مارسلین تاومبی، یک مادربزرگ ۶۹ ساله، با کاهش شدید دما در یکی از سردترین زمستان‌های سال‌های اخیر، به‌طور غم‌انگیزی در خیابان‌های اتاوا جان باخت. درحالی که علت فوری مرگ هیپوترمی (کاهش شدید دمای بدن) بود، او در نهایت قربانی بحران روبه‌رشد بی‌خانمانی در کانادا شد.
برای خانواده او و صد‌ها هزار نفری که بی‌خانمانی را در سرتاسر کانادا تجربه می‌کنند، مرگ مارسلین یادآور دیگری از واقعیت‌های بی‌رحمانه این کشور است.
مارسلین در دوره‌ای از زندگی خود به‌عنوان یک امدادگر بشردوستانه فعالیت می‌کرد و تلاش‌های او به تاسیس مدارس دخترانه در زادگاهش، یعنی کنگو کمک کرد.
این تراژدی نه تنها بر هزینه‌های انسانی بی‌خانمانی، بلکه بر شکست سیستماتیک نظام سرمایه‌داری در تامین اساسی‌ترین نیاز‌های اجتماعی افراد تاکید می‌کند.
تنها در انتاریو، بی‌خانمانی طی سال‌های اخیر به‌طور تصاعدی افزایش یافته است. گزارش انجمن شهرداری‌های انتاریو (AMO) تخمین زده است که در حال حاضر ۸۱ هزار نفر در این استان بی‌خانمان هستند که برابر با جمعیت یک شهر متوسط مانند پیتربورو یا سارنیا است.
این نرخ نشان‌دهنده افزایش ۵۱ درصدی بی‌خانمانی از سال ۲۰۱۶ و افزایش ۲۵ درصدی از سال ۲۰۲۲ است.
براساس ارقام گزارش قبلی انجمن شهرداری‌های انتاریو، حدود هزار و ۴۰۰ محل اقامت برای بی‌خانمان‌ها در سراسر انتاریو وجود دارد.
این بحران به دور از محدود شدن به انتاریو، یک بحران ملی برای کانادا است. تعداد افراد بی‌خانمان در کانادا به‌طور معمول در گزارش‌های رسانه‌ای دست‌کم ۲۳۵ هزار نفر ذکر شده است.
با این حال، این رقم براساس داده‌هایی است که حدود یک دهه قبل در سال ۲۰۱۶ منتشر شد. این آمار مربوط به زمانی بسیار قبل‌تر از همه‌گیری کرونا، جنگ آمریکا و ناتو علیه روسیه و انفجار هزینه‌های نظامی مرتبط با آن به بهای هزینه‌های برنامه‌های اجتماعی و بحران تورم و کاهش دستمزد‌های واقعی در کانادا بود.
پایگاه وورلد سوسیالیست گزارش کرد: تعداد واقعی افراد بی‌خانمان مطمئنا بسیار بیشتر است. اتحادیه کانادا برای پایان دادن به بی‌خانمانی (CAEH) تعداد بی‌خانمان‌ها را به ۳۰۰ هزار نفر نزدیک دانسته و می‌گوید که بی‌خانمانی مزمن از زمان آغاز همه‌گیری کرونا در برخی مناطق ۴۰ درصد افزایش یافته است.
انتهای پیام/