به گزارش خبرگزاری آنا، طرح تدریس ادبیات زبان‌های محلی و قومی در مدارس کشور، به عنوان یکی از راهکارهای مهم برای حفظ تنوع فرهنگی و زبانی ایران، در سال‌های اخیر مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. این طرح، که بر پایه اصل (۱۵) پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران طراحی شده است، به دنبال ایجاد تعادل بین نگهداری از زبان‌ها و فرهنگ‌های محلی و تقویت هویت ملی ایرانیان است.
آراء کارشناسی مرکز پژوهش‌های مجلس
در ادامه گزارش عنوان شده است: با توجه به تأکید قانون اساسی و امتیازاتی که تصویب این طرح در تقویت هویت‌های فردی، هویت ملی، حفظ امنیت ملی و جلوگیری از فراموشی و نابودی فرهنگ‌ها و زبان‌های بومی و محلی دارد، کلیت طرح مورد تأیید است. البته تصویب و اجرای این طرح نیازمند رعایت ملاحظات و ظرافت‌هایی است که در صورت عدم رعایت آن‌ها موجب خواهد شد که نتایجی کامل عکس حاصل شود.
اصلی‌ترین این ملاحظات شامل محوریت زبان فارسی، رعایت تناسب تدریس ادبیات محلی و قومی با زبان فارسی، تألیف کتب درسی به زبان فارسی اعلام شده است. در ادامه گزارش تاکید شده است لزوم محوریت زبان فارسی و ممانعت از تضعیف آن، یکی از مهم‌ترین ملاحظات این طرح است. زبان فارسی به‌عنوان زبان رسمی کشور باید در تمام فعالیت‌های آموزشی حفظ شود. در متن طرح پیشنهادی، الزام به تألیف و تدریس کتاب‌ها و آموزش‌ها به زبان فارسی وجود دارد. این امر با استفاده از ظرفیت‌های فرهنگستان‌های زبان و ادبیات فارسی و هنر، و سپردن وظیفه تألیف کتب درسی به سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی درسی تأمین شده است.
در این اظهار نظر کارشناسی پیشنهاد شده است که تدریس ادبیات محلی و قومی باید به نحوی طراحی شود که با آموزش زبان فارسی و فرهنگ ملی ایران تطبیق داشته باشد.
برخی اصلاحات در متن طرح می‌تواند به تقویت آن کمک کند. این اصلاحات شامل توضیحات دقیق‌تر درباره ساختار آموزشی، روش‌های تدریس و نقش معلمان است.
جزئیات طرح
بر اساس توضیحات وحید کنعانی، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس، در مصاحبه‌ای، این طرح شامل دو واحد آموزشی اختیاری بود که برای دانش‌آموزان پایه‌های هفتم، دهم و یازدهم در نظر گرفته شده بود. هدف اصلی این بود که دانش‌آموزان با شباهت‌ها و تفاوت‌های موجود در اقوام مختلف، فرهنگ‌ها، آداب و رسوم و حتی موقعیت جغرافیایی مناطق مختلف کشور آشنا شوند.
البته برمبنای این طرح، نیازی به استخدام معلم‌های جدید وجود نداشت. معلمان فعلی مدارس دوره‌ای را در دانشگاه فرهنگیان گذرانده و این واحد‌ها را تدریس می‌کردند. این رویکرد، علاوه بر کاهش هزینه‌ها، اطمینان می‌داد که آموزش به صورت منظم و تحت نظارت علمی انجام شود.
تنوع زبانی و فرهنگی ایران
بررسی ها نشان می دهد ۸۸ زبان محلی و ۴۸ گویش در کشور وجود دارد که هر قومیت خاصی در ایران، زبان محلی و فرهنگ خاص خود را دارد. این تنوع، از جمله گیلک‌ها، تات‌ها، لرها، ترک‌ها، مازنی‌ها، عرب‌ها، قشقایی‌ها، بلوچ‌ها و ترکمن‌ها، به ایران یک هویت چندفرهنگی و چندزبانه می‌بخشد.
اعتراضات و واکنش‌ها
هرچند که این طرح دارای نقاط قوت بسیاری است، اما برخی از نمایندگان مجلس نگران بودند که این طرح ممکن است به تجزیه کشور بیانجامد. با این حال مجلس به این طرح رأی نیاورد و آقای قالیباف، رئیس مجلس، تاکید کرد که شش ماه فرصت داده شود تا با همکاری کمیسیون آموزش و شورای عالی انقلاب فرهنگی، نشستی برگزار و طرح جامع‌تری ارائه شود. این تصمیم نشان می‌دهد که مجلس به دنبال ایجاد توافق بیشتر و اصلاحات لازم برای این طرح است.
با این حال طرح تدریس زبان‌های محلی و قومی در مدارس کشور، یک گام مهم در جهت حفظ هویت فرهنگی و زبانی اقوام مختلف ایران است. به نظر می رسد که اگر این طرح به درستی طراحی و اجرا شود، می‌تواند به تقویت هویت فردی، هویت ملی و واحدیت قومیت‌های مختلف کمک کند.
انتهای پیام/