مردانی که روزی در میدان‌های جنگ زخمی شدند و اعضای بدن خود را از دست دادند، اکنون در تیم فوتبال «شاختار استالیوی» دور هم جمع شده‌اند.

به گزارش سرویس ورزشی تابناک، در دل جنگ و میان خرابی‌های این روزهای جهان؛ وقتی بسیاری از انسان‌ها در سرتاسر کره خاکی تنها به دنبال بقای خود هستند، تیم فوتبالی خاص که بازیکنانش را افراد آسیب‌دیده از جنگ اوکراین و روسیه تشکیل می‌دهند؛ به معنای واقعی کلمه به یک چراغ امید تبدیل شده و بار دیگر به جهان یادآور شده که «فوتبال» این پدیده‌ همیشه جذاب چطور می‌تواند در تاریک‌ترین روزهای زندگی نیز شبیه ستاره‌ای درخشان بتابد. مردانی که روزی در میدان‌های جنگ زخمی شدند و اعضای بدن خود را از دست دادند، اکنون در تیم فوتبال «شاختار استالیوی» دور هم جمع شده‌اند و با هر ضربه توپ، نه تنها به‌دنبال پیروزی در میدان فوتبال، بلکه در جست‌وجوی بهبودی و بازگشت به زندگی هستند. از خاطرات تلخ جنگ تا آرزوهای بزرگی که در سر می‌پرورانند و برایشان علتی است که سنجاق شوند به زندگی، این تیم به نماد استقامت و قدرت روحی بدل شده که نشان می‌دهد هیچ‌چیز نمی‌تواند اراده انسان‌ها را از هم بپاشد.

نبردی فراتر از یک مسابقه فوتبال

برای تیم فوتبال معلولان شاختار استالیوی، فوتبال به راهی برای فرار از جنگ مداوم بین اوکراین و روسیه تبدیل شده است. همچنین مکانی برای التیام پسران و مردانی که در نتیجه این درگیری‌ها اعضای بدن خود را از دست داده‌اند. در یک عصر زمستانی، سه مسابقه فوتبال روی زمینی از چمن مصنوعی در شمال لندن در حال برگزاری است. در دو زمین از سه زمین، افراد پس از کار مشغول بازی فوتبال اجتماعی – از نوع فوق‌العاده رقابتی – هستند. اما زمین دیگر میزبان یک تورنمنت چهار تیمی بین اسکاتلند، برایتون، آرسنال و شاختار استالیوی است. فریادهای آن‌ها آشناست، همان روحیه رقابتی پابرجاست. اما بازیکنان این تورنمنت افراد معلولی هستند. قربانیان مین‌های زمینی، مجروحان جنگ، کسانی که به دلیل سرطان یا تصادفات جاده‌ای اعضای بدن خود را از دست داده‌اند. صدای برخورد عصاهایشان در هوا و ضربه‌ای که هنگام فرود آمدن به زمین ایجاد می‌کند، در این گوشه کوچک از لندن طنین‌انداز می‌شود. این تورنمنت، مانند بسیاری از رقابت‌های دیگر، چیزی فراتر از یک بازی است. برای بازیکنان، فوتبال فقط یک ورزش نیست، بلکه راهی برای بازیابی بخشی از زندگی گذشته‌شان، ساختن دوستی‌های جدید و بازگشت به جامعه است. بسیاری از آن‌ها تا قبل از جنگ ورزشکار یا بازیکن حرفه‌ای نبودند، اما اکنون فوتبال به پناهگاهی برای آن‌ها تبدیل شده است.جایی که می‌توانند دوباره رقابت کنند، احساس هدفمندی داشته باشند و بر موانع جسمی و روحی غلبه کنند. در میان تیم‌ها، شاختار استالیوی نماد پایداری و امید است. اعضای این تیم شامل سربازان سابق، شهروندانی که در حملات موشکی مجروح شده‌اند، و کسانی هستند که بر اثر انفجار مین‌های زمینی عضو بدن خود را از دست داده‌اند. هر بازی فرصتی برای آن‌هاست تا ثابت کنند که همچنان قوی هستند، نه فقط در زمین فوتبال، بلکه در زندگی. در کنار زمین، تماشاگران و اعضای خانواده با افتخار آن‌ها را تشویق می‌کنند. برای بسیاری از این بازیکنان، هر گام، هر پاس، و هر گل یادآور چیزی فراتر از برد و باخت است؛ یادآور این است که حتی در تاریک‌ترین روزها، هنوز امید، رقابت و زندگی وجود دارد.

