فوگارد که یکی از بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویسان مخالف سیاسی قرن بیستم شناخته می‌شود، بیش از ۳۰ نمایشنامه نوشته است. از جمله آثار مشهور او می‌توان به «اظهارات پس از دستگیری تحت قانون فساد اخلاقی» (۱۹۷۲) و «آقای هارولد… و پسران» (۱۹۸۲) اشاره کرد. این دو اثر به‌ویژه از دوران دهه ۱۹۵۰ الهام گرفته‌اند، زمانی که او به عنوان منشی در یکی از دادگاه‌هایی که سیاه‌پوستان به دلیل نقض «قوانین گذرنامه» در آن محکوم می‌شدند، مشغول به کار بود. این قوانین تحت سیستم آپارتاید برای کنترل حرکت جمعیت نژادی آفریقای جنوبی طراحی شده بودند.

تأثیر فرهنگی و سیاسی فوگارد در تاریخ تئاتر جهان بسیار برجسته است و می‌توان آن را با آثار نمایشنامه‌نویسانی چون واتسلاو هاول در چک‌اسلواکی مقایسه کرد. فوگارد با وجود اینکه خود سفیدپوست بود و هدف اصلی رژیم نژادپرست آفریقای جنوبی نبود، به دلیل تأسیس دو کمپانی تئاتری در مناطق جداشده سیاه‌پوستان و امتناع از اجرای نمایش برای مخاطبان «فقط سفیدپوست»، با مشکلاتی چون مصادره گذرنامه‌اش، ممنوعیت گاه‌به‌گاه نمایش‌ها و سوزاندن کتاب‌هایش مواجه شد.

نلسون ماندلا، رهبر مخالفان حکومت آپارتاید آفریقای جنوبی، یکی از شخصیت‌های مهم نمایشنامه‌های فوگارد به‌ویژه در نمایشنامه «جزیره» (۱۹۷۲) است که درباره جزیره روبن، زندانی که ماندلا بخشی از ۲۷ سال حبس خود را در آن گذراند، نوشته شده است.

به گزارش ایسنا، از دیگر آثار برجسته فوگارد می‌توان به «جمعه بد»، «نونگوگو»، «زنی با بیست و پنج سنت»، «پیوند خونی»، «سلام و خداحافظ»، «آن‌ها زنده‌اند»، «بوسمن و لنا»، «درسی از آلوئس»، «دی میتیوس»، «اورستس»، «مهمان»، «جایی در میان خوک‌ها»، «غم‌ها و شادی‌ها»، «لوکوموتیوران» و «شهربازی» اشاره کرد.