به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، محله‌ها با روش‌های مختلف به مدیریت کارآمد شهر کمک می‌کنند. آنها امکان اجرای آزمایشی سیاست‌ها و رویکردهای نوین شهری را در مقیاسی کوچک‌تر فراهم می‌کنند که نتیجه آن ارزیابی سریع‌تر و کم‌هزینه‌تر نتایج در مقایسه با اجرای طرح‌ها در سطح کل شهر است. با تعیین محدوده مشخص برای هر محله، ساختارهای مدیریتی کارآمدتری شکل می‌گیرد که می‌تواند به‌طور مؤثر، راهبردهای جدید را به‌ویژه در زمینه دستیابی به اهداف پایداری همچون توسعه بدون کربن، مورد نظارت و ارزیابی قرار دهد.
تشویق حس استقلال و مسئولیت‌پذیری در میان ساکنان، از ارکان اصلی مدیریت محله‌ای است. این امر از طریق مشارکت فعال جوامع محلی در فرایندهای تصمیم‌گیری و پذیرش مسئولیت در قبال محیط زندگی محقق می‌شود. نظام‌های مدیریت محله با هماهنگ‌سازی ذی‌نفعان مختلف، از جمله ساکنان، کسب‌وکارها و سازمان‌های محلی، زمینه را برای همکاری در راستای اهداف مشترک فراهم می‌آورند. مشارکت ساکنان، شناسایی دقیق‌تر نیازها و ارائه راهکارهای متناسب برای بهبود کیفیت زندگی را تسهیل می‌کند.
برنامه‌ریزی محله‌ای پایدار بر رشد شهری متراکم و به حداقل رساندن گسترش بی‌رویه شهر تأکید دارد. این رویکرد، علاوه بر حفظ زمین، شیوه‌های تردد پایدار همچون پیاده‌روی و استفاده از وسایل حمل‌ونقل غیرموتوری را ترویج می‌دهد و موجب کاهش وابستگی به خودروهای شخصی و در نتیجه کاهش میزان آلایندگی می‌شود. ادغام خدمات ضروری همچون فروشگاه‌های مواد غذایی، مراکز بهداشتی و امکانات تفریحی در محله‌ها، امکان دسترسی آسان ساکنان به نیازهای روزمره را فراهم و از پایداری محیط زیست و سرزندگی جامعه حمایت می‌کند.
تمرکز خدمات داخل محله‌ها، به شهرها این امکان را می‌دهد تا از اقتصادهای محلی به شکل مؤثرتری حمایت کنند. محله‌های فشرده، تردد فعال همچون پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری را تشویق می‌کنند که این امر ضمن کاهش ترافیک و آلودگی، به نفع کسب‌وکارهای محلی نیز هست. ساختارهای مدیریتی محلی می‌توانند از طریق تسهیل تأمین مالی پروژه‌های اجتماعی، زیرساخت‌ها و خدمات را بهبود ببخشند و سرمایه‌گذاری‌های بیشتری را جذب کنند.
طراحی محله‌ها بر اساس اصول احیاکننده می‌تواند تاب‌آوری شهری را در برابر پدیده‌های ناشی از تغییرات اقلیمی افزایش دهد. این طرح‌ها که بر ارتقای فضاهای سبز، بهبود کیفیت هوا و تقویت تنوع زیستی در محیط‌های شهری تمرکز دارند، به‌طور مؤثر به چالش‌های زیست‌محیطی پاسخ می‌دهند و در عین حال، شرایط زندگی مناسب را برای ساکنان حفظ می‌کنند.
حکمرانی محلی و آزمون سیاست‌ها در راستای توسعه پایدار
حکمرانی محلی، بستری مناسب برای آزمودن سیاست‌ها و ایده‌های نوین در زمینه توسعه پایدار شهری فراهم می‌کند. این راهکار، دولت‌های محلی را قادر می‌سازد تا نقش مدیریتی را در اجرای راهبردهای توسعه پایدار شهری ایفا کنند. توانمندسازی به آنها اجازه می‌دهد تا چهارچوب‌های جهانی همچون اهداف توسعه پایدار سازمان ملل را با شرایط خاص خود تطبیق و سیاست‌گذاری‌های مرتبط‌تر و مؤثرتری را انجام دهند.
