به گزارش اقتصادنیوز، ریسپانسیبل استیت کرفت با انتشار یادداشتی مدعی شد، درگیری لفظی میان ترامپ، معاون رئیس‌جمهور ونس و زلنسکی در محافل خصوصی بین رهبران امری رایج است. اما به‌عنوان یک نمایش عمومی، این اتفاق تقریباً بی‌سابقه بود، خصوصاً در کاخ سفید. هر دو طرف در وقوع چنین رویارویی تقصرکار هستند، اما زلنسکی به‌عنوان شرکت‌کننده‌ به شکلی احمقانه ظاهر شد، زیرا (همان‌طور که ترامپ اشاره کرد) او در موقعیت ضعیف‌تری قرار داشت.

بازنده شوی جنجالی کاخ سفید

این نشریه در ادمه یادداشت خود آورد، دلایل زیادی برای این شکست دیپلماتیک وجود دارد، اما مهم‌ترین دلیل، تفاوت‌های اساسی در نحوه آغاز این رویارویی و چگونگی پایان دادن به آن بود. زلنسکی، مانند بسیاری از افراد در نهادهای ایالات متحده و اروپا، تمام تقصیر جنگ را به گردن روسیه می‌اندازد و باور دارد که دولت روسیه نه تنها اهداف حداکثری خود در اوکراین را پیگیری می‌کند، بلکه قصد دارد به کشورهای بالتیک و ناتو حمله کند.زلنسکی واقعاً باور ندارد که توافقی مذاکره‌شده ممکن است دوام بیاورد؛ مگر اینکه اعضای ناتو در اروپا نیرویی برای دفاع از اوکراین با حمایت کامل ایالات متحده فراهم کنند. از آنجا که دولت روسیه این ایده را به‌طور مکرر رد کرده، قرار دادن این شرط در مذاکرات به معنای عدم دستیابی به توافق صلح و ادامه جنگ به‌طور نامحدود خواهد بود. در مقابل، ترامپ و ونس بر اساس دیدگاه خود از جهان و روابط بین‌الملل (که در محافل خصوصی توسط بسیاری از اعضای قدرتمند نهادهای ایالات متحده به اشتراک گذاشته می‌شود) معتقدند که روسیه دلایل مشروعی برای دیدن جاه‌طلبی‌های غرب در اوکراین به‌عنوان تهدیدی برای امنیت و منافع حیاتی خود داشته است. آنها این جنگ را بخشی از یک درگیری ژئوپلیتیکی وسیع‌تر بین غرب و روسیه در مورد گسترش ناتو و نظم امنیتی اروپا می‌بینند. آنها بر این باورند که بدون دیپلماسی، چرخه اقدامات و واکنش‌ها در این درگیری ژئوپلیتیکی تنها تشدید خواهد شد و جهان در استانه خطر ایجاد "جنگ جهانی سوم" قرار می گیرد.

ترامپ و ونس پوتین را یک بازیگر بی‌رحم اما عقلانی می‌دانند (همانطور که شاید ترامپ خود را می‌بیند) که در صورتی که توافقی با شرایط اساسی روسیه تطابق داشته باشد، بدان پاینبد می ماند. آنها معتقدند که پوتین هیچ قصدی برای حمله به ناتو ندارد. مهم‌تر از همه، آنها مصمم هستند که هیچ تعهد امنیتی جدیدی از سوی ایالات متحده در اروپا فراتر از مرزهای موجود ناتو ایجاد نکنند. بنابراین این دو کشور از این که زلنسکی در کنفرانس مطبوعاتی فشار عمومی به آنها وارد کرد تا قول بدهند که ایالات متحده پشتیبانی نظامی برای نیروی "حفظ صلح" اروپا در اوکراین فراهم کند، خشمگین شدند. و در حالی که سخنان ترامپ در مورد زلنسکی به شکلی غیر دیپلماتیک مطرح شد، او در پاسخ به یک سوال دیگر، برخی از اصول دیپلماتیک را به‌طور معقول بیان کرد: "آیا می‌خواهید من چیزهای وحشتناکی درباره پوتین بگویم و بعد از او بپرسم، 'خب، ولادیمیر، با توافق موافق هستی؟'" ترامپ همچنین چیزی گفت که حقیقت دارد، اما متأسفانه در نهادهای سیاست خارجی و امنیتی ایالات متحده فراموش شده است: این که مسئولیت اولیه هرگونه رویارویی متوجه ایالات متحده آمریکا است. زلنسکی، از طرف دیگر، به نظر نمی‌رسد که تفاوت اساسی ماهیت دولت ترامپ نسبت به دولت بایدن یا کشورهای اروپایی را درک کرده باشد. زلنسکی و دیگر مقامات اوکراینی به انتقاد از دولت‌های غربی به‌طور عمومی عادت کرده و دائما از کمک هاییی که دریافت نمی کنند می نالند.

