گروه سیاسی: علی شکوری رادعضو هیأت رئیسه جبهه اصلاحات استعفای ظریف را نشان دهنده فقدان ظرفیت لازم در نظام حکمرانی برای استفاده از چنین نیروهایی دانست و گفت: با توجه به استیضاح آقای دکتر همتی، به نظر می‌رسد در مجلس بنای بر همکاری با دولت نیست؛ به شکلی که بتواند دولت را برای حل مشکلات کمک کند. به نظر من ارسال لایحه هم خیلی مشکلی را حل نخواهد کرد؛ مشکل بیش از این حرف‌ها است.مشروح گفت‌وگوی جماران با علی شکوری‌راد را در ادامه می‌توانید بخوانید:
بعد از چندین ماه فشار سیاسی جناح رقیب بر دولت و آقای ظریف، بالأخره ایشان بر اساس نامه‌ای که در فضای مجازی منتشر کرده، با توصیه رئیس قوه قضائیه استعفا داد. به نظر شما چقدر فشارهای سیاسی باعث این استعفا شد و چقدر بر اساس قانون به کارگیری افراد در مشاغل حساس بود که این اتفاق صورت گرفت؟
اولا من خیلی متأسفم که در نظام اداره کشور جایی برای دکتر ظریف به عنوان یک دیپلمات و مدیر برجسته نیست؛ حتی در سطح مشاوره و راهنمایی در حوزه‌ای که کاملا تخصص ایشان است. استعفای ایشان به هر دلیلی بوده باشد، نشان دهنده فقدان ظرفیت لازم در نظام حکمرانی برای استفاده از چنین نیروهایی است. من جزئیات امر را کامل اطلاع ندارم، ولی توصیه رئیس قوه قضائیه احتمالا به دلیل فشارهایی بوده که برای اجرای قانونی وارد شده که خود این قانون محل اشکال و ایراد اساسی است.
یعنی در واقع این به اصطلاح قانون، نظام حکمرانی را از نیروهای توانمند محروم کرده است. اگرچه آنها تمسک به قانون می‌کنند، ولی چنین قانونی امر مقدسی نیست و به اشتباه وضع شده و آنها به جای خارج کردن انسان‌های ارزشمند و توانمند از حکمرانی، باید این قانون غیرمنطقی را اصلاح کنند.
سخنگوی دولت در نشست دیروز تأکید کرد که اگر بنا باشد این قانون اجرا شود، نیروهای زیادی از همه قوا باید کنار بروند. به نظر شما چرا همه این افراد چشم‌پوشی می‌شوند و تمرکز روی آقای ظریف قرار می‌گیرد؟
من هم این مطلب را شنیده‌ام، ولی اگر حرف اجرای قانون است، باید علی السویه برای همه اجرا شود؛ هرچند که من فکر می‌کنم صواب این است که اساسا این قانون را ملغی کنند.
خانم مهاجرانی در همان نشست گفت که دولت در حال تنظیم یک لایحه در این خصوص و ارسال آن به مجلس است. ضمن اینکه رئیس جمهور هم هنوز استعفای آقای ظریف را نپذیرفته‌اند. به نظر شما این قضیه به چه شکل ادامه پیدا می‌کند؟
با توجه به استیضاح آقای دکتر همتی، به نظر می‌رسد در مجلس بنای بر همکاری با دولت نیست؛ به شکلی که بتواند دولت را برای حل مشکلات کمک کند. به نظر من ارسال لایحه هم خیلی مشکلی را حل نخواهد کرد؛ مشکل بیش از این حرف‌ها است.
یعنی در بلندمدت هم این لایحه نمی‌تواند کمک کند؟
مگر اینکه در سطوح بالا بین رئیس جمهور و رهبری گفت‌وگوهایی صورت بگیرد و توافقاتی انجام شود که در بستر آن، لایحه بتواند به جایی برسد. بدون چنین توافقی من فکر نمی‌کنم از این مجلس بشود چشم امیدی داشت.
∎
بعد از چندین ماه فشار سیاسی جناح رقیب بر دولت و آقای ظریف، بالأخره ایشان بر اساس نامه‌ای که در فضای مجازی منتشر کرده، با توصیه رئیس قوه قضائیه استعفا داد. به نظر شما چقدر فشارهای سیاسی باعث این استعفا شد و چقدر بر اساس قانون به کارگیری افراد در مشاغل حساس بود که این اتفاق صورت گرفت؟
اولا من خیلی متأسفم که در نظام اداره کشور جایی برای دکتر ظریف به عنوان یک دیپلمات و مدیر برجسته نیست؛ حتی در سطح مشاوره و راهنمایی در حوزه‌ای که کاملا تخصص ایشان است. استعفای ایشان به هر دلیلی بوده باشد، نشان دهنده فقدان ظرفیت لازم در نظام حکمرانی برای استفاده از چنین نیروهایی است. من جزئیات امر را کامل اطلاع ندارم، ولی توصیه رئیس قوه قضائیه احتمالا به دلیل فشارهایی بوده که برای اجرای قانونی وارد شده که خود این قانون محل اشکال و ایراد اساسی است.
یعنی در واقع این به اصطلاح قانون، نظام حکمرانی را از نیروهای توانمند محروم کرده است. اگرچه آنها تمسک به قانون می‌کنند، ولی چنین قانونی امر مقدسی نیست و به اشتباه وضع شده و آنها به جای خارج کردن انسان‌های ارزشمند و توانمند از حکمرانی، باید این قانون غیرمنطقی را اصلاح کنند.
سخنگوی دولت در نشست دیروز تأکید کرد که اگر بنا باشد این قانون اجرا شود، نیروهای زیادی از همه قوا باید کنار بروند. به نظر شما چرا همه این افراد چشم‌پوشی می‌شوند و تمرکز روی آقای ظریف قرار می‌گیرد؟
من هم این مطلب را شنیده‌ام، ولی اگر حرف اجرای قانون است، باید علی السویه برای همه اجرا شود؛ هرچند که من فکر می‌کنم صواب این است که اساسا این قانون را ملغی کنند.
خانم مهاجرانی در همان نشست گفت که دولت در حال تنظیم یک لایحه در این خصوص و ارسال آن به مجلس است. ضمن اینکه رئیس جمهور هم هنوز استعفای آقای ظریف را نپذیرفته‌اند. به نظر شما این قضیه به چه شکل ادامه پیدا می‌کند؟
با توجه به استیضاح آقای دکتر همتی، به نظر می‌رسد در مجلس بنای بر همکاری با دولت نیست؛ به شکلی که بتواند دولت را برای حل مشکلات کمک کند. به نظر من ارسال لایحه هم خیلی مشکلی را حل نخواهد کرد؛ مشکل بیش از این حرف‌ها است.
یعنی در بلندمدت هم این لایحه نمی‌تواند کمک کند؟
مگر اینکه در سطوح بالا بین رئیس جمهور و رهبری گفت‌وگوهایی صورت بگیرد و توافقاتی انجام شود که در بستر آن، لایحه بتواند به جایی برسد. بدون چنین توافقی من فکر نمی‌کنم از این مجلس بشود چشم امیدی داشت.