شهرداری‌ها و دولت‌های محلی می‌توانند با بومی‌سازی اهداف توسعه پایدار، این اهداف را با نیازها و اولویت‌های محلی خود سازگار کنند. این فرایند مستلزم تعامل با ذی‌نفعان جامعه برای اطمینان از همسویی سیاست‌ها با نیازهای مردم و در نتیجه، افزایش حمایت و مشارکت عمومی در طرح‌های شهری است.
حکمرانی محلی مؤثر، همکاری بین ذی‌نفعان مختلف از جمله دولت‌های محلی، جامعه مدنی و بخش خصوصی را ترویج می‌کند. این رویکرد، تبادل منابع و تخصص را تسهیل می‌کند و منجر به یافتن راهکارهای نوآورانه برای چالش‌های شهری می‌شود. دولت‌های محلی تشویق می‌شوند تا با طراحی مشترک راهکارها با مشارکت بخش دولتی و خصوصی، در مدل‌های ارائه خدمات نوآوری داشته باشند. این نوآوری می‌تواند شامل استفاده از فناوری‌های جدید یا ابتکارات اجتماعی برای بهبود کارایی و پاسخگویی در ارائه خدمات شهری باشد.
سیستم‌های حکمرانی محلی، در موقعیت بهتری برای شناسایی و پاسخگویی به چالش‌های خاص شهری همچون نابرابری و تخصیص منابع قرار دارند. شهرها می‌توانند با تمرکز بر نیازهای محلی، مداخلات هدفمندی را اجرا کنند که منجر به نتایج عادلانه‌تر برای همه ساکنان می‌شود.
مشارکت و توانمندسازی جامعه
مشارکت جوامع محلی در فرایند برنامه‌ریزی شهری تضمین می‌کند که تصمیم‌گیری‌ها بر مبنای نیازهای همه افراد انجام شود. برنامه‌ریزان می‌توانند با مشارکت دادن ساکنان محلی، طیف گسترده‌ای از دیدگاه‌ها و نیازها را جمع‌آوری کنند که منجر به تصمیم‌گیری‌های فراگیرتر می‌شود. این رویکرد نه‌تنها حس تعلق در میان اعضای جامعه را تقویت می‌کند، بلکه به ایجاد فضاهای شهری کمک می‌کند که به‌طور واقعی منعکس‌کننده منافع جمعی مردم باشد.
از سوی دیگر، مشارکت جوامع در فرایند برنامه‌ریزی، شفافیت برنامه‌ها را افزایش می‌دهد که عاملی ضروری برای ایجاد اعتماد بین ساکنان و مقامات محلی است. هنگامی که اعضای جامعه بازخورد خود را مورد توجه و اجرا می‌بینند، اعتماد آنها به فرایند تصمیم‌گیری افزایش می‌یابد. این اعتماد، مشارکت و همکاری مستمر را تشویق می‌کند که برای موفقیت بلندمدت توسعه شهری بسیار مهم است.
ساکنان محلی بینش‌های ارزشمندی در مورد محله‌های خود دارند که می‌تواند تصمیمات برنامه‌ریزی را ارتقا دهد. دانش محلی آنها می‌تواند چالش‌ها و فرصت‌های خاصی را برجسته کند که ممکن است برنامه‌ریزان خارجی از آنها غافل شوند. شهرها می‌توانند با ادغام این دانش در تلاش‌های برنامه‌ریزی، راه‌حل‌های مؤثرتر و متناسب با شرایط محلی ایجاد کنند.
هنگامی که اعضای جامعه در تصمیم‌گیری‌ها مشارکت داشته باشند، حس مالکیت نسبت به محیط زندگی خود پیدا می‌کنند. این توانمندسازی منجر به افزایش مسئولیت‌پذیری در حفظ و بهبود محله‌هایشان می‌شود. از آنجایی که ساکنان احساس ارتباط بیشتری با جامعه خود دارند، زمان و منابع بیشتری را برای بهبود آن سرمایه‌گذاری می‌کنند که منجر به بهبود مدیریت و حفظ شهر می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد که طرح‌های شهری با سطوح بالای مشارکت جامعه، در مقایسه با طرح‌هایی که مشارکت حداقلی دارند، نتایج اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی بهتری به دست می‌آورند.
