رئیس‌جمهور دکتر مسعود پزشکیان، همسر و پسر هشت ساله‌اش را سال‌ها قبل در جریان سانحه رانندگی از دست داده است، بنابراین با همه وجود از دست دادن و دشواری‌های پس از آن را به خوبی درک می‌کند، به همین دلیل بهتر از هر مقام مسئولی می‌تواند به عنوان شهروندی که از سانحه رانندگی خسارتی جبران‌ناپذیر دیده، سازوکار‌های اجرایی را در بخش‌هایی که اقدام عملی دولت لازم است به کار گیرد. وزارت صنایع، راه و بهداشت، سه وزارتخانه‌ای هستند که نقشی پررنگ در بروز سوانح رانندگی ایفا می‌کنند. بنابراین اگر رئیس دولت توان این را داشته باشد در مجموعه دولت نقصان‌های موجود در تولید محصولات مرگ‌آفرین وزارت صنایع را رفع کند، نقاط حادثه‌خیز جاده‌ها را برطرف و مراکز درمانی و بیمارستانی را به‌گونه‌ای تجهیز کند که مصدومان سوانح رانندگی در پذیرش اولیه به دلیل فقدان خدمات درمانی فوت نشوند، بخش مهمی از آسیب‌هایی که از مجرای سوانح رانندگی به کشور تحمیل می‌شود مرتفع و دولت را در این امر سربلند می‌کند. پلیس سال‌های زیادی است که هشدار می‌دهد در صورت بروز سانحه رانندگی، جاده و خودرو باید بتواند از جان کاربر راه مراقبت کند، اما شاهد هستیم در عمده واژگونی خودرو‌ها همه سرنشینان جانشان را از دست می‌دهند. سال‌های زیادی است که تریبون‌های کشور در همایش‌ها و نشست‌های خبری به محلی برای هشدار سوانح رانندگی و اعلام آمار و پیامد‌های ناشی از آن تبدیل شده است، به‌گونه‌ای که مرجعیت سخن در این بین از دست رفته است و کسانی که باید در مقام پاسخگویی باشند در مقام مطالبه‌گری قرار می‌گیرند. رئیس‌جمهور در سخنان روز گذشته خود بر استفاده از تکنولوژی برای نظارت بر رفتار رانندگان و صیانت از جان پلیس و ایجاد راه‌های امن هم تأکید کرد. اظهارات مطرح شده به درستی بیان می‌شود، اما پرسش این است که چه مرجعی باید به موضوعات مطرح شده جامه عمل بپوشاند؟
نوروز سال گذشته هزار و ۸۵ نفر که عمده آنها اعضای خانواده بودند در جریان سوانح رانندگی جانشان را از دست دادند. به این معنی که هر روز ۵۵ نفر و هر ساعت دو نفر قربانی تصادف شدند. همه هزار و ۸۵ نفر سال گذشته در چنین روز‌هایی در تدارک سفر نوروزی بودند، اما همه آنها حالا در خاک سرد آرمیده‌اند و از آن زمان تاکنون تنها اقدام عملی صورت گرفته، این است که به‌تازگی برای برقرار شدن سفر امن نوروز پویش «نه به تصادف» فراگیر شده است. اینکه ساختار قانونی دغدغه کاهش سوانح رانندگی را در پیش گرفته، امری مطلوب است، اما حقیقت این است که این دغدغه بیش از اینکه عملی باشد، تبلیغی است و سازوکار‌های تبلیغی اگر پشتوانه عملی نداشته باشد در حد تبلیغ باقی می‌ماند. موضوعات مورد توجه رئیس‌جمهور برای کاهش سوانح جاده‌ای از جمله ایمنی راه، خودرو، درمان و فرهنگ رانندگی دغدغه همه کاربران راه است که باید برای عملی شدن آن هزینه کرد. همه کشور‌های پیشرفته اگر موفق شده‌اند مأموران خود را از کف خیابان و جاده‌ها جمع و با نظارت سایبری ترافیک را مدیریت و آمار قربانیان خود را کاهش دهند، برای این کار هزینه کرده‌اند و تا زمانی که برای رفع آسیب‌ها هزینه نشود، آمار قربانیان به شعار‌ها بی‌تفاوت می‌ماند.