به گزارش ایرنا زندگی- چند روز پیش هدی ۵ ساله وقتی از خانه‌ خاله اش بیرون می‌آمد، شمع زیبایی که با دیدنش، چشمانش برق زده بود را زیر بلوزش گذاشت و با خود به خانه آورد و در خانه با تنبیه مادر و پدرش مواجه شد.

سامان ۷ ساله در مهد کودک، تراش شکل قطار همکلاسی اش را به آهستگی در جیب کیفش گذاشت و وقتی معلم از او خواست کیفش را خالی کند، گفت این تراش خودم است و همین ماجرا باعث درغگو و دزد شناخته شدن او در کلاس شد.

مهسا ۱۰ سال دارد و از کیف معلم مدرسه پول برداشته تا برای روز مادر برای مادرش هدیه بخرد و علی ۱۲ ساله هر روز از جیب پدرش پول برمیدارد تا دوستانش را بستنی مهمان کند.

از این گونه ماجرا ها هر روز در جای جای کره زمین اتفاق می‌افتد. آیا نام این کار را باید دزدی دانست؟ و در چنین مواقعی باید چگونه عمل کرد؟ سایتهای مختلف روانشناسی مانند؛ psychologytoday، hslcnys، familyeducation، aacap و theconversation در این مورد توضیح داده اند، ما در اینجا گزیده ای از توضیحات آنها را برای شما عنوان می‌کنیم.

گاهی اوقات، کودکان نمی دانند چگونه میل خود را مهار کنند و ممکن است بدون اینکه متوجه عواقب اعمال خود شوند، چیزهایی را بدزدند. اگر در این موقعیت حساس و هشدار دهنده قرار گرفتید، ممکن است مانند اکثر والدین سردرگم شوید که چرا فرزندتان دست به چنین کاری زده است. این کار ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد اما در هر حال بجای تنبیه و مواخذه او، بر ارتباط خود با فرزندتان تمرکز کنید و صداقت، درستی و احترام را به او بیاموزید. این کار بهترین روش برای جلوگیری از تکرار سرقت و عادت به این کار در کودکتان است.

علتهای دزدی در کودکان

قبل از سه سالگی، کودکان مفاهیم مالکیت انحصاری را درک نمی کنند. آنها می دانند که چه می خواهند و اگر بتوانند آن را می گیرند. با این حال، وقتی بچه‌ها بالغ می‌شوند، می‌توانند تفاوت بین «مال من» و «نه من» را بدانند. اگر متوجه شدید که فرزندتان چیزی را دزدیده است ، چه از یکی از اعضای خانواده، همکلاسی یا یک فروشگاه، دلایل احتمالی زیادی را برای دزدی کودکان وجود دارد از جمله:

جهل:  آیا فرزند شما متوجه می شود که کاری که انجام داده اشتباه است؟

وسوسه : آیا فرزند شما چیزی را دزدیده است که برای او وسوسه انگیز بوده است؟

جلب توجه: آیا دزدی فرزند شما نشان دهنده نیاز به توجه است؟ آیا شیء دزدیده شده جایگزین عشق یا محبت است؟ آیا ممکن است فریاد کمک باشد برای توجه بیشتر؟

انتقام یا عصبانیت: آیا فرزند شما به تلافی چیزی دزدی می کند؟ آیا او سعی می کند دارایی خودش را با دیگران برابر کند، زیرا کودک دیگری بیشتر از او محبت یا هدایایی دریافت می کند؟

هیجانات: آیا فرزند شما برای هیجان دزدی کرده است؟

سنجش میزان زرنگی: آیا فرزند شما برای اینکه دریابد آیا به اصطلاح گیر میافتد یا خیر، این کار را انجام داده؟

سخاوتمندی: آیا فرزند شما برای هدیه دادن به خانواده یا دوستانتان دزدی کرده است؟

استقلال: آیا فرزند شما برای نشان دادن آزادی و استقلال خود دزدی کرده است؟

فشار همسالان: آیا فرزند شما دزدی کرده تا چیز جالبی در برابر همسالانش داشته باشد؟

خودنمایی کردن: آیا فرزند شما برای بزرگ جلوه دادن خود دزدی کرده است؟

بی پولی: آیا فرزند شما بر این باور است که نمی تواند چیز دزدیده شده را از راه دیگری بدست آورد؟

لایق بیشتر از این بودن: آیا فرزند شما احساس می کند که لیاقت داشتن هر آنچه را که می خواهد دارد؟

در بیشتر موارد، برای دزدی کودک بیش از یک دلیل وجود دارد. آنها ممکن است این دلایل را درک نکنند و خیلی کم پیش می‌آید که علت واقعی این کار را به شما بگویند.

عکس العمل مناسب در برابر دزدی کردن کودکان

وقتی کودکان دزدی می کنند، طبیعتا والدین بسیار نگران می شوند. در چنین مواقعی مهم است بدانید که چگونه در برابر چنین رفتاری عکس العمل نشان دهید. به فرزندتان کمک کنید که صداقت و درستی را انتخاب های بهتری بداند. اعتماد، گشاده رویی و احترام بسیار بهتر از پول زیاد یا چیزهای جدید است.