همکاری بین بخشی
همکاری بین بخشی کلید حل چالش‌های پیچیده شهری و ترویج توسعه پایدار است. این رویکرد شامل همکاری ذی‌نفعان مختلف، از جمله دولت‌های محلی، جامعه مدنی، بخش خصوصی و مؤسسات دانشگاهی برای دستیابی به اهداف مشترک است. بیشتر مواقع مسائل شهری همچون تغییرات آب‌وهوایی، کمبود مسکن و نابرابری اجتماعی، چندوجهی هستند و شهرداری‌ها نمی‌توانند به تنهایی آنها را حل کنند. همکاری بین ذی‌نفعان مختلف محلی، رویکردی جامع را ممکن می‌سازد که دیدگاه‌ها و تخصص‌های مختلف را برای توسعه راه‌حل‌های نوآورانه ادغام می‌کند.
مشارکت‌های بین بخشی، امکان اشتراک منابع در بخش‌های مختلف را فراهم می‌کند که به استفاده کارآمدتر از منابع مالی، انسانی و فنی منجر می‌شود. با تجمیع منابع، ذی‌نفعان می‌توانند پروژه‌های بزرگ‌تری را انجام دهند که مدیریت مستقل آنها برای یک نهاد واحد امکان‌پذیر نیست. تلاش‌های مشترک به ایجاد اعتماد بین ذی‌نفعان از طریق ترویج ارتباطات باز و درک متقابل کمک می‌کند.
همکاری بین بخشی محلی اغلب با ابتکارات جهانی همچون اهداف توسعه پایدار و دستور کار جدید شهری همسو است. شهرها می‌توانند با همکاری در راستای این اهداف مشترک، اطمینان حاصل کنند که اقدامات محلی به تلاش‌های گسترده‌تر پایداری جهانی کمک می‌کنند. چهارچوب‌های همکاری، امکان انعطاف‌پذیری در مقابله با چالش‌های نوظهور شهری را فراهم می‌کنند. ذی‌نفعان می‌توانند راهبردهای خود را بر اساس بازخورد مداوم و تغییر شرایط تطبیق دهند و اطمینان حاصل کنند که سیاست‌های شهری در طول زمان مرتبط و مؤثر باقی می‌مانند.
نوآوری در ارائه خدمات شهری
نوآوری در نحوه ارائه خدمات شهری، با افزایش کارایی، پاسخگویی و پایداری، در حال دگرگون‌سازی محیط‌های شهری است. شهرهای امروزه در حال افزایش استفاده از فناوری‌های هوشمند برای بهبود ارائه خدمات خود در سطح محلی هستند. برای مثال، پیاده‌سازی راهکارهای اینترنت اشیا در محله‌های کوچک شهری امکان جمع‌آوری و نظارت بر داده‌های لحظه‌ای را در خدمات مختلف فراهم می‌کند. در کاوناس لیتوانی، کنتورهای هوشمند برای ردیابی میزان مصرف آب، گاز و برق در زمان واقعی نصب شده‌اند که منجر به بهبود دقت صورتحساب و نگهداری بر پایه پیشگیری شده است.
نوآوری‌های خدمات شهری به‌طور فزاینده‌ای مشارکت جامعه را در اولویت قرار می‌دهند و ساکنان محلی را در طراحی و اجرای خدمات سهیم می‌کنند. برای مثال، طرح‌هایی که با استفاده از پلتفرم‌های موبایلی، متخصصان و صنعتگران را به فرصت‌های شغلی مرتبط می‌کنند، ضمن پر کردن شکاف‌های موجود در خدمات محلی، به توانمندسازی کارآفرینان بومی نیز کمک می‌کنند.
مقابله با چالش‌های شهری
مقابله با چالش‌های شهری نیازمند رویکردی چندوجهی در سطح محلات است که راهکارهای نوآورانه، مشارکت جامعه و برنامه‌ریزی استراتژیک را در بر می‌گیرد. مناطق شهری اغلب با سطوح بالای آلودگی هوا دست‌وپنجه نرم می‌کنند که به‌طور عمده حاصل از تردد وسایل نقلیه و فعالیت‌های صنعتی است که می‌تواند منجر به مشکلات جدی سلامتی برای ساکنان شود. تشویق به استفاده از حمل‌ونقل عمومی به جای وسایل نقلیه شخصی از طریق کمپین‌های آگاهی محلی می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش دهد.
