در گذشته، سفره‌های افطاری با سادگی و صمیمیت خاصی پهن می‌شدند و بیشتر جنبه معنوی و خانوادگی داشتند. این سفره‌ها معمولاً روی زمین گسترده می‌شد و خوراکی‌های مقوی و سبک مانند نان، پنیر، خرما، حلیم، آش رشته، زولبیا و بامیه روی آن قرار می‌گرفت. چای تازه‌دم در سماور، عطر خوش نان سنگک و صدای اذان که از رادیو یا مسجد محله شنیده می‌شد، فضای خاصی به این لحظات می‌بخشید. دورهمی‌های خانوادگی و فرستادن غذا برای همسایه‌ها از رسوم زیبای این سفره‌ها بود که حس همدلی و معنویت را تقویت می‌کرد.