برای ادامه مسیر آموزش می‌شدند. اکنون حدود ۶ـ ۷ سالی است که گروه ما این کار را انجام می‌دهد. در حال حاضر با یک تیم در مناطق محروم به‌خصوص سیستان و بلوچستان در ارتباطیم که نوآموز به ما معرفی می‌کنند و ما از طریق فضای مجازی به نوبت برای آنها تدریس می‌کنیم.»
این معلم نیکوکار زبان انگلیسی در ادامه می‌گوید: «انجام کار خیر حتماً مستلزم داشتن یک امکانات فوق‌العاده نیست. به نظر من هرکسی با هر توان مالی، دانش و یا ابزار و خدماتی که در اختیار دارد می‌تواند به نیازمندان همان حوزه کمک‌رسانی انجام دهد.» پیروز در آخر با خنده می‌گوید: «من فکر نمی‌کردم برای آموزش کودکان کار به‌عنوان خیّر معرفی شوم.»