آوارگی اجباری در حقوق بین‌الملل به‌عنوان اخراج گروهی از افراد یا جمعیتی از سرزمین خود بدون رضایت آنها تعریف شده است. آوارگی اجباری جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت تلقی می‌شود.
براساس ماده ۴۹ کنوانسیون چهارم ژنو ۱۹۴۹، انتقال یا تبعید اجباری دسته‌جمعی یا فردی افراد از محل سکونت خود به سرزمین‌های دیگر ممنوع است، مگر در موارد استثنایی که با هدف محافظت از مردم در برابر خطر‌های درگیری مسلحانه، درعین حصول اطمینان از برخورداری از حق بازگشت پس از پایان تهدیدها، فراهم می‌شود.
علاوه بر این، بسیاری از کنوانسیون‌های بین‌المللی آوارگی اجباری را جرم می‌دانند؛ به‌ویژه اساسنامه رم دیوان کیفری بین‌المللی، که آوارگی اجباری را جنایت جنگی و همچنین جنایت علیه بشریت می‌داند. ماده ۷ اساسنامه رم بیان می‌کند که اخراج‌های اجباری در صورتی که به‌صورت گسترده یا نظام‌مند علیه یک جمعیت غیرنظامی انجام شود، جنایت علیه بشریت محسوب می‌شود. ماده ۸ (۲) (۷) تاکید می‌کند که اخراج یا انتقال اجباری جمعیت یک جنایت جنگی است که نقض فاحش کنوانسیون چهارم ژنو ۱۹۴۹ به‌حساب می‌آید.
حقوق بین‌الملل اصول و رهنمود‌های اساسی را برای اخراج‌ها و جابه‌جایی‌های مبتنی بر توسعه تدوین کرده است. درحالی که حقوق بین‌الملل تاکید می‌کند که این اخراج‌ها و جابه‌جایی‌ها اجباری است که هنوز جنایت علیه بشریت محسوب می‌شود.
پایگاه آرپی‌ای نوشت: اظهارات دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا نقض آشکار قوانین بین‌المللی و تهدیدی مداوم برای حقوق بشر است. این همچنین تشویق قطعی به رویکرد استعماری و توسعه‌طلبانه و همچنین جابه‌جایی اجباری موردنظر اسرائیل است. این رویکرد نقض آشکار قوانین بین‌المللی و همچنین تهدیدی مداوم برای حقوق بشر فلسطینیان است.
تاریخ آوارگی اجباری فلسطینیان
بیشتر سرزمین‌های تاریخی فلسطین در سال ۱۹۴۷ به تصرف رژیم صهیونیستی درآمد. در نتیجه، فلسطینی‌ها در حدود ۴۴ درصد از سرزمین خود محصور شدند. گروه‌های صهیونیستی سپس اخراج‌های خشونت‌آمیز و اخراج‌های اجباری را از سرتاسر سرزمین فلسطین آغاز کردند. اوج این کشتار‌ها برای اخراج فلسطینی‌ها در طول جنگ ۱۹۴۸ اتفاق افتاد، جایی که حدود ۷۵۰ هزار فلسطینی از شهر‌ها و روستا‌های آواره شدند. فلسطینی‌ها این واقعه را نکبت، به معنای فاجعه در زبان عربی فلسطینی نامیدند. واقعه نکبت به تصرف نیمی از ۴۴ درصد از سرزمین فلسطین منجر شد.
در نتیجه تنها حدود ۲۲ درصد از سرزمین فلسطین برای ساکنان اصلی آن باقی ماند.
علاوه بر این، رزیم صهیونیستی در طول جنگ ژوئن ۱۹۶۷ کل فلسطین و همچنین بلندی‌های جولان سوریه و شبه‌جزیره سینا مصر را تصرف کرد. این موضوع تایید می‌کند که استراتژی اصلی رژیم صهیونیستی توسعه استعماری و آواره کردن اجباری است.
- بیشتر بخوانید:
- رژیم صهیونیستی به‌دنبال تشکیل یک سازمان برای اخراج مردم غزه
- انتقال سیاست پاکسازی رژیم صهیونیستی به کرانه باختری
با وجود صدور قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت که خواستار بازگشت به مرز‌های قبل از جنگ بود، اشغالگران از پایبندی به آن قطعنامه خودداری کردند و یک وجب از ۲۲ درصد اراضی را که اشغال کرده بودند، پس ندادند. در نتیجه، اشغالگران تنها ۱۵ درصد از اراضی فلسطینی را که پس از مقابله با ارتش در سراسر شبه‌جزیره سینا و همچنین حملات مقاومت فلسطین از غزه به تصرف خود درآورده بودند، تسلیم کرد. در نهایت، فلسطینی‌ها تنها ۱۵ درصد از کشور خود را در اختیار داشتند.
بازسازی، نه جابه‌جایی
پیشنهاد جابه‌جایی دائمی فلسطینیان از غزه که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا مطرح کرد و رژیم اشغالگر صهیونیستی آن را پذیرفته، ناعادلانه است. جامعه بین‌الملل باید تلاش‌های خود را برای اطمینان از توقف تجاوز‌های اشغالگر صهیونیستی، رفع محاصره ناعادلانه نزدیک به ۲ دهه‌ای غزه و بازسازی غزه به‌منظور احیای دوباره غزه هدایت کند.
عدالت، نه نقض مستمر حقوق بشر
مسئله فلسطین یک بحران انسانی موقتی نیست که بتوان آن را با جابه‌جایی موقت فلسطینیان حل کرد. این یک موضوع سیاسی است که مستلزم پایان دادن به اشغالگری رژیم صهیونیستی در فلسطین و به‌رسمیت شناختن کامل حقوق فلسطینیان نسبت به سرزمین، ملت و کشور خود است.
انتهای پیام/