دزدی در کودکان بسیار کوچک

هنگام دزدی بچه های خیلی کوچک، به آن‌ها کمک کنید بفهمند دزدی اشتباه است، وقتی چیزی را بدون درخواست یا پرداخت هزینه می‌گیرید، به شخص دیگری آسیب می‌زند. شاتر استاک، استاد دانشگاه روانپزشکی کودکان و نوجوانان آمریکا در این خصوص میگوید: سن سه تا پنج سالگی زمان بسیار مهمی برای والدین است تا فعالانه به کودکان در مورد دارایی و صداقت آموزش دهند. رفتار خوب را در مورد احترام به دارایی الگوبرداری کنند. به این معنی که به او توضیح دهید که لوازم التحریر اضافی را از مهد به خانه نیاورد، یا پاستیل آویزان شده در سوپر مارکت را برندارد.

دزدی در کودکان مدرسه ای

اگر فرزند شما در سن مدرسه است، روی اتصال تمرکز کنید مانند همه رفتارهای مشکل ساز، تمرکز خود را بر ارتباط خود با فرزندتان حفظ کنید. مطمئن شوید که آنها عشق و پذیرش شما را احساس می کنند، مهم نیست که چه باشد. بگذارید بدانند به همین دلیل است که دزدی آنها را جدی می گیرید. به این دلیل است که شما آنها را دوست دارید و آنها را عضوی ارزشمند از خانواده می بینید که می خواهید به آنها در انتخاب های مختلف کمک کنید.

از سخنرانی و تنبیه بپرهیزید: لحن تند نگیرید، فرزندتان را دزد یا آدم بد خطاب نکنید، یا رفتار بد آینده را پیش بینی کنید. صحبت های منفی و تنبیه مشکل را حل نمی کند و احتمالاً آن را بدتر می کند.

به فرزندتان بیاموزید که دزدی چه ایرادی دارد: به فرزندتان بگویید که دزدی در خانواده و جامعه شما قابل قبول نیست، زیرا برای اعتماد و قابل اعتماد بودن ارزش قائل هستید. به فرزندتان کمک کنید تا بفهمد دزدی نقض اعتماد است. عواقب آن متفاوت است، اما حداقل، یک دزد اعتماد دیگران را از دست می دهد.

آسیب را ترمیم کنید: با فرزند خود در مورد اینکه چگونه می تواند آن را درست کند صحبت کنید. مطمئن شوید که آنها به هیچ وجه از سرقت سود نمی برند. اگر فرزند شما چیزی را از یکی از اعضای خانواده یا یکی از دوستانتان گرفته است، در مورد راه های بازپرداخت پول یا جایگزینی اقلام دزدیده شده صحبت کنید. اگر چیزی از یک فروشگاه برداشته اند، در نظر داشته باشید که با آنها به فروشگاه برگردید و در مورد وضعیت با مدیر صحبت کنید.

دلایل سرقت را  که در بالا به آن اشاره شد همراه با کودک خود ارزیابی کنید: از فرزندتان بخواهید که مانند یک کارآگاه فکر کند. آنها به شما کمک می کنند تا مشکل را کشف کنید تا بتوانید با هم آن را حل کنید. با آنها به آرامی اما قاطعانه در مورد دلیل سرقت صحبت کنید، شاید با دلایلی که فکر می کنید محتمل است شروع کنید.

نشان دهید که صداقت و درستکاری انتخاب هستند: به آنها کمک کنید تا ببینند که صادق و درستکار بودن یا نبودن انتخاب آنهاست. در مورد اینکه احساس خوبی نسبت به خودتان و زندگی در یک خانواده دلسوز و قابل اعتماد بسیار ارزشمندتر از هر چیزی است که ممکن است تا به حال دزدیده باشید صحبت کنید.

الگویی برای صداقت و درستکاری باشید: از کارفرمای خود یا شخص دیگری، اعم از خودکار یا پول، دزدی نکنید. اگر پول زیادی در فروشگاه به شما می دهند، پول اضافی را برگردانید و در مورد آن با فرزندتان صحبت کنید. وقتی به فرزندتان می گویید کاری را انجام خواهید داد، آن را انجام دهید.

راستگو بودن فرزندتان را تشویق کنید: به اعمال صادقانه توجه کنید و فرزندتان را به خاطر آنها تحسین کنید. به عنوان مثال، «از اینکه به من گفتی آن کوکی اضافی را برداشتی متشکرم. من خوشحال نیستم که این کار را انجام دادی، اما بسیار خوشحالم که در مورد آن به من گفتی.»

بر کودک خود انگ دزدی نزنید: هنگامی که در مورد دزدی فرزندتان با آنها صحبت کردید و هر آسیبی را بررسی کردید، دیگر آن را مطرح نکنید. اجازه دهید کودک با یک لوح تمیز حرکت کند. شما نمی خواهید آنها مانند یک جنایتکار احساس کنند.

راه های بهتر برای رسیدن به خواسته هایش را پیدا کند: ما در یک جامعه مصرف‌گرا زندگی می‌کنیم، جایی که مغازه‌ها اغلب کالاهای وسوسه‌انگیز را در سطح چشم کودکان قرار می‌دهند. به فرزندتان کمک کنید وسوسه را بشناسد و این اطمینان را به دست آورد که اگر کار کنند و پس انداز کند، می تواند چیزهایی را که می خواهد داشته باشد. شاید بتوانید به فرزندتان کمک هزینه بدهید و به او کمک کنید برای خریدهای بزرگتر برنامه ریزی کند. شاید بتوانید به آنها کمک کنید تا شغل های مناسب سن خود را پیدا کنند که باعث کسب درآمد و احترام به آنها می شود.

کمک گرفتن از روانشناس: اگر با وجود تمام این کارها دزدی کردن کودکتان ادامه دارد یا فکر می‌کنید ممکن است نشانه مشکلات پیچیده‌تر یا جدی‌تر باشد، به دنبال کمک حرفه‌ای از یک روانشناس باشید.