فرصت سازی زلنسکی برای ترامپ و پوتین

ژیشتر بایدن و همتایان اروپایی اش به درخواست‌های اوکراین که قبلاً رد کرده بودند، تن دادند. همین گزاره ظاهرا زلنسکی را شرطی کرده تا باور کند فشار عمومی و ارعاب اخلاقی بر واشنگتن هنوز هم راهی به سوی موفقیت در مواجهه با ترامپ خواهد داشت. از همین رو مشاوران اوکراینی زلنسکی می گویند که رئیس جمهوری این کشور با اطلاعات بسیار ضعیف وارد کاخ سفید شد. سفیر اوکراین در حین بحث با دست‌هایش سر خود را گرفته بود و دلایل خوبی برای این کار داشت. ترامپ و ونس به‌طور بسیار متفاوتی به فشار و سرزنش عمومی زلنسکی واکنش نشان دادند. با این حال، آنها نیازی به پاسخ دادن به این شکل در عموم نداشتند. همانطور که یکی از نویسندگان در مقاله‌ای برای "مسئولیت‌پذیری در امور دولتی" اشاره کرد، که متأسفانه هیچ یک از مقامات این جلسه به آن نپرداخته‌اند، سکوت عمومی در اداره امور بین‌المللی بسیار مفید است. توهمات زلنسکی باید با کلمات واضح و قاطع از سوی ایالات متحده برطرف می‌شد، نیازی نبود که آنها در ملأعام بیان شوند. حوادث از این دست با کرامت کاخ سفید یا تصویر ایالات متحده همخوانی ندارند. ترامپ باید کنفرانس مطبوعاتی را پیش از آنکه صحبت‌ها جنجالی شود خاتمه می‌داد و انتقادهای خود را به‌طور خصوصی به زلنسکی منتقل می‌کرد.

خارج شدن بحث از مسیر اصلیریال تا حدی انعکاس دهنده رنجش‌های شخصی ترامپ و ونس (که زلنسکی باید از آنها آگاه می‌شد و این باید او را محتاط‌تر و مودب‌تر می‌کرد) نسبت به حمایت سیاسی زلنسکی از دموکرات‌ها بود، از جمله نقش او در استیضاح نخست ترامپ و حضور غیررسمی‌اش در حمایت از بایدن در انتخابات 2024 در پنسیلوانیا.این شکاف عمیق عمومی، و سقوط توافق معدنی که ترامپ آن را بخش مرکزی توافق صلح ایالات متحده و اوکراین می‌دانست، شرایط را پیچیده تر کرده است. دولت روسیه برای پاسخ به این وضعیت دو انتخاب دارد. از یک طرف، بدون شک شاهین هایی هستند که به پوتین خواهند گفت که با توجه به ضعف روابط اوکراین با ایالات متحده، این کشور باید موضع خود را سخت‌تر کرده و از سازش بر سر خواسته‌های خود خودداری کند.با این حال، ممکن است که مشاوران عاقل‌تری پیروز شوند و پوتین این را به‌عنوان فرصتی برای نشان دادن روسیه به‌عنوان طرفی که به دنبال صلح است، ببیند. این گزاره ای است که بیشتر شرکای روسیه در دنیای جنوب (که روس‌ها آن را "اکثریت جهانی" می‌نامند) می‌خواهند. این همچنین بزرگ‌ترین فرصت برای برقراری یک رابطه کاملاً جدید با ایالات متحده و دستیابی به توافقات گسترده‌تر در مورد امنیت مشترک است که مسکو برای سال‌ها به دنبال آن بوده است.

موقعیت اوکراین به شدت تضعیف شده است؛ و اگر در دور بعدی مذاکرات، تیم‌های آمریکا و روسیه بتوانند به یک مصالحه معقول برسند، اوکراین باید از نظر اصولی آن را بپذیرد و تلاش کند تا مزایای بیشتری را در جزئیات آتش‌بس و هرگونه تغییرات در قانون اساسی اوکراین به دست آورد — مذاکره‌ای که اوکراین به‌طور قطع باید در آن مشارکت داشته باشد، فارغ از این که روابط میان ترامپ و زلنسکی در چه وضعیتی باشد. زیرا اگر اوکراین به مخالفت با توافق ادامه دهد و ترامپ حمایت آمریکا را پس بگیرد (که شامل نه تنها سلاح‌ها، بلکه حتی مهم‌تر از آن، خدمات استارلینک و اطلاعات لحظه‌ای میدانی می‌شود)، نیروهای اوکراینی در حفظ موقعیت‌های کنونی خود و جلوگیری از شکست فاجعه‌بار با مشکلات بزرگی مواجه خواهند شد.این موضوع حتی اگر کشورهای اروپایی به حمایت خود ادامه دهند نیز همچنان صدق خواهد کرد. دولت‌های اتحادیه اروپا و بریتانیا اکنون با یک معضل اساسی روبه‌رو هستند که باید در اجلاس خود (که زلنسکی نیز در آن حضور خواهد داشت) در روز یکشنبه، ۲ مارس، به آن پاسخ دهند. آنها بدون شک وعده ادامه کمک به اوکراین را خواهند داد. اما اگر آنها همچنان به دولت ترامپ برای حضور در مذاکرات صلح و صلح بانی اصرار کنند و اوکراین را به رد توافق ترغیب کنند، نفوذی که در واشنگتن دارند را از دست خواهند داد و ممکن است خود را در معرض اقدامات تلافی جویانه در قالب تعرفه‌ها قرار دهند. آنها همچنین خطر فاجعه برای اوکراین را به‌طور قابل‌توجهی افزایش خواهند داد. در نهایت، این حادثه سوالات عمیقی را درباره آینده سیاسی زلنسکی مطرح می‌کند. ممکن است به طور موقت محبوبیت او برای مقابله با فشارهای آمریکا تقویت شود. اما به زودی و وقتی که اوکراینی‌ها با شرایط دشواری روبرو شوند و نیاز به ترمیم روابط با دولت ترامپ برجسته گردد، رقبای زلنسکی ممکن است ظاهر شوند و خواهان برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری شوند.