شهرهایی همچون لندن، برای کاهش استفاده از خودرو در مراکز شهر، عوارض تراکم را در محلات اجرا کرده‌اند که منجر به بهبود کیفیت هوا شده است. افزایش فضاهای سبز نیز می‌تواند به بهبود کیفیت هوا کمک کند و فرصت‌های تفریحی را برای ساکنان فراهم کند. طرح‌هایی همچون پروژه‌های سبزسازی محله‌ها و باغ‌های اجتماعی می‌تواند به این هدف کمک کند.
شهرنشینی سریع منجر به کمبود مسکن و افزایش هزینه‌ها شده است و یافتن مسکن مقرون‌به‌صرفه را به یکی از چالش‌های اساسی برای خانواده‌های کم‌درآمد تبدیل کرده است. اجرای طرح‌های مسکن عمومی در محله‌های مقرون‌به صرفه مشابه مدل‌های موفق در سنگاپور می‌تواند گزینه‌های مناسبی را برای گروه‌های محروم ساکن محله‌های شهری فراهم کند. این طرح‌ها شامل ایجاد بازارهای اجاره کارآمد و اطمینان از این موضوع است که سیاست‌های مسکن به نیازهای جمعیت‌های آسیب‌پذیر رسیدگی می‌کند.
ترافیک همواره منجر به طولانی‌تر شدن زمان رفت‌وآمد، افزایش مصرف سوخت و افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شود. استفاده از فناوری‌های شهر هوشمند، همچون سامانه‌های نظارت بر ترافیک در لحظه در محله‌ها و به صورت جزیه‌ای می‌تواند جریان ترافیک را بهینه کند و تراکم را کاهش دهد. به‌عنوان مثال، چراغ‌های راهنمایی که با وسایل نقلیه ارتباط برقرار می‌کنند، می‌توانند زمان‌بندی را بر اساس شرایط لحظه‌ای تنظیم کنند. توسعه زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی نیز می‌تواند شیوه‌های حمل‌ونقل جایگزین را ترویج و وابستگی به خودروها را کاهش دهد. شهرهایی همچون بریستول، بارسلونا، کپنهاگ و آمستردام بر مسیرهای دوچرخه‌سواری سرمایه‌گذاری کرده‌اند تا از این ابتکار حمایت کنند.
افزایش تراکم جمعیت، فشار قابل‌توجهی بر منابع شهری همچون آب، انرژی و سامانه‌های مدیریت پسماند وارد می‌کند. اجرای تکنیک‌های کشاورزی عمودی در محله‌هایی که فضای کافی دارند، می‌تواند تولید مواد غذایی را در فضاهای محدود شهری به حداکثر برساند در حالی که از آب به‌طور کارآمدتری استفاده می‌کند. این روش ضمن به حداقل رساندن استفاده از زمین، به امنیت غذایی رسیدگی می‌کند. استفاده از تجزیه و تحلیل ابرداده می‌تواند به برنامه‌ریزان شهری کمک کند تا نیازهای منابع را شناسایی و ارائه خدمات را در بخش‌های مختلف بهینه کنند و کارایی کلی سیستم‌ها را بهبود بخشند.
مناطق شهری به‌ویژه در برابر اثرات تغییرات آب‌وهوایی از جمله سیل، موج گرما و رویدادهای شدید آب‌وهوایی آسیب‌پذیر هستند. اجرای راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت همچون بام‌های سبز، سنگفرش‌های نفوذپذیر و جنگل‌های شهری می‌تواند انعطاف‌پذیری در برابر تأثیرات آب‌وهوایی را افزایش دهد و در عین حال تنوع زیستی را بهبود ببخشد. گذار به منابع انرژی تجدیدپذیر و ترویج ساختمان‌های کم‌مصرف می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی ردپای کربن یک شهر را کاهش و انعطاف‌پذیری در برابر تغییرات آب‌وهوایی را افزایش دهد.