«اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی فِیهِ رَحْمَةَ الْاَیْتَامِ وَ اِطْعَامَ الطَّعَامِ وَ اِفْشَاءَ السَّلامِ وَ صُحْبَةَ الْکِرَامِ بِطَوْلِکَ یَا مَلْجَاَ الْآمِلِینَ».
خدای در این ماه مهرورزی به ایتام، و خواندن طعام، و آشکار کردن سلام، و همنشینی با اهل کرامت را نصبم فرما، به عطایت‌ای پناهگاه آرزومندان.
شرح و تفسیر:
این دعای شریف، دعوتی است به تعالی اخلاقی و روحانی از طریق عمل به ارزش‌های انسانی و الهی. در ابتدای دعا، درخواست می‌شود که خداوند به انسان «رحمة الایتام» عطا فرماید. در فلسفه اخلاقی، رحمت به یتیمان نه تنها به معنای محبت به کسانی است که پدر و مادر خود را از دست داده‌اند، بلکه به معنای توجه به کسانی است که در خلأ محبت الهی و انسانی قرار دارند. این دعا به انسان یادآوری می‌کند که در مسیر سلوک، باید قلبی پر از رحمت و شفقت نسبت به دیگران داشته باشد و در نهایت با نیکی و مهربانی به یتیمان و نیازمندان رسیدگی کند.
پس از آن، از خداوند خواسته می‌شود که انسان را به «اطعام الطعام» و «افشای سلام» توفیق دهد. اطعام به معنای بخشیدن از نعمات خداوند به دیگران است، و افشای سلام، دعوتی است به ایجاد صلح و همدلی در جامعه. این درخواست‌ها نه تنها نشانه‌ای از اعمال نیکو در عالم اجتماعی‌اند، بلکه در عرفان، به‌عنوان گامی در راه از خود گذشتگی و فناء در محبت الهی دیده می‌شوند.
در پایان، از خداوند خواسته می‌شود که انسان را در «صحبة الکرام» قرار دهد. «کرام» به معنای انسان‌های بزرگوار و شایسته است، و این درخواست نشانگر نیاز به همنشینی با کسانی است که در مسیر حقیقت و تقوی گام برداشته‌اند. چنین دوستان و همراهانی، در راه سلوک روحانی، منبع الهام و رشد معنوی خواهند بود.