فیزیکدانان در موسسه ماکس پلانک در آلمان، روشی ساده‌تر برای دستیابی به درهم‌تنیدگی کوانتومی کشف کرده‌اند. درهم‌تنیدگی کوانتومی یک ویژگی عجیب مکانیک کوانتومی است که آلبرت اینشتین آن را "کنش شبح‌وار در فاصله" نامیده بود. این پدیده ذرات را به گونه‌ای به هم متصل می‌کند (حتی در فواصل بسیار زیاد) که نمی‌توان یکی را بدون دیگری توصیف کرد.
درهم‌تنیدگی کوانتومی "اساس تحقیق در مورد مبانی مکانیک کوانتومی و کاربردهای عملی مانند شبکه‌های کوانتومی" را تشکیل می‌دهد.
این تیم تحقیقاتی به جای تکیه بر روش‌های استاندارد که با جفت‌های درهم‌تنیده آماده و اندازه‌گیری‌های پیچیده مشترک شروع می‌شوند، از یک اصل اساسی کوانتومی استفاده کرد: وقتی چند فوتون می‌توانند از چندین منبع ممکن آمده باشند، پاک کردن سرنخ‌های مربوط به منشاء آنها می‌تواند درهم‌تنیدگی را در جایی که قبلاً وجود نداشته، ایجاد کند.
نکته جالب این است که این پیشرفت غیرمنتظره ناشی از استفاده از یک ابزار هوش مصنوعی به نام PyTheus است. در ابتدا، از این ابزار برای کشف مجدد یک پروتکل مهم در ارتباطات کوانتومی به نام تعویض درهم‌تنیدگی استفاده شد.
ماریو کرن، سرپرست گروه تحقیقاتی آزمایشگاه دانشمند مصنوعی در موسسه ماکس پلانک برای علم نور، در X نوشت: راه حلی که هوش مصنوعی ارائه داد در ابتدا بسیار ساده به نظر می‌رسید. کرن و همکارانش نشان می‌دهند که راه‌های دیگری برای دستیابی به یک نتیجه مشابه بدون این زنجیره پیش‌نیازها وجود دارد. طرح تیم با یکسان‌سازی تمام مسیرهای ممکن تولید فوتون، درهم‌تنیدگی را صرفاً از طریق عدم قطعیت کوانتومی در مورد منشاء ایجاد می‌کند.
به گفته کرن، این رویکرد ساده‌تر، پیچیدگی را کاهش می‌دهد و بر خلاف دهه‌ها خرد متعارف در مورد "ملزومات" ایجاد درهم‌تنیدگی در یک فاصله است. او در X اظهار داشت: "این موضوع دیدگاه من را در مورد آنچه برای ایجاد درهم‌تنیدگی ضروری است تغییر داد - نه به این دلیل که اکنون می‌دانم چه چیزی ضروری است، بلکه به این دلیل که فهمیده‌ایم چه چیزی ضروری نیست".
این روش هنوز در مراحل اولیه خود است، اما سادگی آن می‌تواند به طور قابل توجهی دامنه کاربردهای کوانتومی را گسترش دهد و تکنیک‌هایی را که از اینترنت کوانتومی نوظهور پشتیبانی می‌کنند، ارتقا دهد.
∎