علت اینکه با وجود شعارهای پرطمطراق آن دولت، بزرگترین فساد در حد3.7 میلیارد دلار شکل می گیرد، خدای ناکرده فاسد بودن دولتمردان نیست . علتش آن است که مدیران مزبور از میان ناتوانترین و نالایقترین و بی تجربه ترین و ضعیف ترین افراد انتخاب شدند. آنها (بخصوص وزرای اقتصادی) کمترین درکی از وظایف خود نداشتند و به همین دلیل مفسدان به راحتی در سیستمهای مدیریتی شان نفوذ کردند و در حالی که این افراد ناتوان ، غرق توهمات خود بودند فساد کار خودش را می کرد . اصولا فساد در دولتهای ضعیف به سرعت عمق پیدا می کند و همین عمق زیاد باعث استتار آن می شود.

 اگر قرار باشد برای دو وزیر یادشده مجازاتی تعیین گردد، انفصال دائم از خدمات دولتی است. این حکم بیش از همه به نفع خودشان است تا بار دیگر بدلیل بی عرضگی، آلوده فساد نشوند. حکم انفصال فقط برای آنها لازم نیست، بلکه دستکم 10-12 وزیر دیگر  و برخی معاونان رئیس جمهور در دولت قبل گرچه پرونده فساد ندارند، اما شایسته است برای آنکه بدلیل ناشیگری و ناکارآمدی، بعدا جای دیگری بند را آب ندهند ، به انفصال از خدمت محکوم شوند. 

خدا خیر بدهد به معاون اول دولت سیزدهم که فساد چای دبش را کشف کرد و آن را به دستگاههای ذیربط ارجاع داد و گرنه معلوم نبود چند وزیر دیگر در گرداب آن می افتادند.