شوچنکو: فوتبال قدرت توانبخشی به مصدومان جنگی دارد

تعداد اوکراینی‌هایی که از زمان اعلام تهاجم تمام‌عیار توسط رئیس‌جمهور روسیه، ولادیمیر پوتین، در ۲۴ فوریه ۲۰۲۲ اعضای بدن خود را از دست داده‌اند، بسته به اینکه از کدام منبع اطلاعات گرفته شود، متفاوت است. تعداد دقیق این افراد محرمانه است، اما احتمالاً بین ۵۰ هزار نفر که به وزارت بهداشت اوکراین در نوامبر ۲۰۲۴ نسبت داده می‌شود و ۱۰۰ هزار نفر که رئیس فدراسیون فوتبال اوکراین، آندری شوچنکو، در ژانویه ۲۰۲۵ هنگام توضیح اولویت فوتبال معلولان نقل کرد، متغیر است. شوچنکو در این رابطه گفت: «فوتبال قدرتی منحصر‌به‌فرد برای کمک به توانبخشی و بهبودی روح و جسم دارد.» او ادامه می‌دهد: «من می‌فهمم که فوتبال می‌تواند برای بچه‌هایمان، برای کهنه‌سربازانمان مفید باشد. این فرآیند توانبخشی یک خیابان دوطرفه است. فکر می‌کنم فوتبال به آن‌ها کمک زیادی می‌کند تا مسائل، وظایف و مسائل شخصی‌شان را حل کنند. بسیاری از آن‌ها قبلاً رویای بازی برای باشگاه شاختار را داشتند. و آن رویا به حقیقت پیوسته است، زیرا امروز آن‌ها بازیکنان تیم شاختار استالیوی هستند.»

روایت‌های مردان از تجربه‌هایی تلخ

تیم شاختار استالیوی ۱۳ بازیکن از این دست دارد. پیش از جنگ، چند نفر از آن‌ها قبلاً نظامی بودند، مانند اولین کاپیتان تیم شاختار، ایوان. باقی بازیکنان، غیرنظامی بودند که برای جنگیدن ثبت‌نام کردند، به‌جز یک بازیکن که وقتی جنگ آغاز شد، ۱۲ ساله بود. برخی از این بازیکنان در مورد تجربیات خود در لندن صحبت می‌کنند. «آندری اچ» ۳۴ ساله، اپراتور ارشد ماشین در یک کارخانه تولید کارتن کاغذی بود. او همسر و دو فرزند دارد. او می‌گوید: «من در تاریخ ۱۶ اکتبر ۲۰۲۲، در حین آزادسازی استان خرسون نزدیک روستای ورِمی‌یِوکا مجروح شدم. روی یک مین قدم گذاشتم؛ پایم منفجر شد و پاشنه پاهایم مثل گل رز شد.» «آندری کی» پدر سه فرزند، در ساخت‌وساز لاستیک کار می‌کرد. او می‌گوید: «در تاریخ ۱۰ مه ۲۰۲۳، من نزدیک سولِدار مستقر بودم. بمباران توپخانه‌ای انجام شد، بنابراین ما در زیر یک پناهگاه در یک خندق پنهان شدیم.  توپخانه ما را هدف قرار دادند . ۵ نفر داخل پناهگاه بودیم. دو نفر از رفقایم در جا کشته شدند، یکی دیگر در حین مراقبت‌های ویژه جان باخت و من یک دستم را از دست دادم و پایم زخمی شد.» خانه «تیموفیی»، دانش‌آموز ۱۴ ساله، در مارس ۲۰۲۲ توسط یک موشک روسی مورد اصابت قرار گرفت. او دچار جراحات زیادی از شُعَاع‌های انفجار به سر، بدن و اعضای بدن خود شد و انگشتان دست راستش را از دست داد.

