ما زنده هستیم
وائل الدحدوح روی سقف یک ساختمان در شهر غزه ایستاده و در حال تهیه یک گزارش برای شبکه خبری الجزیره است. وقتی او در حال صحبت کردن است، صدای آژیر بلند می‌شود. حالا ۲۵ اکتبر سال ۲۰۲۳ است و او می‌گوید: «امشب می‌تواند یک شب خونین باشد.» الدحدوح فکر می‌کند و چیزی نمی‌گوید. 
۱۰ ثانیه سپری می‌شود. هر صدایی را می‌توان از پشت صحنه شنید. مجری حاضر در دوحه می‌پرسد: وائل؟ وائل؟ من نمی‌دانم آیا صدای من را دارید یا خیر؟ سپس صدایی بلند می‌شود و می‌گوید که «ما زنده هستیم.» صدای یکی از همراهان الدحدوح در نوار غزه است. وی همچنین می‌گوید که «آن دختر در بیمارستان است.» ناگهان دوربین شبکه الجزیره به استودیو دوحه بر می‌گردد. وائل الدحدوح که پیش‌تر به خبرنگاری در کشور‌های مختلف عربی مشهور بوده، راست می‌گفت. آن شب واقعا شبی خونین بود. شب ۲۵ اکتبر سال ۲۰۲۳ واقعا خونین بود. در آن شب، همسر وی آمنه، پسرش محمد 
(۱۶ ساله)، دختر ۷ ساله‌اش، نوه‌اش (۱۸ ماهه)، همگی در جریان حملات رژیم‌صهیونیستی به یک منطقه مسکونی در اردوگاه النصیرات غزه کشته شدند. 
 

آنها انتقام می‌گیرند
 بعد‌ها دوربین‌های خبری جهان، الدحدوح ۵۴ ساله را در حالی که وارد بیمارستان الاقصی می‌شود و پیکر نوه‌اش را در دست دارد، نشان دادند. شمار زیادی از افراد در حالی که دوربین گوشی‌های خود را در دست داشتند و فیلم می‌گرفتند، پیرامون وائل الدحدوح دیده می‌شدند. وی گریه می‌کرد و پیکر عزیزان خود را مشاهده می‌کرد. او فریاد می‌زد که «آنها از فرزندان ما انتقام می‌گیرند. هیچ نگرانی نیست. ما از جانب خدا هستیم و به سوی او بازگردانده می‌شویم.» 
 خبرنگاران محلی و فداکاری‌های جهانی
از زمان آغاز جنگ غزه، ارتش اسرائیل به خبرنگاران خارجی اجازه نداده تا وارد نوار غزه شوند. حتی همین حالا پس از برقراری آتش‌بس، خبرنگاران خارجی همچنان اجازه ورود به نوار غزه را ندارند. از این‌رو، هر خبری که از نوار غزه به بیرون مخابره می‌شود، کار روزنامه‌نگاران و خبرنگاران محلی است. این افراد هم خبرنگار هستند و هم قربانی و هیچ‌کدام از آنها این وضعیت را به اندازه وائل الدحدوح تجربه نکرده‌اند. 
 وقتی صبر، خسته شد!
او به نحو خستگی‌ناپذیری همراه با هزاران تن دیگر که توسط ارتش اسرائیل از خانه و کاشانه خود در شمال نوار غزه آواره شدند، مجبور شد با پای پیاده خانه‌اش را ترک کند. بسیاری معتقدند که سرگذشت الدحدوح از وی فردی ساخته که موجب شده تا او موصوف به صفت کوه غزه شود. او بسیار صبور است. یک روزنامه‌نگار عرب می‌گوید که حتی خود مفهوم صبر نیز از وی خسته می‌شود!
 

حقیقت‌کُشی
در نقطه مقابل، ارتش رژیم‌صهیونیستی هیچ ارزشی را برای حراست از جان خبرنگاران قائل نمی‌شود. رژیم‌صهیونیستی آنها را دشمن می‌پندارد. رژیم‌صهیونیستی شمار زیادی از خبرنگاران حاضر در نوار غزه را متهم کرده که پیوند‌های نزدیکی با حماس دارند و اطلاعاتی را مطرح می‌سازند که به نحوی مستقل قابل تایید‌شدن نیستند. رژیم‌صهیونیستی شبکه الجزیره را سخنگوی حماس می‌داند و پخش و فعالیت آن در قلمرو اشغالی‌اش را از ماه می‌ ممنوع کرده است. 
 

جای نگرانی نیست
وائل الدحدوح از ژانویه سال ۲۰۲۴ در دوحه قطر زندگی می‌کند. یک نقاشی در اتاق‌نشیمن خانه وی دیده می‌شود. نقاشی که یک کودک را در حالی که دستانش را دور گردن الدحدوح قرار داده نشان می‌دهد. وی نیز می‌خندد. بالای این نقشی جمله «جای نگرانی نیست» نوشته شده بود. این نقاشی هدیه یک فلسطینی ساکن در قطر بوده است. الدحدوح روی ساعد دست راستش یک اسپلینت پزشکی پوشیده است و هر کدام از انگشتانش توسط آن به صورت جداگانه مهار شده‌اند. این‌طور به نظر می‌رسد که وی وزنه‌ای آهنین را حمل می‌کند. بازوی وی به شدت آسیب دیده است. اتفاقی که در ماه دسامبر سال ۲۰۲۳ و در بحبوحه حمله جنگنده‌های رژیم‌صهیونیستی به اردوگاه پناهجویان خان‌یونس رخ داده است.
 

دروغ‌پراکنی صهیونیستی
ارتش رژیم‌صهیونیستی مدعی شده بود که در خودرویی که فرزند الدحدوح هم در آن حضور داشته فردی را شناسایی کرده که وسیله پروازی را کنترل می‌کرده است. وسیله‌ای که برای نیرو‌های ارتش اسرائیل خطرناک بوده است. این در حالی است که ارزیابی‌های اشپیگل و واشنگتن‌پست به این مسأله اشاره داشته‌اند که این تحلیل غلط است. چند روز بعد، ارتش رژیم‌صهیونیستی با ارائه برخی اسناد ادعایی و گنگ مدعی شد حمزه، پسر الدحدوح با جنبش جهاد اسلامی فلسطین کار می‌کرده است. سازمان گزارشگران بدون مرز انتقادات جدی را از ادعا‌های رژیم‌صهیونیستی مطرح کردند و خانواده الدحدوح نیز کلیه اتهامات مطرح علیه خود و فرزندشان را رد کرده‌اند.