او در این یادداشت که با عنوان «عشق؛ طعم شیرین کلوچه‌ی مادربزرگ» در اختیار ایسنا قرار گرفته نوشته است:
«عاشقتم! عشق منی! عشقولی! عشقی! و... اینها کلمه‌ها و ترکیب‌هایی از عشق است که بارها و بارها در گفتار روزمره کاربرد دارد و بچه‌ها هم نه‌تنها آنها را از زبان اطرافیان (آشنا و غریبه) می‌شنوند بلکه گاهی از آنها استفاده هم می‌کنند. اما عشق چیست؟ یا به قول نمایشی به قلم زهرا خسروی و به کارگردانی آناهیتا غنی‌زاده: «عشق که میگن چیه؟»، این نمایش، همین سئوال ساده و اساسی را دستمایه‌ی آفرینش اثری هنری برای کودکان قرار می‌دهد.
نمایش «عشق که میگن چیه؟» روایتی ساده با بیانی فانتزی و خیال‌انگیز درباره‌ی معنا و مفهوم عشق است که به زبانی کودکانه به مخاطب می‌گوید عشق تعریف واحد و محدود ندارد، پس وسیع است و می‌تواند به تعداد تجربه‌های تمام افراد معنا و تعریف شود؛ از طعم شیرین و نرم کلوچه‌هایی که مادربزرگ می‌پزد تا قلب گرم و تپنده‌ی موتور ماشین‌هایی که پدربزرگ دوست‌شان دارد. از قدرت جوانه‌ای در شکفتن و ریشه‌دواندن در دل خاک که مادر اهل گل و گیاه تعریف می‌کند تا گل سرنوشت‌ساز یک بازیکن فوتبال در دیداری حساس و نفسگیر که پدر برایش از خود بیخود می‌شود و به وجد می‌آید. این نمایش در صحنه‌ای دیگر پاسخ به چیستی عشق را، به شکل عروسکی قدیمی درمی‌آورد که از خردسالی همیشه و همه‌جا همراه کودک بازیگر نمایش بوده و هنوز با وجود کهنگی و پارگی در وسایل اتاق او و کنارش مانده است. حتی اگر یکی از چشم‌های دکمه‌ایش افتاده باشد.
اینها فقط بخش‌هایی از تعریف گسترده‌ی عشق هستند و نمایش روی گستردگی آن تاکید دارد. البته نویسنده و کارگردان روی کودکانه بودن این انتخاب‌ها هدف داشته‌اند و آن قابل‌لمس‌کردن و قابل‌مشاهده‌کردن مفهومی عمیق و ذهنی به نام عشق و برای کودکان است.
با توجه به استقبال تماشاگران کودک که در سکوت، با اشتیاق و نیز از ابتدا تا انتهای روایت را در نمایش دنبال می‌کنند، به نظر می‌رسد انتخاب‌های درستی هم بوده است.
«عشق که میگن چیه؟» عشق را به مثابه منشوری چند وجهی در برابر بچه‌ها به تصویر و حرکت و کلام می‌کشاند و به آن نور می‌تاباند تا در نهایت هرکدام از مخاطبان کودک از هر سو که به این منشور می‌نگرند، تصویر و تعریفی متفاوت اما هم‌سو با دیگر تصاویر و تعاریف کشف کنند.
طبیعی است که کشف همواره برای کودکان شگفت‌انگیز و لذت‌بخش است و «عشق که میگن چیه؟» فرصت تجربه‌ی این لذت شگفت را به کودکان می‌دهد.
این نمایش کنکاشی برای دعوت کودکان است تا به جستجوی معنای عشق حرکت کنند و در این مسیر کودکان را همراه خود به دل قصه می‌برد. این در حالی است که خود برای تعریف عشق، با کمک شگردهای نمایشی، تابلوهایی ساده و کودکانه می‌سازد، به کودکان نشان می‌دهد و تشویق‌شان می‌کند آنها هم تابلوهای خود را از عشق بسازند.
اگرچه در سال‌های اخیر توجه و پرداختن به مفهوم عشق در هنر و ادبیات کودک مثل سال‌های دور به معنای عبور از خط قرمزها نیست اما به نظر می‌رسد همچنان کمتر به آن پرداخته می‌شود که دلایل مختلفی دارد. با این‌همه، پرداختن به این موضوع و آفرینش آثاری در مقیاس هنر و ادبیات ناب کودک و نوجوان ضرورتی انکارناپذیر است و نمایش «عشق که میگن چیه؟» به این ضرورت پرداخته است.»
نمایش «عشق که میگن چیه» به کارگردانی آناهیتا غنی‌زاده این روزها در مرکز تئاتر کودک و عروسکی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان روی صحنه است.
انتهای پیام