یک تیم آبستنِ هزار قصه

وقتی بزرگترین باشگاه اوکراین «شاختار دونتسک» داستان‌هایی مانند داستان‌های آندری اچ، آندری کی و تیموفیی را شنید، تیم فوتبال معلولان خود را از طریق بنیاد غیرانتفاعی‌اش، «شاختار سوشال»، تشکیل داد. هدف این بود که از فوتبال برای کمک به سربازان و غیرنظامیان زخمی استفاده کنند تا با ترومای خود کنار بیایند و فرایند توانبخشی‌شان را پیش ببرند. بازیکنان این تیم از اقصی نقاط اوکراین، از زمینه‌ها و سبک‌های مختلف زندگی آمده‌اند، اما همه آن‌ها تجربه مشابهی دارند: تحمل جراحاتی که زندگی‌شان را در این جنگ تغییر داده است. پس از اتمام مسابقات تیم‌ها توپ‌ها را جمع می‌کند، «تیموفی» که در این مسابقات خوش درخشیده و مهره موثر تیمش به شمار می‌رفته، عنوان شماره یک طلایی مسابقات را از آن خود می‌کند و همه به نیمکت‌ها می‌روند تا اعضای مصنوعی خود را جدا کنند. «آندری اچ» می‌گوید: «هر کدام از ما به شیوه خود در حال بهبودی هستیم، اما ما کنار هم هستیم، یک تیم واحد، یکدیگر را حمایت می‌کنیم.پس فکر می‌کنم همه چیز درست خواهد شد.» پس از پایان تورنمنت ۳‌ ساعته، بازیکنان در یک رستوران محلی استراحت می‌کنند، جایی که تلویزیون‌ها آخرین اخبار را نشان می‌دهند. پیش‌تر در همان روز، آن‌ها با «والری زالوجنی» ملاقات کردند، کسی که تا فوریه ۲۰۲۴ فرمانده کل نیروهای مسلح اوکراین بود و پس از آن به عنوان سفیر اوکراین در بریتانیا منصوب شد. تیموفیی برای توریست‌های فرانسوی که در میزی نزدیک نشسته‌اند، با خودکار پیراهنی را امضا می‌کند. این توریست‌ها می‌خواهند برای بازیکنان نوشیدنی بخرند و می‌گویند که آن‌ها قهرمان هستند، اما سه بازیکن شاختار با کمال ادب رد می‌کنند و می‌گویند که آن‌ها فقط در حال انجام وظیفه خود هستند. در عوض، این بازیکنان می‌خواهند با دوستان فرانسوی خود درباره فوتبال صحبت کنند. بازیکنان استالیوی قرار است پس از مسابقه لیگ قهرمانان بین آرسنال و شاختار در روز بعد، با ستاره اوکراینی «الکساندر زینچنکو» ملاقات کنند. گفتگو به تیم استالیوی و تورنمنتی که در ژانویه ۲۰۲۵ به نام لیگ قدرتمندان برگزار شد باز می‌گردد. آن‌ها به شدت مشتاقند که پیشرفت کنند و تاثیرگذار باشند. آنها در تمام مدت اشاره می‌کنند که این تیم برای آن‌ها چه معنایی دارد.

این پایان داستان نیست

تیم «استالیوی» همچنان بازیکنان جدیدی را پذیرش می‌کند. خشونت جنگ به این معناست که هر روز افراد جدیدی به جمع معلولان می‌پیوندند. بازیکنان استالیوی سه بار در هفته در کی‌یف ملاقات کرده و تمرین می‌کنند. آن‌ها از مرکز توانبخشی، بیمارستان، مراکز نظامی یا شغل‌های جدید خود به تمرین می‌روند. تمرینات رقابتی و سریع است و هر بازیکن خود را به حد نهایی می‌رساند. «اینا خمیزووا» مدیر «شاختار سوشال» می‌گوید: «ما می‌دانیم که تعداد افرادی که مجروح و دچار قطع عضو شده‌اند بسیار زیاد است و می‌دانیم که فوتبال ابزاری برای اجتماعی شدن و توانبخشی است. ایده این بود که به سربازان خود فرصتی بدهیم تا شاید کمی امید و هدفی در زندگی پیدا کنند و کاری خوب برایشان انجام دهیم، چون آن‌ها از ما محافظت کردند و حالا ما باید به آن‌ها کمک کنیم.» در نهایت اینکه پس از تجربه‌ تلخ جنگ، «شاختار استالیوی» به چیزی فراتر از یک تیم فوتبال تبدیل شده است؛ به یک نماد از تجدید حیات و شجاعت انسانی. این بازیکنان که دنیای پیش از جنگ را با تمام زیبایی‌هایش از دست داده‌اند، حالا در هر تمرین و مسابقه، داستانی از قدرت دوباره ایستادن و برخاستن را از نو می‌نویسند و فصلی تازه در کتاب زندگی‌شان رقم می‌زنند. برای آن‌ها، فوتبال فقط یک رقابت و یک مسابقه برای بردن و باختن نیست؛ مسیری است به سوی بهبود، به سوی یافتن دوباره‌ خود. در حالی که در دنیای بیرون هر روز جنگ و درد ادامه دارد، در این زمین‌ها، آن‌ها به دنیا می‌آموزند که شکست ناپذیری در پذیرش ضعف‌ها و برتری در تلاش برای ساختن آینده‌ای روشن است. این تیم  به‌عنوان یک نشانه از امید به پایان این بحران تبدیل شده است. شاید هنوز مسیر طولانی باقی مانده باشد، اما این تیم نشان داده که حتی در سخت‌ترین شرایط، می‌توان دوباره ایستاد و به فردا نگاه کرد. هر تمرین و هر گل، قدمی است به سوی روزی که در آن صلح دوباره برقرار شود و زندگی‌ها از نو ساخته شوند. این بازیکنان، با شجاعت و اراده‌ای بی‌پایان، به ما یادآوری می‌کنند که حتی در تاریک‌ترین روزها، نور امید همیشه درخشان است.

پرتو جغتایی